Even een stukje 'gisteren' nog bijgelezen.
Las over het verdriet van Hannah.
Want verdrietig is het Hannah.
Kan me heel goed indenken dat het verschrikkelijk pijn doet als je kinderen zich zo harteloos en keihard opstellen.
Wat moet dat moeilijk zijn.
Kan hier allerlei raad geven, overpeinzingen neerzetten, mijn mening uiten en noem maar op.
Heeft zo weinig zin, schiet je weinig mee op.
Loslaten en langs je rug al laten glijden.... hopelijk trekken ze nog bij....
Maar wie kan dat in zulke omstandigheden?
Hannah, heel veel sterkte.
En probeer alsjeblieft toch blij te zijn met de lieve gebaren van bijvoorbeeld je buurjongetje.....