Spike,
over "alleen" zijn.
Ik begrijp wel wat je bedoelt, ik heb natuurlijk de kids zodat ik "verplicht" ben om me enigsinds aan een dag indeling te houden. Niet een van mijn sterkste kanten, dat dan weer niet.
Maar het moet nu eenmaal,en is ook goed voor mij.
Langs de andere kant, stel dat ik ze niet had, en dus ook voor ik ze had (want ik was 35 toen ik de eerste kreeg) was ik ergens toch ook wel weer "vrijer".
Voor mij is net dat niet "vrije" gevoel een enorme trigger.
Dus zefs een relatie.
Als ik niet drink ofzo, heb ik weer wel meer nood aan "virtuele" (en dus ook veel vrijblijvendere) contacten.
Ook omdat net omdat ik kids heb, ik niet meer kan doen wat ik voor hen deed.
Als ik me eerder niet goed in m n vel voelde , vertrok ik. Kan ook overkomen als "vluchten" maar dan wel een gezondere manier van vluchten zeg maar.
Van de ene op de andere dag. Dan ging naar de vlieghaven, daar in de rij staan om het eerste beste , gecancelde ticket over te nemen en te vertrekken. Voor hoelang? Dat zag ik wel..
Kon een week zijn, kon ook meer dan een jaar zijn.
Wel ben ik steeds terug gekomen.
Ben ook mensen tegengekomen die nooit "terug" gingen. Ook mensen met kinderen...
Maar dat is dan net weer een stap te ver voor mij.
Ik merk dat hoe ik het nu doe met de kids, dat dat zelfs al veel aanpassingsvermogen vergt van hun.
Niet dat ze daar een probleem mee hebben, maar toch zijn bepaalde regelmatigheden (zoals dezelfde school enzo) toch ook heel belangrijk.
En zo probeer ik dus ook een ballans te vinden.
Soms heel leuk en makkelijk, soms heel naar....
Maar het lukt wel zo ongeveer, en toch wel zo dat hoe ouder ik word, hoe "makkelijker" het ook wordt.
Dus Spike, en iedereen natuurlijk, alles kan.
Iedereen op zijn eigen manier...