bolletje

Goeie avond mensen, Zo net een slaatje achter m'n kiezen dus ik ben verzadigd Vandaag rustigaan gedaan, alleen boodschappen en m'n huis gepoetst niets buiten, dat komt morgen wel weer. De buurman wil de terrassteentjes hebben dus hoeven we maar een klein beetje te versjouwen daar ben ik blij om dus dadelijk alleen de 110 viertanten meter tegels voor binnen en buiten, zand cement en mortel. Meer dan genoeg. Blij dat ik niet besloten heb het zelf te gaan leggen, dat kan ik gewoon niet meer.

Das fijn om te horen Mai. Ik gun het je.

Oké Sugar. Nou heel veel plezier vandaag Hut. Misschien hoor je nog hoe die anderen het ervaren hebben om te leven tussen de drankflessen, en kun je daar nog wat kwijt. Wie weet. Zo de Bol is naar de buurman geweest en die wil heel graag mijn klinkertjes die hier buiten liggen hebben. Dat is een hele hoop gesjouw minder. Hartstikke fijn. Zo nu even Olle verzorgen en dan hup hup, boodschappen doen.

Wat doe jij zo heel de dag dan Sugar? Ja vandaag sport kijken, maar heb je ook hobby's? Iets wat je echt heel leuk vind? Dat helpt je de dag door.

Nou lief broertje van me ik wilde eerst verder gaan met het grind maar ga maar boodschappen doen en dan hier binnen eens goed aan de gang. Dan is hoognodig. Morgen maar weer naar buiten. En jij? Ga je nog iets leuks doen vandaag?

Hé goeie morgen allemaal. Sugar, goed geslapen?

Hartstikke goed gedaan meid. En die dromen worden ook minder hoor, echt.

Maar als je jezelf meer en meer gaat waarderen, en je krijgt wat meer levenservaring waar je van leert, hecht je ook minder waarde aan b.v. een leidinggevende. Tenminste zo is het bij mij gegaan. Misschien geld dat niet voor iedereen. Ik ga afsluiten. Trusten mensen.

O maar ik kan het ook niet altijd zo bekijken hoor, het gebeurd ook best wel dat ik me kwaad maak om iemand. Het ligt er maar net aan hoe ik me zelf op dat moment voel. Wat mij altijd erg veel helpt is de wetenschap dat ik dat gevoel niet alleen heb, maar dat er meerderen zijn die hetzelfde voelen. Vroeger had ik dat niet en trok me alles aan, het lag altijd aan mij of zo. Maar naarmate ik ouder werd is dit, zoals zoveel dingen toch veranderd. Ik merk dat ik sterker ben geworden en me toch wat minder aantrek van m'n omgeving.

Weet ik Monster maar als ik zelf deze mensen tegen kom merk ik dat, als ik me niet teveel erger, ik wel iets aan die wetenschap heb. Soms zie ik dan hoe die persoon haast wanhopig probeerd, zijn zelfwaardering op te krikken. Dan kan ik alleen maar medelijden hebben. Vaak is de ergenis dan ook voorbij.

Gelukkig heb ik dat ergeren niet meer, vroeger wel. Maar dat was zoiets van, heb ik me ook zo gedragen?????? Vreselijk zeg. Nu ga ik bijna nooit naar feestjes maar als ik wel ga, let ik helemaal niet op of iemand veel gedronken heeft of laveloos is. Als die persoon toevallig met zo'n walm bij me staat te wauwelen, vind ik het alleen erg stinken maar verder erger ik me er niet meer aan.

Dat zit er bijna altijd achter volgens mij Jen. Vaak zijn het ook mensen die respect proberen af te dwingen. Maar dat kun je nooit, ontzag wel, dat dwing je af. Respect dat krijg je zonder daarom te vragen. We maken het allemaal wel eens mee dat we mensen tegen komen die kost wat kost ook proberen anderen er van te overtuigen hoe goed ze wel niet zijn. Deze mensen hebben niet in de gate dat ze zo afhankelijk zijn van de reactie van anderen. ZE hebben vaak een heel negatief zelfbeeld en zijn vreselijk afhankelijk van de mening van anderen. Net als de mensen die hun macht proberen te misbruiken. Die zijn altijd erg afhankelijk van anderen, als ze niemand om zich heen hebben zakken ze weg een een levensgrote depressie.

Tuuuuuuurlijk Jane Medewerkers die mensen onzeker maken hebben daar soms plezier van. Het geeft hun een gevoel van macht om met andermans gevoelens te kunnen spelen. Ja dat aantrekken en dan weer afstoten daar hebben meer mensen last van.

Slik ik bedoel natuurlijk een lekker ontbijtje op bed, met verse jus orange enzo. Begrijp dat dan.

Jopske heb je al taart op en ben je vanochtend lekker verwend op bed door je vriendin? En gaan vanavond de kaarsjes aan? Doen hé? Lekker knus maken voor jullie tweetjes

Wijfie proficiat met je maand droog. Hartstikke goed van je. Och lieve broer van me, als ik nu bij je zou zijn, zou ik je wat kunnen troosten. En het is pijnlijk maar wel goed dat je je realiseert dat je leven geen pretje is geweest. Dat stimuleert je alleen maar om er tegenaan te gaan.

Ja Monster het toch een beetje uitzoeken tot hoever je kunt helpen. Zeker als het niet zo vaak voor gekomen is. Gaat je lukken hoor. Inderdaad Kate ik kon mijn grenzen ook niet aangeven. Een beetje hetzelfde als met de alc. Pas als ik er bijna echt bij neer viel en naar de h.a. moest omdat ik zo somber en moe bleef, en hij mij zei dat ik beter een paar weken rust kon nemen, nam ik dat serieus. Maar als J. een paar dagen naderhand weer belde omdat ik volgens hem eigenlijk de enigste was die hem goed kon verzorgen ging het weer mis. Die andere mogelijkheden kwamen echt pas op het laatst doordat de h.a. ingegrepen had, en de thuiszorg eindelijk kwam.

Monster doet ze nu ook meer zelf? Soms denk ik wel eens dat ouders, door zo'n houding te hebben, denken dat ze hun kinderen bij zich kunnen blijven houden. Je bent dat aan mij verplicht want ik heb vroeger voor jou gezorgd. Een heel verkeerde reactie maar misschien is het ook wel de angst om alleen te zijn. Het is best wel ingrijpend zo'n operatie op die leeftijd. Ikzelf zou er nu voor kiezen om gewoon langzaam af te bouwen anders blijven ze toch in die rol hangen, want patient zijn is prettig. Zal niet makkelijk zijn maar wel erg goed. Iedere paar dagen een uurtje eraf of zo. Moet je zelf even bekijken wat jij aan kunt. Want misschien zal je je wel erg schuldig gaan voelen als je je haar in de (steek) laat. Ouderen zijn ook gauw geneigd om op je gevoel te spelen, en je te gaan manipuleren. Dat gaat niet altijd bewust hoor maar gebeurd vaak wel.

Ger. Manterzorgen mag je eigenlijk maar 8 uur per week en max. 3 mnd. lang (geloof ik) Als je dan geen rust kan nemen omdat de verzorgde eigenlijk niet zonder je kan, word je vaak overbelast, en kan in een depressie raken. Wat ik niet goed gedaan heb is, 21 jaar alles uit handen nemen van mijn manneke. Daardoor werd hij lui en hoe langer hoe meer afhankelijk van mij. De laatste 11 jaar toen hij eigenlijk vlak bij mij is komen wonen is het alleen maar erger geworden. Ik denk dat iedere mantelzorger daar op moet letten. Wat de verzorgende zelf nog kan, ook laten doen.

Sterkte weer voor vandaag Sugar.

Goeie morgen kanjers. Vandaag gebak?????? Lang zal Jopske leven lang zal Jopske leven in de geloria tatatatratratraaaaaaa. Gefeliciteerd lieverd. :musicnote: :musicnote: :musicnote: :lips: :lips: :lips: :lips: :lips: :heart: :heart: :rose: :rose: :rose: :rose: :rose: :rose: :rose: :rose: Vandaag wordt het mooi weer en ik denk dat ik alvast wat grint weg ga kruien.

Goed mensen ik ga weer stoppen. Jen lieverd slaap lekker, en de rest natuurlijk ook hé? Tot morgen weer.

Weet je Jen de familie van mijn manneke kon eigenlijk ook niet zoveel met de stoornis omdat ze er toch te dicht bij stonden. Ze waren er mee opgegroeid omdat hun vader hetzelfde had. Dan is het toch moeilijk om te helpen omdat ze wel weten dat deze mensen toch vaak moeilijk zijn, maar voor de rest konden ze niet zo veel. Inderdaad dan beter om te kijken of je lotgenoten kan vinden. Ik ben een tijd bij Mezzo geweest. Dat is een forum voor mantelzorgers. Daar waren ook mensen die een partner en ook kinderen hadden die een m.d.s. hadden. Daar zou je ook eens kunnen kijken. Ook al zit er niemand, je kan daar een berichtje plaatsen en kijken of je daar reactie op krijgt

Ja dan hopen ze hoogstwaarschijnlijk dat jij zijn stoornis wel de baas kan en er wel mee om kan gaan. Bij mij was het zo dat heel de familie erg dankbaar was dat ik mijn manneke goed verzorgde en niet in de steek liet. Hun hadden daardoor veel minder zorgen en dat was een opluchting voor hun. Van de andere kant was het zo dat ik er wel een heel stuk alleen voor stond. Alleen een schoonzus (getrouwd met een broer van mijn manneke) wist hoe zwaar het was. Ze maakte hetzelfde mee. Heeft jouw man alleen last van deze stoornis of zijn er nog meer familieleden van hem die het ook hebben? Want dan zou je toch veel steun kunnen hebben aan hun partners.

Gerrit Forum moeder Jen? Eerder dat ik weet hoe ontzettend moeilijk het is om te leven met een partner die een stoornis heeft. In mijn geval was het zo dat naarmate hij ouder werd de stoornis meer naar de oppervlakte kwam en daardoor ook moeilijker te hanteren. Als ik het eerder had geweten had ik me ook veel eerder verdiept in deze stoornis. Als je net als in jou en mijn geval, voor de leeuwen wordt gegooid en dan maar zelf moet uitvinden wat er allemaal gebeurd, maar vooral ook in mijn geval, helemaal niet wist wat me overkwam, schrik je je rot. Dan is het ook heel moeilijk om toch te blijven houden van je partner. Dat houden was er wel hoor maar op een hele andere manier dan in het begin van onze relatie.