Ik voel dat integratie inderdaad een kans heeft op dit moment, dat zeg je mooi. Ook mooi, maar onbedoeld is je vergelijking met de muntjes op de kermis. De eerste keer dat ik een remmetje miste.
Ik zal een jaar of acht geweest zijn en ik had tien gulden gespaard. Het was kermis, in het gehucht waar ik woonde een groots feest met kerk, schutterij en vlagvertoon. En in het dorp verderop attracties op het plein. Ik fietste daar alleen naar toe en fantaseerde over mijn keuzes, de botsautootjes, een kaneelstok, durf ik wel of niet in de spin. Een maal op het plein heb ik de eerste gulden in de vallende muntjesautomaat gestopt. De eerste wél. En daarna de tweede. Ik moet er nog van huilen. Tot dat mijn tien gulden op waren, dat was al snel.
Alleen naar huis gefietst. Niet durven vertellen aan papa en mama. Dus niet getroost en niet geholpen met hoe dit een volgende keer aan te pakken. Geen lachende papa die zei 'kom, ik heb nog vijf gulden. We pakken de auto en we gooien de eerste gulden in die muntjesautomaat, en dan kunnen we nog vier dingen kiezen'.