goeiemorgen frummers.
Agnieta, ik weet niet goed wat teschrijven,
maar wel realiseer ik me steeds dat wij jouw
verhaal horen en niet de andere kant.
Mijn zoon werd op zijn 13e op soortgelijke manier
weggehaald, geboeid door de poltie.
het was in zijn eigen bescherming, want hij was een gevaar
voor zichzelf. (nog) niet voor anderen.
Het was een van de allerzwartste periodes in mijn leven. maar
vooral in het zijne. Hij heeft zijn ouders gehaat, die hem verraadden.
Dat was en is zijn beleving. Helaas klopte die ook op dat moment, maar
het kon niet anders.
Wel is hij er altijd van doordrongen geweest dat wij van hem houden.
En achter hem staan. We konden hem niet behoeden voor wat er gebeurde.
Dit geldt misschien ook voor jouw zoon.
De hulpverlening is er voor hem, en indirect voor de ouders.
Zij moeten optreden in een crisis, en pas na afloop kun je de juridische kant
uit laten zoeken en eventueel daar naar handelen.
Maar het blijft om je zoon gaan. Zijn verhaal, zijn beleving, zijn machteloosheid,
verdriet, kwaadheid, haat misschien ook, pubers haten helaas.
Ik hoop dat je niet alleen of ondoordacht gaat handelen, omdat jouw verontwaardiging
samen lijkt te gaan met die van je zoon. het zijn toch echt 2 verschillende belangen.
Hierin kan de moederliefde een instinker zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.
Veel kracht en wijskeid voor jou nu, en geduld en heel veel liefde!