geen houten kop na lange tijd

[doon]

heee medestanders

ben gisteren me steeds heel bewust geweest van mijn drang en momenten van drinken.
Heb soms dan ook (tegen mijn zin) een glas water gedronken.
Goed geslapen....geen houten kop en lekker fris eten kunnen maken voor de meiden(heb 2 dochters van 5 en 10)
dat wilde ik even zeggen...straks lekker sporten...en ik heb me vanavond beloofd(wat een wankel woord dat natuurlijk is maar ik doe het wel) vanavond wel wat te drinken(afbouwschema) en niet voor 20.00!!!!
normaal begin ik al om 16.00.
Ik moet met de kleine meid naar zwemles en dan dronk ik al wat(echt belachelijk toch?)
Dat is mijn eerste stap...geen alcohol achter het stuur...ik heb pas geleden een fietser poer ongeluk licht aangereden terwijl ik zat te smsen....ik had 2 duveltjes op dus waarschijnlijk teveel..politie erbij...maar met mijn goede babbel en vertrwoud overkomen hoefde ik niet te blazen..echt een waarschuwing....
ik hoop dat jullie een beetje willen luisteren naar mijn gezwets..ik ben bezig van die shit af te komen...
ik zie nu al heel snel in(eerste euforie natturlijk) wat een zeeen van tijd ik kwijt ben met die zooi.
nou ...fijne dag allemaal en ik log regelmatig in.
iK HOOP EN WIL BINNEKORT ZEGGEN:
IK DRINK NIET VANDAAG!!!!!!!
(PFFF ECHT MAKMKELIJK PRATEN IN DE OCHTEND ZEG...)
MAZZEL
DOON

[Houtje]

Doon,

Beste medestrijder, afbouwen is ook een optie.

Wil je graag kijken als je inlogt of iemand al een dagdraadje heeft gemaakt? Nu hebben we er drie !!!!!
En weet ik niet waar ik moet schrijven (en gaan drinken is ook geen optie.......)

Hou vol en heb je begeleiding (maakt niet uit hjoe????)

[Ben]

Hoi Doon,

ik wil me aansluiten bij Houtje. En ook nog een keer vragen of je een of andere vorm van begeleiding hebt. Dit omdat dit vaak toch belangrijk blijkt te zijn.
Succes!

[cato39]

Hai Doon,
Ik heb ook geen houten kop vandaag. Dit wordt mijn 4de dag droog.

Ik ben op 20 augustus gaan afbouwen. Ik heb in een schrift alle dagen opgeschreven, onder elkaar en ben per dag gaan bijhouden wat ik dronk en heb dat wekelijks opgeteld.
Groot voordeel hiervan was is dat je ziet per week wat een belachelijke hoeveelheden je tot je neemt en voor mij werd het een sport de 'score' elke week te zien dalen.
week 34( dit was dus 20 augustus) dronk ik nog 54,5 eenheden.
week 35 dronk ik 33,75 eenheden
week 36 dronk ik 23,5 eenheden
week 36 dronk ik 8 eenheden
week 37 weer 15 eenheden
week 39 weer 20 eenheden
in week 40, op 5 oktober ben ik met refusal begonnen.
Dat is na 5 weken misgegaan omdat de arts me op een te lage onderhoudsdosis heeft gezet maar sinds afgelopen maandag ben ik weer begonnen en vast van plan het nu vol te houden tot wie weet sintjuttemis.

Je kunt gaan minderen, elk glas dat je niet neemt is er 1 toch?
Maar hou het bij voor jezelf en lukt het niet schakel dan anderen in.

Cato

[doon]

he cato,houtje en ben

Ik moet zeggen dat ik zo'n beetje alles heb gelezen en ben geinformeerd op het geboied van alcohol en gevolgen.
Ook omdat ik verpleegkundige ben geweest.
Ik probeer op dit moment met nog niet te hoogdrempelige opdrachtjes wat liever voor mijzelf te zijn.
Als ik het dagboek van cato lees denk ik""jezus hoe houd een lichaam dat vol""
Ik ben nu echt in een fase gekomen dat iets in mij zegt dat drank een maatje is geworden en dan loop ik dus al langs een ravijn.
Mijn vriendin smste mij vanmiddag dat ik moest oppassen bij de borrel van de zaak die om 15.00 begint.
Vond het zo stoer om te zeggen dat ik niet drink tot 20.00 vanavond(afbouwen)
Ik ben een grote en sterke vent en drink met gemak 3 flessen wijn.
ik sport erbij en functioneer redelijk sociaal gezien.
toch merk ik dat ik minder flexibel wordt ,onrustig,minder goed met tegenslagen om kan gaa en dat ik in de ochtend al ga denken waar ik drank ga kopen enzo.
Allemaal in de trant van dat het bij me hoort en niet vreemd is.
echt een onmgeloofelijk grote adict truc.
Ik voel me niet sterk want dat ben je pas als je een jaar niet drinkt maar ik zorg er i ieder geval voor dat in het zeer ongezonde effect wat het nu heeft de kop heel erg in te drukken.

bedankt jullie allen en cato...bedankt voor je eerlijkheid\
ik heb daar veel aan

[Houtje]

hahahahahah:D

na een jaar niet drinken ben je echt niet sterker/gemotiveerder. Je moet er nog steeds elke dag voor kiezen om niet te willen drinken.

[Kohtje]

Ja jij, Houtje. Ikke niet...

[Kohtje]

Sorry, er moest nog een achter m'n vorige berichtje. Anders staat het zo rottig bedoeld. En zo bedoel ik het niet.

[Anna]

Ik hoop dat je dat zo houdt Kohtje. Als ik Houtje goed begrepen heb ging het zo tussen de 4 en 9 maanden bij haar ook prima, en dat is toch waar jij nu zit? Kennelijk kun je ook na die tijd nog zo'n dip krijgen. Maar dat hoeft natuurlijk niet te betekenen dat iedereen die krijgt.

[Kohtje]

Lieve Anna,

Het klinkt natuurlijk arrogant wat ik nu ga zeggen. Ik heb na m'n laatste terugval nog een keer een trekmoment gehad. Dat was in de kliniek, twee weken na die laatste terugval. Ik werd toen tegen m'n zin in voor een periode van 6 weken gekozen tot "Inkoper". Iedereen had daar voor een periode van zes weken een bepaalde functie. De functie die ik het minst ambieerde was die van inkoper, ik heb niets, maar dan ook niets met boodschappenlijstjes, huishoudgeld, kasboeken en dat soort dingen. Al helemaal niet voor een groep van 8, 9 soms 10 personen. Toen ik juist daarom toch tot Inkoper werd gekozen was de frustratie dusdanig groot dat ik -als er een fles binnen handbereik zou zijn geweest- het op een drinken zou hebben gezet. Dit heb ik toen ook keurig gemeld en dat is het moment geweest waarop ik inzag hoe ik wat drankgebruik in elkaar stak. Puur uit onvrede, een gevoel van onmacht instinctief naar de fles grijpen.

Nadien heb ik geen enkel trekmoment meer gehad, ook geen kleintjes. Ik had mezelf door en wist nu in soortgelijke situaties mezelf te bezien en ik wist dat ik daar heel onvolwassen mee bezig was.
Die Inkoper-periode is trouwens buitengewoon goed verlopen. Ik was de eerste (zeiden ze) die zes weken lang het kasboek tot op de cent nauwkeurig voor elkaar had. Dat dat zo goed ging kwam o.a. doordat ik me van een ook al nieuwe vaardigheid bediende: ik vroeg hulp als ik dacht die nodig te hebben. Na een week hulp vragen was alles me duidelijk en viel dat waar ik zo tegenop gezien had reuze mee. M'n zelfverzekerdheid groeide met de dag.

Ik voel me zo zelfverzekerd dat ik rustig kan zeggen dat ik geen dip ga krijgen, dat ik geen drank meer nodig heb. Daar ben ik niet meer mee bezig. Een fles drank staat nu net zover van me af als bijvoorbeeld een kernonderzeeër. Daar heb ik ook niks mee.
Mocht ik wel weer eens gaan drinken om wat voor reden dan ook dan zie ik dat niet als een vervolg van m'n drankgebruik uit het verleden maar als een handeling op dat moment die op dat moment een analyse verdient.

Je ziet, een misschien arrogant overkomend verhaal, maar het geeft me zoveel rust dat ik me geen zorgen hoef te maken over eventueel terugvallen dat daardoor alleen al een terugval onvoorstelbaar is. Net zo onvoorstelbaar als dat ik weg zou varen in een kernonderzeeër.

Met vriendelijke liefs,

Kohtje.

[Ziza]

Hoi Kohtje,

Zeg nooit nooit....

[Kohtje]

Jawel Ziza, dat zeg ik wel. En weer die kernonderzeeër, ik zeg ook dat ik daar nooit mee weg zal varen. Maar als ik nooit zeg kan het in theorie natuurlijk wel. Toch hou ik me daar niet mee bezig, net zomin als met drinken. Het speelt absoluut geen rol.

In principe heb je natuurlijk wel gelijk. Nooit is zo nooit. En niets zo veranderlijk als een mens, dat weet ik ook wel. Maar het voelt zo lekker om nooit te kunnen zeggen in de wetenschap dat het wel eens waar kan zijn, niet uit een soort paniekgevoel van als ik nooit zeg dan zal het hopelijk ook niet gebeuren...
Snap je een beetje?

[anjo]

Hoi Kohtje,

Ik ben iets over een jaar geheel droog geweest. Echt geen terugvallen, niets. Ik herinner me een nacht waar ik bijna uit elkaar spatte van geluk. Jaaa, ik heb het gedaan, het is me gelukt.
Het staat me zo voor ogen, ik was zo blij en trots en opgetogen. Had geen behoefte aan drank.
Dit was het jaar dat mijn vriendin stierf, zij geloofde in mij, en alleen maar om haar te eren wilde ik niet meer. Ik denk wat jij op mij voorhebt het volgende is, je vult je dagen met wat jij belangrijk acht en je heb je Anna.
Ik was alles kwijt, mijn gezin, mijn zelfvertrouwen en geen baan en toch hield ik het vol.
En dan nog al de roddels, vreselijk plus een heftig liefdesverdriet. En toch hield ik vol.
WAt ik niet had voorzien is dat ik ziek zou worden en een lul van een dokter had. Twee jaar levertesten, het andere was niet belangrijk. Ik begon te werken in Schiedam en het schijnt dat ik toen de ziekte van Pffeifer had, in de zomer, uitslag en jeuk, typisch voor schildklier, toen mijn maag. Ik ben al mijn weerstand kwijt geraakt door mijn schildklier en de nietsnut een de dokter. Ik wist dat toen allemaal
nog niet en ben toen weer gaan drinken uit onmacht.

Het kan wel, de knop gaat om en het is weg. Mijn vriend staat nu 5 jaar droog!
Dus zorg voor een goede dokter. Vraag Anna om een extra knufel als je wat down bent en bovenal
GENIET VAN HET LEVEN!

En als ik het kon alleen lukt het jou zeker !! Maar blijf alert ten alle tijden.

Het gaat je goed, Kohtje


Anjo

[cato39]

Hai Kohtje, ik ben heel, heel blij voor je dat je geen trek heb en , naar jij zegt, ook niet meer zult lrijgen.
Is het niet zo dat jij niet de verplichting hebt van een betaalde baan? Ik bedoel, als ik jou zo meemaak dan ben jij, mijns inziens, de hele dag thuis en loopt je rondje elke dag en doet de boodschappen met je vrouw en meer van dies al? Het is namelijk zo dat, zolang ik thuisloop ik ook geen trek heb. Dan kabbelen mijn daagjes in een heerlijk, haalbaar tempo en voel me fantastisch, zonder trek. Een heleboel mensen, waaronder ikzelf, loopt tegen trek aan, glijden uit, pleuren in een valkuil omdat ze het jachtige leven vol verplichtingen ( even) niet meer aankunnen en MOE zijn, Of gefrustreerd of nou ja, vul maar in he?

Verbeter me maar als ik dit fout zie

[anjo]

Trouwens rond de 5 a 7 weken schijnt ook een moeilijke tijd te zijn.
Kennis is macht.

Liefs,
Anjo

[cato39]

ja dat klopt als een bus Anjo, ik ben voor gaas gegaan in de 5de week. Nu kan ik dat gelukkig incalculeren. PFFF.
Zijn er nog meer moeilijke/lastige fases in het droogstaan qua tijd? Weet iemand dat?

[Kohtje]

Anjo, lieverd,

Ik ben en blijf zeker alert. Ik weet hoe de alarmbellen klinken en zal ze ook horen als ze afgaan. Ik bedoel alleen te zeggen dat ik niet in angst leef voor wat de toekomst brengen zal. Ook ik kan op m'n klompen aan voelen dat er nog emotionele momenten zullen komen, daar sluit ik m'n ogen niet voor. Maar ik focus me er ook niet op. Ik weet de wegen en manieren om troost te vinden en te krijgen als ik die nodig heb. Dat vertrouwen in de mensen heb ik weer teruggekregen, ik durf met m'n emoties naar buiten te treden.

Als ik me wat down voel heb ik ontdekt dat ik mezelf weer goed op kan peppen door dingen te gaan doen en me met muziek te omgeven. Ook dwing ik mezelf tot een glimlach op m'n gezicht die in het begin wat strak en onnatuurlijk aanvoelt maar na een kwartiertje al zo één met me geworden is dat ik me daar beter door voel. Ik heb het al eens eerder gezegd: ik rotzooi maar wat aan, en dat werkt heel goed. Ik wil heel graag m'n best doen voor anderen maar als ik merk dat ik niet meer kan dan ik doe of gedaan heb dan geef ik dat aan en heb er dan vrede mee.
Wat dat genieten van het leven betreft, daar ben ik dagelijks volop mee bezig. Heerlijk. Ik heb me helemaal neergelegd bij een wat beperkt gebruik van m'n handen en armen na een zeldzame zenuwaandoening van ruim twee jaar geleden en ben blij met alles wat ik nog wel kan.

En nog even je groet: je zegt: het gaat je goed, Kohtje. Dat klinkt een beetje alsof één van ons hier niet meer op het forum zal verschijnen. Dat is toch niet zo, hoop ik? Of bedoel je gewoon dat je me wenst dat het me goed gaat? Tja, in dat geval: dank je wel. En dat hoop ik voor jou, naar omstandigheden, ook.

Liefs, Kohtje.

[cato39]

Oh Koh dat wist ik niet dat je in de WAO zit. Wat naar voor je. Je hebt toch geen pijn hoop ik?
Maar dat neemt niet weg dat het leven voor velen van ons dragelijker zou zijn als we wat minder verplichtingen buitenshuis zouden hebben en konden rusten als het lijf en de geest aangeven dat ze moe zijn.

Voor mij geldt dat in ieder geval wel, daar ben ik sinds een poosje achter en ik ga dan ook een meer haalbaar tempo voor mezelf creeeren vanaf volgend jaar. Gelukkig kan ik dat, ik ben vrijgezellig en heb niet veel nodig om happy te zijn.

Liefs, Cato

[Anna]

Ik ben blij dat jij je zo zeker voelt Kohtje. En ik denk eigenlijk wel dat je gelijk hebt. Als jij op een dag weer zou drinken, ik zeg als, dan zal het waarschijnlijk niet om de redenen zijn waarom je vroeger dronk. Maar zoals je zelf ook al zeer terecht zegt, zeg nooit nooit. Je leest uit Anjo's verhaal dat zij na meer dan een jaar ook niet om dezelfde redenen als vroeger weer ging drinken.

Ik ben het ook wel met Cato eens. Het is voor jou heel hard dat je na die zenuwziekte niet meer kunt doen wat je vroeger kon. Maar die ziekte heeft jou eigenlijk ook de mogelijkheid gegeven om weer te gaan doen wat je in je hart eigenlijk altijd graag gewild hebt.
Voor Cato, en ook voor mij, zit een groot deel van het probleem in de verplichtingen waar je niet aan kunt ontkomen, moe zijn, gefrustreerd zijn door de onmogelijkheden en tegenvallers in mijn leven. Het lijkt me heerlijk om net als jij volledig los te zijn van die fles, er geen relatie meer mee te hebben. Maar helaas kan ik me er niets bij voorstellen. Iedere keer als ik moe ben, en dat is vaak, is het opnieuw een gevecht, wéét ik dat een paar glazen voor heel even die vermoeidheid kan opheffen, voor heel even mijn sombere stemming kan doorbreken. Dus denk ik steeds opnieuw aan die andere kant: de kater de volgende dag, de hoofdpijn, niet helder zijn, geen respect van mijn kinderen. En iedere dag opnieuw beslis ik het niet te doen, niet te drinken.

[Kohtje]

Lieve mensen, er valt nog wel het een en ander uit te leggen maar ik ga zo (voor de laatste keer) naar de partner-relatiegroep. Ben dus even weg.
Ik zie jullie hopelijk later vanavond nog weer, en anders morgen...

Liefs allemaal, Kohtje.

[Kohtje]

Nou, ben al wel weer even terug maar heb eerst weer bijgelezen.
Ik zei als laatste dat er nog wel het een en ander uit te leggen valt. Maar ik weet eigenlijk niet hoe ik één en ander moet uitleggen. Ik krijg een beetje de indruk dat jullie denken dat ik van de drank af ben door mijn omstandigheden. Nee, nee, nee.

Okee, financieel ben ik niet afhankelijk van mijn werk maar ik ben wel afhankelijk van mijn vrouw, ook financieel. Ik heb geen ziektewet- of WAO uitkering. Ik ben nu druk aan het werk om ook zelf financieel wat armslag te hebben, om mezelf een beetje het gevoel te geven zelfstandig te zijn. En dat is ook hard werken met de nodige rompslomp en verplichtingen. Alleen ervaar ik het niet zo omdat ik geniet van m'n werk. Werk dat ik jarenlang niet heb kunnen doen, gedeeltelijk doordat ik vaak te dronken was en gedeeltelijk doordat ik aan handen en armen bijna totaal verlamd ben geweest. Nu ik niet meer drink en ook het grootste gedeelte van m'n arm- en handfuncties weer terug zijn besef ik dat ik een vak heb waar ik goed in ben en ga dat nu ook vol overgave uitoefenen.

Het stoppen met drinken staat hier los van. Ik had zo'n puinzooi van m'n leven gemaakt en van dat van anderen dat zelfs ik zag dat dit niet meer langer zo kon. Ik wilde stoppen maar dat kon ik niet alleen. Ik heb toen hulp gezocht en gekregen.

In de kliniek waar ik zat konden ze me niet laten stoppen met drinken maar wel leren om anders naar mezelf en de wereld te kijken. Ik heb al wel vaker beschreven dat dat niet zomaar eventjes ging en tijdens dat leerproces heb ik nog regelmatig gedronken. Pas op het moment dat ik zag hoe ik dacht en de wereld ervaarde kon ik de knop omzetten en daar d.m.v. oefenen anders naar kijken. Daarna was het een kwestie van het geleerde in de praktijk ook daadwerkelijk toepassen. Daarmee was de behoefte aan alcohol totaal weg. Klinkt heel simpel, maar ik ben er nu wel achter dat het mij niet lukt dit simpele feit over te brengen.

Vaak hoor ik als reaktie op dit verhaal dat het voor mij wel erg makkelijk was, de omstandigheden waarin ik zit zijn bijna ideaal, dat ik geluk heb gehad enz. Maar onder diezelfde omstandigheden was ik toch ook jarenlang verslaafd aan de alco. Waarom zou het dan nu ineens zo makkelijk zijn???
Het zit hem niet in de omstandigheden maar zoals Sneeuwwitje elders al vertelde, in het geloof in jezelf dat je geen alco nodig hebt. En dan vind ik geloof nog zwak uitgedrukt. Ik geloof niet langer in mezelf, ik WEET van mezelf.

Nou ja. Ik zei het al, ik weet niet meer hoe ik het nu nog anders moet vertellen om het duidelijk te maken, dus ik ga er nu maar van uit dat ik het niet duidelijk KAN maken...

[BamBam]

Wanhoop niet waarde medestrijder,

ik denk toch wel dat ik je snap. Je hebt ergens de knop omgezet. Niet simpel een PATSBOEM maar door volharding en door open te staan en door naar jezelf te willen kijken en noem maar op is ergens de knop omgegaan. Je weet meer van jezelf en hebt vertrouwen. Dat is mooi Koh, zo mooi.

En idd, toen je nog wel dronk waren je omstandigheden vergelijkbaar met nu. Omstandigheden kunnen een grote rol spelen, dat is zeker waar.
Door je zelfvertrouwen en door de steun en door de keuze die jij hebt gemaakt wil jij niet meer drinken. En omdat jij dat niet meer wilt is de trek weg en WEET jij.

Snap ik het een beetje? offe zit ik op een totaal ander spoor...

Ik lees het morgen, slaap wel.

BB

[Anna]

Kohtje, het spijt me dat ik je de indruk heb gegeven dat ik denk dat het voor jou allemaal maar gemakkelijk is. Zo heb ik het niet bedoeld. Net als jij krijg ik ook een beetje het gevoel dat jij niet helemaal snapt wat Cato of ik bedoelen. Ik ben me er goed van bewust dat ook jij je beperkingen hebt, dat jouw leven vaak ook moeilijk is geweest. En ik kan me goed voorstellen dat je niet alleen van je vrouw afhankelijk wil zijn, en daarom hard moet werken om ook je bijdrage te leveren. Zoals je zelf al aangeeft werk je hard, in iets wat je toevallig ook nog leuk vindt om te doen.

Het stukje van Petra op het andere draadje sluit eigenlijk goed aan op wat jij hier zegt, vind ik. Petra zei tegen Ziza dat het stoppen met drinken bij haar ertoe geleid heeft, dat ze haar werk kwijtraakte en failliet ging, in een periode die toch al moeilijk was omdat ze net gescheiden was. Door niet drinken kwam ze erachter dan haar werk niet goed voor haar was, ze werd er letterlijk ziek van.
Cato gaf vandaag aan dat ze in haar opleiding eens stap terug moet doen, zat zelfs te twijfelen of ze er niet mee zou stoppen. Ze voelt zich op dit moment, in deze fase, niet happy bij wat ze allemaal moet doen. En dat maakt het stoppen met drinken moeilijk.

Voor mij geldt net zoiets. Door te stoppen met drinken kwam ik er (weer) achter dat ik psychisch/emotionele problemen heb, dat ik moeite heb om contacten aan te gaan, dat ik bang ben, en óók dat ik me helemaal niet happy voel op mijn werk. Petra is - als gevolg van het feit dat ze ziek werd door haar werk - op een wel heel drastische manier zonder werk komen te zitten. Zij is er sterker uit gekomen, al heeft ze het nog moeilijk, maar ik denk niet dat iemand bewust voor deze optie kiest. Voor ziek worden kies je niet, het overkomt je. Ik kies er in ieder geval niet voor, want mijn gezin is afhankelijk van mijn inkomen. En omdat er op dit moment geen andere mogelijkheden voorhanden zijn ga ik door, zo goed en kwaad als ik dat kan, en balanceer ik af en toe op het randje van een instorting.

Dat is in feite wat ik bedoelde. Ik begrijp wat je zegt, ik zit midden in het proces om anders tegen mezelf en de wereld aan te kijken. Ik ben daarin nog niet zover als jij, of als Petra. Maar al doende leer ik. Dat neemt niet weg dat er in mijn leven veel zaken zijn die ik niet in de hand heb, die ik niet kan veranderen, omdat er mensen afhankelijk van mij zijn.
Ik vind mijn werk niet echt leuk. Het geeft me soms voldoening, als ik merk dat ze me nodig hebben, dat wel. Maar echt gelukkig word ik er niet van. Ik vind mijn leven heel vaak ook niet leuk. Natuurlijk zijn er goede momenten, en gelukkig ben ik in staat te genieten van heel kleine dingen. Maar ik moet mezelf keer op keer dwingen die ook te zien. Ik moet ze opschrijven en lezen op de momenten dat ik somber ben, om me niet door mijn somberheid te laten meeslepen.
Ik heb stomweg de middelen niet om mijn leven een andere koers te geven, om dingen anders te doen, om iets te zoeken wat ik wél leuk vind. En ik heb geen partner, geen vriend, niemand om op terug te vallen. Alleen mezelf. Dat is de reden dat die somberheid mij nog steeds heel vaak overvalt, dat ik af en toe wanhopig ben, en dat de trek naar mijn vertrouwde verdoving me weer overvalt.

Maar net als jij WEET ik inmiddels dat ik alcohol niet echt nodig heb. Sterker nog, alcohol heeft me jarenlang deze situatie laten accepteren, me erin laten berusten. Door de alcohol kon ik op deze wijze doorgaan. Zonder alcohol moet ik actie ondernemen, al weet ik niet welke. Moet ik de grenzen van mijn situatie verkennen, om te ontdekken of er mogelijkheden zijn die ik over het hoofd heb gezien. Moet ik keer op keer mijn neus stoten tegen de beperkingen en onmogelijkheden, in de hoop op een dag een mogelijkheid te vinden. En van dat zoeken word ik moe, heel moe. Daarom ben ik nu ziek, en niet toen ik nog dronk.

Ik hoop dat je mij nu ook een beetje begrijpt. Ik denk dat dit het verschil tussen ons is.