Zaterdag 9 februari 2008

[Rob]

Rudy,

Wat je schrijft is heel erg herkenbaar.
Ik ga er verder niet op in, want ik ga naar bed.
Dan ben ik morgen fris om met de online cursus te beginnen.

Iedereen welterusten voor straks.
Rob.

[An]

Rob met je motivatie zit het wel goed. Het zit niet goed met je gedachten.
Je zegt dat je het wel verdient om te drinken. Je verdient het om jezelf werkelijk goed te verzorgen juist na zo'n zware tijd. Je verdient het om goed te eten om lekker te ontspannen met een boek. Je verdient het om iets leuks voor jezelf te kopen. Maar welke verdienste is het om je vol te gieten met VERGIF???????????????? Dit is een totaal niet helpende gedachte en zolang je dat denkt zal je dit elke week tegen jezelf blijven zeggen en blijf je in een cirkeltje draaien. Gewoon omdat je gedachten omtrent drank niet kloppen!!!!!!

[Har]

@Rob Het drinken mag je dan die ontspanning geven maar nadien is het resultaat dat de stress, het verwijt aan jezelf enz.enz. je extra inspanning gaat kosten. Dat maakt de cirkel dus rond...door je lichaam en geest te verzwakken tast je je weerbaarheid aan. De vermoeidheid die daaruit ontstaat wordt dan al gauw een alibi om wat gevoelsmatig wringt weg te drinken.
Al drinkend kom je trouwens niet tot ontspanning maar in een roes..7 flesjes is nogal wat.
Ik heb dezelfde fout gemaakt hoor, daar niet van.
Accepteer dat je hiervan te leren hebt. Succes!

[water]

Rob, je hebt ook geen keus. Als je onderkent dat je een probleem met alcohol hebt, dan weet je ook dat het van drinken niet beter wordt. Je kunt je ontspanning ook op andere manieren vinden.
Dus voorlopig maar even het gevoel uitschakelen en het verstand volgen. Later zie je wel weer verder.
Mijn mening, gebaseerd op mijn ervaring.

[water]

Oh... met "later zie je wel weer verder" bedoel ik niet dat je dan wel weer kunt drinken he...
ik bedoel dat je met een nuchtere kop vanzelf andere manieren van ontspanning en van met je gevoel omgaan vindt.

[CPAS]

@An,
Voor mij was het forum het eerste half jaar toch wel een navelstreng.
Geven was voor mij ook makkelijker dan ontvangen. Dat maakt mij altijd zo ongemakkelijk, ik was toch niet belangrijk.

@Rudy,
Zou het niet kunnen dat je altijd al een gevoelig mens was?
Dat geldt wel voor mij, alleen verborg ik dat, omdat ik mij kwetsbaar voelde.

@Houtje,
Wat rot voor zoon! En voor jou als moeder. Heeft hij geen fleecevest? Die zijn ook lekker warm en met een lekkere trui of vest eronder ...

@Rob,
quote Mijn verstand zegt dus heel duidelijk linksaf (=stoppen), maar mijn gevoel zegt nee, we gaan rechtsaf (=na een zware week heb je wel wat ontspanning - lees een zooi alcohol - verdiend). unquote
Herkenbaar. Ga iets anders doen, ergens anders naartoe (in huis) als dat gevoel op komt. Dat gevoel was bij mij ook gebonden aan plekken. Zorg er iig voor dat je niets in huis hebt. Ga niet naar kroeg of bij mensen die je geheid wat aanbieden. Schrijf dat alles op in het alcoholschrift, je hebt je aangemeld en kunt over enkele dagen beginnen, dan kun je nl. al bij dat schrift. Je kunt er veel van leren om situaties te vermijden.
Slaap lekker.

@Cacao,
Ik heb met je te doen.

@Har,


@Water,

[Har]

Het raakt me diep wat mensen hier schrijven over de 'slechte' verhouding met hun ouders.
Heb daar in het recent verleden ook heel wat mee te stellen gehad. Ga hier niet mijn relaas plaatsen omdat ik heb besloten het verleden (met mijn vader vooral) te laten voor wat het was.
Mijn vader is op 83 jarige leeftijd overleden in 2003. We stonden op afstand van elkaar maar hij was ook de man die mij met tranen in zijn ogen naar de kliniek bracht in '93, terwijl ik hem troostte (!). Soms waren de rollen dus omgedraaid.
We wisten ons ook meerdere malen in een slachtofferrol te plaatsen omdat ik als zoon in zijn ogen tekortschoot en hij in mijn ogen als vader. Nou, daar sta je dan beiden met lege handen.

Tijdens het intakegesprek bij Novadic kwam ter sprake hoe die verhouding geweest is. Komt er in het kort op neer dat zijn verwachtingen naar mijn persoontje veels te hoog gespannen waren. Hij heeft nooit kunnen begrijpen waarom ik niet in zijn voetsporen als succesvol zakenman ben getreden..mijn bedje lag immers gespreid.
Ik heb dat altijd als druk ervaren om alleen maar geaccepteerd te worden als het zijn goedkeuring kon wegdragen. De man heeft het niet makkelijk met mij gehad, niet alleen met mij trouwens want van mijn zwagers "deugde er ook niet 1" maar ik spande natuurlijk wel de kroon of liever gezegd ik was niet de kroon op ZIJN werk.

Ik heb mezelf vergeven dat mijn leven is verlopen zonder status te bereiken en ik mijn mogelijkheden in die richting heb verknald en hem vergeven dat hij vanuit de status die hij dacht bereikt te hebben een rechtvaardiging zag, om over alles en iedereen te oordelen..het liefst achter de rug om.

Pijn doet het nog op momenten als ik getuige ben van hoe vader en zoon wel goed samen door een deur kunnen en door de moeilijkheden weten heen te worstelen. Kan zelfs gaan zitten janken achter de TV wanneer vader en zoon elkaar omhelsen...maar het zijn geen bittere tranen. Het zal me mijn leven lang wel blijven beroeren, maar therapeutisch hoeft daar niet meer naar gekeken te worden, dat heb ik overigens al gedaan.

Ik ga verder en sta mijn eigen mannetje wel door goed met mezelf om te gaan. Uiteindelijk moet je toch die verantwoording voor jezelf nemen, iets waar mijn pa het volledig eens zal zijn.

Ooow..is het toch een relaas geworden.

[Rudy]

Ik denk An dat als je mensen niet verteld waar je mee bezig bent, ze niet weten waar ze aan toe zijn.
Als je niet laat zien wie je bent en je laat het toe dat men je kwetst tot op het bot dan komt de drank dicht bij.
Jouw mening doet er wel degelijk toe, maar wat houdt je tegen ze te verkondigen.?
Hoe zit het met je afweermechanisme.?
Wat beangstigd je in mensen.?

Ik denk dat veel van het gedrag dat je toont te maken heeft met kwetsbaarheid, jezelf accepteren zoals je bent, lief hebben en vertrouwen.
Wat is er gebeurt waarom je dat (nog) niet durft?
Waarvoor ben je op de vlucht kun je je afvragen.?

Ik ben een gelovig mens.
An ik heb mijn lot of mijn leven in handen durven leggen van mijn HM.
Ik was ten einde raad.
Je doet maar met me wat je wilt, heb ik gezegd.
Ik vertrouw je.
En dat vertrouwen is nooit geschaadt.
Op den duur durfde ik dat bij mensen te doen, mij geven.
En gaandeweg gingen deuren open die voorheen gesloten waren.
Tot nu toe heb ik geen spijt van mijn poging me kwetsbaar te durven opstellen.
Vanwege de teleurstelingen in relatie met mensen was dit een enorme stap voor mij waar angst een grote rol speelde.
Soms moet je risico's nemen An.
Het is het risico waard geweest.

Ik ben in dat proces de motieven tegen gekomen die angstig maakten, heb deze verwerkt, kunnen plaatsen en los laten.

[Rudy]

ik ben weg mijn vrouw is thuis gekomen.
de avond kan beginnen.

tot later.

[Mai]

"Er is een lang leven voor nodig om de gevolgen van je opvoeding geheel te boven te komen.."

Dit is heel lang de lijfspreuk van mijn man geweest. Hij heeft niet altijd een fijne jeugd gehad, maar is nooit verslaafd geweest. Wel heeft hij altijd geprobeerd de dingen op zijn manier op te lossen en goed te doen. Hij is altijd dicht bij zichzelf gebleven. Heeft daardoor bijv. al menige baan gehad, en is daar elke keer weer sterker uitgekomen. Hij heeft zich ooit op een punt gesteld alles er uit te halen en te leren van elke ervaring die hij tegenkomt vanuit het zichzelf leven. Hiervoor heeft hij niet altijd begrip gekregen vanuit zijn omgeving (familie). Maar hij heeft altijd vertrouwd op zijn eigen gevoel.
Deze ervaring heeft hij altijd met mij willen delen, en hij heeft mij altijd aangemoedigd de dingen te doen die ik zou willen, te doen. Alleen ik was het kleine, bange en onzekere vogeltje die wel heel graag zou willen maar niet wist hoe dat moest, voor jezelf gaan. Wij hebben natuurlijk niet dezelfde achtergrond, dus in het diepst van onze ziel kunnen wij gewoon niet van elkaar weten hoe we in onze jeugd zijn gevormd en hoe we daaruit voortvloeiend de rest van ons leven naar leven.
Wat ik hier een beetje mee wil aangeven is de weg die ik momenteel verken (ik durf helaas nog niet te zeggen dat ik hem definitief ben ingeslagen, als angsthaas zijnde..). Ik ben op zoek naar de manier waarop alles uit het verleden een niet meer zo'n verstikkende uitwerking op mij heeft. ik noem als voorbeeld de angsten van mijn moeder. natuurlijk heeft zij die (onbewust) op mij overgedragen en daardoor heb ik in mijn leven geprobeerd om dingen die angst opriepen uit de weg te gaan... Maar laten we eerlijk zijn, daar kan ik natuurlijk niets meer mee. Filteren door alles in een roes te leven kan niet meer, die keuze is gemaakt. Dus een andere weg inslaan, die overbekend natuurlijk angsten oproept (want onbekend is eng). Maar als ik nu voor mijzelf -als bina 40-jarige- eens besluit, gewoon eens aanneem dat het helemaal niet eng is, zeg maar een beetje stoer doen, de uitdaging aan gaan....
Dan ben ik toch al een stukje op de goede weg, dat ik dat zomaar durf te denken?
Na een zeer intensief judo-toernooi vanochtend was mijn zoon na een half uurtje computeren niet meer moe. En toog vol goede moed op skeelers ri. half pipe aan de andere kant van het dorp... Kom je zo nog even kijken, mam, want ik kan dit en dat. Gekeken. Met mezelf van te voren (!!!) afgesproken niet te zullen mekkeren over de onuitstaanbare en misschien logische, moederlijke angst. Hij haalde een behoorlijke stunt uit, die hem nogal wat bewondering opleverde uit de groep... Het ging bij lange na niet perfect. Toch dat stralende hoofd hè..ach zo machtig mooi! Wat knap dat je dat durft, zoon. Super goed van je!
Voor mij was dit voorheen een heel moeilijk moment geweest, nu meende ik echt wat ik zei en was natuurlijk supertrots! Wat ik eigenlijk wil zeggen is; ik ondervind dagelijks in mijn leven dit soort gedachten en situaties dat ik aan het "loslaten" ben. Men zegt het al jaren tegen me, en nu begin ik opeens hele kleine stukjes te begrijpen. Het heeft te maken met een innerlijk loslaten, maar ook met moed en lef om de angst opzij te zetten...
Gosh.. ik hoop dat het een beetje overkomt wat ik wil zeggen. Sorry, ik kan het niet op een andere manier die kort en bondiger is..
Het is een klein stukje van wat ik missen kan, ook voor de nieuwe mensen op het forum; hou vol, het is zo de moeite waard. Als je echt wilt en durft; laat het los! Het hóeft niet meer! En dit zeg ik ook pas na 3 maanden, en ik ben ook nog maar net op weg. Maar stoppen met drinken en de wíl om je leven te veranderen maken dat je in een soort andere dimensie komt. Of zanussi
Hou vol allemaal!
liefs, Marjo.

[CPAS]

Een echte held is iemand die de moed heeft gehad zijn angst toe te geven.

Ik weet niet of ik het correct heb opgeschreven, maar zoiets heb ik eens ergens gelezen.

[Har]

Nog even over vandaag: het was een supersaturday :rose: en morgen volgt dan nog een super:rose:day.
Tsja, wat de zon kan doen. Gelukkig heb ik daar altijd al van kunnen genieten. We hebben gefietst en gewandeld..daarna een uurtje op een terrasje gezeten. Was geen gremlin te bekennen op dat terras...ze zullen er best wel geweest zijn, maar ik had alleen maar zin in een lekker kopje Illy koffie en mijn vriendin heeft met zichzelf de afspraak gemaakt geen wijn te drinken als ik erbij ben lief van haar maar ik heb haar ook gezegd dat ze het voor mij niet hoeft te laten. Och, ze drinkt maar 2 glaasjes in de week.
Daarna nog even in haar tuin gewerkt en lekker gegeten. Goh, wat geef ik veel om haar omdat ze zo zichzelf is en ze is voor mij een voorbeeld omdat ze lichaam en geest gezond houdt. Ze geeft veel om mij naar eigen zeggen, omdat ze ziet dat de strijd die ik lever nooit een strijd met de ander is geweest maar een strijd met mezelf.

[tapas]

Marjo. Wat jij schrijft is zo mooi, over het loslaten en het ontdekken wat het met je doet, zal ik je eens wat vertellen... volgens mij ben jij allang die nieuwe weg ingeslagen.. al voelt het soms niet zo! Je angsten aangaan en kijken wat er nou echt gebeurt! Ik vind je een kanjer!! Gewoon op deze weg verder gaan want deze weg is veel spannender en avontuurlijker dan de makkelijke wegdrinkweg.

Corinne, je hebt gelijk, mijn leven is inderdaad niet saai, misschien leg ik de lat ook te hoog hihihi.. moet het de hele dag bruisen en spetteren en weet ik veel... Ik weet ook van mezelf dat als het allemaal echt te tam gaat worden dat ik dan wel weer iets nieuws aanga.. nu ga ik bv op dinsdagen op iemands hond passen.. zoiets vind ik heel eng om te doen maar de hond is zo leuk, dat is echt een vrolijk lachebekje en de mijne is een bedaarde serieuze hond. Ik ga het gewoon proberen op mijn manier.. en zo is er toch weer wat spanning in mijn leven hihi

morgen gaan we met beide honden naar het strand, kijken hoe dat gaat, en dan dinsdag mijn eerste oppasdag.

[Mai]

Ik raak nog niet de kern van de zaak, nog lange niet. Maar ik ben op weg, dat voel ik!
Vanaf mijn 16de loop ik richting ravijn, van al keuvelend in het zonnetje met vrienden die op mijn weg kwamen, dan eens een weg inslaand naar links, dan weer naar rechts. Het leven lonkte naar mij. ik wist toen nog niet dat ik mij op dat pad richting ravijn begaf. En zo liep ik maar door het leven, niets aan de hand. Zo nu een dan een milde regen.. Zwaar onweer heb ik ook te verduren gehad. Maar na al die buien leek toch altijd weer het zonnetje door te breken... Tot ik op een dag nietsvermoedend wel heel erg dicht het ravijn naderde. Nietsvermoedend.. ach ik overschreeuwde mijn instinct dat me voor gevaar waarschuwde, en ondertussen liep ik luid lachend en zo nu en dan al behoorlijk zwalkend door... Zelfs toen ik het levensgevaarlijke pad naast het ravijn bewandelde, zeg maar gerust met forse stappen banjerde, iedereen uitlachend die al reddingslijnen bevestigde, was ik blind. Ik heb hoogtevrees. ik keek gewoon niet naar links (in mijn verbeelding ligt het ravijn links van me, ik volg dus het pad naar rechts). Tot de dag dat ik een groep mensen tegenkwam die (sommigen ernstig verzwakt) mij de goede weg wezen, zij hadden ook de hele tijd het slechte pad vlak naast het ravijn gevolgd en lieten me zien dat als ik nu koos voor de eindeloze vlakte rechts van mij, uiteindelijk een weg zou zijn die beter was. Niet altijd even makkelijk begaanbaar, maar anders..beter. en ik heb ze niet uitgelachen, ik zag dat het menens was, dat ze hetzelfde pad als ik waren gegaan, ook niet hadden gekeken. Tot ze op zeker moment wel moesten, het pad liep dood. Er was maar één weg terug, of je moest het ravijn in springen.
Het leven likte een aantal weken geleden aan mijn tenen. Ik durf te stellen dat het nu halverwege mijn knieën is. Lijken onneembare bergen, maar het leven weet dat het verder naar boven moet. De reddingslijnen zijn vanuit het brein al bevestigd, er bungelen al een paar naar beneden. dat maakt het makkelijker om er te komen. Voorbij de heupen en de billen wordt het ploeteren al een stuk makkelijker, het went. Die bolle buik kunnen we ook al aan! We kunnen nog een uitstapje naar de armen nemen, om bij de uiteinden even het fingerspitzengefühl op te doen. Nooit weg! Terug naar boven staat de grijze massa (saai) al te juichen, we gaan het redden, de innerlijke bevrijding van de gedachte!
Slaap zacht na deze zachte dag. ik loop nog even met jullie mee!

[Mai]

wat heb ik toch.. :$
HiHihahaho...

Dank je Tapas, ik probeer het vast te houden. Ik wil nogal eens het touw door m'n handen laten glippen.
Het voelt deze keer wel aardig robuust, betrouwbaar!

[Har]

Mooi Marjo, hoe je je zielsroerselen omschrijft komt bij mij over
Dat angst een slechte raadgever is, heb ik ook ondervonden in mijn leven. De onzekerheid om stappen te nemen en in je eigen kracht te geloven loopt als een rode draad door mijn leven.
Ik was een meester in het creëren van bolwerken oftewel het bedenken van uitvluchten om mijn gedachten te rechtvaardigen dat ik niet voor deze wereld gemaakt was. Een vreemde eend in de bijt, wat me overigens ook vaak is toegefluisterd omdat ik niet zomaar de geijkte paden kon bewandelen.
Ik kwam elke keer weer op een modderig zandpadje terecht en de zuigende werking daarvan zorgde al snel dat ik geen stap meer kon verzetten...kan er nu een beetje om lachen

Misschien moet je angst ook wel een beetje weglachen..tis immers een spookbeeld wat meestal niet reeel is; wegvluchten van die angst brengt me ook op dat modderige zandpadje heb ik inmiddels geleerd.
Angst kun je dus overwinnen door niet af te dwalen maar de confrontatie aan te gaan..niet voor niets zijn alcoholisten juist het type mensen die de confrontatie aangaan alleen wordt het vaak verkeerd gericht/gebruikt en uitgevoerd. Zal nooit de wijze opmerking vergeten die een van de therapeuten in de kliniek wist te plaatsen toen hij zei:
'Alcoholisten zijn oersterke mensen, die hun energie op de verkeerde doelen richten en daardoor met volle overtuiging de verkeerde weg inslaan. Eigenwijs als ze zijn zullen ze niet willen erkennen dat er ook een makkelijkere weg te vinden is, die zou namelijk te weinig moeite kosten'

Die konden we dus in onze zak steken..daar sta je dan met de zg. angst en zwakte die je over jezelf hebt uitgeroepen. Dat was dus duidelijk 1-0 voor hem...het moeiste doelpunt van mijn leven.
:light:

[CPAS]

Marjo,
Dat heb je mooi onder woorden gebracht.

En op een goed moment. Ik zat hier nl. een kwartier geleden te denken van zou ik. Mijn man komt pas over een uur thuis, dochter zit boven tv te kijken, zoon zit in Engeland.
Mijn alarmbellen doen het gelukkig nog. Ik kon er bijna direct betere gedachten tegenover stellen en hier komen.
Het is niet de eerste keer dat een dergelijke gedachte langskomt, gebeurt elke 5, 6 weken, maar nu wel voor het eerst zonder mijn Refusal op de achtergrond.

Hoezo een saai leven?

[Har]

Welnee, Corinne saai is het leven zeker niet. De kunst is om de lol ervan in te zien. Dat je dat pilletje niet nodig hebt en de drank niet nodig hebt wordt dan minstens een beetje makkelijker met een glimlach ipv angst te benaderen. Respect voor het doen van beide

[tapas]

'Alcoholisten zijn oersterke mensen, die hun energie op de verkeerde doelen richten en daardoor met volle overtuiging de verkeerde weg inslaan. Eigenwijs als ze zijn zullen ze niet willen erkennen dat er ook een makkelijkere weg te vinden is, die zou namelijk te weinig moeite kosten'

Dat heb ik ook ondervonden Har, niet zozeer als alcoholist maar wel met mijn manier van leven, vooral al mijn energie in het negatieve steken en me niet voor kunnen stellen dat het leven ook makkelijker kon... namelijk diezelfde krachtige energie in het positieve steken... dat is ook misschien wat ik al eerder beschreef, dat het leven wel moeite moet kosten want anders is het saai... maar saaiheid en een makkelijkere weg kan ook prettig zijn. Ik moet er nog wat aan wennen.

Goedzo Corinne, je eerste refusalvrije gremlin verslagen... meid, wat had het je opgeleverd als je toe had gegeven? helemaal niks, noppes, nada! Goed gedaan dus!!

ik ga slapen, en heb ontzettende zin om morgen naar het strand te gaan!! dan wil ik lekker fit zijn!

trusten!! tot morgen enne...

Houd het droog he!!

[Har]

Veel plezier en doe de zee de groeten Ooh..en niet saaiheid maar eenvoud kan zo verrijkend zijn

[Mai]

quote:

---

'Alcoholisten zijn oersterke mensen, die hun energie op de verkeerde doelen richten en daardoor met volle overtuiging de verkeerde weg inslaan. Eigenwijs als ze zijn zullen ze niet willen erkennen dat er ook een makkelijkere weg te vinden is, die zou namelijk te weinig moeite kosten'

---

dat geloof ik ook wel Har! Bedankt, ik voeg hem toe aan de andere reddingsgedachten die ik uitstekend kan gebruiken.

Jouw alarmbellen werken gelukkig heel goed Corinne, kijk maar hoe je je energie voor betere doeleinden inzet!! En heb je al ontdekt dat je het perongeluk al bijna helemaal zonder zijwieltjes doet, je had ze zelf al omhoog gezet. Voor de eventuele opvang in de scherpe bochten, waar je morgen zo doorheen zult glijden... Goedzo!

[Mai]

ja, de zee ook de groeten van mij! Ik heb hem gemist..

[Mai]

We zullen doorgaan... karinneke!

Ik lag net ook met mijn kop voorover op tafel, van eenvoudige vermoeidheid, maar de geest nog helder (alhoewel een beetje vol). Niks niet saai, het was voorheen pas saai, met een dronken kop voorover op tafel...

[Har]

Ik wil niet liegen...die reddingsgedachte heb ik zelf uit de hoge hoed getoverd, noem het maar eigenkennis Hij heeft wel gezegd dat alcoholisten juist sterke mensen zijn...

[Mai]

Eigen wíjze kennis...