woensdag 20 februari

[An]

Hier een zieke. Heb gisteravond hup een fles wijn naar binnen gewerkt. Ik voelde me zo ontzettend ongelukkig en ziek en hup daar mijn zogenaamde medicijn. Het was zoiets als RJB omschreef.
Dus ik begin maar weer opnieuw. In mijn schrift wel geprobeerd de boel te analyseren, maar eigenlijk kan ik niet begrijpen waarom ik dat doe na bijna 2 maanden droog te staan. Zo ging dat ook in december. Vandaag moest ik me inhouden om dit nog grotere ellendige gevoel niet weer weg te willen drinken. Ik snap mezelf dus echt niet.
Ook had en heb ik erg veel moeite met wat er nu op het forum gebeurd. Ik mis de bannelingen. Ergens begrijp ik het wel, maar het grote zwijgen hierover kost me moeite. Ook het vertrouwen was ineens foetsie. Dat is geen goed gevoel. Gisteravond had ik echt een soort paniek aanval en dacht het allemaal niet meer te redden. Zomaar ineens, in een flits. Heb nog overwogen eerst te schrijven, maar , en dit is geen excuus, vond ik het ellendig op het forum. Heb er zelfs over gedroomd.

Nu toch maar weer proberen. Er zijn verstandige zaken geschreven en ik probeer het als een leerproces te zien. Ik ga gewoon verder. Jammer dat mijn schriftje weer beklad is met een uitglijder. Voorlopig uitzieken nu. Ik heb griep. Hoesten, zweten, overal pijn en daarbij een zware depressie. Hoe kom ik hier weer uit he. Allemaal bekend voor jullie hier.

Nu voor het eerst weer in tijden fatsoenlijk met mijn man over die sh*t alcohol in huis. Nu wel alle begrip en aardigheid. Moet ik dan eerst weer helemaal in de puin liggen vraag ik me dan af.

Nou ja, klaag, klaag, klaag.

[albertina]

An, hier ben ik al hoe is het Nu met je?

[An]

Hoi Tina: heb in ieder geval de moed om weer te schrijven. Ik dacht, hier moet ik niet langer mee wachten, want het 'lonkt' zo vreselijk momenteel. Ik weet dat wanneer ik schrijf het wel weer goed komt.
Tina: neem maar geen voorbeeld aan mij, ben en blijf een rampgeval.

[albertina]

Alleeerst ben ik heel blij je te zien.
Je krijgt een dikke zoen want ik snap je zo goed.
Maar wat vreselijk dat je niet durfde te schrijven dat vind
ik nog het allerergste.
Maar was het door de paniek aanval?
Dat je hebt gedronken?

[An]

quote:

---

Originally posted by:

RJB

Misschien nog wat uitgebreider over hoe de terugval ontstond:

Inertie - dat wil zeggen: van alles en nog wat willen, maar nergens toe komen.. Enorme somberheid die ik met niemand deelde omdat ik me ervoor schaamde. Schaamte voor mezelf in alles eigenlijk.. Wel willen, maar niet kunnen rouwen om verlies (vooral van wat ik vroeger was: een vader, een man met een Geliefde, een huis, een baan). Angst om nog meer te verliezen.

(En angst voor verlies leidt tot verlies)

Me groot houden voor iedereen, niet toe willen geven dat ik sommige (heel eenvoudige) dingen (even) niet kan..

Een groot gevoel van misluktheid. Van zelfmedelijden ook wel.. En dan denken: wat maakt het allemaal nog uit..

(En dan - eenmaal gedronken - voelt alles wat ik hiervoor schreef ongeveer honderd keer zo erg!)..

---

Raar maar waar: zo voelde ik me gisteravond dus ook en vandaag 100 keer erger, kan je nagaan. Pff.. RJB wat een gedoe he, wat zijn we toch voor hardleerse mensen. Gelukkig kan je daar nu wel internetten. Heb vaak aan je gedacht, hoe het ging en zo.

[Trees]

An, wat akelig, niet in doorglijden hoor! Je ging zo goed, probeer dat gevoel terug te krijgen! Als je het vandaag nou maar droog houdt, zit je zó weer in je ritme!
Eén uitglijer is niet gefaald, dus neemjezelf niet teveel kwalijk! En is er nog drank in huis? Gelijk weggooien!

[albertina]

An, je hebt de strijd niet verloren,
je bent hier gekomen ondanks je nare gevoel,
en schrijf wat je kwijt wilt.
Doe dat alsjeblieft, ik en vast nog anderen blijven hier voor je.

[An]

Tina: het was een ander soort paniek. Ik voelde dat ik ziek aan het worden was... het idee echt ziek te worden en niks te kunnen. Schuldgevoelens van mijn falen, mijn luiheid, het niet vooruit te branden zijn. Dan nog ziek voelen en dan al dat MOETEN. Al dat moeten, en ik wil NIKS. Te veel meegemaakt de afgelopen twee jaar. Tegenwoordig krijg je geen tijd om te rouwen. HEb nog zoveel verdriet zitten. Zo ontzettend veel. En je moet maar door, door en doorgaan. Leren loslaten en als ik ziek ben loopt alles evengoed door. Nou ja, en dat kwam bij elkaar en ik dacht (een super stomme niet helpende gedachte) 'wat kan mij het ook schelen allemaal' en ik dacht zelfs hierna ruk ik nog een fles open. Na het tweede glas weet ik al niet meer hoe ik de rest heb weggewerkt. Ik ben ziek en daardoor zo mijn bed in gehobbeld. Hoe weet ik ook niet meer. Het was niet lekker, het deed niks en er is niks aan, aan heel die zooi niet.

[Ziza]

Goed dat je er bent An...

Wat is het plan nu ?


Love and peace

[Anna]

Beste allemaal,

Ik heb inmiddels bericht gehad van de moderator, en het blijkt dat ik toch niet geband ben. Ik vond het ook al vreemd dat ik daarover helemaal geen mail gehad heb.

Het blijkt dat de toegang geblokkeerd was, omdat ik wel eens bij Soothe inlog, op zijn computer, en hij ook wel eens bij mij thuis, op mijn computer. Beide adressen waren dus geblokkeerd, maar dat is inmiddels verholpen.
En ergens ben ik daar ook weer verbaasd over, want al had ik maar een zinnetje geschreven, ik had wel te kennen gegeven Soothe's mening te delen.

Safi, ik las net jouw berichtje over zelfvertrouwen, en daar herkende ik veel in. Net als iedereen had ik vele redenen om te drinken, maar een belangrijke was dat ik veel meer durfde met drank op, en meer zelfvertrouwen voelde.
Toen ik stopte met drinken speelden mijn gevoelens van onzekerheid en mijn gebrek aan zelfvertrouwen me weer enorm parten, en die werden na twee maanden nog eens explosief versterkt doordat ik problemen en forse, onterechte kritiek kreeg op mijn werk. Een proces dat in gang gezet was door een ietwat afgunstige collega die zelf ook niet lekker in haar vel zat, en dat inmiddels proporties aannam die zij ook nooit op die manier gewenst had. In ieder geval waren, boven op mijn depressie, alle ingrediënten aanwezig voor een forse burn-out, waar ik dan ook in terecht kwam.

Nu, ruim een jaar en de nodige diepgaande gesprekken en therapiesessies later, ben ik op een punt aanbeland dat ik begrijp waar mijn minderwaardigheidsgevoel en gebrek aan zelfvertrouwen vandaan is gekomen. De wortels ervan liggen in mijn jeugd, en de rest van mijn leven is op de een of andere manier steeds zo gelopen dat die gevoelens werden bevestigd en versterkt. Voor een deel, onbewust, door mijn eigen toedoen, want zo werken deze dingen vaak in het leven. Je maakt keuzes en reageert op manieren die je eigen ideeën alsmaar blijven versterken. Dat kan zo werken in positieve zin, maar helaas doet het dat ook in negatieve zin.
Ik weet nog goed dat er een ommekeer werd ingezet toen ik kort nadat ik in mijn nieuwe baan begonnen was een afdelingsfeest had. Ik zag hier erg tegenop, want het grootste deel van de mensen kende ik nog niet, en ik voel me nooit gemakkelijk in gezelschap. Natuurlijk zijn er genoeg momenten geweest waarop ik alleen zat, in mezelf opgesloten, met mijn eigen gedachten. Maar ik werd gevraagd om mee te gaan dansen, en dat heb ik ook gedaan. En ik kon het! Je moet weten dat ik vroeger nooit durfde dansen zonder dat ik mezelf eerst met een paar glazen mijn drempels naar beneden had gebracht.
Daarna heb ik daar veel over nagedacht, en mijn conclusie was dat alles wat ik mét alcohol wel kon en durfde, in principe gewoon in mij aanwezig moest zijn. Moed, ritmegevoel, muzikaliteit, inspiratie, en noem nog maar een scale aan talenten en eigenschappen op, zitten niet in een fles, maar in de mens die ze naar buiten laat komen!

Onder invloed van mijn opvoeding en signalen uit mijn omgeving ben ik steeds sterker gaan geloven dat ik al die eigenschappen niet bezat, en dat ik niets kón. En de angst dat wat ik geloofde waar was, blokkeerde me in elk opzicht. Alleen met alcohol kon ik mijn drempels overwinnen, maakte het me niet zoveel uit of ik wel of niet kon wat ik wilde, en deed ik gewoon. En heremetijd, wat een puinhoop maakte ik er dan vaak van, want ik had véél alcohol nodig om te durven.
Maar al die dingen die ik durfde en kon als ik een slok op had, maar nog niet ladderzat was, die kan ik gewoon zelf. Nuchter veel beter dan aangeschoten. Ik moet het alleen durven, en ik ben hard bezig dat te leren!

Volgens mij geldt voor jou hetzelfde Safi. Als jij gelooft dat je weer een burn-out krijgt, dan krijg je die ook. En voor het overige geldt dat al die dingen die je durft en kunt als je drinkt, je nog veel beter kunt als je niet drinkt.
Ik ben me ervan bewust dat men tegenwoordig veel vrouwen van onze leeftijd die werk zoeken richting de thuiszorg sluist, omdat daar dringend behoefte is aan arbeidskrachten. Zeker nu de arbeidsvoorwaarden er alleen maar achteruit gaan. Ik kan me vergissen, maar jij lijkt mij iemand die zwaar gefrustreerd raakt als jij in dit werk een cliënt niet de zorg en steun zou kunnen geven die hij volgens jou nodig heeft. En dat zul je meemaken!
Als ik jou was zou ik wat beroepen-interesse-tests doen. Je kunt daarom vragen bij het CWI, of waar je begeleiding krijgt, maar je kunt het ook gewoon op internet doen. En proberen rustig te beginnen met iets dat jou ligt.

An, jammer van je uitglijder. Maar ik ben blij dat je toch de draad weer oppakt.

Nog een fijne avond allemaal!

[An]

Ziza: Vanmorgen dacht ik direct: Ik ga niet drinken, ik ga door waar ik mee bezig was. Later op de middag kwam de gedachte alweer: een paar biertjes en ik kom de dag door. 'nee, dat moet je niet doen, want dan maak je er zelf weer een ramp van, gaat spijt krijgen, en DIT wil ik niet'. Dus niet gedaan. Maar het idee he?

[Ziza]

Wat ga je anders doen nu An ?
Want als je hetzelfde blijft doen als voorheen ga je vroeg of laat weer voor de bijl...

Love and peace

[Ziza]

Once in a while he may tell the truth. And the truth, strange to say, is

usually that he has no more idea why he took that first drink than you

have. Some drinkers have excuses with which they are satisfied part

of the time. But in their hearts they really do not know why they do it.


-- Alcoholics Anonymous, page 23

[albertina]

An, het is nog geen morgen, maar heb je al een plan?

[An]

Spud: dank je.

Anna: ik ben ook bang om dus echt helemaal uit te vallen. Een diepgewortelde angst.

[safidepafi]

An we kunnen elkaar de hand geven ook ik na twee maanden een uitglijder...2.5 flesje bier en een halve liter in twee dagen tijd afgelopen donderdag en vrijdag.

Toch had ik helemaal geen gevoelens van, ik trek er nog eentje open of ik moet naar de kroeg hier beneden ons huis. Ik kon met moeite 1 flesje en een halve liter op en viel in slaap.
En de volgende dag heb ik in de avond de rest opgedronken.

Ook toen er hier flink gedronken werd de volgende dag en ik zelf werd uitgenodigd om naar de kroeg te gaan hoefde ik niet.
Dus er is wel een verandering in mij gaande.
Ik hoef niet meer zo nodig bij elk excuus
En dat is een hele verandering.
Ik heb sinds juli dat ik hier ben komen schrijven geen fles whiskey of port aangeraakt en heb behalve het feestje op 1 december geen grote uitglijder meer gehad.
Voor mij is dat een overwinning.
Ik heb er niet echt een angst bij en heb nog steeds het gevoel dat ik sterker en sterker wordt.

Maar bij jouw voel ik die angst wel in je schrijven en ik kan me alleen maar bij Ziza aansluiten.
Wat nu An, wat ga je nu anders doen?

[An]

Trees: dat dacht ik ook. Mezelf streng aanpakken en ik ben zo weer terug in mijn ritme. Ik zie het nu ook niet meer als DE ramp. Snap je. Dat heb ik wel van internettherapie over gehouden. Een uitglijder is jammer, maar niet het einde van het proberen ADB te worden. Gewoon weer de boel oppakken. En ik merk, terwijl ik hier schrijf dat mijn kracht weer groeit. Dank je Trees. En jij gaat wel heel erg goed he?!

[safidepafi]

Ben je misschien ook teveel een verzorger An?
Dat je altijd voor alles en iedereen klaar wilt staan.
De sterke schouder wilt zijn?

Als ik je hoorde tijdens het carnaval dan hadden ze het allemaal wel heel goed bij jouw in huis, al die dronkelappen.

Ik ben jaren lang zo geweest.
Ik vond het zo belangrijk dat men mij aardig vond dat ik altijd aardig was.
Ik heb dat gelukkig af kunnen leggen maar het kost me soms wel moeite.
Mijn eerste gedachte is : dat doe ik wel even!
Gelukkig heb ik wel een man die zegt: NEE dat doe je NIET...IK doe dat.
En die me ook laat zien als mensen misbruik van me maken.
Maar dit heb ik de eerste 10-12 jaar niet op kunnen volgen.
Het instinct van Inge met de sterke schouder was te groot
Eigenlijk wordt je dan geleefd.
Het kost mij nu nog wel moeite om te denken wat wil ik, zo was ik altijd bezig om af te stemmen op anderen en hun verlangens.

Misschien zou je assertiever moeten zijn maar je komt hier best sterk over.
Tja schrijven gaat makkelijker dan het echt doen.

[albertina]

An,
Het is maar een idee, je bent 5 jaar bij de AA geweest.
Dat heeft je toen toch goed gedaan.
Is het geen idee om weer te gaan?
En missch. weer aan het programma te werken?

[safidepafi]

Anna , bedankt voor je mooie schrijven...ik heb er veel aan en zal om precies die redenen niet in de thuiszorg aan de slag gaan.
Op kantoor wordt ook al moeilijk omdat ik niet meer foutloos kan typen...mijn hersenen willen niet mijn vingers hetzelfde laten doen als mijn gedachten/geheugen en ik heb konstant alle letters door elkaar gehutseld zitten. Het verbeteren kost veel tijd en frustreerd te veel om daar weer een beroep in te nemen.

Je hebt gelijk, met de angst voor een burn-out krijg je en burnout maar ja hoe kom je van die angst af?
Ik zal het zeker met de GGZ controle arts bespreken
en mijn alcohol en drugs verslaving deze keer duidelijk benoemen

Heb jij nu echt het gevoel dat je juist door de alcohol te laten staan van je onzekerheid bent af gekomen?

[blacky]

avond adb'ers ,
An ga ervoor he vallen mag als je maar weer opstaat en ooit zal je blijven staan .
aan alle jarigen ivm adb zijn hieperdepiep hoera
trezebezeke wat ga jij viento en popa zeg
ik heb mij vandaag weer bezig gehouden met allerlei paperassen van mijn ouders , op zeker ogenblik was het heel pijnlijk en was er dubbele pijn , een om de daad van mijn ma en twee omdat ik daar met mijn mond vol met tanden stond in een gemeentehuis
vraag maar eens informatie op ivm je eigen vader als die eigen vader je niet erkent heeft dan voel je u als een bastaard kind
loslaten is hier de kwestie gewoon doen, wat er gedaan moet worden en mijn verstand op nul .
mogelijk vertrek ik morgen naar mijn topovan een beetje geestelijke rust gaan opsnuiven , ook al is meer kuisen dat ik moet doen als ik in een vetvrije caravan wil slapen
vrijdag naar een meeting aan zee waar er twee jarigen zijn wat nuchter zijn betreft , 20 en 25 jaar dacht ik dus heerlijke taart eten :light:
doen jullie dat in nederland ook op vergaderingen als er iemand AA jarig is , taart eten ??
morgenvroeg wel eerst arts .
aan de bannelingen of hoe zegt men dat lieve groetjes aan alle anderen ook uiteraad
slaapzacht

[blacky]

ach ja bijna vergeten , ik zeg nu al dat ik de komende 24 uur niet drink , en dit helpt mij enorm .

[An]

Safi: hoe anders de zaken op te pakken. Zoals Anna ook al schreef, ben ik in mijn jeugd 'verkeerd' in elkaar gezet. Weinig zelfvertrouwen kunnen opbouwen. En ja ik ben ook de verzorger. Altijd klaar staan. Dat doe ik graag, is ook heerlijk om te doen. Maar mensen weten dan niet meer beter en gaan dan over grenzen heen. En daar moet ik zeker nog meer aan werken. Ik weet dat ik sterk over kom. In mijn kracht staan. Oh dit regel ik wel even. Niet aanstellen, niet zeuren, werken.
Nee ik wil niet meer naar de AA.

[Trees]

An, ik ben trots op je dat je nu al aan het terugvechten bent! Ga lekker vroeg naar bed, morgen een appeltaartje van Albert Hejn (in de aanbieding!) als beloning!
Dikke knuffel!

[An]

Blacky: sterkte al die papieren, wat een gedoe. Ja bij AA eten ze taart, altijd heel leuk, zo'n verjaardag.
Welterusten, ik ga zo ook maar weer naar bed.