Zondag 2 augustus

[CPAS]

Welterusten allemaal. Morgen weer een dag.

[Twisty]

quote:

---

Originally posted by:

kirky

kun je met haar niet praten over wat dat met jou doet , dat ze zo vaak belt . dat jij je heel erg veel zorgen gaat maken .

misschien afspraken maken over een aantal vaste belmomenten per dag , dat zou misschien een beetje rust kunnen geven en toch ook een beetje zekerheid .

een alarm in huis is ook een mogelijkheid , 1 druk op de knop en er komt ergens een melding binnen dat er iets aan de hand is , vaak is er dan nog tijd genoeg om te reageren .

maar helemaal zekerheid krijg je niet , want om heel reeel te zijn ,ik wil jou niet banger maken als dat je al bent , maar ze zou vanavond in kunnen slapen en in haar slaap kunnen komen te overlijden .

Dat doe ik ook, maar zij stelt mij steeds de vragen: wat is er hierna??? En tja, Kirky, dat weet ik ook niet!

Maar zij begint met: vandaag is misschien de laatste dag en morgen ben ik er niet meer!

volgens mij is dat iets dat jij zult moeten accepteren , dat zoiets zou kunnen gebeuren .

---

[Twisty]

quote:

---

Originally posted by:

kirky

Twisty , volgens mij gaat er iets niet goed met het Quoten .

---

Je hebt gelijk, sorry...

[Twisty]

maar helemaal zekerheid krijg je niet , want om heel reeel te zijn ,ik wil jou niet banger maken als dat je al bent , maar ze zou vanavond in kunnen slapen en in haar slaap kunnen komen te overlijden .

Kijk, wie helpt me daar vanaf. Het is mijn moeder. Als zij er niet meer is, ben ik wees. Wie kan er dan nog onze gezamenlijke herinnergingen overdoen?

[CPAS]

quote:

---

Originally posted by:

Twisty

maar helemaal zekerheid krijg je niet , want om heel reeel te zijn ,ik wil jou niet banger maken als dat je al bent , maar ze zou vanavond in kunnen slapen en in haar slaap kunnen komen te overlijden .

Kijk, wie helpt me daar vanaf. Het is mijn moeder. Als zij er niet meer is, ben ik wees. Wie kan er dan nog onze gezamenlijke herinnergingen overdoen?

---

85 is een mooie leeftijd. zij heeft vast nog maar weinig vriendinnen en vrienden van haar eigen leeftijd.
Mijn grootmoeder wordt 89 en nu is de laatste vriendin (meer dan 50 jaar een vriendschapsrelatie) die in de buurt woont vorige week overleden. Ze heeft nog 2 vriendinnen, maar is zelf niet erg mobiel meer en beide vriendinnen wonen een eind weg. Zij heeft ook geen geloof. Het einde is het einde voor haar als dat zich aandient. Mijn vader is 80 en mijn moeder 70. Het zijn leeftijden waarop het ineens over kan zijn. Ik vraag mij ook wel eens af hoe het zou zijn als ze er niet meer zijn. Maar zij hebben hun leven en ik het mijne.
Als ze overlijden dan hoop ik er zelf bij te zijn en op zijn minst dat ze niet alleen zijn of in hun slaap dood gaan. De pijn van het verlies zal groot zijn en het verdriet zal tijd nodig hebben om minder te worden. De herinneringen zullen wel altijd blijven. Vooral de goede en de leuke herinneringen. Je eigen leven gaat wel door en met de (eventueel naderende) dood van je moeder is het beter nog een aantal goede gesprekken met haar te voeren. Dat kan je eventueel met een buitenstaander (hulpverlener, huisarts) erbij doen. En ik denk dat het hard nodig is om die gesprekken te voeren. Dan kan jij aangeven waar je incasseringsvermogen en je grenzen liggen. In haar angst voor de dood maakt ze nu voor jou het leven onmogelijk. Dat kan nooit haar werkelijke bedoeling zijn, lijkt mij. Misschien weet zij helemaal niet dat ze jou zo belast. Een last die niemand kan dragen, want niemand is in staat om de dood te overwinnen.
Het is de natuurlijke cirkel van het leven. Die begint bij de conceptie en geboorte, dan volgt het leven en na het leven (in geval van je moeder toch een lang leven en hopelijk een goed leven) volgt de dood.
Maar leven met de dood kan niet. Dat bijt elkaar. Jij staat volop in het leven, zij aan het einde ervan.
Dat is een feit en ik denk dat je haar het beste kunt zeggen dat je veel van haar houdt en haar nog lang wilt meemaken, maar dat als ze het beste met jou voor heeft, ze dan beter met een geestelijk verzorger (er zijn er ook niet gelovigen) kan praten dan jou tien keer per te belasten waar een of twee op een dag voldoende is.
Ik hoop je hiermee een riem onder het hart te hebben gegeven.

[CPAS]

En nu sluit ik echt af.
Slaap lekker.

[Twisty]

Spud,

Welterusten, maar je bent een rare vogel, echt echt, wauw wat een rare ben jij!

[Twisty]

Lieve, lieve, dank je wel,

Ik kom er zeker nog op terug.

xxx Twisty

[Twisty]

quote:

---

Originally posted by:

CPAS

quote:

---

Originally posted by:

Twisty

maar helemaal zekerheid krijg je niet , want om heel reeel te zijn ,ik wil jou niet banger maken als dat je al bent , maar ze zou vanavond in kunnen slapen en in haar slaap kunnen komen te overlijden .

Kijk, wie helpt me daar vanaf. Het is mijn moeder. Als zij er niet meer is, ben ik wees. Wie kan er dan nog onze gezamenlijke herinnergingen overdoen?

---

85 is een mooie leeftijd. zij heeft vast nog maar weinig vriendinnen en vrienden van haar eigen leeftijd.

Mijn grootmoeder wordt 89 en nu is de laatste vriendin (meer dan 50 jaar een vriendschapsrelatie) die in de buurt woont vorige week overleden. Ze heeft nog 2 vriendinnen, maar is zelf niet erg mobiel meer en beide vriendinnen wonen een eind weg. Zij heeft ook geen geloof. Het einde is het einde voor haar als dat zich aandient. Mijn vader is 80 en mijn moeder 70. Het zijn leeftijden waarop het ineens over kan zijn. Ik vraag mij ook wel eens af hoe het zou zijn als ze er niet meer zijn. Maar zij hebben hun leven en ik het mijne.

Als ze overlijden dan hoop ik er zelf bij te zijn en op zijn minst dat ze niet alleen zijn of in hun slaap dood gaan. De pijn van het verlies zal groot zijn en het verdriet zal tijd nodig hebben om minder te worden. De herinneringen zullen wel altijd blijven. Vooral de goede en de leuke herinneringen. Je eigen leven gaat wel door en met de (eventueel naderende) dood van je moeder is het beter nog een aantal goede gesprekken met haar te voeren. Dat kan je eventueel met een buitenstaander (hulpverlener, huisarts) erbij doen. En ik denk dat het hard nodig is om die gesprekken te voeren. Dan kan jij aangeven waar je incasseringsvermogen en je grenzen liggen. In haar angst voor de dood maakt ze nu voor jou het leven onmogelijk. Dat kan nooit haar werkelijke bedoeling zijn, lijkt mij. Misschien weet zij helemaal niet dat ze jou zo belast. Een last die niemand kan dragen, want niemand is in staat om de dood te overwinnen.

Het is de natuurlijke cirkel van het leven. Die begint bij de conceptie en geboorte, dan volgt het leven en na het leven (in geval van je moeder toch een lang leven en hopelijk een goed leven) volgt de dood.

Maar leven met de dood kan niet. Dat bijt elkaar. Jij staat volop in het leven, zij aan het einde ervan.

Dat is een feit en ik denk dat je haar het beste kunt zeggen dat je veel van haar houdt en haar nog lang wilt meemaken, maar dat als ze het beste met jou voor heeft, ze dan beter met een geestelijk verzorger (er zijn er ook niet gelovigen) kan praten dan jou tien keer per te belasten waar een of twee op een dag voldoende is.

Ik hoop je hiermee een riem onder het hart te hebben gegeven.

---

[Twisty]

Sorry,

Miscommunicatie,

Twisty.

[Twisty]

quote:

---

Originally posted by:

CPAS

quote:

---

Originally posted by:

Twisty

maar helemaal zekerheid krijg je niet , want om heel reeel te zijn ,ik wil jou niet banger maken als dat je al bent , maar ze zou vanavond in kunnen slapen en in haar slaap kunnen komen te overlijden .

Kijk, wie helpt me daar vanaf. Het is mijn moeder. Als zij er niet meer is, ben ik wees. Wie kan er dan nog onze gezamenlijke herinnergingen overdoen?

---

85 is een mooie leeftijd. zij heeft vast nog maar weinig vriendinnen en vrienden van haar eigen leeftijd.

Mijn grootmoeder wordt 89 en nu is de laatste vriendin (meer dan 50 jaar een vriendschapsrelatie) die in de buurt woont vorige week overleden. Ze heeft nog 2 vriendinnen, maar is zelf niet erg mobiel meer en beide vriendinnen wonen een eind weg. Zij heeft ook geen geloof. Het einde is het einde voor haar als dat zich aandient. Mijn vader is 80 en mijn moeder 70. Het zijn leeftijden waarop het ineens over kan zijn. Ik vraag mij ook wel eens af hoe het zou zijn als ze er niet meer zijn. Maar zij hebben hun leven en ik het mijne.

Als ze overlijden dan hoop ik er zelf bij te zijn en op zijn minst dat ze niet alleen zijn of in hun slaap dood gaan. De pijn van het verlies zal groot zijn en het verdriet zal tijd nodig hebben om minder te worden. De herinneringen zullen wel altijd blijven. Vooral de goede en de leuke herinneringen. Je eigen leven gaat wel door en met de (eventueel naderende) dood van je moeder is het beter nog een aantal goede gesprekken met haar te voeren. Dat kan je eventueel met een buitenstaander (hulpverlener, huisarts) erbij doen. En ik denk dat het hard nodig is om die gesprekken te voeren. Dan kan jij aangeven waar je incasseringsvermogen en je grenzen liggen. In haar angst voor de dood maakt ze nu voor jou het leven onmogelijk. Dat kan nooit haar werkelijke bedoeling zijn, lijkt mij. Misschien weet zij helemaal niet dat ze jou zo belast. Een last die niemand kan dragen, want niemand is in staat om de dood te overwinnen.

Het is de natuurlijke cirkel van het leven. Die begint bij de conceptie en geboorte, dan volgt het leven en na het leven (in geval van je moeder toch een lang leven en hopelijk een goed leven) volgt de dood.

Maar leven met de dood kan niet. Dat bijt elkaar. Jij staat volop in het leven, zij aan het einde ervan.

Dat is een feit en ik denk dat je haar het beste kunt zeggen dat je veel van haar houdt en haar nog lang wilt meemaken, maar dat als ze het beste met jou voor heeft, ze dan beter met een geestelijk verzorger (er zijn er ook niet gelovigen) kan praten dan jou tien keer per te belasten waar een of twee op een dag voldoende is.

Ik hoop je hiermee een riem onder het hart te hebben gegeven.

---