Gezocht: herkenning

[Vladimir]

Haha, ik ben zielig.
En zo'n kneus. Enzo.
Alcohol geeft een serieuze deuk aan je ego, simpelweg omdat dagtaken steeds meer wegkwijnen.
Goed, dat gezegd hebbende: ik ben dus NIET zielig, ben NIET afhankelijk (van anderen; de drank is een ander verhaal) en mij wel degelijk bewust van de sociale implicaties van de drank en het misbruik.

Als thuisdrinker ben ik natuurlijk 'de gevaarlijkste', omdat dat nu nèt de omgeving is, waarin het drinken het eenvoudigst véél te ver gaat. En dus heb ik ook dat gat in mijn hoofd geslagen, waarin die alcohol gekapt kan worden.



Nu moet ik bekennen, zoals velen hier waarschijnlijk, dat ik in 1999/2000 begonnen ben met drinken. Omdat ik uit een situatie kwam van minder-dan-niets, zonder toekomst, en er dan ook nog eens niet zachtzinnig buitengewerkt werd. Ik was toen 27, 28 en had geen flauw benul hoe ik verder moest.

Drank, de tranquilizer, werkte. Mijn emoties werden op een laag pitje gezet en ik was in staat om mijn leven een andere draai te geven. Terwijl ik dit schrijf, besef ik natuurlijk dat het één niets met het ander te maken heeft. Simpelweg omdat men, als men zou weten wat men aangaat, ergens nooit aan zou beginnen. Dus zou ik ook zonder drank in het diepe gedoken zijn waar ik in 2002 indook. Met goed gevolg, trouwens.

Nu is het 2009 en sta ik een stuk steviger in mijn schoenen. Mijn leven staat weer op de rails (dat was 6, 7 jaar geleden nog zeer twijfelachtig) en ik heb daarmee een herwonnen zelfvertrouwen bereikt. Dát is wat ik zocht en dus nu heb gevonden. En nu kom ik aan het punt wat ik wilde aankaarten:

Drank heeft in mijn leven zijn funktie verloren. Van de emo-repressor die het eens was, heb ik niets meer nodig. Ze heeft mij goed geholpen de eenzaamheid weg te duwen, weg te zuipen. Waarschijnlijk klink ik nu als al die andere 10.000+ (ex-)verslaafden die hier hun verhaal al deden, maar toch. Nu ben ik echter op het punt aanbeland, waarop ik diezelfde eenzaamheid wil omarmen. Omdat die eenzaamheid, dat alleen-zijn altijd mijn doel is geweest. Los van het feit dat ik mijn leven kan delen met mensen om mij heen en zinnige dingen kan doen en dergelijke; de leegte is van vroeger uit mijn doel (én mijn angst) geweest en ik heb het gevoel dat ik er nu niet meer bang voor ben. Simpelweg omdat ik in 7 jaar tijd mijzelf (met hulp, zeker weten!) vanuit de goot heb weten op te tillen naar een sociaal aanvaardbaar bestaan met invloeden die mij wel doen. Enkel de drank staat nog in de weg. Ik heb zelfs een leven uitgebouwd dat schoner is dan dat de drank mij voorkomt.

Daarom; wie herkent dit gevoel van 'overbodigheid' van het 'medicijn'?
Of redeneer ik nu vanuit de totale schijnwerkelijkheid en euforie van het 'eureka'-gevoel?

En nog een vraagje: missen jullie die lachkick, die zo typisch is aan drank?
Het 'Hard Gelach' als het ware?
Want ik vind 'm zó lelijk, maar (vond 'm) zó wijs als ik erin zat...

[safidepafi]

Vladimir

Ik denk dat je eerst de komende weken eens door moet komen
En dan je vraag nog eens na moet lezen
Stoppen heeft best een impact op jezelf, je stemming, je lichaam.
Je gaat detoxen
en dat kan vergelijkbaar aanvoelen als de griep
hoofdpijn
slecht slapen
zere botten
erg gauw moe
stemmingwisselingen
kribbig zijn
gevoel hebben weg te zakken in de bank

Ga daar de komende vakantie de tijd voor nemen
door niet te drinken
schrijf per dag je gevoelens op

sterkte vandaag met je stoppoging

[Kohtje]

Hai Vladimir, hier Koh.

Ik zal je vertellen hoe het mij tot nu toe is vergaan. Ik mag ook graag alleen zijn, dingen alleen doen en dingen zelf oplossen. Met een heleboel dingen lukt me dat ook wel, maar wat betreft mijn verslaving absoluut niet.
Anderhalf jaar geleden heb ik het 12-stappen programma leren kennen tijdens een behandeling. Ik had meerdere behandelingen ondergaan zonder het stappenprogramma, maar die werkten maar tijdelijk. Na deze behandelingen werd ik geacht zodanig anders te zijn gaan denken, dat ik een goede kans zou maken in de maatschappij.
Echter, voornoemde eigenschap (het alles alleen willen doen) leidde er elke keer weer toe dat ik ook het overwonnen hebben van mijn verslaving als eigen overwinning ging beschouwen. En als ik zelf mijn verslaving had overwonnen, impliceerde dat in mijn ogen ook dat ik eigen baas was, en dus ook zelf kon bepalen of ik misschien toch wel weer eens een glaasje kon drinken. Om m'n eenzame geluk te vieren, zeg maar. En dat ging fout. Niet één keer, maar élke keer.

Anderhalf jaar geleden dus weer op een dieptepunt en me aangemeld voor een behandeling. 12-Stappen behandeling, dit keer dus. Daar kwam ik in contact met het programma dat al bijna een eeuw lang miljoenen verslaafden (oorspronkelijk alleen alcoholisten) over de hele wereld heeft gered van een onaangename ondergang. Ik moest (was deel van de behandeling) minstens twee keer per week naar een AA-meeting, en nadat ik daar geweest was, en later naar meerdere (verschillende) meetings, vooral NA (Narcotics-Anonymous) kwam ik tot de voor mij verbijsterende conclusie dat ik me er thuis voelde. Een klein jaar geleden was er een periode dat ik het welletjes vond. Ik ging minder naar meetings, sloot me weer veel af van iedereen, voelde me daar lekker bij, maar het ging mis. Ik dronk weer wat en was tijdens het drinken al meteen doodsbang dat ik onverbeterlijk ben.

De volgende dag ben ik meteen weer naar een meeting gegaan, en vanaf die tijd ga ik vijf keer per week. Ik heb de mensen van NA nodig, ik moet m'n onlustgevoelens kunnen delen, maar ook m'n vreugde. Ik luister graag naar anderen met hun soms prachtige, soms vervelende verhalen. Ik zet me in voor het welzijn van de groepen (service) omdat als de groepen ophouden te bestaan, ik ook geen kans meer heb. Ik vertrouw op een Macht, groter dan ikzelf. Ik werk veel samen met mijn sponsor aan mijn stappen. Er is altijd iets dat anders kan, beter kan. Er komen steeds dingen aan het licht die ik vorig jaar, of zelfs vorige week, nog niet kón zien omdat ik nog niet zover was. Ik ben de obsessie om te drinken kwijt geraakt. Zolang ik mijn Hogere Macht vertrouw, en daar werk ik hard aan, hoef ik nergens angst voor te hebben en dus ook niet voor mijn emoties.

Ik ben nog veel alleen, overdag tijdens mijn werk. Heerlijk. Ik ben alleen naar de Wereld Conventie van NA geweest in Barcelona. Veel alleen geweest tussen 7000 medeverslaafden, maar me geen moment eenzaam gevoeld. Van zo'n gemeenschap, een hardwerkende gemeenschap, gaat een enorme kracht en warmte uit.

Het "medicijn" drank is weg uit mijn belevingswereld. Niet eens meer overbodig. Overbodig zou het zijn als ik er nog mee bezig was maar het niet meer wil. Ik ben niet meer met mijn verslaving bezig maar met mijn herstel. Emoties mogen er zijn, sterker nog, ze worden heftiger. En daar leer ik van. En door mijn ervaringen te delen met anderen kunnen anderen groeien. En daar groei ik dan weer van. Ze zeggen dan ook: Je kunt het alleen behouden door het weg te geven.

En dan heb ik ook nog een spreuk boven m'n bed hangen die ik me elke dag ter harte neem:
There are no bad days, just good days and learning days.

Dit wilde ik je even vertellen, Vladimir.

Groet, Kohtje.

[Vladimir]

@Koh: "En als ik zelf mijn verslaving had overwonnen, impliceerde dat in mijn ogen ook dat ik eigen baas was, en dus ook zelf kon bepalen of ik misschien toch wel weer eens een glaasje kon drinken. Om m'n eenzame geluk te vieren, zeg maar. En dat ging fout. Niet één keer, maar élke keer."
Zo ver ben ik nu dus ook. Het begrip 'vieren' heeft een hele foute ondertoon gekregen door die drankdope.
Het herprogrammeren van het begrip 'vieren' is dus helemaal geen slecht idee.
En neen, eerlijk gezegd ben ik niet -meer- van mening dat eigen baas zijn -dus- ook impliceert dat ik mijn grenzen ken. Die ken ik nu juist níet.
En daarom ook de stop erop. Voorgoed het liefst. Bocht.
Ik wil namelijk grenzeloos kunnen leven en daarom moet ik dope zien te vermijden.
Simpel gedacht en de uitvoering ga ik nu bewijzen.

Deze vind ik trouwens heel goed, op de site: "Of u nu verslaafd bent of niet, het loont de moeite uw drinkgewoonte te veranderen als de alcohol een functie heeft gekregen."
Dat is eigenlijk wel een antwoord op bovenstaand; bij mij hééft het een functie gekregen, al vrij ver in het begin. Uit goede bedoelingen en ze heeft ook wel gewerkt, maar het is geen geijkt middel daarvoor, natuurlijk. Nu moet ik het zien te 'ontfunctioneren'.

Om het heel economisch te stellen: De drank biedt mij geen méérwaarde meer.
Waar het dat tot voor kort (4, 5 jaar geleden) nog wel deed. Tenminste, voor mijn eigen gedacht natuurlijk.

Nu begint ook het gevecht tegen de leugen, bedenk ik mij net. Niet hervallen door '1 klein shotje' te nemen en dan goedgemutst naar huis te gaan. Niet dat ik dat ooit gedaan heb, maar nu ik van mijzelf niet meer mág drinken thuis, wordt dat natuurlijk de volgende misstap. Als ik niet uitkijk daarvoor. Eén jaar te gaan, waarin ik zeker niet meer mag verglijden...

[Meisje66]

Op dat punt sta ik nu dus ook, drank heeft voor mij eigenlijk geen meerwaarde meer. Nu is het alleen nog een kwestie van minderen (en in vergelijking met het verleden gedraag ik me nu sociaal), of helemaal stoppen. Zit eigenlijk vast in niet zo'n gelukkig huwelijk, maar daar heb ik zelf voor gekozen. Wil de kids geen scheiding aandoen, klaar. Oftewel , ik ga en moet de dingen accepteren zoals ze zijn, en naar de kleine dingen kijken waar ik van genieten kan. En dat lukt steeds beter.
Kan nog even duren, geef ik toe, maar mijn tijd komt nog wel.

[lady jane]

Hallo meisje 66,
Je schrijft klaar, maar zo lijkt het niet echt. Het lijkt of je nog volop twijfelt en gezien je
hevige problematiek over je relatie, ben ik bang dat je niet lang sociaal kunt drinken.
Mijn ervaring is dat ik juist door een slechte relatie
meer en ongekontroleerd ging drinken.
Zolang je drinkt kun je ook geen goede besluiten nemen
Heb je hulp?
Via maatschappelijk werk zou je een coach/therapeut kunnen raadplegen
en dan heb je meteen een stok achter de deur qua alcoholgebruik
als je dat durft tenminste.
Ik wens je wijsheid
met je besluiten
op ditjes en datjes kun je posten en dan krijg je meer steun en als je wilt advies
sterkte Jane

[Vladimir]

Ik sluit mij geheel en al aan bij Jane4, want het klinkt niet eenvoudig, de uitdaging waarvoor u staat.
Aangezien uw probleem deels sociaal ís (een niet-zo-gelukkig huwelijk), is maatschappelijke ondersteuning wellicht helemaal zo gek nog niet.

Andere vraag; wat maakt u wèl gelukkig?

[Meisje66]

Dat is best wel een confronterende vraag Vladimir. Moet er dus wel even over nadenken. Maar dat doe ik al heel lang
Allereerst wil ik zeggen dat het geluk van mijn kinderen voorop staat, als zij gelukkig en gezond zijn, dan voel ik mij ook goed.
Beetje aandacht en waardering van partner doet ook altijd goed...
Ik moet het geluk voor mezelf zoeken, maar dat is moeilijk, nooit geleerd.

[Vladimir]

Hoi Meisje66,

Die vraag verdient ook de tijd om over na te denken.

Ik heb 't vaak zien gebeuren; mensen duiken in de kinderwens, maken de kinderen 'gelukkig' (op zien groeien is vaak voldoende) en vergeten vervolgens zichzelf helemaal. Echter; als jij jezelf niet leert gelukkig te zijn, kun je het ook weer niet doorgeven aan je kinderen. En die duiken dus in hetzelfde proces. Zo schieten we (en ze) niet op, natuurlijk!



Daarom; wat maakt u gelukkig?
Een boswandeling?
Kat op schoot voor uw favoriete TV-programma?
Chocolade-ijs met aardbeiensiroop?
De kids die samen spelen?
De buurman die de hond uit laat?

De kriebels in de buik van het droog staan en energie te over hebben?

oh, ps. In België spreken mensen elkaar nog steeds 'gewoon' met U aan; dat maakt míj nu gelukkig
Eindelijk geen problemen meer met je, jij, u en wij!

[Meisje66]

Grappig dat je dat zegt Vladimir, had al zoiets van U?? Mag wel jij hoor'.
Wat mij gelukkig maakt is, als het lente wordt, dat alles weer groen wordt buiten. Mooi weer, ik kan zo naar buiten stappen. Overdag druk bezig, maar ik weet dat ik een mooi boek heb liggen. Vakantie hebben.
Moeilijk dit eigenlijk.....

[Vladimir]

Dank u!
Ik houd van moeilijke dingen; die zijn vaak het meest waardevol (en vulnerable)
De lente, ja!
De Lente!
Oh, lofzang op de Lente!

En begrijp ik het goed dat u bent gestopt in maart dit jaar?
Dan heeft u (wellicht voor het eerst sinds lange tijd) de lente weer helemaal echt beleefd!
In al haar kleurenpracht, of zie ik dat verkeerd?

*groen*
die lichte groene kleur uit de lente...

Nu moet ik eerlijk toegeven, dit is inderdaad geen eenvoudige vraag.
Wat maakt mijzelf gelukkig?
In elk geval de kriebels van het stoppen, dat sowieso.
En vandaag, het oplappen van mijn 20 jaar oude Citroën CX.

De aanblik van de verbouwingen die ik ondertussen heb gedaan, de geboekte resultaten.
Dat maakt mij ook gelukkig, ook al stemt het ook tot fronsen, omdat ik nog zoveel te doen heb

En inderdaad, als ik naar buiten kijk, naar de zelf-ingebouwde patio, en ik zie de kleurenpracht van de kruiden en de bloemetjes aldaar. Oh, en eten! Als ik weer eens een recept uit een kookboek heb gevonden waarvan mijn tong begint te jubelen! Dat maakt mij ook intens gelukkig!

En zelfs het feit dat ik u weet te treffen, vanop afstand, en zo een klein vonkje kan doen overslaan, ook dat maakt mij gelukkig

[Meisje66]

Oei Vladimir, dan heeft U mij verkeerd begrepen, ik ben helaas nog niet gestopt. Ben er in gedachten mee bezig, en drink al wel veel minder dan in het verleden. Wat ik al eerder zei, de noodzaak ervan is eigenlijk verdwenen. Alhoewel ik soms nog momenten heb....
Ik heb zeker oog voor het frisse groen van de lente, elk jaar weer. De lente is de mooiste periode van het jaar, de kou gaat weg, het mooie weer komt (tenminste dat hopen we), alles wordt weer groen, en dan als eerste de lagere struikjes. Maar ik word al blij als ik zie dat de narcissen weer gaan bloeien, en dat is vaak al eerder.
Eten, daar hou ik mij eigenlijk niet zo mee bezig, koken hou ik al helemaal niet van. Is een noodzakelijk kwaad, helemaal omdat de kids hierzo zowat niks lusten, en ook niks willen uitproberen. Dan wordt het een lastig verhaal he.
Maar fijn om U hier te ontmoeten op het forum

[Vladimir]

So?
Dan is het helemáál interessant!!
Bereid jezelf maar voor op de kleurenpracht van een lente zónder alcohol!
ps. zoals gezegd; ik houd van moeilijke dingen.
Een lastig verhaal zal daar ook wel onder vallen, zeker?

Ik heb er zelf meer dan een jaar over gedaan om mijzelf zo ver te krijgen dat ik een sticker kon plakken op mijn laatste flesje trappist. En dat is pas 5 dagen geleden. En zelfs die stap deed ik enkel omdat alle forumgangers hier zo behulpzaam zijn. Toen pas durfde ik ineens. Dus maak je niet druk; jouw tijd komt wel. Echt wel!

[Meisje66]

5 dagen geleden, houdt dus in dat U nog geen lente heeft gezien zonder alcohol . Dat wil zeggen, als ik het goed begrijp, kan zijn dat U tijdens de lente ook al een poos geen alcohol heeft genomen.
Moet ook zeggen dat ik overdag nooit drink, dus de groene blaadjes zie ik echt wel, gelukkig maar.
Ik was ook na mijn vakantie op de goede weg, aantal alcoholvrije avonden, heerlijk. Totdat ik tegen een auto aan knalde, buiten mijn schuld, en nu een gebroken rib heb. En met wat alcohol slaapt het dan wat lekkerder, zoiets doet pijn zeg. Zelfs ademhalen deed pijn.
Dus nu neem ik hoeveelheid totdat ik weet dat ik goed kan slapen...En dat is anders dan eerst, toen nam ik het als uitlaatklep, om me een beetje happy te voelen. Weet nu ook dat ik me happy kan voelen zonder dat spul.
Mijn tijd komt nog wel...
En o ja, ik kan ook gelukkig worden van zo'n onverwachte zomerdag in september! Lekker zonder jas op je fiets!