niet gelukt

[topi]

Beste,
Sinds vorige week zit ik op het forum. Ik drink één keer per week, stiekem, als ik alleen thuis ben, anderhalve fles witte wijn. Dan heb ik de roes bereikt, kruip in bed en slaap mijn roes uit. Vorige week had ik me voorgenomen twee weken niet te drinken, om op die manier een begin te maken om dat patroon van mij te doorbreken. Dat is gisteren mislukt. Na precies een week ben ik toch weer aan de slag gegaan.
Hoe doorbreek ik die gewoonte? Ik wil hier vanaf!
Topi

[Kohtje]

Dag Topi,

Jammer dat het weer mis is gegaan. Het doorbreken van gewoontes is behoorlijk moeilijk. De vorige keer zei je dat je met je man had besproken wat je dwarszat, maar ik begrijp dat je dat nu niet hebt gedaan, je hebt het over stiekem drinken. Waarom nu niet besproken?
Misschien is het voor jou raadzaam om de momenten dat je het moeilijk hebt eens te beschrijven. Hoeft niet hier, maar voor jezelf in een soort dagboek. Jezelf vragen stellen en ze proberen te beantwoorden. Neem daar de tijd voor, kijk eens goed naar jezelf en beschrijf jezelf alsof je van een afstandje, als iemand anders, naar jezelf kijkt. En dan ook zonder schroom, echt alles wat je ziet en voelt beschrijven. Dat kan heel confronterend zijn maar daardoor ook heel verhelderend. Je zult toch door bepaalde barrières heen moeten wil je succes boeken.
Ik zou zeggen, probeer het eens. En probeer dan zo eerlijk mogelijk te zijn naar je psychotherapeut.

Veel sterkte, en wel weer proberen hoor...

Groetjes, Kohtje.

[topi]

Beste Kohtje,
Er zijn inderdaad van die momenten dat ik terugkruip in mezelf. Het ultieme stadium is via drinken onder de dekens wegkruipen en de wereld, inclusief mijn man, de rug toekeren. Stik maar allemaal, zoiets. Maar waarom? Ik heb een hoop optimisme in me, ik kan van veel dingen echt en oprecht genieten, en dat, af en toe, enthousiast laten weten.
En dan, ineens of geleidelijker, gaat het mis.
Waar ik al wel achtergekomen ben, is dat ik zeer moeilijk kan omgaan met spanning, zowel positieve als negatieve spanning. Afgelopen dinsdag had ik een belangrijke afspraak, die heel positief is uitgevallen, en waar ik euforisch van terugkwam. En ja, nu schiet me iets te binnen, van vroeger, van mijn ouders.
... Nu zit ik hier al 10' te zoeken naar de juiste woorden om mijn vervolgzin te schrijven. Een teken aan de wand!
Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders mijn gevoelsmatige positieve of negatieve reacties op dingen die ik had meegemaakt en waarover ik hen vertelde, afdeden als -in geval van iets negatiefs: ja, je hebt dit zelf uitgelokt, je lost het maar op- en -in geval van iets positiefs: ja, het zal wel, doe maar gewoon, stel je niet zo aan. Ik kom uit een nest van kleine zelfstandigen, en het allerbelangrijkste was: geld verdienen, want met geld koop je de boter. Die boter hebben ze zich nooit gepermitteerd, en vanaf mijn zevende tot mijn 25ste, toen ik het huis ben uitgegaan om te trouwen, heb ik, moest ik, meewerken in de zaak. Ondertussen zijn er nog eens 25 jaar verstreken, ben ik gescheiden -reactie van mijn moeder: "En, wat is jouw schuld in de scheiding."- en hertrouwd, na 15 jaar alleen te zijn geweest. Pas na de dood van mijn vader heb ik het gewaagd om een nieuwe relatie aan te gaan.
Maar regelmatig zeg ik dus neen tegen mijn man, want zelfs die dode vader -mijn moeder leeft nog- bemoeien zich met mijn leven, en hebben teveel invloed.
Hoe ontrek ik me hieraan?
Groetjes, Topi

[Rudy]

dag Topi de negatieve invloed van mijn ouders heeft desastreuze gevolgen gehad voor mijn latere leven.
Ik geef hun daar niet de schuld van, in het verlengde van mijn opvoeding heb ook ik mijn kinderen weer opgevoed.
Liefdeloos....althans ik dacht dat ik een liefdevol persoon was maar ik had niet door dat ik de liefde bedreef alleen op mijn gestelde voorwaarden.
Bij dat leven hoorden overlevingsmechanismen als mij bv in iedere situatie negatief opstellen, woede uitvallen minachten, haat en nijd hoogmoed jaloezie en nog een paar andere vervelende negatieve karaktertrekken die ik nodig had om in dat leven te kunnen overleven.
Ook drank hoorde daarbij.
Ik kon niet omgaan met mijn emoties en kon mijn gevoel niet verwoorden.
Ik stond daardoor machteloos t.o van het leven en machteloos t.o drank.

De boodschap die wij hebben meegkregen van onze ouders en omgeving is zéér krachtig..

Let wel dit is geen verwijt naar ouders toe maar een en ander heeft met verantwoordelijkheid te maken.
Mijn ouders heb evenmin als ik geen verantwoordelijkheid genomen t.o van het gezin..

Dit is belangrijk te weten omdat mensen vaak zoeken naar een schuldige om hun drankje of negatieve levenshouding of machteloosheid te kunnen rechtvaardigen of te verbloemen om vervolgens wijzend met de vinger naar de schuldige hun weg straffeloos te vervolgen zonder naar hun eigen fouten te hoeven kijken.

Ik stopte met drinken en vroeg mij niet meer af waarom ik zoveel dronk, maar waarom ik mijn leven niet kon leiden zoals ik zelf zo graag wilde..
En uiteidelijk heb ik de rust en vrede gevonden waar ik zolang naar op zoek ben geweest door van het pad van de angst af te stappen en mij schoorvoetend te begeven op het pad van de liefde.

En dat is een herinneringstocht geworden die een leven lang duurt.
Aanvaarden en volharden, opnieuw struciuur aanbrengen in mijn leven en kritisch blijven kijken en navragen wat mensen bedoelen met wat ze vertellen heeft mij veel over mijzelf geleerd.

Ik was vroeger een opgewekt kind, blij, dol op muziek speelde toneel op zeer jeugdige leeftijd maar op één of ander manier mocht ik die gevoelens niet hebben en dat is wat ik in jou verhaal lees.
Topi jou ouders hebben je niet het gevoel gegeven dat je er mocht zijn en dat is een pijnlijke ervaring waar je als kind geen uitdrukking kunt geven.

Toen de pijn te hevig werd ben ik gestopt met vragen stellen en ben het leven van mijn ouders gaan leiden.
In mijn geval ben ik het leven van mijn moeder gaan leiden met al de onzekerheid , angst en negativisme en de afhankelijkheid welke zij op mij heeft geprojecteerd.
Ik was diep ongelukkig en toch heb ik na gestopt te zijn met drinken mijn emotioneel referentiekader van vroeger terug gevonden en dat is de basis geworden voor mijn nieuwe leven.
Vandaar dat ik nu weet dat moeder feitelijk evenals ik diep ongelukkig is geweest in haar leven..
Gelukkig heb ik deze circel weten te doorbreken...

Om die nieuwe inzichten te krijgen waren groepsgesprekken en andere vormen van psychotherapie nodig en momenteel ben ik aangesloten bij de AA waar ik middels het AAprogramma en lectuur de diepere zin van het leven ben gaan ontdekken...

Maar nu is het MIJN leven geworden..

Op deze manier heb ik me onttrokken aan de kracht en de macht van de boodschap van mijn opvoeders en mijn omgeving..en reken maar dat ik daar blij mee ben en dankbaar dat ik dat allemaal nog mag meemaken..

Ik wens je veel sterkte

GroetRudy..