Een ingrijpend verlies als jeugdervaring

[Betje]

Ruim een miljoen mensen in Nederland verloren als kind (jonger dan 20 jaar) een ouder door overlijden. Veel van deze mensen hebben het gevoel geen basis in hun bestaan te hebben, hebben een basaal gebrek aan zelfvertrouwen, zijn bang voor de toekomst, hebben een zwaar beschadigd incasseringsvermogen en hebben het gevoel alles altijd alleen te moeten doen. En zoeken alcohol als steun in hun leven. En lopen in de hulpverlening aan tegen dat merkwaardige verbod op 'in het verleden graven'. Zoveel 'hulp'- programma's zouden zoveel effectiever zijn als deze mensen tenminste de kans kregen zich bewust te worden van de impact die een ingrijpend verlies als jeugdervaring op hun levensloop heeft (gehad) en op de keuzes die zij nu, als volwassene, in hun leven maken.
Toen ik amper 6 jaar oud was werd mijn moeder ziek: kanker. Toen ik net 8 geworden was, op 2e Kerstdag 1957, overleed zij. Toen ik 10 was hertrouwde mijn vader. Mijn leven veranderde totaal. Ik ging overleven. Uiterlijk was er niets aan mij te zien: ik functioneerde niet heel goed maar ook niet heel erg slecht. En mijn buitenkant zag er stoer genoeg uit.
Ik zocht hulp op mijn 25e. Van alles kwam aan de orde, maar niet de dood van mijn moeder. Ik zocht hulp op 37e, op mijn 40e, op mijn 45e. Van alles kwam er aan de orde, maar niet de dood van mijn moeder. Vanaf mijn 25e begon ik te drinken - in toenemende mate. Op mijn 46e, toen ik net zo oud was als mijn moeder, kreeg ik ook kanker. Ik overleefde dat, en sinds die tijd kon ik de behoefte aan alcohol iets beter reguleren. Maar ik hoorde bij de mensen die niet ophouden - dus echt goed ging het niet en het bleef een (innerlijke) strijd waar ik het steeds tegen aflegde. Vaak heb ik hulp gezocht - zowel in het reguliere als in het alternatieve circuit. Nooit kwam de impact van het vroege verlies van mijn moeder aan de orde - en als ik het noemde werd het gebagatelliseerd: er zijn zoveel manieren waarop je ongelukkig kunt worden. En: je leeft nu.
Ruim 2 maanden geleden was het zover: van het ene op het andere moment ben ik o.a. gestopt met alcohol drinken (ik dronk toch regelmatig - meer dan eens per week -een fles wijn per dag en vaak was die fles wijn alleen maar deel van meer).
Cognitieve programma's zijn leuk - voor de buitenkant. Die buitenkant ken ik dus heel erg goed. Als ik nu aan mensen vertel dat ik gestopt ben met drinken en roken vragen ze me stomverbaasd: deed je dat dan?!
Het is de hoogste tijd dat een ingrijpend verlies als jeugdervaring de erkenning krijgt die het nodig heeft - dat mensen die een ingrijpend verlies in hun jeugd meemaakten (ook door scheiding van de ouders of verlies van land en cultuur) zich gehoord & gezien kunnen voelen. Het is voor veel van deze mensen de sleutel tot verandering!

[Francesca]

.

[Francesca]

.

[Anna]

Betje,

en Francesca,

Ik zit met een brok in mijn keel bij jullie bericht. Het is zo waar wat jullie zeggen. Ik heb zelf als kind geen ouder verloren, dus kan me niet geheel verplaatsen in jullie gevoel. Ik had wel jarenlang een vader die het grootste deel van de week niet thuis was vanwege zijn werk, en een moeder die er wel was, maar die zelf erg veel moeite had met het tonen van affectie.

Ik ben gescheiden, en de vader van mijn kinderen wil hen al 9 jaar niet zien. Hij heeft zelfs 3 rechtszaken aangespannen om geen alimentatie meer te hoeven betalen, wat hem uiteindelijk ook gelukt is. Hoewel mijn kinderen weten dat ik zielsveel van hen hou, en alles voor hun overheb, hebben zij ook ervaren waar jullie het over hebben. Ze zijn in de steek gelaten, niet door een ouder die overleed (en daar dus niets aan kan doen), maar door een ouder die zelf bewust die keuze heeft gemaakt, zonder daar ooit enige vorm van uitleg over te geven.

Kunnen jullie je voorstellen hoe bezorgd ik ben? Dat ik mij vaak afvraag hoezeer zij beschadigd zijn, en hoe ik hen kan helpen? Als jullie tips voor mij hebben: graag!

Heel veel sterkte met alles.

Anna

[BoerBoel]

Hallo Betje,

Ik wil je graag 1 advies geven,
Ik weet waar ik over praat, heb zelf namelijk in een week mijn vader verloren, en mijn moeder door een beroerte verlamd zien raken, net wat jij zegt elk huisje heeft zijn kruisje.

2-jaar later ging ik trouwen, kon alleen maar denken hoe moet ik die dag door brengen zonder mijn vader.
Ben toen naar een maatschappelijk werker geweest, en om een lang verhaal kort te maken.
Deze vertelde mij, maar je vader is er toch nog altijd, je kan hem toch altijd spreken, jahoor dacht ik, jij kan makkelijk praten.

Maar hij heeft gelijk, bel je moeder maar op, met de vragen die je voor haar heb, en je weet precies wat ze zal zeggen.
Zelf heb ik twee weken geleden nog aangeklopt, ik durf hem alleen niet te vertellen dat ik een alcohol probleem heb, want ik weet zeker dat hij daar niet trots op zou zijn, maar weet wel dat hij mij zou helpen.
Ik heb hem ook heel vaak de schuld gegeven, dat ik verslaafd ben, had hij ons maar niet in de steek moeten laten.
Maar ik weet wel, dat ik de schuld bij me eigen moet zoeken.
(ben niet gek hoor)
Bij mij helpt het in iedergeval, ik hoop voor jou ook, anders kan je altijd met mij er over praten.

Ben in iedergeval heel blij voor je, dat jij je ziekte heb kunnen overwinnen.
Ik hoop dat je de alcohol verder kan laten staan.

Groetjes BoerBoel

[petra]

quote:

---

Originally posted by:

Anna

. Ze zijn in de steek gelaten, niet door een ouder die overleed door een ouder die zelf bewust die keuze heeft gemaakt, zonder daar ooit enige vorm van uitleg over te geven.

Kunnen jullie je voorstellen hoe bezorgd ik ben? Dat ik mij vaak afvraag hoezeer zij beschadigd zijn

Anna

---

Ja Anna, dat kan ik me erg goed voorstellen, zal ook zeker ingrijpend zijn voor je kinderen, niet gewenst te zijn door hun vader. En jij kunt niet alles goed maken.
Wel erover praten als dat jou lukt, zonder al te veel verwijt naar hem toe.
Gewoon 'praten over'; hun woorden laten geven aan hun gevoel
dat maakt dingen grijpbaar voor hun, realistisch.

ikzelf ben bijna 1 jaar gescheiden
mijn kids, 12 en 14, zijn in de week bij mij
in het weekend bij hun vader
hij betaalt mij ook niets maar zorgt deels dus wel voor ze.
ze hebben voor hun gevoel 2 huizen.

Soms trek ik echt tijd uit om te ontspannen met ze
gedwongen ontspannen!
om te praten over hun gevoel
zonder verdere gevolgen, laten vewoorden
ik geloof daar erg in zelf.
dat geen gevoel zo raar of slecht zou zijn
dat het niet beschrijfbaar is
zo word je er niet bang voor en is het hanteerbaar voor jezelf.

het verhaal van Betje geeft mij ook een brok in de keel
zo jammer dat het zo lang moest duren
want het is zo normaal, zo invoelbaar
en kinderen passen zich ogenschijnlijk makkelijk aan
wat niets zegt over hun innerlijk ervaren

goed dat je het zo opschreef, blijft iedereen weer alert, dankjewel.....

[Betje]

Hallo Francesca
Ik las deze week je berichten en vond ze zo mooi, zo echt en zo herkenbaar. Later zag ik dat je ze weg gehaald hebt en nam even een paar dagen om me af te vragen wat je daartoe gebracht kan hebben. Ik hoop dat mijn verhaal en jouw schrijven daarover je niet in de (extra) problemen gebracht heeft. Laat je nog wat van je horen?
Dag, een warme groet, Betje

[Betje]

Anna, ik las ook jouw bericht en kan niet de volgende gedachte van mij afzetten: een ingrijpend verlies als jeugdervaring heeft grote en verstrekkende gevolgen voor veel mensen die het overkam. Omdat het verlies zo vroeg plaats vond heeft het mensen vaak ook zeer gevormd. Veel mensen geven hun (vaak ontkende of onbekende) problematiek door aan hun eigen kinderen. Als ik jouw verhaal lees dan vraag ik me af of jouw ex een ingrijpend, onomkeerbaar verlies in zijn jeugd heeft meegemaakt. Eén van de kenmerken van deze mensen is dat zij relaties, ook heel intieme relaties, ook met kinderen, plotseling (voorgoed) los kunnen laten. Dat kan zeker gebeuren als een kind de leeftijd heeft gekregen die de ouder zelf had toen hij / zij moeder of vader verloor. Of als de ouder de leeftijd begint te krijgen waarop hij / zij haar / zijn moeder / vader verloor. Ik vroeg me daarom af of jouw ex jong een ouder is verloren, of misschien zelfs: of jouw ex is opgevoed door een ouder die jong een onomkeerbaar, ingrijpend verlies heeft meegemaakt.
Misschien heb je iets aan de volgende websites: www.biografischwerk.nl of www.verlaatverdriet.nl
Sterkte gewenst, voor je kinderen, en zeker ook voor jou, Betje

[Betje]

Tom Poes, kun je iets zeggen over de monden? over de ogen? over de tranen?

[Anna]

Beste Petra en Betje,

In de begintijd na onze scheiding heb ik wel veel geprobeerd met mijn kinderen te praten, hen te laten vertellen. Dat was vaak moeilijk. Ik heb twee jongens, dat zijn geen echte praters, zeker niet over emotionele dingen. Toen ze nog wel in de weekends bij hun vader kwamen ging dat ook al niet te best. Hij had helaas erg weinig oog voor wat de kinderen graag wilden, of hoe ze zich voelden. Als het bezoek dan niet prettig verliep kreeg ik daar vaak de schuld van. Gelukkig vertelden ze mij wel voor het slapen gaan hoe het bezoek geweest was, wat er niet fijn was geweest (zelfs tegen zijn verbod in op een gegeven moment), en ook als het wél leuk was geweest.

Betje, mijn ex heeft bij mijn weten in zijn jeugd geen groot verlies doorgemaakt. Zijn ouders leven beide nog. We zijn geleidelijk uit elkaar gegroeid, het ouderwetse verhaal eigenlijk. Van ons ideaal om beiden parttime te werken en de kinderen gezamenlijk op te voeden kwam niets terecht. Op een gegeven moment moet er geld binnenkomen, dus hij ging fulltime werken, ik parttime. Hij maakte carrière, ik moest er noodgedwongen zijn voor de kinderen en het huishouden, dus mijn carrière ging de ijskast in (het was de tijd dat een kind pas met 1 jaar naar het kinderdagverblijf kon, en van naschoolse opvang had men nog nauwelijks gehoord).
Daar kwamen nog enkele lichamelijke klachten van mij bij. En op een gegeven moment was ik niet boeiend genoeg meer voor. En huisje, boompje, beestje viel eigenlijk ook wel tegen. Hij kwam niet aan zijn 'zelfontplooiing' toe (hoe dat bij mij zat was niet van belang). Zijn frustratie werd op mij botgevierd, ik kon op een gegeven moment niets meer goed doen.
Toen hij dit gedrag ook tegenover de kinderen steeds vaker begon te vertonen, begon ik me pas te verzetten. Zelf verdroeg ik iedere kleinering en iedere vernedering, maar niemand mag aan mijn kinderen komen, want dan verander ik in een leeuwin. We kregen steeds vaker ruzies over zijn buitensporige straffen, het slaan van onze oudste zoon (de jongste was toen nog te klein), over vanalles. En uiteindelijk besloot hij het huis uit te gaan.
Anderhalf jaar kwamen de kinderen nog om het weekend bij hem, maar die bezoeken verliepen steeds vervelender. Hij hield zich niet aan afspraken over tijdstippen van brengen en halen. Als hij de jongens vervelend vond zette hij ze voor de deur weer af (zelfs zonder te informeren of ik wel thuis was), hij liet hun zijn beschimmelde vaat van 2 weken doen. Dus de jongens wilden liever niet dan wel naar hem toe, en daar gaf hij mij dan weer de schuld van. Nooit vroeg hij zich af of hij zelf niets verkeerd deed.

Op een gegeven moment had hij een nieuwe vriendin, en daar is hij halsoverkop mee getrouwd. Ik had het daar moeilijk mee, en de kinderen ook, want het ging allemaal zo snel. Ook dat begreep hij niet. Toen hij eenmaal getrouwd was heeft hij nooit meer iets van zich laten horen. Op een gegeven moment is hij verhuisd, en we hebben geen adreswijziging gehad. We hebben jarenlang niet geweten waar hij woonde, daar kwamen we pas achter toen hij de eerste rechtszaak aanspande.

Iets dergelijks heeft hij zelf thuis nooit meegemaakt. Zijn vader is weliswaar een erg strenge man, maar hij staat altijd klaar voor zijn kinderen. En zijn moeder is een heel erg grote schat. Zijn ouders (waarmee hij ook jarenlang geen contact heeft gehad) begrepen het ook niet.
Tijdens de laatste rechtszaak gaf hij als verklaring tegenover de rechter dat ik de kinderen tegen hem opzette, omdat ik het moeilijk had met zijn nieuwe relatie, en dat hij ze toen maar opgegeven heeft omdat hij niet om hun wilde touwtrekken. Ik was zo perplex dat ik niet eens een weerwoord had (je krijgt trouwens ook niet zomaar het woord in een rechtbank). Daar heb ik nu nog steeds moeite mee, dat ik me niet eens tegen die beschuldiging heb kunnen verweren. Het pijnlijkste is nog dat hij nu geadopteerde kinderen heeft, uit een ander land.

Als jij het snapt mag je het uitleggen, maar mij gaat het boven mijn pet.

Anna

[Betje]

Hallo Anna
Ik wilde je graag de mogelijkheid aanreiken - natuurlijk is het niet zo dat er altijd sprake moet zijn van een ingrijpend verlies bij een scheiding met ellendige gevolgen.
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.