Betje

Zorgen? Ik maak me helemaal geen zorgen. Ik ben alleen op zoek naar iets lekkers om te drinken met de feestdagen. Moeilijker is het niet. Nou komt het niet zo heel vaak voor dat ik antwoord heb op mijn eigen vragen maar deze keer was ik vergeten dat ik een antwoord heb. Voor wie het leuk vindt om te weten (en te drinken): hibiscusthee, gezeefd, koud of warm, met of zonder ijs, zeer sterk gezet met kardomom, fenegriek, honing of gecarameliseerde suiker, rozenwater. Naar believen zoeter, bitterder, zuurder of zouter te maken. Precies de goede kleur rood.

Bijna 6 maanden geleden ben ik, na 30 jaar met rijkelijk veel alcohol, abrupt gestopt met het drinken van alcohol (en koffie en met roken). Kost me geen noemenswaardige moeite. Maar wat drinkt een mens nou eigenlijk 'voor de gezelligheid' met kerst en Oud & Nieuw. Wie heeft nog leuke & lekkere tips?

Ha Mismaff en mariek Betje heeft geen klagen over de overgang hoor Mismaff, verre van. Alleen vroeg ik me af of hormoon & alcholverslaving serieus genomen wordt. Da's alles. Een leven kan er zo anders uit zien als die invloed onderkend wordt. En Marieke: ik had niet alle draadjes bekeken. Dank je voor de tip. Betje

Hallo Anna Ik wilde je graag de mogelijkheid aanreiken - natuurlijk is het niet zo dat er altijd sprake moet zijn van een ingrijpend verlies bij een scheiding met ellendige gevolgen. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.

Hallo Misshaff Ik voel mij inderdaad ook steeds beter - heel veel beter zelfs. 's Ochtends als afsluiting van de douche een koude douche, dan yoga-oefeningen. Tot mijn verbazing ga ik denk ik ook nog in groepsverband hardlopen (heb ik nooit van mijn leven gedaan, alleen om de trein te halen). Het kost mij nog steeds geen enkele inspanning om van de drank af te blijven - het gaat allemaal vanzelf. Een onverwachte verbetering heb ik ook nog: de lymfeklieren in mijn rechterarm zijn 8 jaar geleden verwijderd. Sinds die tijd had ik regelmatig een dikke arm, mijn arm functioneerde eigenlijk zelfs helemaal niet goed meer. En nu: zoals vroeger zal het nooit weer worden, maar ik heb 'mijn eigen arm' weer terug. Extra, onverwacht resultaat dus. Wat ik mij wel afvraag: ik ben de leeftijd van de overgang voorbij. Acht jaar geleden zei een natuurgenezer aan de hand van zijn doormeetapparaat mij dat er in mij een hele sterke hormonale disbalans zat, die er waarschijn al gezeten had sinds ik voor het eerst ongesteld werd. Ojee - dacht ik toen: moet ik nou echt wachten tot de overgang om mij eindelijk weer een normaal, actief mens te voelen? Nou het ging sinds die tijd wel steeds een beetje beter met me - maar die ommekeer die ik nu mee maak: ik sta er zelf verbaasd van. En ik vraag mij nu dus eigenlijk heel erg af of en hoeveel er aandacht wordt gegeven aan een dergelijk gegeven van hormonale disbalans als het over de mogelijkheden om te stoppen met drinken gaat. Weet iemand van jullie hier meer van?

Tom Poes, kun je iets zeggen over de monden? over de ogen? over de tranen?

Anna, ik las ook jouw bericht en kan niet de volgende gedachte van mij afzetten: een ingrijpend verlies als jeugdervaring heeft grote en verstrekkende gevolgen voor veel mensen die het overkam. Omdat het verlies zo vroeg plaats vond heeft het mensen vaak ook zeer gevormd. Veel mensen geven hun (vaak ontkende of onbekende) problematiek door aan hun eigen kinderen. Als ik jouw verhaal lees dan vraag ik me af of jouw ex een ingrijpend, onomkeerbaar verlies in zijn jeugd heeft meegemaakt. Eén van de kenmerken van deze mensen is dat zij relaties, ook heel intieme relaties, ook met kinderen, plotseling (voorgoed) los kunnen laten. Dat kan zeker gebeuren als een kind de leeftijd heeft gekregen die de ouder zelf had toen hij / zij moeder of vader verloor. Of als de ouder de leeftijd begint te krijgen waarop hij / zij haar / zijn moeder / vader verloor. Ik vroeg me daarom af of jouw ex jong een ouder is verloren, of misschien zelfs: of jouw ex is opgevoed door een ouder die jong een onomkeerbaar, ingrijpend verlies heeft meegemaakt. Misschien heb je iets aan de volgende websites: www.biografischwerk.nl of www.verlaatverdriet.nl Sterkte gewenst, voor je kinderen, en zeker ook voor jou, Betje

Hallo Francesca Ik las deze week je berichten en vond ze zo mooi, zo echt en zo herkenbaar. Later zag ik dat je ze weg gehaald hebt en nam even een paar dagen om me af te vragen wat je daartoe gebracht kan hebben. Ik hoop dat mijn verhaal en jouw schrijven daarover je niet in de (extra) problemen gebracht heeft. Laat je nog wat van je horen? Dag, een warme groet, Betje

Ruim een miljoen mensen in Nederland verloren als kind (jonger dan 20 jaar) een ouder door overlijden. Veel van deze mensen hebben het gevoel geen basis in hun bestaan te hebben, hebben een basaal gebrek aan zelfvertrouwen, zijn bang voor de toekomst, hebben een zwaar beschadigd incasseringsvermogen en hebben het gevoel alles altijd alleen te moeten doen. En zoeken alcohol als steun in hun leven. En lopen in de hulpverlening aan tegen dat merkwaardige verbod op 'in het verleden graven'. Zoveel 'hulp'- programma's zouden zoveel effectiever zijn als deze mensen tenminste de kans kregen zich bewust te worden van de impact die een ingrijpend verlies als jeugdervaring op hun levensloop heeft (gehad) en op de keuzes die zij nu, als volwassene, in hun leven maken. Toen ik amper 6 jaar oud was werd mijn moeder ziek: kanker. Toen ik net 8 geworden was, op 2e Kerstdag 1957, overleed zij. Toen ik 10 was hertrouwde mijn vader. Mijn leven veranderde totaal. Ik ging overleven. Uiterlijk was er niets aan mij te zien: ik functioneerde niet heel goed maar ook niet heel erg slecht. En mijn buitenkant zag er stoer genoeg uit. Ik zocht hulp op mijn 25e. Van alles kwam aan de orde, maar niet de dood van mijn moeder. Ik zocht hulp op 37e, op mijn 40e, op mijn 45e. Van alles kwam er aan de orde, maar niet de dood van mijn moeder. Vanaf mijn 25e begon ik te drinken - in toenemende mate. Op mijn 46e, toen ik net zo oud was als mijn moeder, kreeg ik ook kanker. Ik overleefde dat, en sinds die tijd kon ik de behoefte aan alcohol iets beter reguleren. Maar ik hoorde bij de mensen die niet ophouden - dus echt goed ging het niet en het bleef een (innerlijke) strijd waar ik het steeds tegen aflegde. Vaak heb ik hulp gezocht - zowel in het reguliere als in het alternatieve circuit. Nooit kwam de impact van het vroege verlies van mijn moeder aan de orde - en als ik het noemde werd het gebagatelliseerd: er zijn zoveel manieren waarop je ongelukkig kunt worden. En: je leeft nu. Ruim 2 maanden geleden was het zover: van het ene op het andere moment ben ik o.a. gestopt met alcohol drinken (ik dronk toch regelmatig - meer dan eens per week -een fles wijn per dag en vaak was die fles wijn alleen maar deel van meer). Cognitieve programma's zijn leuk - voor de buitenkant. Die buitenkant ken ik dus heel erg goed. Als ik nu aan mensen vertel dat ik gestopt ben met drinken en roken vragen ze me stomverbaasd: deed je dat dan?! Het is de hoogste tijd dat een ingrijpend verlies als jeugdervaring de erkenning krijgt die het nodig heeft - dat mensen die een ingrijpend verlies in hun jeugd meemaakten (ook door scheiding van de ouders of verlies van land en cultuur) zich gehoord & gezien kunnen voelen. Het is voor veel van deze mensen de sleutel tot verandering!

Hallo Marieke, Wil, Anna en Mick, dank jullie wel voor jullie reacties. Weet je, het klinkt wel leuk om te zeggen: ik ben gestopt en ik hoef het allemaal gewoon niet meer en dat is ook echt van het ene op het andere moment zo gegaan. Eerst dacht ik op een nacht: 1 week moet lukken - geen koffie, geen alcohol, geen sigaretten, geen suiker. De volgende ochtend dacht ik natuurlijk shit - dat gaat me nooit lukken, en meteen daarop bedacht ik: niet lullig doen Bet, maak er maar 10 dagen van. En dat heb ik gedaan: 1 week kostte nauwelijks moeite, behalve 1 keer zin in koffie, maar die was niet in de buurt en toen ging ook dat vanzelf over. Toen die week om was: naar 10 dagen. Kostte ook geen moeite. Toen werd ik nieuwsgierig naar het down-moment. Wanneer zou dat zijn, wanneer komt nou de strijd, de moeite, de ontwenningsverschijnselen. Dus: doe de rest van de maand dan ook maar. Met daarin, onverwacht, een reisje naar een in Frankrijk wonende vriendin met wie ik menig flesje wijn verwerkt heb. Dus: test-case - en weer: zonder echte moeite, behalve hier en daar een moment van groot verlangen. Toen 3 weken vakantie met mijn stevig drinkende partner. Daarvan dacht ik: o.k. dan zal het nu wel mis gaan, maar dan heb ik het tenminste een maand vol gehouden. Een keer heb ik in een strandtent, omdat ik niets anders kon verzinnen, een groot ijsje met advocaat genomen. Nooit geweten hoe sterk de smaak van advocaat eigenlijk is. Even werd ik er bang van en dacht: nou Bet, daar ga je dan - maar toen ik het op had dacht ik alleen maar - nou: dat hoef ik voorlopig ook niet meer. Ondertussen ben ik wel ruim 15 jaar bezig geweest, op allerlei mogelijke en onmogelijke manieren (meestal zelfbouwpakketten, en 1 keer, 4 jaar geleden, een meerdaagse training (maar daar ben ik van aan de drank geraakt) om van die drinkgewoontes af te komen. Nooit gelukt - dus: schaamte, frustratie etc etc. En nu ineens heb ik het gevoel: ik heb voor een leven genoeg gedronken - tijd voor iets anders. Zo kan dat dus gaan! Misschien hoef ik het wel nooit van mijn leven meer - maar da's dan ook goed (en ook wel netjes voor een dochter van 2 geheelonthouders). Trouwens -dat van die suiker heb ik laten zitten - het moet wel een beetje leuk blijven en ik wil zo nu en dan een snoepje met koffiesmaak kunnen nemen. Voor jullie allemaal: sterkte & goed weekend.

Hallo allemaal Ik ben helemaal nieuw in dit forum. 2 1/2 maand geleden ben ik van het ene op het andere moment gestopt met roken en alcohol en koffie drinken. Op een nacht bedacht ik dat ik wel weer een therapeut kon zoeken om me van alle pijnen in mijn lijf af te helpen maar dat dat toch een tamelijk waardeloze oplossing is als je zelf voortdurend je lijf volstopt met rotzooi. Dit na 40 jaar zowel veel gerookt als (heel) veel gedronken te hebben. Het kost me helemaal geen moeite om dit alles te laten staan (soms heb ik wel zin aan de smaak van koffie, maar aan het effect helemaal niet - en aan sigaretten en alcohol totaal niet (al ziet zo'n koel glas witte wijn van anderen bij de maaltijd er soms wel heeeel aantrekkelijk uit). Ontwenningsverschijnselen heb ik eigenlijk niet gehad, behalve een rottige vermoeidheid (nog steeds speelt die wel op) maar om nou te zeggen dat ik mij véél beter voel dan eerder: nou nee! Heeft iemand van jullie daar ervaring mee? (het is natuurlijk al wel heel prettig om niet meer 's ochtends wakker te worden met zo'n 'Oh nee-toch' gevoel). Wie van jullie weet wanneer je je echt beter, fitter etc. gaat voelen?

Hallo Chinagirl Dank je voor je tip - ik moet nog wel 'even' mijn weg vinden in dit forum (ik heb zelf in mijn eigen site een forum, daar ben ik erg aan gewend). Ik ga proberen dit bericht ook op de plaats te zetten die jij aangeeft. En wat je reactie betreft: het is geen reden om het niet vol te houden. Kennelijk heb ik een innerlijk besluit genomen dat 'staat'. Ik vroeg me alleen af hoe de ervaring van anderen is.

Hallo allemaal Ik ben helemaal nieuw in dit forum. 2 1/2 maand geleden ben ik van het ene op het andere moment gestopt met roken en alcohol en koffie drinken. Op een nacht bedacht ik dat ik wel weer een thearpeut kon zoeken om me van alle pijnen in mijn lijf af te helpen maar dat dat toch een tamelijk waardeloze oplossing is als je zelf voortdurend je lijf volstopt met rotzooi. Dit na 40 jaar zowel veel gerookt als (heel) veel gedronken te hebben. Het kost me helemaal geen moeite om dit alles te laten staan (soms heb ik wel zin aan de smaak van koffie, maar aan het effect helemaal niet - en aan sigaretten en alcohol totaal niet (al ziet zo'n koel glas witte wijn van anderen bij de maaltijd er soms wel heeeel aantrekkelijk uit). Ontwenningsverschijnselen heb ik eigenlijk niet gehad, behalve een rottige vermoeidheid (nog steeds speelt die wel op) maar om nou te zeggen dat ik mij véél beter voel dan eerder: nou nee! Heeft iemand van jullie daar ervaring mee? (het is natuurlijk al wel heel prettig om niet meer 's ochtends wakker te worden met zo'n 'Oh nee-toch' gevoel). Wie van jullie weet wanneer je je echt beter, fitter etc. gaat voelen?