Kan weer denken

[Denker]

Ik begin aan dag 4. Ik lag gisteren 20.30 uur op bed. Eindelijk uren geslapen zonder nachtmerrie's en gekmakende gedachten. Geen zucht naar alcohol, moet er niet aan denken, gore troep. Ik ben al een jaar of 10 mijn leven aan het verpesten. Mijn zucht naar alco komt vaak door onrust die ik ervaar. De wereld is gewoon te hard voor mij. Ik heb ook al een jaar geen TV meer, kon gewoon niet tegen de constante oppervlakkigheid van de progamma's en het nieuws. Ik trek me dat veel te veel aan. Dus ik luisterde muziek en werd dronken. Waar het net lijkt of andere mensen het niks doet en met oogkleppen op doorwandeld ga ik voor de bijl. Hulp zoeken via de huisarts deed ik niet. Ik ben immers de stoere vent die alles aan moet kunnen. In mijn werk heb ik altijd veel te maken gehad met geweld en verdriet. Ik ben er best goed in omdat ik mensen snel aanvoel, maar dit ging de laatste jaren ten koste van mezelf. Ik gebruikte alco als zelfmedicatie en dit is gigantisch uit de hand gelopen. Als ik jullie verhalen lees denk ik dat veel van jullie overgevoelig zijn. Of beter gezegd hoogstsensitief. Gebeurtenissen en omgevingen komen harder op ons af dan bij andere mensen. Dit kan een hele mooie eigenschap zijn, jullie zijn de leraren, kunstenaars, helpers en ontwerpers van een betere wereld, mits er niet gedronken word, dan veranderen we in angstige, boze teruggetrokken hopen elende. Ik hoop dat wij leren goed voor ons zelf te zorgen zodat we uit deze zelfdestructieve cirkels komen en daardoor onze naasten kunnen laten zien wie we werkelijk zijn. Ik wens een ieder van jullie veel sterkte en wijsheid toe.

[Josje]

Hallo Denker, allereerst fijn dat je weer geslapen hebt zonder nachtmerries. Wat een mooi stukje heb je geschreven. Ik herken de overgevoeligheid. Ik ben heel gevoelig voor stemmingen en sferen. Alles komt binnen bij mij. Ik kan niet tegen ruzies en geweld. Ik houd van harmonie, dan functioneer ik het beste. Ben de laatste jaren bezig geweest te leren energie van anderen buiten mezelf te houden. Het is soms nog moeilijk, maar het gaat me beter af. Als ik ergens ben, met vrienden/bekenden zijn er soms mensen met heel veel energie. Veel praten, druk doen, aandacht opeisen. Ik raak dan overrompeld en trek me terug. Ook hier op het forum heb ik dat. Als het heel druk is en veel wordt geschreven, als de sfeer even wat minder goed is, komt dat binnen en trek ik me terug. Gelukkig herken ik het sneller en kan er nu beter mee omgaan. Het heeft me echter wel een jaar geleden een burn out opgeleverd, doorgaan, geen grenzen meer kunnen stellen, niet meer voor mezelf zorgen. Gelukkig ben ik nu op de goede weg en gaat het dag voor dag beter. Soms lijkt het egoistisch voor jezelf te zorgen, soms is het een dilemma: moet ik nu grenzen stellen en voor mezelf zorgen, of moet ik mezelf aan de kant zetten en iets voor een ander over hebben?

[snoepje]

hey denker

ja herken daar echt mezelf in
trek al het leed van buitenaf
heel erg aan en blijf daar heel lang mee lopen en kwel me eigen daar heel erg mee
ben ook een perfectionist het moet gaan zoals ik wil en zoals ik het in me hoofd heb en als dat niet luk ben ik helemaal van slag
eis ook heel veel van mezelf,,weet niet hoe ik het moet veranderen

[Denker]

Ja ik heb ook moeite om daar evenwicht in te vinden, maar voor mij geld in ieder geval wel dat wanneer ik niet meer goed voor mezelf zorg dat ik mij op een negatieve manier terug trek: Gordijnen dicht en een fles halen, terug trekken in mijn eigen wereld van boeken en muziek. Dit gaat en tijdje goed. Tot dat ik weer voor de dag moet treden. Die dagen in de werkelijkheid vallen mij dan heel zwaar. Ik zie niet meer het positieve. De vele mensen om ons heen die bereid zijn te helpen en te luisteren. Goede raad hoor ik niet meer. Ik hoor de vogeltjes niet meer zingen maar ik rij met lood in de schoenen naar mijn werk en zie elk dood vogeltje langs de weg, ik lees de krant en alles bevestigd dan dat ik gelijk heb: zie je wel de wereld is rot en als ik thuis kom ga ik drinken want dat heb ik wel verdiend. Dit loopt van kwaad tot erger en het ergste is ik besef waar ik mee bezig ben maar de roes van alcohol brengt een valse verlichting totdat ik me ziek meld en vast zit in de cirkel van zelfhaat, medelijden en boosheid. Nu op dag vijf klauter ik er weer bovenop, mede dank zij dit forum. Het gif trekt langzaam weg uit mijn lichaam. Ik denk dat we moeten accepteren dat we altijd op dit gebied buitenbeentje's zullen blijven. Maar wanneer we onzelf op de juiste manier terug trekken, even niks doen, tv en kranten vermijden, GSM op offline, een halve dag besteden om een heerlijk gerecht klaar te maken, de kat flink knuffelen, onzelf toestaan even flink te janken en te slapen dan is de batterij weer opgeladen en kunnen we er weer zijn voor anderen met tomeloze energie. De kunst is, denk ik, aan te voelen wanneer de batterij leeg begint te raken.

[Josje]

Hallo Denker, dat is de kunst inderdaad. Stap voor stap heb ik dat het afgelopen jaar meer geleerd. Ik ben begonnen met: elke dag een half uur zitten, liggen, boekje lezen, leren te ontspannen. Even helemaal niets, even niets moeten. En dan kom je langzaam weer tot jezelf. Dat bedoel ik ook met terugtrekken, gezond terugtrekken. Inderdaad, de hond aaien of kat in jouw geval, een wandelingetje, lekker kopje thee met iets lekkers, een goed boek. Er is nu eenmaal verschil tussen mensen, sommige mensen krijgen energie door in contact met hun omgeving te zijn, mensen te zien en te ontmoeten. Andere mensen krijgen juist weer energie door alleen te zijn even met zichzelf, even los van alles en iedereen en van binnen uit weer opladen. Ik hoor tot de laatste categorie. Ik heb echter jaren gedacht dat ik mee moest doen met de eerste categorie, dat ik ook van afspraak naar afspraak moest gaan, continue sociale contacten aan moest gaan, maar dat past helemaal niet bij mij. Ik word daar alleen maar erg moe van en dan raakt de batterij leeg. Nu heb ik geaccepteerd dat alleen zijn voor mij heel belangrijk is, en dat ik dat nodig heb.

Ik heb bewondering voor je Denker, dag 5 al en je klautert op. Goed om te horen. Blijf hier maar lekker schrijven als je dat helpt. Ik herken veel en zal het zeker lezen en reageren:present:

[Denker]

Ik denk dat vooral belangrijk is om te leren onze overgevoeligheid niet te zien als zwakte maar als kracht. Als we het zien als zwakte halen we onszelf makkelijk naar beneden omdat we niet altijd mee kunnen doen met de rest. We worden moe, geirriteerd en soms zelfs bang omdat de werkelijkheid en het leed wat die meebrengt harder aankomt. We zien onszelf als mietje's. En wat staat die fles dan dichtbij! Dan gaan we drinken en drank verdoofd, we kunnen weer meedoen... Maar dat gaat niet goed. De alcohol helpt tijdelijk maar doordat alcohol ons centrale zenuwstelsel verdoofd, past ons lichaam zich aan zodat de prikkels uiteindelijk toch zullen binnenkomen. Het lichaam zit prachtig in elkaar. Dan komt de kater, de verdoving is uitgewerkt en ons inmiddels aangepaste centrale zenuwstelsel laat de prikkels nu als een waterval door lichaam en geest razen en we worden gek, dus die fles maar weer en de cirkel word in stand gehouden. Maar onze gevoeligheid is uiteindelijk kracht. Wij kunnen haarfijn aanvoelen als er wat speelt en we weten eerder en vaak helderder dan anderen daar wat aan te doen. Als iemand in rouw is bijvoorbeeld na het verlies van een dierbare kunnen wij diegene bijstaan, vaak door er alleen maar te zijn omdat we bijna letterlijk diegene's emotie's delen. Er hoeft niet eens wat gezegd te worden. Het is zwaar maar we kunnen dat. Als kinderen huilen en verdrietig zijn, vinden ze eerder rust en geborgenheid. Wij weten van een bepaalde ruimte het meubilair zo te veranderen dat het meer rust brengt. Dit is kracht. Maar het neemt veel van ons, daartegenover krijgen we er heel veel voor terug. Denk maar eens goed na hoeveel mensen baat hebben gehad doordat jij er was. Dit is kracht.

[Sara]

Dank Josje dat je me op dit themadraadje attendeerde.
En dank Denker dat je het hebt opgezet.
Want ik herken het, oh hemel wat herken ik het..............
weet idd dat ik hoogsensitief ben maar heeft lang geduurd voor ik dat in de gaten had.
Pas toen kon ik leren om al die verwarrende gevoelens in mij te onderscheiden in "wel van mij" en "niet van mij". Maar ja, ondertussen voel je het wel en ik slaag er nog lang niet goed genoeg in om wat niet van mij is buiten te sluiten. Dus zit er niks anders op dan het maar toelaten.
En inderdaad de rust opzoeken, jemig wat ben ik zonder de stilte van de natuur?
Daarom loop ik ook zo vaak/veel met de honden, in de natuur kom ik tot rust.
Wil nog graag meer vertellen maar is nu geen goed moment (heb beetje haast).
Maar ik zal hier zeker nog vaker komen, ben blij met de herkenning!

[lady jane]

Ik herken me hier ook erg in,
werd ooit para genoemd maar gebruikte zelf
liever de term hoog intuitief.
Hoog sensitief, die term kwam pas later.
Mijn ervaring is dat je kracht ook vaak je valkuil is, dus
door eerst goed voor mezelf te zorgen en goed in de gaten te houden
wanneer ik wat te geven heb en wanneer het tijd is (liefst eerder) om weer
bij te tanken red ik het beter zonder alcohol of chemische medicatie.
Maar het blijft lastig en erg zwaar soms.
Meditatie en MF, sauna, sporten veel alleen zijn, de natuur, muziek zijn
wat mij helpen. Maar ik kan helemaal vastlopen in dagelijkse dingen die toch moeten
gebeuren. Het blijft een leerproces.

[smart]

Wat een mooie berichten lees ik hier.
Ze geven moed en vertrouwen.

xxx

[Josje]

Overpeinzingen. Ik raak vaak zo overspoeld. Er is zoveel wat ik wil doen, maar ik weet dan niet waar te beginnen. Het zet me stil. Of ik begin ergens aan en maak het niet af. Ook raak ik overspoeld door dingen die ik in mijn leven en mezelf wil veranderen. Ik wil eens ergens doorheen en een angst achter me kunnen laten. Zodat ik groei en weer verder kom. Maar ik weet niet waar te beginnen. Ik voel geen houvast. Ik weet niet welke richting ik op moet. En weer zet het me stil. Het lijkt alsof ik de drive mis, alsof de drive niet in me zit, maar ik hem steeds van buiten nodig heb. Een ander kan me dan weer op een spoor zetten en dan ga ik weer, maar gaandeweg verlies ik het weer. Nu ik dit allemaal zo opschrijf denk ik ineens dat de drive om met alcohol te stoppen wel uit mezelf is gekomen. Dat heeft niemand mij opgelegd of aangeraden. Misschien is dat een begin.

[Denker]

Inderdaad, overspoelt worden door ideeen. Ergens niet tevreden zijn met jezelf en constant denken: er moet wat veranderen. Met momenten erbij dat de hopeloosheid toe slaat, het gevoel dat grond onder je weg zakt. Waar is mijn rustpunt? Waar kan ik op terug vallen? Misschien is die stilstand wel even goed. Even accepteren dat er een orkaan om ons heen woedt. Heel moeilijk, juist waneer we gestrest zijn, maar door gewoon stil te zijn komen we weer bij onszelf. Want zoals we nu zijn, is het goed. Wij zijn wat gevoeliger en dat geeft niet, dat is ok. En wat vooral voor mijzelf geld, als ik heel eerlijk ben, ben ik ook wel eens bang wat de omgeving van mij vind. Dat ik probeer aan het ideaal plaatje wat de maatschapij ons oplegt mee te doen. Zo 'normaal' mogelijk te zijn. Ha! Wat is dat eigelijk: Normaal? Zoals geen sneeuwvlokje hetzelfde is, is geen mens hetzelfde, Dus gooi dat 'Normaal' overboord. Ik ben ik en jij bent jij en dat is prachtig.

[Wakx]

Hoe is het nu Denker? Ben je nu een maand alco vrij? Lijkt me dat dat wel een flinke opste®ker moet zijn.