Hallo allemaal..

[mar]

Hallo allemaal,

Graag wil me even voorstellen:
Dit is een grote stap voor mij. het toegeven dat ik een probleem heb. Eigenlijk is alles bij perfect. Een goed huwelijk , 2 kinderen , jongen/meisje, en een goede baan.
Toch heb ik alcohol nodig, dat begint als ik de maaltijd sta te bereiden. Daarna ben ik de draad kwijt. Ik heb het in me om het volledig te kunnen verbergen voor mijn partner. Ik weet niet hoe het komt, misschien zit hij ook in ontkenning, hij moet toch soms wat merken. Ik ga meestal voor het te laat is gewoon naar bed, dan slaap ik goed.In het algemene leven ben ik perfectionist..ik werk met mijn hart en daarom baal ik van mezelf. Ik kom over als een sterk persoon, en niemand heeft het in de gaten...dus ik ben slap...Net alsof ik een dubbelleven leidt.

[petra]

Die eerste stap is al genomen, Mar, dat is al heel wat.
Aan jezelf toegeven en de beslissing nemen dat je er iets aan wil doen, prima!
De rest van de openheid, eerlijkheid komt wel, pieker daar maar niet over nu.
Hoe nu verder?
Met jezelf eens afspreken niet te drinken, die ene keer in de keuken en nauwkeurig nagaan wat er gebeurt, waar je tegen aan loopt, mee komt te stoeien. En dat opschrijven, hier bijvoorbeeld.
Lees maar hoe het de meesten vergaat, je bent echt te enige niet!
succes!

[Anna]

Hoi Mar,

Voor mij klinkt dat volkomen herkenbaar, behoefte hebben aan alcohol tijdens het koken. Dat was voor mij ook altijd het tijdstip waarop ik mijn eerste wijntje nam. En omdat je alleen in de keuken loopt te rommelen, kun je het ook nog stiekum doen.

Misschien helpt het als je er met je man over praat? Natuurlijk zal het moeilijk zijn er open voor uit te komen, maar als hij het eenmaal weet kan hij er mee op letten dat je niet gaat drinken. En hoef je ook niet zo'n hekel aan jezelf te hebben. En probeer je nog voor je begint met koken voor te nemen níet aan de trek toe te geven. Zo doe ik het ook.

Je bent in ieder geval al op de goede weg, omdat je er iets aan wil doen. Succes!

Anna

[Chinagirl]

Hoi Mar,

Minstens stiekem een halve fles tijdens het koken en dan na het eten in slaap storten en daarna de rest of meer. Welkom bij de club. En dan tegen de echtgenoot zeggen, wel nee joh, slechts 1tje gedronken. Hoe blond kan iemand zijn:$ Wij vrouwen weten wel hoe we het moeten doen hoeven echt niet naar de kroeg, gewoon thuis lukt prima.

Goed van je om deze stap hier naar toe te zetten. Dat is het 1e begin, je bent niet slap, anders had je je hier niet opgegeven. Je erkent dat je een probleem hebt en dat is top. Dus welkom en schrijf hier en hou een dagboek bij al dan niet in combinatie met de internetbehandeling.

succes CG

[Kohtje]

Hoi Mar,

Ik zit zelf maar een paar dagen langer op dit forum dan jij en in het begin voelde ik me erg kat uit de boom kijkerig tussen al die ervaren forumrotten, maar nog geen week later begin ik me er toch wel thuis te voelen en ben ik blij er aan mee te kunnen doen. Het houdt jezelf scherp in allerlei goede voornemens als je weet dat anderen min of meer over je schouder meekijken, mits je maar eerlijk over eventuele misstappen schrijft.
Dat koken en drinken verhaal komt ook mij bekend voor, al ben ik dan geen vrouw. Ik bood altijd aan te koken, ook als ik daar totaal geen zin in had, maar het bood de gelegenheid om ongemerkt het nodige tot me te nemen. Mijn vrouw zat dan meestal in de woonkamer (uit het zicht) met een glaasje Martini de krant te lezen of tv te kijken. Doordat ze zelf wat dronk rook ze dat van mij niet. Ik dronk echter zoveel dat het wel te merken was. Tsja, smoesjes zat. Verkeerd gevallen, ben moe, voelde me vandaag toch al niet zo lekker etc, etc..... Uiteindelijk was het natuurlijk niet meer te verbergen want ik rook al een uur in de wind naar alcohol nog lang voordat ik begon met koken, maar smoesjes zijn er altijd gebleven, ook al wist mijn vrouw al best hoe de vork in de steel zat. Ze heeft me toen voor de keus gesteld: of hulp zoeken of het alleen maar uitzoeken. Zo ben ik toen bij Tactus terecht gekomen, nu zo'n anderhalf jaar geleden.
Nadat ik hulp had gezocht hoorde ik van velen om mij heen dat ze allang wel wat aan me gemerkt hadden terwijl ik altijd dacht dat niemand wat aan me kon merken. Maar alleen die lucht natuurlijk al. Daar helpt geen zak pepermuntjes tegen. En wat me verwonderde was dat ze allemaal zo positief naar me waren. Niemand heeft me laten vallen nadat ik hulp had gezocht. Ik ben er nu van overtuigd dat dat wel was gebeurd als ik gewoon was door blijven drinken.
Ja, Mar, je zegt het zelf al, alsof je een dubbelleven leidt. Laat dat alsof maar weg. Je bent de sterke perfectionistische Mar en je bent de Mar die drank nodig heeft, en dat laatste mag niemand weten. Dat is niet makkelijk, Mar. Hoe moeilijk het ook lijkt, openheid van zaken is uiteindelijk toch de makkelijkste weg. Het geeft je de ruimte om openlijk te vechten tegen je verlaving. Als je stiekem je stiekeme verslaving moet bestrijden werkt dat mijns inziens alleen maar nog meer onbegrip bij je man en kinderen in de hand.
Ik wens je veel inzicht en succes toe, en ik hoop dat je met alles wat hier op dit forum gezegd wordt je voordeel kunt doen.

Groetjes, Kohtje.