nog een groentje

[slientje]

Hallo moedige forum-schrijvers,

Al een paar dagen dip ik in en uit jullie bemoedigende schrijfsels. Ik heb mezelf op een ander plekje voorgesteld.

Een 'Benzo-parcours' neerpennen en lezen is best een hele klus. De context waarin die medicijnen voorgeschreven worden is op zichzelf vaak al een verhaal op zich. In mijn geval werd het voorgeschreven om zwaar verstoorde slaap en insomnia de baas te kunnen. "Het kon geen kwaad" en "ik zou er overdag geen last van hebben." Fijn! Een medicijn die me hielp om mijn slaapritme terug op peil te krijgen en dan ook schijnbaar zonder nevenwerkingen. Met blind vertrouwen ben ik zo'n 13 jaren geleden in die val getrapt. 

Toen ik naar het buitenland verhuisde gingen de poppen pas echt aan het dansen: op een dag had ik een voorschrift nodig, dus ik wandelde de plaatselijke artsenpraktijk binnen met met mijn hulpvraag.  De dokter fronste zijn wenkbrauwen en daarna volgde een waar kruisverhoor. Ik raakte helemaal van streek: tot nu toe werden die pillen me in mijn thuisland telkens zonder blikken of blozen voorgeschreven. Deze keer botste ik voor het eerst tegen een dikke muur. Tot die dag was ik me niet bewust dat dit kleine pilletje mijn zenuwstelsel helemaal in de greep had. 

De dokter was vastberaden en wou van geen wijken weten: ik ZOU afbouwen. Instructies gaf hij me niet, wat resulteerde in een veel te snelle afname, zonder kennis over de mogelijke gevolgen. Na een paar dagen voelde ik me helemaal vervreemden van mezelf en mijn omgeving. Alles waar ik normaal gezien plezier aan beleef werd een klus. Ik werd geplaagd door een soort depressie. De link naar de Benzo maakte ik helaas niet. Ik dacht dat er iets ernstig mis met me was en probeerde nog harder mijn best te doen in mijn leven. Leven werd overleven.... 

Na de eerste moeizame winter begon ik me vragen te stellen over de afbouw van de pillen en pauzeerde de afname. Het duurde niet lang of de hemel begon op te klaren. Ik vond mezelf terug ... maar was ook een trauma rijker. 

Nu bevind ik me aan het andere eind van het verhaal. Eind April nam ik mijn laatste portie Benzo. De 'drop' was nog maar een fractie van wat ik vroeger nam. Ik maakte me sterkt dat dit kleine beetje wel niet zo veel van zich zou laten spreken.... Na een paar dagen begon ik me terug diep ellendig te voelen. Emotioneel uitgeput, gespannen, depressief, afgeleefd en heel moeilijk in staat om in het hier en nu te zijn. Mijn gedachten gedragen zich als een naar drugs snuffelende politiehond: obsessief op zoek naar verlichting. Mijn gemoed en levenslust kelderde... Innerlijk voel ik me als een ellendige junkie ... wat in se ook wel een beetje klopt :-) ... Mijn geheugen laat me in de steek bij de meest basale handelingen: vandaag stapte ik eerst op de verkeerde bus, mijn huissleutels ben ik thuis vergeten, en ik vond het gebouw niet meer waar ik een afspraak had. Op zich allemaal niet erg maar ondertussen blijf ik mij afvragen of dit nu aan mezelf ligt [psychische oorzaak], of maken deze verstoringen deel uit van de ontweningsverschijnselen? Volgens 'internet' zouden de symptomen dempen na de eerste week maar die zijn bij mij in hevigheid toegenomen... 

De angel zit in de staart, is een gezegde die in me opkomt.
Ziezo, dit is een hele boterham dus dankjewel als je dit allemaal gelezen hebt... 
De plus zijde: sinds januari heb ik een paar heldere momenten beleefd die bij me insloegen als een 'bloemen-bom' bij heldere hemel.

heel veel liefs
en aan hen die de forum bezoeken: veel sterkte en hou de moed erin,
ook al is die moed nog zo klein
 

 

 

8 mei 2018 bewerkt door slientje

[Kannietmeer]

Lieve Sientje,

Wat ben jij een dappere dodo zeg! Dank je wel voor het delen van je verhaal en welkom bij de groep. We zullen er alles aan doen om met elkaar de dag te beleven dat we tegen elkaar kunnen zeggen dat we weer gezond zijn. En die dag gaat komen. Ons lichaam zal tijd nodig hebben, en onze wil moet sterker zijn dan onze gedachten in wanhoop. Maar genezing zal komen en verbetering zullen we vanzelf gaan opmerken. Tot die tijd wens ik je alle goeds toe en veel 'bloemen-bommen'  zoals je ze zo mooi beschrijft. Heldere momenten, misschien zelfs windows die zich klachtenvrij gaan aftekenen tegen de periodes van worsteling. Weet je dat we dagelijks een huiskamer openen, waar we elkaar ontmoeten? Deze staat onder Ditjes datjes en Dagraad. Je bent meer dan welkom en we geven elkaar graag gevraagd en ongevraagd advies en steun en kameraadschap om door deze hel te komen.

Welk buitenland bevind je je nu en wie is de arts die wel tegen benzo's was, maar niet duidelijk heeft geinformeert hoe je moest afbouwen? Weet hij nu hoe je weg verder is verlopen? Hoe het met je gaat? Was dit leerzaam voor hem?

Dikke knuffel en welkom!

Liz