Doorzoek de gemeenschap

Beste forumgenoten, Ik heb jullie hulp nodig! Ik zal eerst iets vertellen over mijn achtergrond en drankgebruik In 2019 heb ik mijzelf 3 maanden onthouden van alcohol van september tot eind december. Vervolgens heb ik van kerst tot oud en nieuw weer gedronken. Sinds 1 januari 2020 heb ik besloten om niet meer te drinken. Nu ik al bijna 4 halve maand droog sta voel ik mij bijzonder somber en komen er heel veel gevoelens los. Soms voel ik me zo somber en alleen dat het voelt alsof ik in een depressie val. Ik was een matige drinker en dronk 12 jaar lang bijna elk weekend en ook wel eens doordeweeks. Sinds ik gestopt ben heb ik het gevoel dat ik een deel van mijn identiteit ben kwijtgeraakt. Ik heb al een afspraak gemaakt met de dokter aangezien ik merk dat ik hulp nodig heb. Maar ik had nooit gedacht dat het na 4 en een halve maand nog zo zwaar zou vallen. Zelf heb ik nieuwe hobby's opgepakt zoals gitaar spelen en zingen. Ook sport ik veel en leef ik een stuk gezonder. Maar toch heb ik er dagen tussen zitten dat ik mij echt heel down voel en dit gaat ook gepaard met 's nachts helemaal bezweet wakker worden. Ik was in zekere zin wel verslaafd aan alcohol al is het een taboe om dit te zeggen in je directe omgeving, aangezien ik alleen een "gezelligheids drinker" was. Herkend iemand deze symptonen? Zo ja hoe ga je ermee om? Ik las dat het wel 2 jaar kan duren voordat je brein weer herstelt is.

Even duidelijk maken wie ik ben om de leden hier niet op het verkeerde spoor te zetten. Dat men niet denkt dat ik het niet ernstig neem. Maar ik ga hier niet meer te lang op in omdat dit in het verleden vaak genoeg gebeurt is bij psychiaters en psychologen. Op aarde gekomen en ik moest een meisje zijn. Eenzaam opgevoed, zonder begrip, zonder te praten over emoties, zonder broers en zuster (dewelke ik wel heb). Op een moment op straat gaan leven omdat die moeder het eten voor mijn ogen weggooide omdat ik, volgens haar, te laat thuis was gekomen van mijn werk om te eten. Als brood-en banketbakker had je destijds geen vaste uren om te stoppen met werken, dit was nu éénmaal zo. Een huwelijk aangegaan met een lieve vrouw. Maar na twee zware miskramen (waar zij blij om was ivm haar carriére) is haar rug door elkaar gezakt met alle gevolgen van dien. De zorg voor haar, full-time werken, het huishouden, etc. hebben ervoor gezorgd dat ik in drie burn-outs terecht ben gekomen. Dit met enkele jaren tussen steeds. De scheiding ingezet, omdat ik werd geleefd en geen leven meer had, (reken mij hier niet op af als je niet het gehele verhaal kent) en nu een lieve, mooie vriendin ontmoet. . De rode draad in mijn leven: er alleen voor staan, geen begrip krijgen van de maatschappij omdat ik over vele zaken anders denk dan de "normale" mens als hsper zijnde. (dit is nergens geconstateerd maar krijg ik vaak te horen van mensen om mij heen). Sindsdien, iets meer dan drie jaar, woon ik in Nederland. Nu met onze lieve Duitse Herder Caya. Reeds enkele malen had ik tegen haar gezegd dat ik wil stoppen met het nuttigen van alcohol. Maar, en hier heeft zij gelijk in, dit moet ik zelf doen! Eerlijk gezegd had ik niet door dat ik zoveel dronk. Het was een gewoonte, meer niet. Sinds vorig jaar, wij waren nog niet lang verhuisd naar hier, kreeg ik een brief van mijn oudste broer. Dit na meer dan 25 jaren. Hij wilde afspreken en weten hoe het met me ging. Daar ik een verleden met mijn broers en zuster heb had ik hier totaal geen zin in. Doch wel afgesproken met eerst mijn broer en zijn vriendin, nadien met de twee broers en mijn zuster om nadien weer af te spreken met die ouders erbij. Blijkt dat mijn zuster en mijn broers hetzelfde probleem hebben als ik met iemand en dat is die moeder. Hier is nooit over gesproken onder elkaar want dit hadden wij niet geleerd om hierover te praten. Na de eerste ontmoeting moest ik aan Elly toegeven dat mijn hoofd leger geworden was, minder stress. Ook heb ik dit telefonisch doorgegeven aan mijn broer en zijn vriendin. Daar ik enorm hou van Elly en van Caya ben ik er zeker klaar voor om met alcohol te stoppen. Of ik ooit van mensen ga houden (hun mentaliteit) zal de toekomst moeten uitwijzen. Een leger hoofd doet wonderen dus ja ik ervoor !!!!

Hoi allemaal, Ben nieuw op dit forum dus stel mij even kort voor. Mijn naam is Bas en ben 26 jaar oud. Blowen speelt als een rode draad door mijn leven de afgelopen 10 jaar. Het begon leuk, na school af en toe op de middelbare school met wat klasgenoten blowen. Nog onschuldig en heb me diploma zelfs stoned behaald... maar nu ben ik 26, zit thuis zonder baan met een uitkering waar ik me dood voor schaam en heb veel last van angst, onzekerheid en schaamte. Woon sinds 4 jaar op mezelf in een groot studentenhuis en sindsdien ben ik steeds meer achteruit gegaan. Begon mezelf te isoleren en deed de hele dag vrijwel niks. Bankhangen en onrustig 'nagelbijtend' domme filmpjes kijken. Ben 6 keer naar een afkickkliniek geweest omdat ik er echt graag vanaf wou. Daar bloeide ik vrijwel elke poging helemaal op. Een leuke groep mensen om mij heen die vaak dezelfde soort problemen deelden. Maar het vaste patroon was altijd als ik thuis kwam ik me al snel weer eenzaam en alleen voelde! Ben ook erg klein voor me leeftijd en hier ook altijd onzeker over geweest... ik denk gewoon zoveel na word er gek van.. Nu 2 maanden terug een maand naar America geweest waar mijn vader sinds 2 jaar woont met zn nieuwe vrouw. Was even goed afkicken de eerste 3-4 dagen maar begon me daar als snel beter te voelen. Maar nu 3 weken terug en weer langzaam in mijn oude patroon gegleden... zit nu met angst op de bank en dacht ik wil graag mijn verhaal eens doen. Misschien hebben jullie tips want ik zit er echt diep doorheen... ik blow ongeveer 15 euro (3-4 joints) weg per dag. ik ben ook weer bezig met het zoeken naar een vaste baan want dan verdien ik dubbel zoveel als mijn uitkering... maar alles gaat gewoon ZO moeizaam. Trouwens ook die maand nuchter in America ging alles moeizaam.. alsof ik in een droom leefde en de tijd vloog voorbij zonder eigelijk veel gedaan te hebben.. wat kan er toch met mij aan de hand zijn? Hoop dat er mensen zijn die me hiermee kunnen helpen of tips hebben, of mensen die hun eigen verhaal hier kwijt willen. Alvast bedankt en groetjes Bas

Van de week op de opleiding een nieuw woordje geleerd dat heel kernachtig weergeeft wat ik bij mezelf zo waarneem, zeker in de tijd van actieve verslaving. Dat wil ik graag even delen en ben benieuwd hoe jullie dit zien. Of dat jullie wellicht aanvullende informatie hierover hebben. Locus of control Heb je iets buiten jezelf nodig of mag je vertrouwen dat alles in jezelf zit wat nodig is om precies de mooie persoon te zijn die je bent. Hier op ADB heb ik veel verhalen gelezen die gemeenschappelijk hebben dat wat er overkomt buiten ons zelf gezocht wordt. Het leven dat ons overkomt..... en/of waar we een stuurloos schip/slachtoffer in zijn. Per levensgebied kan de locus of control verschillen. Iemand kan bijvoorbeeld op het gebied van het opvoeden van zijn kinderen een interne locus of control hebben en op het gebied van werk of relaties een externe locus of control. Ik had/heb dit op vele gebieden denk ik (gehad). Ik was saai zonder drank, voor ontspanning had ik drank nodig of een joint. In de 6jarige relatie in het verleden was zij mijn alles en mijn manier om gezien en geliefd te worden was heel erg focussen op de ander met aandacht en zorgzaamheid.....eigenlijk om zo indirect hopelijk de aandacht zorgzaamheid en liefde terug te krijgen die ik mezelf niet gaf. Het ontwikkelen van een interne of externe locus of control hangt samen met het ervaren en het ontwikkelen van de eigen individualiteit in de kindertijd. Zie voor het uitgebreide verhaal over hechting dit stuk, de paragraaf over ontstaan van een locus of control (gaat over codependentie maar is net zo goed van toepassing op drank) Mensen met onveilige hechting missen op vlakken de basis te vertrouwen op zichzelf. Jezelf in wezen niet goed genoeg vinden, nonacceptatie van jezelf. En dan extern iets zoeken om dat gat (in je hart) te dichten (liefde, drugs..... ) Mijn leegte werd minder toen ik echt ging voelen ik ben helemaal goed zoals ik ben. Niet het zoeken naar iets om dat gevoel te dichten wat er niet is. Een geliefde drugs drank. Over leegte en acceptatie dit iets wat spiritueel stuk wat heel goed weergeeft hoe ik leegte/eenzaamheid/niet goed genoeg zijn ervaar en hoe ook hier acceptatie voor mij de sleutel is. Het boek Verslaafd aan liefde van Jan Geurtz is voor mij de eyeopener geweest om wat betreft mijn zoeken naar een relatie eens echt te zien wat ik in wezen aan het doen was. Ik bleef in bijna alles vasthouden aan de overtuiging van niet goed genoeg zijn en zocht iemand om gelukkig te worden. Hoe langer ik gestopt ben met drinken of krampachtig een ander zoek om via de ander mij samen wel goed genoeg te vinden of mij inbeeld dat ik van alles moet gebruiken om wel een goed fysiek te hebben etc..... merk ik dat het echt om een positief zelfbeeld draait en dat je zelf bepaalt hoe je kiest naar jezelf te kijken. Echt in alles open en eerlijk naar mezelf kijken. Mijn mooie en minder mooie kanten. Dat alles er mag zijn. Dat ik nu zie hoe ik alleen maar ongelukkig werd van dat via externe bron trachten het gevoel van leegte op te vullen. In de spiegel kijken valt niet altijd mee, echt eerlijk zijn over dat ik ook onhebbelijke kanten heb. Ik schrijf het verkeerd eigenlijk. Ik verbind het oordeel onhebbelijk aan kanten van mezelf terwijl in wezen alle kanten er gewoon zijn. Het is wat het is.... ben wie ik ben. Het gaat hierbij voor mezelf steeds minder om ADB maar om acceptatie. Te vertrouwen op mijn eigen kunnen want dat vertrouwen blijk ook ik waard te zijn. Zelluf kunnen en doen. Nu is het weer een lange tekst terwijl de reden dat ik het deel juist is dat ik locus of control zo kort en krachtig mijn verslavingsgedrag vind verklaren.