Houtje

Safi, mail.

En nu ga ik mij naar de dichtstbijzijnde supermarkt spoeden om brood te halen (nee, niet voor de eendjes) en Zoon komt dalijk thuis van zijn proefwerkweek Dag Eén dus die moet even verwend worden met Thee en Koek en Dochter komt daarna en die heeft op haar brandschone mountainbike, van het weekend helemaal gesopt, door een koeievlaai gereden dus daar moet ook wat aktie op gebeuren. En verder stromen hier de kerstkaarten binnen en natúúrlijk moeten er ook kerstkaarten terug, ze zijn zelfs al gekocht, maar nu het schrijven nog hè. Daarna moet er weer iets in de hongerige monden worden gestopt, de zolder hangt nog vol met wasgoed, Anna heeft gelijk, wasgoed is een vreemd iets. Het is net allemaal weg, je draait je om en het is er weer en hóe. Maar één ding is zeker, het is er altijd . De aanwezigheid van wasgoed biedt meer zekerheid dan de aanwezigheid van een positief banksaldo.

Dank je RV en iedereen . Ik heb laatst voor het eerst aan mijn cursisten verteld waarom ik het werk dat ik doe alleen als vrijwilligerswerk kan doen. Ze begrepen er niets van. Het is mij niet aan te zien dat ik inwendig het zo moeilijk heb. Daarom vind ik het ook zo moeilijk om dit zo op te schrijven hier. Omdat ik meteen denk jaaaaaaaaaa die zoekt een reden voor een borrel. Maar weet je, doordat ik van de meest vreselijke dingen nog een cynische grap kan maken, is het leven misschien te doen voor mij. Een vriendin belde me (weet van mijn kerstproblemen) en vroeg wat ben je aan het doen waarop ik zei: die kl*** kerstboom staat tenminste. Waarop ze zei: Houtje, je bent weer helemaal in de kerstgedachte :light:. Kijk dan zit ik hier toch weer met een brede grijns en denk ja, dit is een leuk forum als je dat soort dingen kan delen.

Goeie vraag Benthe, Ik kan mensen wel vertrouwen, maar het duurt heeeeeeeeeel erg lang en moet ook keer op keer door die mensen bevestigd worden, waar ze natuurlijk erg moe van worden. Bij het minste of geringste teken van "onraad" (wat ik dan zo beschouw hè) knip ik zelf meteen alle banden door. Heel vreselijk, want ik doe het mezelf in de meeste gevallen zelf aan. En door mijn ziekte ook en mijn ervaringen denk ik dat mensen de meest vreselijke meningen over mij hebben die ze wegens beleefdheidsredenen proberen te verbergen. En ik ben doodsbang dat mensen denken dat ik mijn kinderen net zozeer te kort doe als ik zelf ben gedaan, dus ik ben eindeloos bezig om uit te leggen wat ik allemaal voor ze doe......en ik houd de hele dag preken tegen mezelf op weg naar de sport of zo dat ik NIET MAG PRATEN met andere ouders. En nog wat, als er iets gebeurt wat een ander gewoon pech noemt, dan ga ik er meteen vanuit dat ik dat "verdiend" heb omdat het mijn "eigen schuld" is. Ik voel me vandaag ook niet zo tof, en dat is dus mijn eigen schuld, omdat ik heb lopen klagen bij jullie. Had ik maar mijn mond moeten houden en braaf zijn. Dat is een stem uit het verleden, die ik niet stil krijg.

Dank je Safi en Spud Toch maar een "senseoke" wat jullie.....

Nou er staat wel een hoop waarheid die ik al weet in dit bericht. Toen ik 10 was, was ik al zó depressief dat ik met een (van mijn moeder) gepikt doosje slaappillen over straat liep, dan had ik in ieder geval de zekerheid dat ik eruit kon stappen, uit het leven. Lang verhaal kort: mijn ouders hadden een afschuwelijk huwelijk, dat vier veels te lange jaren heeft geduurd, ik heb de laaste drie jaren min of meer bewust meegemaakt en moest (ik was 5 jaar) al voor mijn zusje van 3 zorgen. Na de scheiding is mijn moeder ingestort. In haar familie komen manisch-depressiviteit en psychoses en zeer zware depressies, zelfmoord tot gevolg hebbend, voor. Als kind wilde ik al alles zó graag goed doen dat ik vaak ziek was en migraine had. Erg veel stress waar ik ziek van werd. Uiteindelijk kreeg mijn moeder waangedachtes, en was ervan overtuigd dat haar twee kinderen de schuld van haar mislukte leven en huwelijk waren. Ze is ziek, zwaar ziek, maar ontkent het. Ze heeft ons het leven als kinderen tot een hel gemaakt, en ik overdreef dit keer niet. Ik heb altijd hulp gezocht maar werd als kind niet geloofd omdat ze ook altijd met mijn moeder gingen praten die dan vertelde dat ik gek was, en dat het voor een moeder zo moeilijk was mij op te voeden met mijn malle aandachttrekkerijen. Later en nu ben ik met veel hulp, medicatie, therapie e.d. na 2 opnames en 2 zelfmoordpogingen eigenlijk beter dan ooit. Maar het leven doet me zo ongelofelijk pijn, dat ik jarenlang NIET heb willen leven. Mijn partner begreep dit niet. Ik had ook ernstig de behoefte om te bewijzen aan de buitenwereld dat je kinderen wél liefde vol kunt opvoeden, en ik heb die taak op me genomen. Maar helaas is dat niet gelukt om het samen met mijn partner te doen, en zorg ik alléén voor de kinderen. En dat die zorg zo lang zou duren en zo veel omvattend zou zijn, had niemand me verteld. Ik weet uit eigen ervaring dat kinderen voor zichzelf zorgen (ik dus). De drank heeft het leed jarenlang wel verzacht, maar alleen tijdelijk natuurlijk. Ik heb van tijd tot tijd last van (kleine) psychoses en daar slik ik medicijnen voor. Vooral 's nachts komen mijn demonen tot leven. Dus uit het stukje van Safi haal ik veel: nare jeugdervaringen, onzekerheid, niet gehecht zijn, onveilig voelen, nou ja lees het hele rijtje maar op, geldt voor mij. Ik heb geleerd het te maskeren met een grote mond, ik heb gestudeerd, ik weet niet hoe ik dat ooit afgemaakt heb, maar ht is gelukt, en ik had ook een goede baan, toen ik totaal ingestort ben en mijn eerste poging deed. Ik probeer dit verhaal zakelijk te vertellen want aan valse emoties heeft niemand wat. Maar in de donkere tijden van het jaar speelden de waanbeelden bij mijn moeder hoog op, en liep ze bv. het huis uit en wees ons (wij trillend en huilend en ik mijn zusje beschermend) de boom aan waarin ze zich ging ophangen en dan moesten we goed kijken en weten dat het onze schuld was als ze daar hing. De horror is doorgegaan tot ik op mijn 16e steeds vaker wegliep en bij een vriendinnetje af en toe bij kwam. Het zure is dat niemand mij ooit geloofd heeft, omdat mijn moeder zo vlekkeloos perfect over kan komen als ze wil, bv. tegenover artsen, vertrouwensartsen enz. En vergeet niet, als je zo bent opgegroeid, dan wéét je niet beter en denk je dat het overál zo is, gek hoor. Als jullie het te heftig vinden haal ik het wel weg. Ik dacht twee jaar geleden als ik ophou met drinken dan word de depressie ook minder erg en kan ik eindelijk eens normaal gaan leven. Maar ik denk dat ik blij moet zijn dat ik dit niveau van normaalheid bereikt heb en die depressie dan maar voor lief moet nemen. Ik doe mijn uiterste best voor iedereen zo goed mogelijk te zorgen, voor mijn kinderen en voor andere mensen, ik kan niet anders, ik heb niet anders geleerd. Ik stel te hoge eisen aan mij zelf omdat ik nog steeds op zoek ben naar goedkeuring, liefde en affectie. Volgens mijn huidige psychiater, die ik al 15 jaar heb, is het helaas niet te genezen wat ik heb, maar kan ik er alleen maar zo goed mogelijk mee leren leven. Ja ik voel me minderwaardig, heb last van zelfkritiek, het is nooit goed genoeg, ik ben te plichtsgetrouw, ik stel te hoge eisen aan mezelf. Ik wil mijn kinderen alles geven wat ik nooit gehad heb, een huis waar ze veilig zijn, een warm bed, vrienden die welkom zijn, ze mogen hockeyen (ik heb nooit op sport gemogen dat was ik niet waard) ze mogen kleren aandoen die ze zelf leuk vinden, ja, binnen het budget natuurlijk mogen ze zelf kiezen. Het zijn fijne kinderen en ze groeien uit tot mooie mensen maar makkelijk is het niet. Ik probeer mezelf te helpen met trouw mijn medicijnen te nemen, mijn angstgevoelens te leren hanteren door therapie, nu via www.annazorg.nl wat erg goed bevalt, braaf achter mijn lamp te zitten, te proberen te accepteren dat er niet meer dan dit in het leven zit. En hopen dat ik niet zo oud hoef te worden want dan duurt de lijdensweg zo lang. Diep in mezelf zit het geloof dat ik het gewoon niet waard ben. Eerlijker dan dit ben ik zelden geweest.

Okee ik ben alle kerstspullen naar beneden aan het sjouwen, zit ik me te bedenken dat dit mijn derde ALCOHOLVRIJE kerst moet worden. In 2005 was ik super-gemotiveerd, in 2006 was ik best wel trots, en nu, tja, moeilijk, weet ik het niet meer zo goed. Ja ik weet natuurlijk wel waaróm ik gestopt ben. Het lijkt ook langzamerhand alsof tussen de gordijntjes door, een héél klein puntje van een iets minder depressief leven te voorschijn aan het komen is, maar duurt dat dan zóóó lang? Weet iemand dat of dat zólang kan duren?

Ja ik vond hem ook ZO leuk dat jochie met die accordeon, krijg er op slag een goed humeur van. Ik kreeg hem ook weer van een vriendin hoor. Ik heb nog even zitten zoeken maar er zijn méér filmpjes van hem, van optreden, het kind is een natuurtalent. Hij heeft zelfs een cd uitgebracht zag ik, maar zo'n filmpje bij het wakkerworden is toch het leukste. Ik heb inmiddels uitgevonden (nou ja) dat ie 12-13-14 is of zo maar de lol is juist dat kleine jochie. Allemaal nogmaals een fijne dag gewenst. Ik ga de lichtbak uitdoen voor ik helemaal overbelicht word en aan.......juist de kerstspullen beginnen.

Hee die Benthe! Al aan de Bambu koffie? Ik zit al aan de Senseo en achter de lichtbak (gelukkig dan ik blind tiepen) dus daarom hang ik hier zo lang. Daarna douchen, de kerstspullen van de zolder trekken (erg vervelend als je een kerstsyndroom hebt) ik weet niet waarom maar bij ons vroeger thuis waren de grootste ruzies altijd met Kerst dus misschien daarom. En al die onvervulde verlangens van de kids hè. Maar we gaan proberen er wat van te maken. Zoon is vandaag begonnen met zijn Proefwerkweek, ik heb er zelf slecht van geslapen, flarden van herinneringen, verweven (mooi woord is dat toch) met nachtmerries dat ik het zelf moest gaan doen......

Hé Pippi hoe is-ie collega (soort van) van me?

Een concert van een totaal onbekend iemand tot.......... http://www.youtube.com/watch?v=LQPEsa5e7K0

Goedemorgen mensen, Ben geheel verbaasd dat ik de eerste ben. Wens iedereen een droge dag. Zat naar een leuk youtube te kijken, echt erg leuk. Zal hem even posten, tot Tactus inlogt. Maar misschien willen ze hem ook wel laten staan, die van Célin Dion mocht ook blijven staan en hier krijg je gegarandeeerd een goeie vrolijke start van de maandagmorgen mee. Dus Tactus, pleeeeeeeeeeeese??????

Dat doe ik morgen maar allemaal welterusten.............

Hoewel ik nog wel de 2900 wilde halen maar dat gaat niet meer lukken denkik.

Ja ik moet ook minder zeuren en blij zijn dat mijn kids blij zijn met mij. Gelukkig kreeg ik vrijdag van mijn dankbare cursisten een doos met 500 gram bonbons (ze weten dat ik niet drink gelukkig, vorige keer kreeg ik een heeeeeeeeele dure fles wijn, weggeven die hap!!!) dus ik zit me te vergaaien aan de sjokola. Mijn bedje is ook al warm, ik heb een onwijs druk weekend gehad dus ik ga er zo meteen in.

Dat heet een ROA Anna !!!!!!!!!!!!!!!! (ik heb er ook een maar dan op figuurlijke afstand)

Helaas gaan mijn kinderen nog niet spontaan op het juiste moment naar bed dus daar ga ik even wat aan doen. Laterssssssssss

Dat bedoel ik dus Ziza

Niet iedereen houdt van uien, en..... het is maar een gezegde.

Kinderen en mannen, het zijn net uien, je moet er vaak om huilen, maar zonder heeft het leven geen smaak.

Het heerlijke van kinderen is........dat ze groter worden, op dit moment zelf onder de douche staan, het vloertje dweilen, hun handdoek ophangen, hoorray voor de opvoeding.!!!!!!!!! Ze gaan zelf staan dansen met hun zelf-gedownloade nummers op hun zelfgekochte mp3 in hun zelf-niet-gewassen oren......alleen op dag X vraag je je af hoe het kan dat de maand nog meer dan 10 dagen telt en je banksaldo al -1000 is. tja, kinderen.

Benthe, Ik vind je niet te hard hoor, als iemand je wat langer leest dan weet je dat je altijd door en door eerlijk zegt wat je denkt, daar kunnen mensen zich wellicht door aangesproken voelen, maar ik heb dat persoonlijk liever dan het gedans om het vuur om in niemands licht te staan. Voor de rest heb je een mateloze nieuwsgierigheid naar van alles en nog wat (kenmerk van grote intelligentie, wist je dat) en vraag je je vaak dingen in het algemeen af waar anderen niet eens of nauwelijks bij stil staan. Bv. de dicussie over de "vliegen pammen" (als variatie op de "vliegende panters") jij wilt dan echt weten hoe het zit en hoe mensen daar mee om gaan en of het geen risico heeft, maar er zit niets verwijtends in. Toch kan ik me de reactie van Ziza ook voorstellen, (o mensen ik ben zoooooooooo invoelend) die jou daarin wat direkt vind. Maar zo is Ziza, en zo is Benthe. En zo is Houtje-Strijkboutje. Elk vogeltje......bla-die-bla-die-bla. En verders ben ik het met je eens, ik ken Anjo ook al heeeeeeeeeeeel erg lang en toch schrik ik soms van haar korte berichtjes als ze dan meteen uitlogt omdat ik dan "bang" ben dat het mis met haar is en ze zich dan de hulp van het forum ontzegt. Dus go on girl, your moving on your own track.

Ik vind het ook vreselijk moeilijk en zeg al twee jaar: nee, cola light graag of spa? En als ze dan zeggen maar jij houdt toch van een borreltje zeg ik nou nee al lang niet meer, het mocht niet meer met mijn medicijnen (en dat is niet on-waar) dus spa graag. In heb begin nam ik overal mijn eigen fles cola light lemon mee naar toen dat heeft niet iedereen en dan zei ik: ik zorg wel voor mezelf, don't worry. Ik eet extra veel van de hapjes !!!!!! Of je hebt die dag hoofdpijn gehad en een (zware) pijnstiller ingenomen. Of je hebt al een borrel gehad (studentenleven hè) dus even rustig aan doen........ Of je verzint iets anders. Er zijn mensen hier die vinden dat je ALLEEN maar de waarheid mag zeggen dat je niet meer drinkt maar ik vind als een smoes het makkelijker maakt dan is die smoes ook goed. Of je moet nog rijden...........of je wilt eens minderen omdat het toch wel érg gortig wordt (dat is dan wel weer eerlijk) of ..... of..... Kun je er iets mee?

Ik heb mijn kids IN PRINCIPE dat weekend bij mijn Ex gepland, moeilijk moeilijk ivm zijn weekendplanningen maar goed ik heb gezegd dat ik EEN BELANGRIJK TRAININGSWEEKEND heb (niet helemaal de waarheid maar toch ook weer wel dus niet echt gelogen) dus dan zou ik moeten kunnen komen want ja, waar laat ik anders mijn kids hè? Hebben we, Kapitein Kirk, al enig idee hoe laat de feestelijkheden een aanvang nemen?

DAnk DANK ik heb je advies opgevolgd de pasta staat op. Exje ging wel nog even X-boxen met Zoon, tuurlijk dat kan wel. En ja ik heb knotsknieën van het turnen. Hoe weet je dat? En dat ik te dik ben dat wist je al, dat is geen kunst.