Ik heb weer eens het gevoel dat ik helemaal alleen sta op de wereld, dat ik niemaIk heb weer eens het gevoel dat ik helemaal alleen sta op de wereld, dat ik niemand aan mijn kant heb. Dat is helemaal geen goed gevoel.
Dit lijkt me een zeer dood gedeelte van het forum. Ik denk nochtans dat er veel mensen zijn die met eetproblemen worstelen? Maar zelfs het alchohol gedeelte vind ik de laatste tijd zeer kalm.
Ik heb mijn haar helemaal laten scheren. Nu hoeven ze niet meer te zagen dat het te lang is. Maar aan mijn boos kijken kan ik blijkbaar niets veranderen.
Ik had vandaag nog een onderhoud verwacht met de nieuwe assistent van de psychiater over de paracetamol . Een goed gesprek doet steeds deugd. Maar nee.
Op de laatste sessie deze voormiddag is de sociaal assistent uitvoerig ingegaan op gedwongen opname. Niets houd me tegen om nu gewoon thuis te blijven. Maar houd de psychiater dan wat tegen om naar de procureur te stappen? En een vrederechter in te schakelen?
Volgens mij is er geen enkele reden meer om aan te nemen dat ik een gevaar voor mezelf ben en al zeker niet voor anderen. Waarom toch ben ik afgelopen Maandag akkoord met haar gegaan?
Volgens de psyhater (voornamelijk heb ik een alchoholprobleem) is mijn Rem mogelijk kapot. En dan bedoeld ze ook een rem in meerdere dingen. Zoals suikergebruik en eten en.... nog andere dingen.
En ze zou wel eens best gelijk kunnen hebben.
Dat lijkt herkenbaar. Een verslavingsarts van de verslavingsafdeling geeft iedere Maandag vroeg sessies voor iedereen die ze wilt (kan)volgen. En dat herhaalt zich ook steeds. Ik weet wel niet na hoeveel tijd juist.
@billy1981 Ik gebruik geen alchohol meer, dus dat zit wel goed. Maar ik vrees dat mijn psychiater het over meerdere verslavingen heeft. Zoals bijvoorbeeld suiker en zeker ook eten in het algemeen. En eten is zeker een moeilijke.
Weer hoofdpijn en de arts heeft volgens de nachtverpleging nog steeds geen paracetamol voor mij voorzien. Als ik terug ben nog maar eens via de verpleging aanvragen. Ik wijt de hoofdpijn aan het weinig slapen. En het weinig slapen aan het feit dat ik nog steeds in de kliniek zonder mijn kindje ben. Dus ik wijt het aan de arts / psyhater . Ik ga heus in die kliniek niet beter worden, niet fysiek en zeker niet geestelijk. En ik moet dit volgens de psychater nog minstens drie weken verdragen. Waarom toch?
De psyhologe van de afdeling is terug uit verlof. Ik heb haar door mijn drukke agenda nog niet gezien. Ik ga bij de verpleging een gesprek met haar aanvragen. Die weet me bij ieder gesprek telkens weer diep te raken. Alsof het zelfs telkens op een persoonlijk gesprek lijkt. Ik wil haar nu persoonlijk spreken over wat in de plaats gekomen is van de verliefdheden. Ik vind wat ik nu heb voor mij veel erger. We hadden het ook nog nooit persoonlijk over mijn alchohol probleem.
Ik heb ook liever de zon als ik opsta. En ik voel me helemaal niet fit of uitgeslapen. Ik vrees nog steeds dat ik mijn kindje noot meer ga terugzien. Als dit gebeurd ga ik dit de psyhater of heel het systeem nooit meer vergeven.
Bijna twee maand terug in volledige opname en van alchohol vrij te zijn. En ik haat iedere seconde van mijn opname.