Ik ben geestelijk nog erg bezig met het ongeluk van maandag. Het doet me heel erg veel denken aan het ongeluk dat ik zelf heb gehad 7 jaar geleden. Ik werd aangereden door een - net optrekkende - auto. Ik had schoenen aan met een heel erg dikke hak. Dat is de redding voor mijn voet geweest. Dochter zat toen nog in de kinderopvang. Ik ben toen niet door een ambulance vervoerd, maar door mijn werkgever die door de ter plaats wonende arts werd gewaarschuwd. Er komen zoveel reakties overeen; de man van maandag wilde ook dat zijn werkgever en partner werden gebeld, ik wilde dat dochter werd opgehaald bij de kinderopvang. Ik probeerde het eerst bij degene die me had aangereden, maar die wilde haar niet ophalen. Waarschijnlijk te confronterend. Mijn werkgever wilde het wel doen, ze gaven dochter ook niet zomaar mee, een leidster kwam naar me toe om te controleren of het verhaal klopte. Ik was toendertijd alleenstaand ouder. Ik had nog niets met vriend.