Vandaag vond ik een lastige dag, niet dat ik behoefte had aan alcohol, gewoon, qua piekers. Ik merk dat ik best nog een weg te gaan heb, niets om niet overheen te komen, maar toch. Zoals ik van de week al een keer schreef, is het nog steeds wennen thuis. Mijn sociale leven is tot een minimum beperkt de afegelopen maanden en ik merk dat ik het lastig en soms eng vind de draad weer op te pakken. Ik ben blij dat ik morgenochten een afspraak heb met de nazorg, dan kan ik dat bespreken. Zowiezo ben ik geen mens met veel vrienden, nooit geweest, toch kan ik het niet allemaal in mijn uppie. Ik zal toch weer de stoute schoenen aan moeten trekken en wat contacten gaan herstellen. Tenminste, de contacten die ik nog de moeite waard vind, want om eerlijk te zijn, als je 9 maanden uit de roulatie bent, leer je de mensen wel kennen. Ik ben niet boos of teleurgesteld, alleen soms een klein beetje verdrietig. Ook dat hoort bij het proces nuchter worden. Eerlijk kijken naar wat je nog kan of wil en of dat mogelijk is.