Schrikervan

Ik ben inmiddels een week verder, en ben er nog steeds van af weten te blijven. Ook al zit het in mijn tas. Ik denk erover om ze gewoon maar in te leveren bij de apotheek. Maar merk dat ik dat nog net iets te spannend vind.
Gisteren was ik in het ziekenhuis bij de verpleegkundige van de mammacare (voor een checkup na mijn operatie 2 maanden geleden) en ik heb het met haar ook gehad over het lorazepam gebruik en het feit dat ik zo was gestopt. Dat mijn huisarts beweert dat het allemaal heel weinig is en dat ik zo zou moeten kunnen stoppen, en dat de onrust die ik voel alleen maar voortkomt uit de diagnose en geen ontwenningsverschijnsel is. De verpleegkundige (die echt een enorme schat is) zou het voor me uit gaan zoeken en belde in de middag terug. Ze had met een collega van de psychiatrie gesproken en ... ik heb gelijk. Een deel van hoe ik me voel komt zeker voort uit het stoppen. Ik voelde me echt zo begrepen en in mijn kracht gezet. Heb besloten om niet terug te gaan naar een kleine dosis en vervolgens afbouwen, dan gooi ik die week zonder weg en dat vind ik zonde, ik probeer echt het vol te houden nu.
Want ... wat ik merk:
- Ik voel me veel meer mezelf. De rappe prater, de persoon die liedjes meezingt in de auto. Die kan genieten van het feit dat de zon schijnt buiten en niet constant loopt te piekeren over het feit dat de afwas nog niet gedaan is
- Ik ben weer wat beter gaan slapen. De eerste dagen na het stoppen was echt bagger, zo'n onrust snachts. Maar dat gaat nu al beter
- Mijn eetlust lijkt terug te komen!! Hiep hoi!
Ik ben in de ochtend nog steeds vaak onrustig maar weet het nu wat te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat het gewoon een lichamelijke, chemische reactie is en dat het goed komt. En zo kom ik de dagen door. Meestal zakt het in de loop van de dag, soms ook niet ... maar dan is dat maar zo. Ik zie vooruitgang en daar houd ik me maar aan vast <3

Ik ben inmiddels een week verder, en ben er nog steeds van af weten te blijven. Ook al zit het in mijn tas. Ik denk erover om ze gewoon maar in te leveren bij de apotheek. Maar merk dat ik dat nog net iets te spannend vind.
Gisteren was ik in het ziekenhuis bij de verpleegkundige van de mammacare (voor een checkup na mijn operatie 2 maanden geleden) en ik heb het met haar ook gehad over het lorazepam gebruik en het feit dat ik zo was gestopt. Dat mijn huisarts beweert dat het allemaal heel weinig is en dat ik zo zou moeten kunnen stoppen, en dat de onrust die ik voel alleen maar voortkomt uit de diagnose en geen ontwenningsverschijnsel is. De verpleegkundige (die echt een enorme schat is) zou het voor me uit gaan zoeken en belde in de middag terug. Ze had met een collega van de psychiatrie gesproken en ... ik heb gelijk. Een deel van hoe ik me voel komt zeker voort uit het stoppen. Ik voelde me echt zo begrepen en in mijn kracht gezet. Heb besloten om niet terug te gaan naar een kleine dosis en vervolgens afbouwen, dan gooi ik die week zonder weg en dat vind ik zonde, ik probeer echt het vol te houden nu.
Want ... wat ik merk:
- Ik voel me veel meer mezelf. De rappe prater, de persoon die liedjes meezingt in de auto. Die kan genieten van het feit dat de zon schijnt buiten en niet constant loopt te piekeren over het feit dat de afwas nog niet gedaan is
- Ik ben weer wat beter gaan slapen. De eerste dagen na het stoppen was echt bagger, zo'n onrust snachts. Maar dat gaat nu al beter
- Mijn eetlust lijkt terug te komen!! Hiep hoi!
Ik ben in de ochtend nog steeds vaak onrustig maar weet het nu wat te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat het gewoon een lichamelijke, chemische reactie is en dat het goed komt. En zo kom ik de dagen door. Meestal zakt het in de loop van de dag, soms ook niet ... maar dan is dat maar zo. Ik zie vooruitgang en daar houd ik me maar aan vast <3

Ik ben inmiddels een week verder, en ben er nog steeds van af weten te blijven. Ook al zit het in mijn tas. Ik denk erover om ze gewoon maar in te leveren bij de apotheek. Maar merk dat ik dat nog net iets te spannend vind.
Gisteren was ik in het ziekenhuis bij de verpleegkundige van de mammacare (voor een checkup na mijn operatie 2 maanden geleden) en ik heb het met haar ook gehad over het lorazepam gebruik en het feit dat ik zo was gestopt. Dat mijn huisarts beweert dat het allemaal heel weinig is en dat ik zo zou moeten kunnen stoppen, en dat de onrust die ik voel alleen maar voortkomt uit de diagnose en geen ontwenningsverschijnsel is. De verpleegkundige (die echt een enorme schat is) zou het voor me uit gaan zoeken en belde in de middag terug. Ze had met een collega van de psychiatrie gesproken en ... ik heb gelijk. Een deel van hoe ik me voel komt zeker voort uit het stoppen. Ik voelde me echt zo begrepen en in mijn kracht gezet. Heb besloten om niet terug te gaan naar een kleine dosis en vervolgens afbouwen, dan gooi ik die week zonder weg en dat vind ik zonde, ik probeer echt het vol te houden nu.
Want ... wat ik merk:
- Ik voel me veel meer mezelf. De rappe prater, de persoon die liedjes meezingt in de auto. Die kan genieten van het feit dat de zon schijnt buiten en niet constant loopt te piekeren over het feit dat de afwas nog niet gedaan is
- Ik ben weer wat beter gaan slapen. De eerste dagen na het stoppen was echt bagger, zo'n onrust snachts. Maar dat gaat nu al beter
- Mijn eetlust lijkt terug te komen!! Hiep hoi!
Ik ben in de ochtend nog steeds vaak onrustig maar weet het nu wat te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat het gewoon een lichamelijke, chemische reactie is en dat het goed komt. En zo kom ik de dagen door. Meestal zakt het in de loop van de dag, soms ook niet ... maar dan is dat maar zo. Ik zie vooruitgang en daar houd ik me maar aan vast <3

Ik ben inmiddels een week verder, en ben er nog steeds van af weten te blijven. Ook al zit het in mijn tas. Ik denk erover om ze gewoon maar in te leveren bij de apotheek. Maar merk dat ik dat nog net iets te spannend vind.
Gisteren was ik in het ziekenhuis bij de verpleegkundige van de mammacare (voor een checkup na mijn operatie 2 maanden geleden) en ik heb het met haar ook gehad over het lorazepam gebruik en het feit dat ik zo was gestopt. Dat mijn huisarts beweert dat het allemaal heel weinig is en dat ik zo zou moeten kunnen stoppen, en dat de onrust die ik voel alleen maar voortkomt uit de diagnose en geen ontwenningsverschijnsel is. De verpleegkundige (die echt een enorme schat is) zou het voor me uit gaan zoeken en belde in de middag terug. Ze had met een collega van de psychiatrie gesproken en ... ik heb gelijk. Een deel van hoe ik me voel komt zeker voort uit het stoppen. Ik voelde me echt zo begrepen en in mijn kracht gezet. Heb besloten om niet terug te gaan naar een kleine dosis en vervolgens afbouwen, dan gooi ik die week zonder weg en dat vind ik zonde, ik probeer echt het vol te houden nu.
Want ... wat ik merk:
- Ik voel me veel meer mezelf. De rappe prater, de persoon die liedjes meezingt in de auto. Die kan genieten van het feit dat de zon schijnt buiten en niet constant loopt te piekeren over het feit dat de afwas nog niet gedaan is
- Ik ben weer wat beter gaan slapen. De eerste dagen na het stoppen was echt bagger, zo'n onrust snachts. Maar dat gaat nu al beter
- Mijn eetlust lijkt terug te komen!! Hiep hoi!
Ik ben in de ochtend nog steeds vaak onrustig maar weet het nu wat te relativeren door tegen mezelf te zeggen dat het gewoon een lichamelijke, chemische reactie is en dat het goed komt. En zo kom ik de dagen door. Meestal zakt het in de loop van de dag, soms ook niet ... maar dan is dat maar zo. Ik zie vooruitgang en daar houd ik me maar aan vast <3

@Robbin Gefeliciteerd, fijne dag!
@Bianca78 Balen zo'n nacht. Hier ook, al was ie al beter dan de nacht er voor. Gewoon niet in slaap kunnen vallen en maar draaien en zweten. Het helpt ook  niet mee dat ik op 1 kant niet lekker lig vanwege een operatie 2 maanden geleden. Vanmorgen was ik compleet opgefokt, moest naar de fysio en lag daar letterlijk te trillen op de tafel.
Dus toch maar even een afspraak gemaakt met mijn huisarts - moet ik het nu toch maar cold turkey uit gaan zitten of is het verstandiger om langzamer af te bouwen? Ik wil zo graag van die troep af ... nu gaat het weer beter (niets geslikt overigens) maar pfff ik weet toch even niet of ik dit nu volhoud. Het helpt ook niet mee dat ik een drukke week heb met medische afspraken (laatste week van mijn bestralingen) en ik dat heel spannend vind ...