Bedankt allemaal voor jullie warme onthaal. Corinne: Tijdens mijn Jellinekbehandeling heb ik ook medicijnen geslikt. Refusal en daarna Campral. Refusal vond ik een eng goedje. Ik was als de dood dat ik per ongeluk iets zou eten (b.v. een bonbon) waar alcohol in zat. Ik heb het dan ook niet lang gebruikt, het werd eerder een middel om achter de hand te houden als het fout zou gaan. Maar ja, toen het fout ging niet gebruikt. Campral heb ik na 5 maanden afgebouwd omdat de trek minder werd. Bij mij werd ook groepstherapie of de AA aangeraden. Maar ik heb een stevige aversie tegen groepstherapie, ik voel me daar niet thuis en klap volledig dicht. Ik heb het vorige jaar nog ervaren, ik had een burnout, liet me ompraten om i.p.v. individuele therapie groepstherapie te gaan volgen. Vreselijk vond ik het. Uiteindelijk via de huisarts naar maatschappelijk werk gestuurd en daar had ik veel meer aan, 1 op 1. Het enige goede wat ik van de burnout-groep heb overgehouden is dat je als je in een flinke dipperiode zit je per dag in een schrift (witboek) op z'n minst 2 positieve ervaringen per dag moet opschrijven en dat je leert wat je stressmomenten zijn. Aan beide handvaten heb ik nu wat, ik heb het gevoel dat ik er nu eindelijk voor open sta. Overigens de reden dat ik na die 6 maanden droogstaan weer ging drinken wil ik hier wel met jullie delen omdat ik op de dagdraad lees dat veel mensen hier tegen aan lopen. En ik dus in die valkuil ben beland. Ik ging naar het Jellinek omdat mijn toenmalige vriend problemen had met mijn drankgebruik. Hij was ook een stevige drinker maar kende de grenzen beter dan ik deed. Hier kwamen uiteindelijk relatieproblemen van en om de boel te redden ben ik in behandeling gegaan. Vervelend was alleen dat hij vrolijk bleef doordrinken en dat ik elke avond keurig achter de Spa zat en meneer achter het bier en de whiskey. Na een maand, uit zelfbescherming, enkel thuis zitten begon het gezeur dat ik zo ongezellig was en dat we weer eens uit moesten gaan naar cafe's e.d. Meegegaan, me keurig aan de Spa gehouden maar het was een ware marteling. Uiteindelijk na maanden toegegeven en thuis maar weer eens een wijntje met hem meegedronken, ik was veel te bang dat hij me anders aan de kant zou zetten. En ja.... die ene werden er al gauw meer en uiteindelijk ben ik nu jaren later weer helemaal terug bij af. Het meest ironische is nog dat de relatie 2 maanden later toch nog stuk liep. Niet vanwege de drank maar omdat het meneer opeens benauwde, een relatie, hij wou weer vrij zijn. En hij wou niet meer met mijn kinderen opgescheept zitten om de weekenden. Dus toen heb ik de deur achter me dicht getrokken en ben alleen verder gegaan. Terugkijkend op die periode dan zie ik, wat anderen ook ervaren, dat toen ik alcoholvrij was ik groeide. Ik veranderde, kreeg meer zelfvertrouwen en liet me de kaas niet meer van het brood eten. En die verandering kon mijn toenmalige vriend niet aan. Ik was opeens de sterke in onze relatie en dat druiste in tegen zijn macho-gevoel. Of misschien drukte ik hem wel met zijn neus op de feiten door te laten zien dat ik kon stoppen met drinken en hij niet. Wie zal het zeggen. Begrijp me goed, ik geef niemand de schuld van mijn drankmisbruik. Alleen ik zelf ben daar verantwoordelijk voor, ik ben degene die dat glas elke keer aan de lippen zette. Wat echter wel belangrijk is dat wanneer je een partner hebt die je dan ook volledig moet steunen en begrip voor de situatie moet hebben. Anders wordt het lopen door een mijnenveld. Voor mij was het op mezelf gaan wonen een reden om toen alle remmen los te gooien, onder het mom van ik ben in mijn eigen huis en mag doen en laten wat ik wil. Ik hoefde met niemand rekening te houden. Nu ik besloten heb te stoppen is het voor mij alleen maar een voordeel dat ik alleen woon, ik kan sjacherijnig zijn wanneer ik wil, ik kan in bed blijven liggen als ik geen zin heb om op te staan en niemand die me drank aanbied of die hier vrolijk onder mijn neus zit te drinken. Visite ontvang ik amper dus dat zal ook geen bottleneck zijn. Door de burnout zijn me de ogen al open gegaan wat er haperde bij me, aan een aantal zaken is al driftig gewerkt. Nu die laatste hobbel nog, de alcohol. Pas als ik die vijand heb overwonnen dan ben ik zal er weer een stukje van de oude "me" boven komen drijven. Haddock: Zoals je boven ziet kan ik inderdaad wel schrijven, als ik eenmaal begin hou ik niet meer op :-). Water: Het kenmerk van een alcoholist, nu nog steeds blijven zeggen dat het allemaal wel meeviel. Maar je hebt gelijk.... denk die haakjes om fors maar weg. ;-). Gemotiveerd: Je wilt niet weten hoeveel soep er, in de bedrijfskantine, wel niet van mijn lepel is gevallen. Durfde op het laatst geen eens meer soep te eten in gezelschap. Zelfde gold voor b.v. zilveruitjes , doperwten en garnalen of andere etenswaren waar je niet echt in prikken kan. Ze belandden overal behalve in mijn mond. Koffie zelfde verhaal als bij jou, uit een mok drinken lukte, maar gaf me geen kop en schoteltje, kreeg het kopje niet aan de lippen met mijn trillende handen. En maar smoesjes bedenken, komt van de Ventolin (middel tegen Astma) die ik gebruik. Ja, ja.... Wat betreft je dochter. Ook mijn zoon van 18 heeft donders goed in de gaten gehad wat er speelde. Als hij bij me is dan zat hij met haviksogen de glazen wijn te tellen. Zoals velen stond ik dan in de keuken stiekum voor te drinken of had ik een fles op mijn slaapkamer verstopt. Niet dat het hielp, hij zag het wel dat ik veel te vrolijk werd en ging nooit eerder naar bed voordat hij zeker wist dat ik er ook in lag. Vaak bleef hij dan nog wakker liggen om te horen of ik er niet stiekum alsnog uit ging. Kwaad is hij nooit op mij geworden maar ik weet dat hij er grote moeite mee had en het allemaal heel angstig vond. Als ik ergens spijt van heb dan is het dat wel. Dat ik mijn kind dat heb aangedaan. Van alle mensen die mij kennen is hij de enige, buiten jullie om, die weet dat ik gestopt ben. Een hele opluchting voor hem. Kaia: Een reden dat ik mijzelf niet gelijk heb aangemeld op het forum is misschien wel omdat ik er zelf totaal geen vertrouwen in had dat het me zou gaan lukken. En ik wou niet afgaan t.o.v. jullie. Stom want ik heb ondertussen al gezien dat jullie niet oordelen, eerder elkaar bemoedigen om vol te houden of na een mislukking de koe weer bij de horens te vatten. De weg die ik moet gaan moet ik alleen doen maar het is een geruststellend idee dat indien nodig er een steuntje in de rug klaar staat. Geeft je toch even dat sterkere gevoel en ja....ik ben best wel trots op mezelf. Elke dag weer een streepje op de kalender :-). Sneeuwwitje: De twijfel is er nog niet maar zal zeker nog gaan komen. Maar dat is iets van latere zorg. Lol.... ik loop tegenwoordig continu tegen mezelf te praten. Alla peptalk....je kunt het. Tot op heden werkt dat goed. Dani
