Nick

Dank je @kruidenthee67 Ik kwam hier vandaag omdat ik het de laatste tijd weer vrij zwaar had. Zoals ik hierboven al zei ik heb 'n verhuizing achter de rug en daarbij had ik mezelf toegestaan om die stress tijdelijk met wat drank te managen. Alleen had ik erg veel moeite om weer te stoppen. Maar gek genoeg niet zozeer door de zucht maar omdat ik me zo verschrikkelijk ellendig moe voelde de hele tijd. Compleet uitgeput terwijl ik echt niet veel deed op 'n dag. Ik zit al 4 jaar ziek thuis met 'n burn-out. Daar is voor mij alles mee begonnen, toen bleek al snel dat alcohol en drugs 'n grote onderliggende oorzaak was. En vermoeidheid is een van de eerste symptomen dus ik ging er vanuit dat dit nog bijwerkingen van die burn-out waren. Zeker omdat ik nu bezig ben met therapie om mijn belasting weer naar 'n hoger niveau te tillen. Alleen leken die vermoeidheidsklachten steeds erger te worden. Ik wilde echt weer stoppen en dus nam ik heel consequent mijn refusal in iedere avond. Maar na 'n week of twee was ik zo uitgeput en op zoek naar rust dat ik weer viel voor het drinken. Alleen gaat dat natuurlijk niet meteen, anders zou ik ziek worden van de refusal. Het verbaasde me nogal want tegenwoordig gaat het verder op zich vrij goed wat betreft omgaan met emoties en er niet voor wegvluchten en die verhuizing was ook achter de rug. Het voelde ook anders, tegenwoordig voel ik wanneer ik probeer te vluchten met drank. Anyways, vandaag viel eindelijk het kwartje, die refusal! Bijwerking is oa vermoeidheid. Het ironische is dus dat als ik dan wilde gaan drinken, ik stopte met refusal en mijn vermoeidheid inderdaad minder werd. Maar dat viel qua timing ongeveer gelijk met mijn drinken. Dat is dus 'n hele gevaarlijke associatie! Dan lijkt het net alsof het drinken mijn vermoeidheid oplost. Blij dat ik er nu eindelijk achter ben. Ik ga nu de komende tijd dus maar even geen refusal pakken. Ik heb iets meer dan drie weken niet gedronken dus die eerste drempel van stoppen ben ik iig al over en verwacht het ook zonder refusal vol te houden. Mocht ik toch weer zucht krijgen dan kleinere dosis en wellicht niet iedere dag maar om de dag of zo. Zijn er meer mensen die zo veel last hebben van de bijwerkingen van refusal?

Thanks @Nietmeer draadje aangemaakt. Je had het over handige tips, eentje die me van m'n verblijf in de kliniek in Afrika is bijgebleven: H.A.L.T. Oorzaken van zucht blijken vaak; Hungry, Angry, Lonely of Tired. En inderdaad werkt dat vaak bij mij, eventjes eten, iemand bellen of 'n tukkie doen en dan zakt de zucht vrij snel.

Hi allemaal. Al vaker hier meegelezen en nu ook 'n account aangemaakt. Ik ben nu zo'n 4 jaar onderweg met behandeling voor mijn alcohol en drugs gebruik met uiteraard wisselende resultaten. Wat mij het meest geholpen heeft in al die jaren is om eindelijk te begrijpen wat 'verslaafd' betekent. Heel vreemd eigenlijk, iedereen kent de term maar als je door gaat vragen komt er niet echt 'n duidelijke uitleg. Ja sure, voor lichamelijke verslaving is het relatief simpel; je wordt ziek als je niet gebruikt. Maar die andere vorm van verslaving, de psychische, wat is dat nou? De reden dat ik dit stukje schrijf is dat ik veel mensen hier zie worstelen met vergelijkbare problemen en ik hoop dat mijn opgedane kennis wellicht iets kan helpen. Vooropgesteld, ik ben geen psycholoog, psychiater of anderzijds 'n professional op dit gebied. Ik ben ondertussen 41 jaar oud en was sinds m'n 15e een regelmatige drinker en drugs gebruiker. Uiteindelijk 2 flessen rode wijn per avond (als ik de dag erna moest werken, anders over de hele dag 'n stuk of 4) en daarbij de hele dag jointjes roken. Daarbij ook periodes van stevig cocaïne gebruik. Uiteraard was ik me er toen ook best van bewust dat dit geen ideale situatie was en ondernam dan zelf zo af en toe stop pogingen. Maar die hielden meestal niet langer stand dan 'n week of twee. Vrijwel altijd om dezelfde redenen nam ik weer 'n drankje: de verveling, ik was stik chagrijnig of had rust nodig in m'n kop. Het voelde dan ook alsof ik twee weken lang m'n adem had ingehouden, of dat ik al die tijd non-stop 'n marathon had gelopen. Ik móest wel weer gebruiken, kon gewoon niet meer. Maar echt begrijpen deed ik het niet. Hoe kon dit nou? Al die wilskracht van 'n paar weken geleden als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat blijkt nou, hoe vreemd dit ook klinkt, het gebruik is niet het probleem. Ja dat is 'n bizarre conclusie natuurlijk na 4 jaar intensieve therapie. Wat ik daarmee bedoel, het gebruik is een symptoom van een onderliggend probleem; de oorzaak van al dat drank en drugs gebruik. Door de jaren heen zorgt al dat gebruik natuurlijk wel voor (gigantische) nieuwe problemen; financieel, sociaal, professioneel en qua gezondheid. En deze problemen vallen op, deze problemen zijn tastbaar en leiden meestal tot de wens om te gaan stoppen. En aangezien het gebruik de aanleiding van deze problemen zijn, lijkt de oplossing zo simpel: niet meer gebruiken! Helaas wordt dan vaak de oorspronkelijke oorzaak, het onderliggende échte probleem over het hoofd gezien. Het gebruik was al die tijd 'n poging om dát probleem te managen, je coping mechanisme. Dus als je daar nu mee stopt zal die z'n kop gaan opsteken. Vandaar dat ik dat zo blij ben dat ik eindelijk begrijp wat 'verslaving' is. Het is naar mijn mening namelijk 'n compleet verkeerde naam, het geeft je totaal geen inzicht in je probleem. Men zou het veel beter 'emotie-management-probleem' kunnen noemen. Want dat is het!!! Het niet om kunnen gaan met de alle daagse emoties die bij het leven komen kijken. We hebben 5 basis emoties: blij, bedroefd, boos, beschaamd en bang (alle anderen zoals stress zijn afgeleide van deze 5). En gedurende de dag voel je deze in wisselende mate. Voor mij blijkt dat ik erg gevoelig ben voor wat anderen over mij denken, verschrikkelijk onzeker ben ik (terwijl ik me gruwelijk arrogant deed opstellen altijd, ook weer 'n coping mechanisme; het overcompenseren). Ik had ook nog intens verdriet over het verlies van 'n dierbare maar nooit geleerd hoe ik daar mee om kon gaan. Ik was het type man dat nooit mocht huilen of over z'n verdriet mocht/kon praten. En al die emoties waren te veel om weg te drukken. Onbewust ging mijn hoofd op zoek naar hulpmiddelen. Ik ben nu dus ook veel minder boos op mezelf voor al dat gebruik; het was een overlevingsstrategie en bij gebrek aan 'n gezonde manier van coping had m'n hoofd de alcohol en drugs gevonden. Dat verklaart ook waarom mijn stop pogingen maar zo kort lukten. Ik kon al die emoties best 'n tijdje onderdrukken maar op 'n gegeven moment worden ze te veel. Daarom voelde het alsof ik die marathon had gelopen want ik was ook echt kéi hard aan't werk, om al die emoties weg te drukken! Mijn eerste gesprek bij het GGZ zal ik ook nooit vergeten. Zegt die kerel: "je moet meer gaan voelen". Ja daaahaaag, ik voel al veels te veel man! Wat ie dus bedoelde, je moet je gevoelens actief gaan voelen én daarna op 'n gezonde manier gaan verwerken. Dat klinkt nog simpel genoeg maar heeft voor mij toch 'n jaartje of twee geduurd voordat ik echt begreep wat dat nou precies inhield. Dat hele therapie gebeuren was voor mij 'n hoop geite-wollen-sokken-hippie-shit toestand. Maar man! Wat ben ik blij dat ik er toch mee doorgegaan ben. Bijvoorbeeld, het is alweer 'n tijdje geleden maar heb je enig idee hoe lekker het is om 'm potje te janken?! De ontspanning die ik daar van kan krijgen, de last die er dan van m'n rug valt is met geen liters wijn of kilos wiet te realiseren. Het klinkt echt te simpel om waar te kunnen zijn, al die moeite die ik jaren lang gedaan heb om me te verzetten tegen al die emoties met drinken, blowen, snuiven en zo hard mogelijk op stap gaan, maar wat het beste werkt is ze 'gewoon' over je heen laten komen en dus 'n keer te janken of er met mensen over te praten. Ik kon me nooit voorstellen dat dat zou kunnen werken. Maar ik liep op 'n gegeven moment krom van de spierspanningen en had paniek aanvallen en tijdens zo'n groeps therapie sessie brak ik en hortend en stotend kwam alles eruit. Als ik het niet zelf had meegemaakt had ik het waarschijnlijk niet geloofd maar al die klachten waren gelijk, op dat zelfde moment voorbij! Het mag duidelijk zijn, mijn mening over die hippie-shit is 180 graden gedraaid. Het heeft mij zo verschrikkelijk goed geholpen, wellicht m'n leven gered. Ik kan het dan ook iedereen van harte aanraden. Het zijn stuk voor stuk aardige mensen. Ze oordelen niet, geven je geen klote gevoel. Ze geven je ook niet op je kop als het eventjes niet lukt of je 'n terugval hebt. Je hoeft ook niet te praten als je niet wil (geloof me, ik heb daar heel wat sessies gewoon met m'n armen over mekaar gezeten en geen woord gezegd). Voor zover ik weet is het voor iedereen gratis, de verzekering betaald. Je hoeft het niemand te vertellen, kunt gewoon 'n keer 'n afspraak maken voor een oriënterend gesprek en daarna beslissen wat je wil. Poeh, dat is 'n heel verhaal geworden zo. Ik hoop dat ik niet betweterig over kom. Ik wil niemand vertellen wat ie moet doen. Het is mijn ervaring over de afgelopen vier jaar en ik merk dat ik heel erg meeleef met mensen die stoppen met gebruik maar dan zo verschrikkelijk worstelen met al die emoties die dan de kop op steken. Ik ben er ook nog zeker niet. Maar probeer het nu te benaderen als fitness of beginnen met hardlopen: in het begin is dat ook echt klote, je hebt geen conditie, overal spierpijn en wilt het liefste stoppen. Maar hoe langer je ermee doorgaat, hoe beter je er in wordt. Zo werkt het ook met emoties, ik merk dat ik er steeds beter mee om kan gaan. Al zijn er af en toe momenten (verhuizing achter de rug) dat ik merk dat ik dat 'gewicht' nog niet aankan. En ja, dan drink ik 'n paar drankjes en ben in eerste instantie boos op mezelf. Maar gelukkig is er nu wel vrij snel het besef dat ik niet zo steng op mezelf moet zijn. Gewoon weer verder gaan met niet gebruiken, trots zijn op hoeveel beter het al is geworden en vertrouwen hebben dat het steeds beter zal blijven gaan. Dat was het! Dank jullie voor de ruimte hier. Sterkte met alles en niet opgeven!

Hi allemaal. Al vaker hier meegelezen en nu ook 'n account aangemaakt. Ik ben nu zo'n 4 jaar onderweg met behandeling voor mijn alcohol en drugs gebruik met uiteraard wisselende resultaten. Wat mij het meest geholpen heeft in al die jaren is om eindelijk te begrijpen wat 'verslaafd' betekent. Heel vreemd eigenlijk, iedereen kent de term maar als je door gaat vragen komt er niet echt 'n duidelijke uitleg. Ja sure, voor lichamelijke verslaving is het relatief simpel; je wordt ziek als je niet gebruikt. Maar die andere vorm van verslaving, de psychische, wat is dat nou? De reden dat ik dit stukje schrijf is dat ik veel mensen hier zie worstelen met vergelijkbare problemen en ik hoop dat mijn opgedane kennis wellicht iets kan helpen. Vooropgesteld, ik ben geen psycholoog, psychiater of anderzijds 'n professional op dit gebied. Ik ben ondertussen 41 jaar oud en was sinds m'n 15e een regelmatige drinker en drugs gebruiker. Uiteindelijk 2 flessen rode wijn per avond (als ik de dag erna moest werken, anders over de hele dag 'n stuk of 4) en daarbij de hele dag jointjes roken. Daarbij ook periodes van stevig cocaïne gebruik. Uiteraard was ik me er toen ook best van bewust dat dit geen ideale situatie was en ondernam dan zelf zo af en toe stop pogingen. Maar die hielden meestal niet langer stand dan 'n week of twee. Vrijwel altijd om dezelfde redenen nam ik weer 'n drankje: de verveling, ik was stik chagrijnig of had rust nodig in m'n kop. Het voelde dan ook alsof ik twee weken lang m'n adem had ingehouden, of dat ik al die tijd non-stop 'n marathon had gelopen. Ik móest wel weer gebruiken, kon gewoon niet meer. Maar echt begrijpen deed ik het niet. Hoe kon dit nou? Al die wilskracht van 'n paar weken geleden als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat blijkt nou, hoe vreemd dit ook klinkt, het gebruik is niet het probleem. Ja dat is 'n bizarre conclusie natuurlijk na 4 jaar intensieve therapie. Wat ik daarmee bedoel, het gebruik is een symptoom van een onderliggend probleem; de oorzaak van al dat drank en drugs gebruik. Door de jaren heen zorgt al dat gebruik natuurlijk wel voor (gigantische) nieuwe problemen; financieel, sociaal, professioneel en qua gezondheid. En deze problemen vallen op, deze problemen zijn tastbaar en leiden meestal tot de wens om te gaan stoppen. En aangezien het gebruik de aanleiding van deze problemen zijn, lijkt de oplossing zo simpel: niet meer gebruiken! Helaas wordt dan vaak de oorspronkelijke oorzaak, het onderliggende échte probleem over het hoofd gezien. Het gebruik was al die tijd 'n poging om dát probleem te managen, je coping mechanisme. Dus als je daar nu mee stopt zal die z'n kop gaan opsteken. Vandaar dat ik dat zo blij ben dat ik eindelijk begrijp wat 'verslaving' is. Het is naar mijn mening namelijk 'n compleet verkeerde naam, het geeft je totaal geen inzicht in je probleem. Men zou het veel beter 'emotie-management-probleem' kunnen noemen. Want dat is het!!! Het niet om kunnen gaan met de alle daagse emoties die bij het leven komen kijken. We hebben 5 basis emoties: blij, bedroefd, boos, beschaamd en bang (alle anderen zoals stress zijn afgeleide van deze 5). En gedurende de dag voel je deze in wisselende mate. Voor mij blijkt dat ik erg gevoelig ben voor wat anderen over mij denken, verschrikkelijk onzeker ben ik (terwijl ik me gruwelijk arrogant deed opstellen altijd, ook weer 'n coping mechanisme; het overcompenseren). Ik had ook nog intens verdriet over het verlies van 'n dierbare maar nooit geleerd hoe ik daar mee om kon gaan. Ik was het type man dat nooit mocht huilen of over z'n verdriet mocht/kon praten. En al die emoties waren te veel om weg te drukken. Onbewust ging mijn hoofd op zoek naar hulpmiddelen. Ik ben nu dus ook veel minder boos op mezelf voor al dat gebruik; het was een overlevingsstrategie en bij gebrek aan 'n gezonde manier van coping had m'n hoofd de alcohol en drugs gevonden. Dat verklaart ook waarom mijn stop pogingen maar zo kort lukten. Ik kon al die emoties best 'n tijdje onderdrukken maar op 'n gegeven moment worden ze te veel. Daarom voelde het alsof ik die marathon had gelopen want ik was ook echt kéi hard aan't werk, om al die emoties weg te drukken! Mijn eerste gesprek bij het GGZ zal ik ook nooit vergeten. Zegt die kerel: "je moet meer gaan voelen". Ja daaahaaag, ik voel al veels te veel man! Wat ie dus bedoelde, je moet je gevoelens actief gaan voelen én daarna op 'n gezonde manier gaan verwerken. Dat klinkt nog simpel genoeg maar heeft voor mij toch 'n jaartje of twee geduurd voordat ik echt begreep wat dat nou precies inhield. Dat hele therapie gebeuren was voor mij 'n hoop geite-wollen-sokken-hippie-shit toestand. Maar man! Wat ben ik blij dat ik er toch mee doorgegaan ben. Bijvoorbeeld, het is alweer 'n tijdje geleden maar heb je enig idee hoe lekker het is om 'm potje te janken?! De ontspanning die ik daar van kan krijgen, de last die er dan van m'n rug valt is met geen liters wijn of kilos wiet te realiseren. Het klinkt echt te simpel om waar te kunnen zijn, al die moeite die ik jaren lang gedaan heb om me te verzetten tegen al die emoties met drinken, blowen, snuiven en zo hard mogelijk op stap gaan, maar wat het beste werkt is ze 'gewoon' over je heen laten komen en dus 'n keer te janken of er met mensen over te praten. Ik kon me nooit voorstellen dat dat zou kunnen werken. Maar ik liep op 'n gegeven moment krom van de spierspanningen en had paniek aanvallen en tijdens zo'n groeps therapie sessie brak ik en hortend en stotend kwam alles eruit. Als ik het niet zelf had meegemaakt had ik het waarschijnlijk niet geloofd maar al die klachten waren gelijk, op dat zelfde moment voorbij! Het mag duidelijk zijn, mijn mening over die hippie-shit is 180 graden gedraaid. Het heeft mij zo verschrikkelijk goed geholpen, wellicht m'n leven gered. Ik kan het dan ook iedereen van harte aanraden. Het zijn stuk voor stuk aardige mensen. Ze oordelen niet, geven je geen klote gevoel. Ze geven je ook niet op je kop als het eventjes niet lukt of je 'n terugval hebt. Je hoeft ook niet te praten als je niet wil (geloof me, ik heb daar heel wat sessies gewoon met m'n armen over mekaar gezeten en geen woord gezegd). Voor zover ik weet is het voor iedereen gratis, de verzekering betaald. Je hoeft het niemand te vertellen, kunt gewoon 'n keer 'n afspraak maken voor een oriënterend gesprek en daarna beslissen wat je wil. Poeh, dat is 'n heel verhaal geworden zo. Ik hoop dat ik niet betweterig over kom. Ik wil niemand vertellen wat ie moet doen. Het is mijn ervaring over de afgelopen vier jaar en ik merk dat ik heel erg meeleef met mensen die stoppen met gebruik maar dan zo verschrikkelijk worstelen met al die emoties die dan de kop op steken. Ik ben er ook nog zeker niet. Maar probeer het nu te benaderen als fitness of beginnen met hardlopen: in het begin is dat ook echt klote, je hebt geen conditie, overal spierpijn en wilt het liefste stoppen. Maar hoe langer je ermee doorgaat, hoe beter je er in wordt. Zo werkt het ook met emoties, ik merk dat ik er steeds beter mee om kan gaan. Al zijn er af en toe momenten (verhuizing achter de rug) dat ik merk dat ik dat 'gewicht' nog niet aankan. En ja, dan drink ik 'n paar drankjes en ben in eerste instantie boos op mezelf. Maar gelukkig is er nu wel vrij snel het besef dat ik niet zo steng op mezelf moet zijn. Gewoon weer verder gaan met niet gebruiken, trots zijn op hoeveel beter het al is geworden en vertrouwen hebben dat het steeds beter zal blijven gaan. Dat was het! Dank jullie voor de ruimte hier. Sterkte met alles en niet opgeven!