pandabeertje

Ah ik vind het echt heel geruststellend om je bericht te lezen. Ik vraag me namelijk om de dag af waarom ik me zo voel en of het wel normaal is en of ik wel beter wordt. Mijn ouders zijn nu ook mijn grootste steun. Ik ben er elke dag en slaap hier ook vaak, al probeer ik wel regelmatig ook nog in mijn eigen huisje te zijn. Ben je inmiddels al beter? Hoelang heeft het bij jou geduurd? En was het bij jou ook zo dat de veranderingen heel klein zijn? Ik weet niet of ik echt werk aan mijn herstel. De ene dag vind ik van wel en dan weer niet... Ik weet gewoon niet of er iets is wat het proces sneller zal doen gaan. Ik heb het gevoel dat het namelijk hoe dan ook tijd gaat kosten. Sporten doe ik nog niet maar dat wil ik zeer binnenkort gaan oppakken. Ik heb wel een tijdje intensieve therapie gehad maar daar had ik helemaal niets aan. Ik zat in een groep met anderen (vooral met angststoornissen), maar het werkte niet voor mij. Nu vind ik dat logisch omdat de angsten die ik ervaarde door de benzo's aangewakkerd werden. Voor mijn gevoel was daar geen touw aan vast te knopen.

Hoi Gnuffie! Ik denk dat het heel normaal is hoe je beschrijft wat je nu nog aan klachten hebt. Ik ben meer dan een jaar gestopt vanaf een hoge dosis diazepam (geen ervaring met rivotril, maar wel met een benzo) en ik heb nog steeds veel psychische klachten. Hou vol en voor je het weet zijn er weer een paar maanden voorbij. Achteraf denk ik: en hoe meer tijd er verstrijkt- hoe meer je jezelf gaat voelen. Het venijnige aan de hele ontwenning vind ik- hoe langzaam genezing is. Maar hersenen hebben die tijd nou eenmaal nodig om weer beter te worden. De GABA receptoren die cruciaal zijn voor slaap, stemming en ontspanning zijn al die tijd door de benzo's lam gelegd. In mijn hoofd zeg ik tegen mezelf dat ze terug aan het "groeien" zijn.

Hoi Geluk, Ik heb je verhaal gelezen en heel veel sterkte. Ik hoop dat je huisarts/dokter weet hoe een benzo-ontwenning in elkaar steekt. Ik heb gelezen dat dat heel erg kan verschillen. Ik herken mezelf in je verhaal, ik heb destijds ook via het illegale circuit diazepam gekocht. Uiteindelijk slikte ik 40 mg toen ik stopte. Het niet kunnen praten klinkt heel heftig, maar ik kan me goed voorstellen dat het ook een ontwenningsverschijnsel is. Hoop dat het allemaal goedkomt ook na wat ze hebben gevonden. Hou hoop!

Dag allemaal, Ik las al eerder mee op dit forum maar ik wil mezelf toch even voorstellen. Ik ben erg benieuwd hoe het met de mensen gaat die al langer dan 1 jaar van de enzo's af zijn. Hoe zien jullie dagen eruit? Hoe is je sociale leven en gaat werken weer? Hoe voel je je? Ik ben erg benieuwd. Ik ben een vrouw van 28, en ik ben op 13,5 maanden gelden gestopt met diazepam. Dat was op 18 november 2016. Ik heb ruim een jaar diazepam gehad waarbij de dosis uiteindelijk 40 mg per dag was op het eind. Ik heb aan het eind geprobeerd af te bouwen (was inmiddels ingelicht over de Ashton Methode) maar dit lukte me niet goed. Ik ben "gesprongen" vanaf 10 mg en heb sindsdien niets meer genomen. Dat is nu ruim een jaar geleden. Gelukkig wist ik van tevoren wat voor een hell zou worden (puur door het BenzoBuddies forum op internet). Ik dacht destijds dat het een jaar zou duren voordat ik me veel beter zou voelen. Ik voel me nu ook echt veel beter dan toen ik nog in de acute ontwenning zat. Maar ik ben nog niet beter. Ik ben in het afgelopen jaar mijn baan kwijtgeraakt, met mijn master gestopt en ik heb bijna een jaar geen sociaal leven gehad. Toen dat allemaal gebeurde vond ik dat vreselijk maar nu snap ik dat het echt niet anders kon. Ik heb mijn leven nu zo ingericht dat ik altijd heel veel rust kan pakken en bijna geen verplichtingen heb. Het valt me op dat ik maar eigenlijk 1 ding op een dag kan doen. Ik werk gelukkig thuis maar dit kost me al veel energie. Ik ben zo benieuwd hoe het leven van anderen eruitziet die aan het ontwennen zijn. Ik vind het nog steeds moeilijk om voor mezelf te zorgen. Voor mezelf koken gaat wel sommige periodes mar ook vaak niet (koken was mijn grootste hobby), andere huishoudelijke taken doe ik nog niet (was doen, schoonmaken, opruimen). Ik merk ook dat ik heel erg ongeorganiseerd ben. Ik vind het moeilijk om te plannen en vooruit te denken. Ik voel me niet depressief maar wel vaak heel erg moe (het lijkt wel een burnout soms als ik verhalen lees van mensen die dat hebben) Het is zo vreemd, daarom zoek ik ervaringsgenoten. Even voor de duidelijkheid- voor het stoppen was ik helemaal niet zo Oja- mocht er iemand zijn die op dit moment door acute ontwenning gaat in nood: je kan me altijd een bericht sturen voor support of gewoon om te praten.