Emma

En who the hell is Diekstra?! Mijn hemel heb je nooit iets van hem gelezen? René, die ooit in de fout ging door (volgens universiteiten en hoogleraren) om plagiaat te plegen. Ik weet het niet of hij dat deed. Maar hij heeft een boek geschreven waarin zo'n beetje de hele DSM IV in menselijke taal werd uitgelegd. En wel meer van dat soort verhandelingen. Ik mag die man. Op z'n aantijgingen heeft hij "o Nederland Vernederland" geschreven en heb dat ooit een gelezen. Geweldig hoe je het foute naar het goede kan keren. Ik heb wel meer van hem gelezen, doet er niet zoveel toe maar het is echt "troost werk". Als je echt in de put zit kan je eens "pleisters voor de ziel" lezen. Boeiend en lief. Maar z'n laatste verhaal is "en soms is het echt te moeilijk en dan kan je niet anders dan een pleister plakken en wachten tot het over is". En dat doe ik soms. Emma

En wederom heb je iets aangepast. Hoop dat het een spelfout of een grammaticale onjuistheid was. Ik mag je wel. Emma

Lieve Anton, dus niet doen dat wissen want ik begin meer "grip"op je verhaal te krijgen. Ik kan me niet voorstellen dat er iets instaat waar je later spijt van zal hebben. Ik moet snel zijn met m'n geschrijf want anders is het gewist. En ik moet op zoveel antwoorden en een mening over hebben. Gelukkig heb ik 1000 ofzo aanslagen per minuut maar dat geld niet voor m'n grijze masse. Anton laat het staan! Emma

Ja Hermiena, ik moet de andere gelijk geven. Ik was van het ene glas proberen en ik heb heb het nu nog steeds moeilijk. Doe maar niet. Emma

Even aan Houten; hoe is het met je? Heb je de influenza of wie je ook geveld heeft een beetje onder controle? Nog een vraag van meer algemene aard; weet iemand waar Mathilde is? Er staat me vaag iets bij dat ze een paar dagen weg is maar ik kan haar berichtje niet meer vinden. En hebben we nog wat van Rob of Leidi gehoord? En de rest natuurlijk, Gerda, Jannetje, etc etc. Ik ben altijd zo bang dat ik iemand vergeet of dat iemand zicht tekort gedaan voelt. Liefs Emma

Ha Dreamer, jij ook gefiliciteerd. Goed hoor, 2,5 week is al een heel eind op streek. Merk jij ook dat als je 's morgens de boodschappen doet de verleiding om DIE fles mee te nemen beter te weerstaan is dan wanneer je later op de dag boodschappen doet? En wat zijn voor jou verder de moeilijke momenten? En wat doe je daar dan mee? Succes, Emma

Hiermiena, pe pa pa paaa! pe pe pe paaaa paaa, dit zijn trompettergeluiden, probeer het eens. Getrompetter van de stadsomroeper (ik dus) die je toejuicht. Geweldig, gefeliciteerd en wat fijn voor je de maand droog doorgekomen! Harstikke goed. En nu ook nog met roken doen? Geweldig. Ja je vroeg over de doelstelling en 25 maart weer 1x in de week wat mogen drinken. Bij Tactus raden ze aan eerste een periode helemaal niks en dan weer es proberen. Ik weet het niet. Het gaat er denk ik om waar jij je het prettigst bij voelt. Probeer het zou ik zeggen, en als je na glas 1 merkt dat je zin krijgt in heel veel meer dan stop je ermee toch? Of is dit te simpel. Meis, het is nog geen 25 maart dus ga nog even lekker op deze voet voort. Geniet van je succes, Emma

Ha PP, ineteressante discussie. Ik weet eigenlijk niet of het alleen mensen met een verslaving betreft. Ik denk dat veel mensen zichzelf niet leuk vinden. Alhoewel, bedenk me ineens wat types die zichzelf erg leuk vinden en daar totaal geen reden voor hebben ;-)) en wie is nou gelukkiger? Ik heb op dit forum wel eens ervaren dat forum genoten me lief vonden schrijven of zomaar zeiden dat ze me aardig vonden. Aan de ene kant gloeide ik dan van trots om gelijk te denken: je moest eens weten.... Maar waarom laten we zoveel afhangen van de mening van de ander? En blijven we niet bij wat we zelf vinden. Of waarom durven we niet meer te luisteren naar die ander? Gaat het er misschien om of je je wel of niet gelukkig tevreden of wat dan ook voelt. Soms denk ik ook wel eens dat we onszelf een "brevet van onvermogen" geven. Ach, ik ben toch niks waard dus ik hoef ook niks. Het blijft altijd een beetje spelen in de marge. Of je constant een soort "stage" loopt voordat je echt gaat leven. "Neem me het alsjeblieft niet kwalijk als ik het verpruts want ik kan het nog niet". Zoiets. Maar als we onszelf, of liever, als ik mezelf met al m'n nukken en grillen maar ook al die leuke kanten accepteer dan "moet" ik "echt" meedoen. Weer een beetje het acceptatie onderwerp. Nou goed, ik ga er nog eens lekker op doorkauwen. Spreek jullie, Emma

Nou Anton, met een beetje fantasie krijg ik het wel voor elkaar het glaasje slobberwijn te "proeven" op mijn balkon tijdens een zomerse dag. Of denk ik nu alleen maar dat ik dat kan denken? Maar je hebt gelijk, het is makkelijker om de kater, de dode vogeltjes smaak en het schuldgevoel terug te krijgen. Bah, jammer. Emma

Ha Leidi, Fijn dat je bij de Grift wat informatie hebt kunnen halen, ook jij hebt hierin steun nodig. Heel veel sterkte en ik vind dat je het geweldig oppakt. Kan me voorstellen dat je er veel verdriet van hebt. Maar ook weer fijn dat je ouders je zo steunen, kan je goed gebruiken. Ik steun je ook, denk aan je, ook aan Rob en hoop dat het allemaal op de pootjes terecht komt. Emma

Ha Jannetje, het "supermoeder complex". Alles moet je kunnen en alles moet perfect en alles moet moet. Je leven bestaat zo enkel uit plicht en weinig plezier. En dan heb je ook nog iets gevonden waardoor je jezelf een schop onder het achterwerk mag geven... Lijkt me allemaal enig bij je. En dan ook nog het grote schuldgevoel omdat je hier te weinig reageert en stel dat ze je nou eens niet aardig vinden. En Houtje, dat "wie zonder zonden is..." we gaan gewoon nooit maar dan ook nooit met stenen gooien. Het goed of hoe slecht we ook zijn. Er wordt niet gegooid! Maar Jannetje ben nou toch eens aardiger tegen jezelf. En als je jezelf wat aardiger gaat vinden hoef je ook niet te drinken, hoef je ook geen schop onder de bibs en kun je gewoon leven zoals de meeste mensen dat doen. Er is best ook nog wat lol te beleven hoor. Nou dag allemaal, het thema van vandaag "BEN AARDIG VOOR JEZELF". Koesteren, er is er maar 1 van. Emma

Heeft niet alles met libido te maken volgens mij. Maar wel wat passend is in een intieme verhouding. Maar heeft ook te maken met wat je verteld en wat je meedeelt aan je geliefde, partner, object van liefde. Het heeft zeer zeker te maken met "drift" en verlangen en lust. En het maakt zeker uit of je wel of niet drinkt. Maar niet met leeftijd. Is wel een openhartig onderwerp maar wie wil reagereer. Ik ben er ook wel mee bezig. Niet met sex op zich, hoe zeg je dat, maar wat is het verschil tussen wel en niet drinken. Intimiteit, gaat het makkelijker of is het juist moeilijker als je niet drinkt. Ben je intiemer, sexueler. Ik praat bijvoorbeeld veel makkelijer over wat ik denk en voel als ik gedronken heb. Ik ben ook ongeremder als ik gedronken heb. Of, ik ben ook meer bij mezelf als ik nuchter ben. Voor mij is het een groot verschil. Vaak ook erg veel prettiger nu ik nuchter ben, ik overschrijd m'n grenzen niet. maar ook zoveel meer gesloten. Emma

oke zullen we dan maar een keer? Sex en dronken zijn. Of hoe ervaar je sex nu je niet meer drinkt. Of wat heb je gedaan toen je nog dronk. Of was sex leuker toen je nog dronk? Of is dit te "plat". Is het meer, hoe ervaar je sexualiteit nu je niet meer drinkt. Hoe ervaar je intimiteit? Kan het nog wel? Durf je nog? Mis je iets? Ik trek zo'n gezicht van (probeer het even als je dit leest, linker mondhoek naar beneden, ogen zo half) zullen we het er een keer over hebben? We zijn zooo anoniem. En de mannen ook meeschrijven hoor. Wat vinden jullie van intimiteit als je gedronken hebt of als je vriendin gedronken heeft. Is het dan leuker? kan het nog wel, voel je je gebruikt, laat je je gebruiken? Commentaar gevraagd! Emma

Katrien, ik lees je verhalen als altijd zeer positief, zeker naar mij. Kijk een als je inlogd bij het "sleuteltje" bovenin. Ik denk ook dat je het positief bedoeld, maar je heb zo'n krachtige manier van schrijven. En die krachtigheid kan wel eens verwarrend zijn voor mij. Hoop dat jij het weer snapt. Nou ja, laat ik het zo zeggen, dikke kus Emma. aanpassingen zijn suffe spelfouten.

Lieve Katrien, ik krijg bij jou antwoorden toch vaak het gevoel dat ik niet "voldoende stevig of daadkrachtig" ben. Alsof ik jaren naar uitvluchten heb gezocht. Dingen heb verzonnen om maar niet te hoeven. Heb je trouwens mijn privee berichtje van het weekend nog gevonden? Waarschijnlijk bedoel je het goed, ik zeker. Maar... nou ja, weet daar even geen woord voor. Hoor je. Emma

Lieve Dreamer, ellendig! Ik heb daar niet zo'n ervaring mee omdat ik na m'n "terugval"..... tja. Beter er hier niet over te praten. Maar dat ik je toch schrijf is omdat ik met je meeleef een het heel naar voor je vind. Ik hoop echt dat je van een stel van de dappers op het forum wat handige tips krijgt. Maar blijf schrijven. Goed je weer te horen ook al zijn de omstandigheden voor jou niet fijn. Hoe was het bij de crisis opname? Ben je prettig ontvangen, heb je er wat aan gehad? Ben je weer een beetje op de been? En is er nazorg? Sterkte, hoop dat er gauw iemand inlogd die je verder kan helpen, weet je gesteund. Emma

Lieve Gerda, je hebt me erg aan het denken gezet over "wanneer de slachtoffer rol en wanneer heb je pijn die er echt mag zijn". Jou kennende zou ik zeggen; die pijn is altijd echt en mag er altijd zijn. Maar ik heb ook ontdekt dat bij het zeggen van "goed hoor" je ook weer in situaties terecht komt die je daadwerkelijk beter doen voelen. Ik ben gezegend met een stel vriendinnen die als ik echt helemaal stuk zit me komen troosten, koesteren, aandacht geven etc etc. Maar dan "verzand" ik zo in dat verdriet. Ik heb geleerd om te zeggen: goed hoor maar niet echt maar ik wil nu iets lolligs. Negeren is mijn toverwoord en ik spreek het ook vaak uit. Dan vraagt iemand: Hoe is het? Rot zeg ik dat maar "ik wens te negeren. Ik wil iets lolligs". En vaak lukt het dan om iets lolligs te laten gebeuren. En soms zeg ik gewoon dat het rot is en aandacht wil en dat is dan ook goed. Ik wil vaker lollig dan aandacht op m'n rottigheid moet ik eerlijk zeggen. Ik heb een jaar geleden weer eens een diplomaatje gehaald en dat heb ik uitbundig gevierd. Daar wil ik aandacht voor. En begrip als het allemaal niet zo lukt. Maar ja, de wereld is niet maakbaar, en je partner, ouders en vrienden ook niet. liefst Emma

Ik schrijf nog even door. Er is zoveel over dit onderwerp waar ik over nadenk. Ten eerste, ik ben niet zo'n zonnig tiep dat me maar neer kan leggen bij allerlei gebeurtenissen. Ik weet, er zijn mensen die dat veel beter kunnen. Soms zie ik mensen met een tevreden blik of zelfs lachend in een rolstoel zitten. Of hoor ik verhalen daarover, zie het op tv enzo. De grootste drama's (in mijn ogen) worden geaccepteerd en opgepakt. Dappers denk ik dan, diep respect heb ik voor hen. Ten tweede, over "de omgeving", over dat ook zij accepteren en het liefst nog steunen. Stel he, (ik heb allebei m'n benen nog hoor mocht iemand daar aan twijfelen) maar stel dat ik ze kwijt raak. En ik ben lid van een wandelclub en daar zitten m'n beste vrienden bij. Tja, dan veranderd er veel. Ik kan niet verwachten dat ze hun "wandeltijd" nu aan mij gaan besteden. Of dat er altijd iemand is die mij in de rolstoel rondrijd. Zo werkt het gewoon niet. Zo ook met alcohol. Als je "kroegmaatjes" hebt kan je niet verwachten dat ze nu ineens bij jou thuis op de bank een spa rood komen drinken. Niet alle avonden in iedergeval dat jullie in de kroeg zouden zijn. En als jij als alcoholist het wel aankunt om in de kroeg die spa rood te nemen ben je een heel eind. Maar toch, je zal de gesprekken op een gegeven moment niet meer kunnen volgen of waarderen. Ik weet ook dat alcoholisten vaak een "compensatie drang" hebben. Volgens mij schreef Piggelmee daar iets over in een ander bericht. En nu je nuchter bent moet "alles kunnen". Je bouwt zoveel credit op door niet te drinken. Maar nee, ook zo werkt het niet. Ik kende iemand die veel dronk en daarmee stopte. Maar in de tijd dat hij dronk was hij (in nuchtere buien) de liefste vader, de beste kok, de geweldigste minnaar. Om maar te compenseren wat er mis ging in z'n dronkenschap. En toen stopte hij met alcohol. En ja, het was een lief mens, maar hij vond dat hij zich niet meer zo uit hoefde te sloven omdat hij zich al uitsloofde door nuchter te blijven. En daar ging de geduldige vader, geweldige kok en onuitputtelijke minnaar. Maar hij vond het waard om niet meer te drinken. Voor hem was het prettiger, rustiger, goed gewoon. Binnen de AA heb ik heel wat scheidingen gezien, of vlak voordat men stopte of een jaar erna. Je veranderd enorm. Opbeurend he. Maar bij veel ging het ook beter en beter. Het is effe doorbijten maar meestal kom je er wel met elkaar. Emma PS, ik stroom over ineens sorry

Ha Erica, lijkt me leuk je verhaal te lezen. Maak je een eigen draadje aan voor jouw "dagboek?". Wat is trouwens de "boelebende" bij het Rode Kruis? Je hebt pracht uitdrukkingen maar soms snap ik ze niet. Dus voordat ik er een verkeerde conclusie aan verbind, vertel. Volgens mij noem je het "overblijf juffen". Pracht woord toch? Pracht baan lijkt me ook. Succes, hoop je te lezen. Emma

Lieve Rob, ik wens je heel veel sterkte en m'n hart gaat naar jou en Leidi uit. Neem je rust, ik hoop dat je een prettige plek hebt gevonden om bij te komen. Er bestaat een "helende liefde" en volgens mij heb je die bij Leidi gevonden dus knul; DOE JE BEST. Zo iemand vind je niet zo gauw. En je kan het, dat heb ik in de laatste maanden wel gehoord van je. Ik heb ooit een geschreven dat ik jouw verhaal niet zo geloofde en daar heb ik nu spijt van. Want als iemand eerlijk en oprecht is, ben jij het wel. dag liefs Emma

En zo is het Katrien! Ik schreef op het andere draadje een gelijk iets maar met veeeel meeeer woorden dan jij nodig hebt. Emma

hoi allemaal, ik schrijf nog even door over "acceptatie". Is iets wat mij de laatste tijd nogal bezig houd. Als je het bekijkt vanuit ons oogpunt, we hebben erkend dat we niet goed met alcohol omgaan en hebben daar wat mee gedaan. We hebben het niet genegeerd, we hebben ook niet gezegd dat het minder erg is dan ook nog een eet, drink, gok, sex of wat dan ook probleem te hebben. Maar we hebben DIT probleem aangepakt, en zie, binnen de grenzen van wat nu mogelijk is is er zoveel moois ontstaan. Er was veel meer dan we gedacht hadden. Net of je je hele leven over de wereld hebt getrokken en dan ineens Nederland gaat verkennen. Dan hoor je ook vaak "jee, ik wist niet dat het hier zo mooi kon zijn". Niks ten nadele van mensen die de wereld over trekken, het is prachtig, zo ook niks ten nadele van mensen die wel drinken. Vaak gaat het goed. Maar als je dan toch binnen die grenzen blijft zie je opeens veel meer, veel intenser dan je dat je ooit had denken te vinden. Ik gaf vorig jaar zomer toe dat ik depressief was. Wat heb je daaraan zul je denken? Wel, veel, aan dat toegeven dan. Ik vocht al jaren tegen een gevoel van onbehagen, verdriet, het "wilde" gewoon niet. En ik werd eenzamer en stugger en moeilijker om mee om te gaan. Want alles wilde ik erkennen en toegeven maar niet dat ik depressief was. En toen ineens was de koek op. Stap naar huisarts waar ik begon te huilen, toen naar m'n ouders waar ik zo vre-se-lijk overstuur ben geweest. Alle verdriet en eenzaamheid en ellende heb ik daar neergelegd. Maar wel met de mededeling dat ik er wat aan ging doen. Dus pillen en therapie. En alleen al het erkennen, de afspraken maken met een psychiater en therapie groep deden me zo goed. Want met het ERKENNEN kan ik er ook wat AAN DOEN. En zolang je niet erkend blijf je een beetje in het kringetje van "stel je niet aan, niet zeuren, gewoon doordoen". Maar goed, zo heb ik het aangepakt en voor mij werkte het. En als ik nu verdrietig ben "mag" ik van mezelf iets verzinnen waardoor ik me beter ga voelen. En als ik fysieke pijn heb "mag" ik rust nemen en tuttelen net zo lang het beter gaat. En als m'n hart pijn doet "mag" ik moeite doen het weer te helen. Niet meer het "niet zeuren en doordoen" maar aandacht geven en dat werkt bij mij. Gaat allemaal stukken beter dan een jaar geleden. Het is minder maakbaar dan ik lange tijd heb gedacht. Maar binnen de grenzen is er ook veel meer moois te zien en te doen dan ik lange tijd heb gedacht. Dag! Emma

Houtje, het word gewoon griezelig de overeenkomsten. Nadat ik gisteravond een schijnwerper op een gebruiksaanwijzing moest plaatsen om die te kunnen lezen dacht ik vandaag; Ems, geef toe, het gaat niet meer zonder hulpstukken. Dus ik ga zo een brilleke uitzoeken. Bizar bijna. Nou is een bril geen vreemd voorwerp voor me, ik was op m'n vijfde al de klos. Maar na 2 jaar moedig de harde lenzen gedragen te hebben (ergens mijn eind jaren twintig) was het allemaal wat "bijgetrokken" en heb ik het een poos zonder afgekund. Maar we moeten weer. Ik was een bijzonder lelijk kind. vijf met bril (toen al aan de zware kant) negen kwam daar de beugel bij en nog wat kilo's en zo door en zo door. Totdat! Gerechtigheid, de beugel een mode accesoire werd en ik ervan af was. De bril hetzelfde, en ik was er klaar mee. De kilo's er bij leeftijdgenoten aanvlogen (na de 30 gaat het hard) maar jawel, bij mij eraf. Maar goed, het is weer gelijk getrokken. De bril komt weer, de kilo's zijn er al. En jawel, ik heb een bad hair day dus doe ik de onvervalste knot. Handig hoor lang haar. Toodles, Emma

Hoi hoi, ja het is stil, even rust zullen we maar zeggen. Het is lastig het verhaal van "zijn dit reeële gedachten die pijn en verdriet of zelfmedelij en moet ik die wegstoppen". Waar is de lijn tussen "zitten simpen en echt verdriet". Wanneer kan je jezelf bij de kladden pakken en wanneer niet. En vooral wanneer is het verstandig dat te doen. Ik moet denken aan een psycholoog die mijn verdriet en toestanden eens helemaal erkende. Hij zei dat ik ook een lastig pakketje genen had, vervelende omstandigheden, moeilijk lijf, niet al te makkelijk karakter etc etc. Waarmee hij niet zei dat het allemaal mijn schuld was maar dat de omstandigheden, m'n omgeving ook hadden bijgedragen aan de situatie waar ik toen in zat. En dat gaf mij zo'n goed gevoel. Eindelijk erkenning, eindelijk mocht ik toegeven dat het niet makkelijk was. Eindelijk werd mijn "pijn" of hoe je het noemen wilt erkend. En eindelijk zat het ook niet in "nou dan verander je het toch!". En sindsdien kan ik beter uit de voeten met m'n verdriet enzo. Geef ik er zo nu en dan aan toe. Erken ik het ook voor mezelf. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Je zou na het lezen van dit verhaal denken dat ik juist "er in" ben gezakt maar dat gebeurde dus niet. De werd omgrensd of hoe zeg je dat, en binnen die grenzen kan ik nu zoeken naar manieren om me prettiger te voelen. Misschien helpt een voorbeeld: tegen iemand die z'n benen moet missen zeggen dat hij daar maar aan moet wennen, dat als hij echt wil hij ooit wel weer eens kan lopen, hij niet zo moet zeuren want er zijn ook mensen die hun armen en benen moeten missen, gewoon proberen dan lukt het je wel. Dat geeft je het gevoel dat je tegen de bierkaai van verdriet aan het vechten bent. Dan geef je jezelf nooit de kans te rouwen om het gemis van je benen. Maar als iemand zegt: oke je mist je benen en dat is afschuwelijk, maar we gaan op zoek naar de beste rolstoel waarmee jij je mobiliteit terug krijgt, we gaan zoeken naar een oplossing van je fysieke pijn en het rouwen om het gemis van je benen kost tijd. Dan ga je binnen de grenzen van je mogelijkheden zoeken naar manieren om je leven weer in te richten, weer zin te geven, weer plezier te beleven. We krijgen iets mee van "onbegrensde mogelijkheden" en alles is maakbaar. Maar dat maakt het juist zo moeilijk vind ik. Ik ben wel blij met de grenzen die ik heb ontdekt want het stuk tussen die grenzen is nu meer dan genoeg voor me om te doen wat ik zou willen. Snappen jullie het een beetje? Terwijl ik dit opschrijf heb ik in iedergeval voor mezelf weer een stukje helderheid geschapen. Liefs Emma

Goedemorgen, zo, de loftuigingen aan Houtje terzijde en nu weer over op de orde van de dag. Ik zie dat ik er maandag 5 februari van heb gemaakt. Ha ha, moet zijn de 6e. Maar wij weten dat toch wel. Wat zijn de doelen van deze week? Wat moet er gebeuren? Ik moet zindelijk de week door (droog klinkt zo vervelend onderdehand). En verder heb ik niet veel verplichtingen. Ook wel weer eens goed. Ik merk toch wel dat als het niet al te druk om me heen is het makkelijker is me bij m'n voornemen te houden. Hebben jullie dat ook? Aan de ene kant is afleiding erg prettig aan de andere kant maakt teveel me onrustig en zoek ik weer naar rust in de fles. Komt natuurlijk niet, nee. Misschien al die meditatie cd's weer eens gaan beluisteren. Is wel een goed streven voor deze week. Jongens en meiden, maak er wat van. Per uur, per kwartier desnoods. We gaan ervoor met elkaar. Emma