Nu al blij dat ik me vanmiddag heb laten horen! Voelt goed, voel me gesteund en begrepen. Dat heeft eens mens toch echt nodig, alleen is dit niet te doen.
Vanavond belde mijn broer, hoe toevallig. Wees me op mijn acties, of eigenlijk het uitblijven daarvan. Schoot helemaal vol, hij had het niet beter kunnen timen. Hij schrok een beetje: zo erg is het niet. Ja, zo erg is het wel!! Ik maak dingen kapot en dat wil niet. Ik heb een probleem net alcohol, oh...Ik dacht dat je dat onder controle had. Ha, alles behalve. Hij vertelde vorige week een afspraak te hebben gehad bij verslavingszorg. Het zit echt in de genen.... Hoe dan ook weer even door elkaar geschud.
Ik wil dit niet meer, dit is geen leven. En ik ben ook heel bang, is het overleven? En wat overleef ik dan? Welke beerput is aan het sluimeren? Kan ik die fase niet gewoon overslaan? Helaas is dat geen optie...
Wat heb ik er toch een zooitje van gemaakt. Ik zal mijn leven opnieuw moeten gaan inrichten en weet werkelijk niet hoe. Weet eigenlijk niet goed wat ik zou willen, waar ik echt blij van word, hoe het is om nuchter en tevreden te zijn.
Nog een lange reis te gaan. Eng, vreemd, nieuw maar het kan uiteindelijk alleen maar beter worden.
Ik ben ook benieuwd wat de GGZ mij gaat brengen. Ik hoop de nodige handvatten, de uitvoering zak ik zelf moeten doen.
Voel me nu sterk, nu nog sterk blijven.
Wat ik van plan ben. Iig helemaal stoppen met in mijn uppie drinken. Drink nooit in gezelschap, misschien dat dat wel kan. Maar ik denk dat de stap naar remi drinken dan ook weer kleiner is. Oftewel, ik ben er nog niet helemaal aan uit.
Dank voor het luisteren en voor het zijn!