Nerys

Heel veel succes kaboutertje! Hoe lang moet je nog? Ik weet dat Victas een groep heeft voor kinderen vanaf 8 jaar met (ex)verslaafde ouders. Mijn zoon is bijna 6. Ik weet niet of er groepen zijn voor ouders met jonge kinderen. Ik ga daar wel naar informeren. Juist als ze jong zijn is het soms moeilijk om op de been te blijven omdat het dagelijks leven maar door gaat. Als ik wat vind zal ik het zeker melden! Ja, die problemen zijn weer heel helder nu haha. Deels is het ook een kwestie van accepteren wie ik ben. Ik ben geen sociaal persoon, en ik heb veel rust en structuur nodig. Veel van die dingen heb ik vroeger in therapie wel gehad, maar toen had ik nog de kont tegen de kribbe Nu niet meer en kan ik daar wat mee. Elke dag kleine doelen stellen helpt. Ik ga zeker wel op zoek naar een persoon waar ik af en toe mee kan praten en kijken hoe de dingen staan. En jij ook gefeliciteerd met je maand droog, top! We gaan er samen voor dan Ik heb mn valkuilen redelijk goed in kaart. Om die te vermijden heb ik regels gemaakt die misschien redelijk drastisch lijken, maar daar heb ik maling aan. Ik heb (gelukkig misschien) geen grote vrienden groep. Mijn familie is goed op de hoogte. Het was belangrijk voor mij om te geloven dat mijn nuchter zijn altijd prioriteit nummer 1 is en blijft. Niks is belangrijker. Geen drankjes voor bezoek tijdens verjaardagen. Geen etentjes op een terras waar alcohol geschonken wordt. Ik kan daar nu nog niet mee omgaan en ik hoef ook niet te weten wanneer ik daar wel klaar voor ben. Die druk is er af. Eye on the ball, dus

Hey Gerrit, wat toevallig dat je nou net een lieve reactie plaatst. Ik heb mijn ervaring met de twee weekse detox bij Victas net opgeschreven in een nieuw topic. Ik hoop dat dat ok is. Het staat hier: http://forum.verslavingdebaas.nl/topic/8510-mijn-ervaring-klinische-detox-victas/

Lieve mensen, o.a. dankzij jullie steun heb ik mezelf er toe bewogen om de twee weekse klinische detox bij Victas te gaan doen. Inmiddels ben ik 30 dagen nuchter en ik wil mijn ervaring met jullie delen. Omdat ik het graag deel met mensen die me begrijpen, en misschien ook dat iemand hier ooit komt met twijfels en er wat aan heeft. Dus bij deze. Ik ben maandag 20 juli in de ochtend opgenomen. Echt veel informatie krijg je niet van te voren. Alleen de regels en dat er voor de rest geen behandeling (daarmee bedoel ik therapie of bezigheden) is. Bij aankomst had ik een controle bij de arts. Daar moest ik blazen. Later kwam ik er achter dat wanneer je niet nuchter aankomt, je apart in je kamer wordt gehouden tot je dat wel bent. Ik was van te voren onder de indruk dat je dan gewoon naar huis gestuurd werd. Waarschijnlijk wordt dat zo gecommuniceerd om te voorkomen dat iedereen daar kats lam aan komt zetten. Uit de controle bleek dat mijn lever schade had (wist ik) en dat mijn maag, alvleesklier en darmen ontstoken waren. (wist ik niet) Ik kreeg medicatie voorgeschreven tbv de ontwenningsverschijnselen. Helaas is de communicatie nog niet zo, dat je daar een overzicht van krijgt. Je moet er dus een beetje op vertrouwen. En dat deed ik wel. De eerste week was zwaar. Eerst lig je plat van de medicijnen die op dag 3 worden afgebouwd. Helaas begint dan de lichamelijke ellende pas, in mijn ervaring. Gelukkig handelde de arts snel, en werd de medicatie weer bijgesteld. Je krijgt te maken met een groep mensen die echt heel erg verschillend zijn. Ik ben extreem gevoelig voor andere mensen (oh ja, daarom dronk ik onder andere zo veel, goeie reminder) en ik had het daar moeilijk mee. Niet iedereen is 100% gemotiveerd. Sommige mensen willen af van blowen, maar niet drinken. Of andersom. Niet iedereen heeft een eigen huis, of bezigheden. En dan wordt zo'n huiskamer al snel heel klein. Waar ik God, de Nederlandse staat en elke belastingbetaler op mn blote knieeen voor heb bedankt is m'n kamer. Er is een prima bed, een bureau, een kledingkast en een EIGEN douche en toilet. Kon wel janken zo blij was ik. Uit vorige ervaringen weet ik dat dat niet altijd zo is. Over de maaltijden werd regelmatig geklaagd, maar die waren echt niet slecht. Vegetarisch, halal, alles was geregeld. In de tweede week werd ik wat rustiger. En dan komen de emoties aanzetten die je al die tijd hebt weggezopen. Dat is kut want tenzij je iemand hebt in je groep waar je lekker mee kan praten, zit je daar maar een beetje mee. Nu had ik nog wat werk, en hobbies dus ik kwam mn tijd wel door. Maar ik zag een aantal mensen goed wegzakken die die dingen niet hadden. Ik kan dus echt iedereen aanraden die dit overweegt, om te zorgen dat je nadenkt over je tijdsbesteding. Vergeet moeilijke boeken, of die dingen die je nog wou afronden. Zorg voor een laptop, met muziek of films waar je gedachteloos naar kunt kijken. En zet ze op je harde schijf want wifi is niet al te best daar. Na vijf dagen mag je alleen een uurtje naar buiten. Daarvoor alleen onder begeleiding, even naar de AH ofzo. Ik heb dat heel lang uitgesteld, omdat we midden in het centrum van Utrecht zaten. Waar ik geboren ben. En me 15 jaar stelselmatig bezopen voor schut heb gezet. Dat was dus even lastig. Aan de andere kant wordt je ook wel goed geconfronteerd met je al oude valkuilen. Een terrasje pakken met een spa rood levert alleen maar stress op. De Albert Heijn op de Twijnstraat zit naast de Gall en Gall. En op zaterdagmiddag lijkt het plotseling alsof IEDEREEN met een blik bier aan de Oude Gracht zit. Dus dan voorlopig al die dingen maar even niet. Het MOET niet. Niks is belangrijker dan je herstel. Ik mocht bezoek ontvangen van mn zoontje op afwijkende tijden. Daar werd een aparte ruimte voor gereserveerd, wat heel fijn is. Twee weken leken heel kort, maar duurden uiteindelijk heel lang. Wel lang genoeg, dat moet ik wel zeggen. Je hebt het wel echt nodig. Ik ben heel bang weer naar huis gegaan en de eerste paar dagen niet zo veel gedaan. 'Savonds eten bij een buurvrouw, boodschappen doen in een andere winkel dan waar ik normaal kom. Ik moet echt weer even mn draai vinden. Ik heb mijn zoon vier weken niet bij me gehad. Dat is mijn investering in de rest van mn leven met hem. Ik kan niet zeggen dat ik op een roze wolk zit, of elke dag opgewekt wakker wordt. Ik heb wel meer energie, maar dat gaat ook even hard weer op aan het dagelijks omgaan met dingen die ik eerder gewoon weg dronk. De depressie blijft, hoewel minder aangezet door drank. De angst voor de buitenwereld blijft ook, maar dan zonder kater. De drang om te drinken is ook nog niet weg. Maar het dwangmatige wel, want door die twee weken breek je simpelweg door de lichamelijke afhankelijkheid heen. Terugkijkend besef ik dat ik dit NOOIT alleen thuis had kunnen doen. Ik ben eerder twee jaar droog geweest, maar toen zonder lichamelijke verschijnselen. Deze keer ging dat niet meer. Elke poging die ik deed om te stoppen, staakte ik op het moment dat het lichamelijk zo slecht ging dat ik dacht dat ik dood zou gaan. En dat ik niet meer voor m'n zoontje kon zorgen. Als je daar zit, kan je dat laten gebeuren. Er wordt voor je gezorgd, en er kan ook niks gebeuren als je medicatie slikt om die afkickverschijnselen te onderdrukken. Dat was de veiligheid die ik nodig had. Lang verhaal geworden, maar ik hoop dat het wat bijdraagt. Ik moet ergens nog even graven om wat trots te vinden voor mezelf, dat ik nu echt een maand clean ben. Dat ik het echt heb gedaan. Ik ga maar beginnen door het in m'n handtekening hier te zetten. Bedankt voor al jullie steun, lieve schatten

Klopt, je kunt niks voor je kinderen verbergen. Dan hou je jezelf voor de gek. En juist die loyaliteit is voor mij zo pijnlijk. Want het betekend ook dat ik als ouder het vertrouwen dat mijn kind in me heeft verloochen.

Bedankt voor jullie reacties allemaal, maakt het weer wat minder eng. @MijnGerrit: Hoewel mijn zoontje nog niet zo oud is, merk ik ook dat hij zich wel afsluit voor me overdag als ik nuchter ben. Ik voel me ook vaak heel afgestompt overdag en dat heeft hij ook wel door. Hij geeft ook vaak aan liever bij oma te willen wonen en zegt dat hij het thuis niet fijn vindt. Pijnlijk natuurlijk, maar ik probeer er motivatie uit te halen om weer beter te worden. @huttula: Ik ben zelf ook kind van twee alcoholisten. Mijn moeder heeft wel geprobeerd te stoppen toen ik een jaar of 20 was, omdat ik zelf toen wilde stoppen met drinken. In haar eentje heeft ze nooit een poging gedaan. Nu drinkt ze weer en dan merk ik dat ze mij daar in mee probeert te trekken. Dan is mijn alcohol probleem in eens niet meer zo ernstig omdat ze zichzelf wil voorhouden dat we met zn allen best met mate kunnen drinken. Ik ben ook een kloon van mn moeder op dat gebied en soms ben ik dan ook heel boos dat ik probeer om het anders te doen en ze me daar niet 100% in kan steun omdat ze zelf nog verslaafd is. @lady jane: dank je voor je bemoedigende woorden. Ik wil heel graag dat mijn zoon trots op me kan zijn! @Gipsy25: Dat is pijnlijk om te horen, maar inderdaad een gevolg van verslaving. Ik laat mijn vader bijvoorbeeld ook niet na 5 uur 'savonds op mijn zoontje passen vanwege zijn drank gebruik. Tijdens mijn intake bij Victas hebben ze ook aangegeven dat ze twijfelen of ze een melding bij de Kinderbescherming moeten maken. Dan word je wel even wakker. Want het is natuurlijk nogal ironisch dat ik mijn vader consequenties opleg vanwege zijn drank gebruik en vervolgens zelf zo onverantwoordelijk als de pest ben. Ik heb jullie reacties uitgeprint, het helpt echt goed om het terug te lezen. Dan blijf ik bij de les. Het duurt nog 6 weken tot mijn opname en dat voelt op dit moment heel erg lang.

Mensen die erg 'anti-alcohol' zijn hebben vaak zelf iets negatiefs meegemaakt met alcohol. Dat is niks persoonlijks tegen jou. Maar meestal hun eigen ervaring. Ik weet niet hoe open je schoonmoeder normaal is, maar er zo zomaar iets positiefs uit kunnen komen. En daarnaast, afwijzing van je probleem hoort ook bij je proces. Er zijn altijd mensen die zeggen, je hebt geen discipline, of je doet het jezelf aan. Misschien kun je je vriend/man meenemen naar het gesprek als hij je kan steunen?

Lieve mensen, ik vroeg me af wie hier nog meer met verslavingsgedrag kampt en kinderen heeft? Ik ben zelf alleenstaand moeder van een 5-jarig zoontje. Op dit moment bereid ik me voor op 2 weken klinische detox, en een leven zonder alcohol. Ik ben eerder gestopt, maar ik heb het gevoel dat het elke keer moeilijker wordt en hopelozer lijkt. Daarom ben ik ook bezig om voor mezelf in kaart te brengen, welke negatieve dingen alcohol veroorzaakt in mijn leven, en als moeder. Dit keer niet om mezelf af te straffen, maar om te accepteren dat ik dit nooit meer wil. Misschien een soort van bekentenis, zodat het 'out in the open' is en niet blijft sluimeren en weer een terugval veroorzaakt. Want emotioneel gezien voel ik me de meest waardeloze moeder ooit. Hier zijn een aantal dingen die ik nooit meer mee wil maken. Misschien hebben jullie aanvullingen, heel graag. Ik schaam me er rot voor namelijk. Eerlijk gezegd weet ik op het moment dat ik dit typ niet eens of ik het ga plaatsen. Dus daar gaan we: mijn zoontje wordt soms wakker 'snachts. Hij verteld dan dat ik niet wakker werd ook al heeft ie aan mijn schouder getrokken. Ik kan me dat niet meer herinneren. Ik lag in coma. De ergste katers zorgden ervoor dat ik 'sochtends kotsend over het toilet hing. Toen mijn zoontje jonger was is hij daar vreselijk van geschrokken en begon te krijsen 'mama, mama!'. Ik was zo ziek dat ik hem niet kon troosten. Ik breng mijn zoontje soms niet naar school omdat ik niet kan fietsen van de uitdroging. Tot het moment dat ik een borrel kan nemen, ben ik nog stiller en introverter dan normaal. Mijn zoontje vraagt regelmatig 'waarom zeg je nooit wat?', of 'je lacht nooit, mamma'. Niet perse alcohol gerelateerd, maar wel onderdeel van mijn zelfhaat: Ik weeg elke ochtend. Ik denk dat hij dat niet ziet. En me niet hoort fluisteren. Maanden geleden zie ik hem op de weegschaal stappen en 'godverdomme' zeggen. Ik heb mijn zoon 'savond alleen slapend in bed gelaten om meer drank te halen bij de supermarkt. Als er iets met mijn zoontje zou gebeuren, ben ik na 19:00 niet meer in staat om adequaat te reageren. En misschien wel de ergste: ik kon de eerste 4 maanden van mijn (onverwachte) zwangerschap niet volledig stoppen met drinken. Ik heb verschillende avonden 1/3e van een fles gedronken. Dit is misschien iets dat ik mezelf nooit kan vergeven. Ik heb nog nooit nuchter sex gehad. En ik ben 31 jaar oud. Ik ken niemand in mijn leven die mij nog nooit straalbezopen heeft gezien. Ik heb mn knie gebroken toen ik bezopen over straat liep. Ik kon het me niet meer herinneren. Pas na een week ben ik naar de huisarts gegaan. Mijn alcoholgebruik en gebrek aan eten heeft er toe geleid dat ik na een maand geen borstvoeding meer kon geven. Dat was belangrijk voor mij. Tot dus ver. Heel eng dit. Maar ik weet dat ik deze keer geen halve maatregelen kan nemen. Ik kan het me niet meer veroorloven. Ik hoop dat dit topic hier mag, en dat niemand het triggerend vindt. Liefs, Nerys

Lieve mensen, de klap is er op: 20 juli staat een 2-weekse detox bij Victas in de agenda. Nu alleen nog mn werk agenda regelen en zorgen dat ik bijvoeding kan krijgen en dan ben ik klaar. Redelijk tevreden met mezelf dat ik het deze keer echt zelf heb geregeld en het niet zo ver heb laten komen dat iemand anders daar verantwoordelijkheid voor neemt.

Topvrouw! Weet je vriendin dat je een drankprobleem hebt? Ik weet niet of het een goede vriendin is of gewoon een kennis. Maar in het verleden hielp het mij wel om aan een aantal goede vrienden te vertellen dat ik gestopt was met drinken. Als een soort van failsafe systeem.

@Gipsy: Thanks voor de uitleg. Ik ben in overleg met mn huisarts of ik daar tussendoor mag aanvullen met nutridrink of iets anders vloeibaars. Dat maakt het misschien makkelijker. In een groep eten is voor mij echt een van ergste dingen die ik kan bedenken. :/ Ik PB je binnenkort ff ok @lady jane: Ja bokken is het zeker. En dan zo'n hele kudde bokjes in mn hoofd De een zegt, niet meteen stoppen met drinken want je gewicht gaat omlaag. De ander zegt, ja stoppen met drinken moet echt, en ja dat gewicht laat maar zakken want geen prioriteit. Ik probeer nu een uber bok te fokken die ze allemaal omver loopt en zegt, stoppen met dat zelfdestructieve gedrag. Heb ik 15 jaar van mn leven aan verspilt. En mijn zoon verdient beter dan dat. @Pumpkin: Thanks Jij al bijna 10 dagen droog? Top he, echt heel motiverend! Bedankt allemaal voor alle reacties. Fijn om hier (weer) een uitlaatklep te hebben. Ik ben sinds 3 dagen aan het afbouwen. Van gemiddeld 15-20 eenheden zit ik nu op 10. Ik slaap slecht, heb vreselijk pijn in mn buik en benen en constant vreselijke honger maar het hoort er bij. Er moet nu echt wat veranderen.

Hey Gipsy, bedankt voor het delen van je ervaring. Ik heb niet zo zeer zware psychische problemen, maar ik kamp nog wel met een hardnekkige eetstoornis naast mijn drankprobleem. Ik zit nu nog op een BMI 19 maar wel bij de gratie dat ik 1500 - 2000 calorieen aan drank per dag binnenkrijg :/ Ik heb bij Victas (van de gesprekken die ik heb gehad) niet de indruk gekregen dat er enorm op je eetpatroon wordt gelet. Ik ben eerder gestopt met drinken en kreeg toen met moeite 2000 calorieen aan voedsel binnen. Dat is voor mij te weinig en ik zat dan ook binnen no time op een flink ondergewicht. Op dit moment is stoppen met drinken wel prioriteit no.1 vanwege leverwaarden, maar ik maak me wel zorgen over mn eetpatroon. Als ik drink ligt er wat minder focus op eten.

Ben even een tijdje afwezig geweest hier, sorry daarvoor. Het gaat niet makkelijk de laatste tijd, de verslaving is erg sterk. Ik ben onder behandeling maar ik merk aan mezelf dat ik loop te 'bokken' op het moment dat ik concessies moet doen. Dan is werk te druk, oppas onmogelijk etc. Dat is het ook allemaal, maar ja, wat heb je aan je werk en moederschap als je ondertussen jezelf naar de vernieling drinkt. Lichamelijk gaat het slecht en dat wordt zo niet beter. Ik heb net mijn behandelaar gemailt om te vragen of het toch mogelijk is om daar twee weken klinisch te ontwennen. Dat wilde ze in de eerste instantie al, maar ik zag dat niet zitten. Nu heb ik de mogelijkheid om tijdens de zomervakantie mijn zoontje 2 weken bij mijn moeder onder te brengen. Dus eigenlijk de enige kans om er wat van te maken. Ik heb die mail net verstuurd en ik zit nu al te stressen en in dubio. :/ Heeft iemand hier ervaring met een klinische opname? (bij Victas) Ik ben toen ik jonger was regelmatig opgenomen geweest voor mn eetstoornis maar niet voor verslaving. Of stel ik die vraag beter in een ander topic?

Lieve mensen, bedankt allemaal voor het warme welkom! Ik ga zeker door het forum bladeren en proberen me hier thuis te voelen. Morgen heb ik weer een afspraak bij mijn huisarts en daarna bij de verslavingskliniek. Nogmaals bedankt voor al jullie steunende woorden.

Hoi Skip, bedankt voor je lieve reactie. Je hebt gelijk, ik heb nu nog het gevoel dat ik geen drank meer mag, ipv het niet nodig heb. Als ik probeer te stoppen krijg ik - naast vreselijke angsten - ook het gevoel dat me iets ontnomen wordt. Dat ik het verdiend heb, om 'even te ontspannen' na een dag zorgen voor m'n zoon en lange dagen met intensief werk en contact met klanten. Maar eigenlijk wil ik er gewoon even niet meer zijn. Even in mn eigen wereldje, waarin ik fantastisch ben, en zelfverzekerd, en hele succesvolle scenarios in mn hoofd afspeel. En dat allemaal vanaf mn bureaustoel, met een koptelefoon op en een fles drank naast me. Dank voor je steun, ik zal proberen hier elke dag even te komen.

Hoi allemaal, ik kom me even voorstellen, weet nooit zo goed wat ik moet zeggen dus sorry voor de mogelijke onsamenhangendheid. Ik ben Nerys, 31 jaar. Alleenstaand moeder van een 5 jarige zoontje. Werk als ondernemer. Sinds 12 jaar een alcoholprobleem, gemiddeld 1,5 liter wijn per middag/avond, elke dag. Een jaar clean geweest tijdens mijn zwangerschap en even daarna. Toen weer terug gevallen. Ik kwam er de laatste jaren redelijk goed mee weg. Ik werk van huis uit en heb weinig sociale contacten. Sinds een paar maanden gaat het lichamelijk ineens een stuk slechter. Kilos afgevallen. Ik word 'sochtends wakker met een lage bloedsuiker. Druk in het hoofd (geen pijn), duizeligheid. Het gevoel dat ik ineens ga flauwvallen. Mn lichaam is hypergevoelig, ik heb soms het gevoel dat ik mn organen voel verschuiven. Ik raak daar van in paniek, en ga vreselijk trillen over mn hele lijf. Ik ben toen het echt niet meer ging naar de huisarts gegaan. Daar heb ik kalmeringspillen voor overdag gekregen, en slaappillen voor 'savonds. Het is me gelukt om twee (niet aan een gesloten) dagen niet te drinken. Maar zonder gaat nog niet. Ik begin een behandeltraject bij een verslavingskliniek. Daar willen ze me twee weken klinisch laten detoxen, maar met een kind en een bedrijf is dat bijna onmogelijk. Ik moet dat dus zelf doen, thuis. Waarom ik drink? In mijn jonge jaren om mn eetstoornis onder controle te krijgen. Later om sociaal te kunnen functioneren. Nu om uberhaupt te kunnen functioneren, geen angstaanvallen te krijgen, mn gedachten even opzij te kunnen zetten, me even een paar uurtjes goed te voelen en even ergens van te kunnen genieten. Een film kijken, wat tekenen, muziek luisteren. Ik heb me hier ingeschreven om wat meer met lotgenoten te kunnen praten. Ik voel me erg geisoleerd en dit is voor mij een wat laagdrempelige manier om toch contact te maken. Groetjes, Nerys