Menja42

Was dat niet al eerder de conclusie, ik heb het hele proces gevolgd tot op heden en dacht ergens gelezen te hebben dat ze vooropgezet plan had...

1 fiasco? Wat is er gebeurd?

Hoi Nadia, Je interpreteert dat verkeerd. Ik denk namelijk een heleboel te weten door wat oppervlakkig onderzoek en trek dan conclusies die door medisch onderzoek onderuitgehaald worden. Daarom zei ik dat ik mijn vermoedens dit keer voor me houd (op het forum) en het onderzoek afwacht, waar ik uiteraard wel degelijk de meest prangende klachten ga aandragen, anders heeft het weinig zin er aan te beginnen! Cardioloog had ook al recept uitgeschreven voor extra nieuwe pillen, heb ik geweigerd (wat de huisarts hooglijk verbaasde!) omdat ik er zelf iets aan ging doen, niet langer symptoom bestrijden, bron aanpakken, dus 10.000 stapper per dag en dat helpt beter dan een pil! Het is ook niet dat ik het mezelf niet gun, op dat punt begrijp ik de metafoor van Dr. Jekyll en Mr. Hide zo goed. Overdag doe ik er alles aan om zo gezond mogelijk te leven, maar later op de avond komt Mr. Hide uit zijn verstop plaats... Hoef ik niemand hier uit te leggen. Hoi Gipsy, die groepen worden ook aangeraden voor alcoholisten, mij tenminste bij de hulpinstelling waar ik vorig jaar was, ga jij daar heen?

Maatje gezocht had ik al eerder gepost, maar daar is niets uit gekomen helaas. Heb ook eerder het advies gekregen om naar Engelstalige AA te gaan, Nederlandse groepen zijn toch wat 'strikter', is ook mijn ervaring. Zeg maar gerust dat het een afknapper was. Zal de stap toch moeten zetten! Ik wil vooruit, maar merk dat ik eerder probeer terug te grijpen naar het verleden, toen alles nog 'normaal' was. Oude cd's draaien in de auto, dat soort dingen. Word wel blij van de muziek, maar dat ebt natuurlijk weg als ik weer met mijn huidige realiteit wordt geconfronteerd. Binnenkort onderga ik wel medisch onderzoek waarom mijn bloeddruk zo stijgt bij inspanning, ik heb een vermoeden maar laat de deskundigen hun werk doen. Ze zullen natuurlijk niet blij zijn met mijn leefstijl en ik vermoed dat het me goed wakker schudt... 45 en dan al zoveel fysieke gebreken, als ik erbij kon gaf ik mijzelf een schop onder mijn kont ;-)

Maatje gezocht in de Randstad

Boeiend om de berichtenstroom uit 2014 terug te lezen, en wat ik toen beleefde, en de adviezen die ik kreeg. Momenteel volg ik, net als vele anderen, de behandeling van Lars, ja jou Lars, en wat een spiegel is dat. Zolang ik zelf niet om hulp vraag zal er weinig veranderen. Omdat ik mijn onderliggende persoonlijkheidsproblematiek al tot in den treure heb laten onderzoeken/onderzocht/behandelen ben ik wat vermoeid op dat vlak, maar toch heb ik het gevoel dat ik er niet mee klaar ben. AA, ik wil er heen, maar ik durf niet, verlegen als ik ben. Heb iemand nodig om me aan de hand mee te nemen, zo is het een groot deel van mijn leven geweest, maar die iemand is er niet heel lang geweest en op mijn huidig leeftijd zeker niet. Slapen is al sinds mijn elfde een nachtmerrie. Het begrip houden van begrijp ik niet. Wat voor label zou er op mij geplakt kunnen worden? En plak maar raak als het een oplossing biedt. Eerst was ik 'gewoon de regie kwijt' over of ik wel of niet besloot iets te drinken, maar jaren later heeft het geleid tot een onderhand levensbedreigende situatie qua gezondheid en nog stop ik niet. Ik begrijp er geen *%^#@ van. Welke stoornis moet een mens hebben om met zoveel minachting met het eigen lichaam (dus ook geest) om te gaan. Het is me een volkomen raadsel, waarlijk! Pfff vermoeiend. Ga maar poging wagen te slapen, ben doodop.

Erg herkenbaar Mikki, afgelopen december was ik er zo slecht aan toe in mijn beleving, ik kreeg last van mijn benen/was duizelig waardoor ik onzeker op mijn benen stond in nuchtere toestand wel te verstaan, dat ik dacht dat mijn hart het zou gaan begeven. Daarop ben ik weer meer gaan bewegen, streven is 10.000 stappen per dag. Medisch onderzoek laten uitvoeren. Dat gaf rust, want hart was in orde. Nu zijn die klachten weg en voel ik me ook psychisch stukken beter. Helemaal stoppen is me nog niet gelukt, maar er zijn nu wel per week enkele dagen dat ik schoon blijf en dat voelt heerlijk! Ontwenning kan je tegengaan door 'slaapmiddelen' als anti-histamine (cetirizine) of diazepam, laagste dosis is al genoeg en kan je zo bij de huisarts krijgen en uiteraard ontspanningsoefeningen/mindfulness/hulpgroepen om je angst te ventileren en je gesteund te voelen, mogelijk het beste medicijn! Succes

Een technische vraag: hoe gaat het slapen? Wordt dat al beter, krijg je daar af en toe hulp bij in de zin van medicatie? Zelf lig ik nachten wakker, ook al gebruik ik dan een anti-histamine/diazepam, waardoor mijn strijdlust na enkele dagen zo is verzwakt dat ik verval in oude gewoonte :-( Ben benieuwd!

Dag Lars, Asperger dus en herkenbaar. Dat heeft me aan het denken gezet. Sociaal gezien kon ik als kind al slecht meekomen en ook al is dat minder geworden in de loop der jaren, helemaal natuurlijk is het niet. Zo heb ik grote moeite met relaties, zo erg dat ik ze niet meer durf aan te gaan. Als ik verliefd word, verander ik namelijk in een sterk afhankelijk persoon, psychisch dan. En ja, dat schijnt dan een lichte vorm van Borderine te zijn, die uiteraard door alcoholgebruik alleen maar erger is geworden. Toch heeft een peut ooit ook gedacht aan autisme. Ik herkende me daar eigenlijk niet in, maar door jouw verhaal lijkt het me raadzaam voor mijzelf om dat toch weer verder te laten onderzoeken Verslaving is toch meestal symptoombestrijding, waarbij dat copingsmechanisme het probleem op zich is geworden. Is dat geen stoorzender meer, zoals in een 'clean-iek', dan kan er gewerkt worden aan de onderliggende persoonlijkheidsproblematiek. Het volgende klinkt mogelijk raar, maar soms voel ik enige afgunst dat ik niet in zo'n veilige omgeving zit als jij, waar je niet hoeft na te denken over drank, omdat het er simpelweg niet is.... Oké, dat zal dan wel een simplistische gedachte zijn. Wederom ervaar ik jouw behandeling en verslag daarvan als inspirerend. Laat je niet afleiden ;-)

Ontroerend Lars! En wijs besluit, weet zeker dat je er geen spijt van gaat krijgen.

Hoi Mikki, Welkom, je verhaal is uiterst herkenbaar. Goed dat je inziet dat je het niet alleen kan, huisarts is prima begin (als hij/zij je situatie niet bagatelliseert...). Forum is steun, maar wel vrijblijvend, groepsgeweten werkt beter in mijn optiek, zoals bijv. de AA/NA, dat zijn tenslotte de ervaringsdeskundigen bij uitstek. Hoop dat je je/een weg vindt naar een 'gedetroubleerd' bestaan, het is de moeite waard! Succes

Goedemorgen Lars, Alcoholisme komt zelden alleen, omdat het bijna altijd symptoombestrijding is. En ik begrijp dat het je overvalt, het is nogal wat zoals je zelf schrijft om in 3 weken door een achtbaan te gaan. Toch je kent al 30 jaar lang gedrag waar je onder hebt geleden en niet alleen jij, waarom zou je dan nu niet willen onderzoeken wat daar mogelijk aan ten grondslag ligt? Als je jezelf beter leert kennen wordt het alleen maar gemakkelijker om je toekomst beter te maken. En jij wordt er toch niet een minder mens van mocht er een labeltje aan je hangen? Waarschijnlijk kan je idd aan iedereen een label hangen, maar hoe je ermee omgaat, dat is de truc. En alcohol is een nare truc, slopend, meer slopend dan nog in behandeling blijven.... Sterkte!

Na het kijken van diverse filmpjes ga ik toch mijn lever maar weer eens laten checken.... Holy ^@#$! wat een slopende ziekte is het toch. Dit blijft toch eens van de indrukwekkendste documentaires.

Hoi Lars, ik sluit me bij de andere aan, het is echt bijzonder 'live' iemands afkickproces te volgen, bijzonder inspirerend. Tevens ben ik erg benieuwd naar de medische ondersteuning, ook in de series op tv laten ze daar niet zo heel veel van zien, maar misschien is dat het ook wel. Heb je wel eens de film 28 days gezien met Sandra Bullock, dat gaat precies of de situatie in een kliniek waar jij nu zit, goeie film! Af en toe kijk deze om er kracht uit te putten. Ben benieuwd hoe de testdag verloopt. Ook al vind ik 'labellen' stigmatiserend, het kan wel degelijk een hulpmiddel zijn als er uit de test een profiel rolt, waar je actief mee aan de slag kan voor de onderliggende problematiek, die de vluchtgedrag = symptoombestrijding in stand houd. Ook al is bij verslaafden meestal de symptoombestrijding het probleem op zich geworden. Succes!

De meeste huidige verslavingszorginstellingen (mooi Scrabble woord) bieden de combi aan. Als je de dieperliggende oorzaken niet aanpakt, dan blijft bijv. een training of onlinecursus symptoombestrijding, afhankelijk van hoe groot de persoonlijkheidsproblemen zijn natuurlijk. Interessant is dat bij kinderen de prefrontale hersenkwabben nog niet goed zijn ontwikkeld bij gebrek aan fysieke waarschuwingssignalen (onprettig gaan voelen bij de afweging iets onverstandigs te gaan doen), waardoor de rem nog niet goed werkt. Ze zijn nog impulsiever dan volwassenen en kiezen voor korte termijn beloning. Daar hebben verslaafden (en psychopaten ;-)) ook last van. En eerlijk gezegd voel ik mij vaak nog kinderlijk en gek genoeg als ik het een tijdje droog houd meer man, omdat ik dan volwassen gedrag laat zien. En je hebt gelijk, juist de strijd is zo vermoeiend. Ik ben nu 45 jaar en heb zoveel behandelingen, medicatie en therapieën gevolgd, dat ik het predicaat uitbehandeld heb gekregen. Het onderliggende is dus stevig uitgeplozen, maar het was nooit de combi. Dus de strijd bleef... Momenteel heb ik juist erg de behoefte om mijn probleem van mij af te praten, hoog tijd voor de eerste stap denk ik zo, de AA!