dribbeltje

Ben zo zat van het vastlopen van de iPad op deze site, ik had echt een heel stuk getypt als reactie op jullie en voor mezelf uiteraard en weer alles weg! Bah! Kan daar niet goed tegen.

Dank jullie wel, het precies zien van oorzaak en gevolg is inderdaad heel erg lastig. Aan de andere kant, misschien moet ik me hier minder bezig houden, ook al voelt het wel alsof hier ergens de oplossing ligt, het levert me nu te weinig op. Het is een beetje EN EN EN ben ik bang. Het is veel en dat lijkt in de nabije toekomst ook niet anders te worden. Dus ik zal iets aan mezelf moeten veranderen, hoe hier mee om te gaan. Of echt accepeteren dat al mijn tijd/ energie nu gaat zitten in het afstellen van de medicatie, gesprekken voeren, hulp vragen, informatie opvragen/ lezen en de discussie aangaan. Want ik neem de dingen niet direct voor waarheid aan als het om mijn kinderen gaat. Dat kan en wil ik niet eens loslaten. Ik denk dat ze me nu daar ook al wel kennen, met mijn vragenlijstjes en kritische vragen en mogelijke oplossingen. Daaruit blijkt dat ook zij, de kinderpsychiaters het ook niet zeker weten. En dat het een kwestie van uitproberen is. Ik heb liever dat ze dat doen op een meer gepaste omgeving voor hem en ook daar blijf ik voor vechten, Ik ga vandaag weer loondoorbetaling aanvragen en ga morgen dus niet aan het werk. Volgende week ben ik er weer! Het vervelende is dat ik zaterdag wel Sinterklaasviering op het werk heb, dat vind ik dan knullig om daar wel te zijn maar dat doe ik dan toch maar voor de kinderen.

Zo, dat waren 4 verhalen! Inhaalslag!

Zo, nu even de laatste ontwikkelingen en dan ben ik weer bij.....ga ik lezen op wie is wie..... Zoontje vandaag begonnen aan andere medicatie, ook die we zelf moeten betalen. Dat wordt nog wat als we maandelijks voor beide kinderen zoveel moeten bijleggen maar dat is voor later zorg. Desnoods ga ik ergens poetsen iedere week. Nog een lage dosering omdat het de vorige keer zo misging. Ik ben wel wat huiverig en heb dan ook weer ruim een half uur gesproken met KP. Ik twijfel nl aan de diagnose en dus aan de juistheid van de medicatie. We gaan het weer zien maar merk ik achteruitgang dan stop ik weer onmiddellijk. Denk wel weer veel aan drinken maar doordat ik niet fit ben kan ik eigenlijk niet zeggen dat het echte trek is. Het houdt me gewoon veel bezig want dat is wat ik deed als ik het moeilijk had. En ik heb het vaak moeilijk en vraag me af hoe dat komt. Nu heb ik niet de meest makkelijke thuissituatie maar met mij vele anderen, er lijkt altijd wel wat te zijn/ te gebeuren maar ook hier, met mij vele anderen. Dus wat zorgt ervoor dat ik het leven vaak als zwaar ervaar. Dat ik nog steeds verlang naar een stuk verdoving. Op de ochtend ernaar uitkijken om die avond te drinken en bij die gedachte blij te worden en mezelf aanpraten dat ik daardoor die dag wel weer door zou komen want later mag ik.....Dat is weggevallen en dat is wat ik wil en waar ik nog steeds volledig achter sta maar ik had zo gehoopt dat het eea ook makkelijker zou worden. En dat voelt nu niet zo. Ik was nooit ziek toen ik dronk. Raar maar waar. En nu.....alsof mijn energie op is. Ik hou me maar vast aan de gedachte dat dit misschien nog de nasleep is van al die jaren drinken. Dat mijn lijf nu pas kan voelen wat het voelt en ook al ben ik daar verre van blij mee dat ik hier doorheen moet. Snappen jullie het nog een beetje of draaf ik nu door?

Ja, verdriet van mijn/ onze kant! Maar nu weer loslaten want ik kan er niets mee, ik kan de ander niet veranderen maar wil ze wel heel graag de waarheid zeggen! Confronteren met hun gedrag. Maar ja, is het niet mijn waarheid ?

Ben zo onrustig/ boos over de familie/ mensen, het graaien en leegtrekken van het huis, mensen die in 20 jaar niet zijn geweest en dan zoveel mogelijk mee willen nemen. En dan nog vragen om " waar is ...." Wat een nare mensen en dat is dan zogenaamd familie. Wat staan die mensen ver van me af zeg. En respect voor mijn ouders die de dagelijkse zorg voor hem hadden al ruim 35 jaar. Ze gaan steeds weer heen als iemand belt voor de sleutel en zelf hebben ze helemaal niets genomen. Ze regelen alles maar hoeven niets. Mijn moeder dacht, ik zie wel wat er over blijft maar dat is dus alleen het afval want het huis opleveren, dan zie je natuurlijk niemand. Mijn dochter heeft een kapot lijstje met daarin een roos die nog gehaakt is door mijn oma en een foto van hem. Mijn zoontje heeft een knuffel die altijd op de bank stond en een paar foto's. Ik raak er niey over uitgepraat omdat ik het echt niet kan bevatten dat mensen dit doen. Je hoort het vaker maar dan speelt er ook vaak verdriet mee maar dat is echt niet het geval hier!!

Dag lieve mensen, Ben er wel, heb ik net ook verteld maar de iPad liep weer eens vast. Heel vervelend! Dus opnieuw. Heb me na heel veel wikken en wegen toch ziek gemeld en dat vind ik zo vreselijk moeilijk dat ik er hartkloppingen van krijg. Ziekmelding via de computer, aanvraag loondoorbetaling is het eigenlijk. En binnen 5 min. Had ik mijn manager aan de lijn en voordat hij ook maar wat kon zeggen ratel ik van de zenuwen aan een stuk door. Ik hoor mezelf verklaren/ verdedigen waarom ik thuis blijf en erg geloofwaardig kom ik niet over. Wrs omdat ik zelf vind dat ik me niet ziek mag melden. Ik geloof dag het hem ging om te zeggen dat ik ook de planning moest bellen en hoorde op de achtergrond zijn lieftallige assistent roepen dat ik dat best wel weet...ggrrrr....hij wilde dus weten of er iets geregeld moest worden?. Oeps......maar wel direct vragen wanneer ik er weer ben, donderdag dan maar gezegd terwijl dat niet mijn bedoeling was. Ik wilde een weekje thuis blijven... Alleen al erover schrijven bezorgd me al hartkloppingen.

Nee hoor, zeer waardevol al jullie woorden keer op keer! Ook al denken jullie misschien wel eens dat je in herhaling valt bij mij maar kennelijk heb ik tijd nodig om echt zaken te kunnen veranderen. Dus blijf aub schrijven, het helpt mij enorm! Maak me nu zowaar een beetje zorgen over mijn gezondheid, ben nu zelfs ineens ook afgevallen. Helaas vannacht een migraineaanval waardoor wederom een slecht nacht. Kan dan in de ochtend niet blijven liggen, man is met zoontje naar voetbal en onze dochter moet naar de zorgboerderij gebracht worden. Vanmiddag naar het oude huis van mijn oom, huurhuis staat nu al in het krantje, ik weet dat het zo werkt, dit is niet de eerste x dat er iemand overlijd die ons dierbaar is, maar het blijft raar. Onze kinderen mogen iets uitzoeken, al het waardevolle is al weg en daar ben ik eigenlijk wel blij om. De verdeling van de erfenis is echt niet leuk omdat hij niets heeft vastgelegd. Mijn ouders vinden dat vooral moeilijk maar wij hebben er echt vrede mee. Ik word echt niet gelukkiger van geld, gewoon een aandenken is genoeg. Dan gaan we volgende week het huis leeghalen en opruimen en dat was het dan. Dan wachten totdat het as vrij komt en het bijzetten, dat wordt pas na de feestdagen. Daarna met de mensen die hem dierbaar waren, mijn ouderlijk gezin, napraten en gezamenlijk eten en drinken...ik ben de BOB! Vanmiddag de intocht van de beste Sint en die wilde ik overslaan totdat onze jongste vroeg " hoe laat gaan we naar Sinterklaas?" Tja, wrs zijn laatste jaar dat hij gelooft dus dat gaan we dan niet overslaan.....ik moest er wel om lachen. Denk je dat hij het niet zo belangrijk vindt maar hij gaat er gewoon vanuit dat we gaan en had het gewoon nog niet gezegd door de rare week denk ik. Heb een beetje van me af zitten kletsen merk ik, helemaal niet zo interessant natuurlijk voor een ander, scrollen dan maar...

Dat wil ik ook wel maar hoe? Steeds denk ik dat het die week erop wel wat rustiger gaat worden en het lijkt wel alsof er altijd wel iets in mijn leven gebeurt waardoor ik mezelf verplicht door te gaan. Zeker als het mijn kinderen betreft. En verdriet laat zich niet sturen. Maar ik voel zeker dat ik meer in balans moet komen, had zo gehoopt dat door niet drinken dit ook meer vanzelf zou gebeuren want ik zorg nu toch goed voor mezelf? Helaas, dat is niet zo. Het is pas stap 1! Ik zeg afspraken af, plan mijn agenda minder vol, ben makkelijker in het huishouden geworden. Alleen mijn werk is wel een ' dingetje' , daar kan ik moeilijk los van komen en me ziek melden is een volgend dingetje......daarin ga ik zeker te lang door!

Heb zowaar geen zin in drank nu en dat is fijn!

Vanavond afspraken afgezegd, mijn man alvast ingelicht dat als hij thuis komt ik mezelf terugtrek. Morgen staan er afspraken waar ik niet onderuit kan maar die ik wel wat ga aanpassen en zondag plan ik niets! Aankomende maandag alleen wat schrijfwerk thuis dus ik hoop dat dat voldoende is om me weer wat fitter te voelen. En thuis maar even de boel de boel laten. Ben mezelf alweer aan het volstouwen met slechte dingen, misschien om even het gevoel van energie te hebben om vervolgens weer in te storten want dan doen die suikers natuurlijk. Ik weet het en toch doe ik het, want ergens lijkt het alsof ik ineens ongestraft kan snoepen. Het jaagt mijn hartslag omhoog maar actief word ik er niet meer van.

Ben net thuis maar daar heb ik helemaal nog niet bij stil gestaan, vond het juist wel prettig dat ik niet was aangekomen maar wel vreemd inderdaad.....alarmbellen......oeps! Rustig weekend plannen!

Voel me niet lekker, wederom een vreselijk nacht, nu ook van de keelpijn en neusverkouden blijft dus steeds keelsnoepjes eten. En dan lig je wakker dus gaan afgelopen dagen door mijn hoofd. Nu 2 paracetamolletjes en ik ga toch even werken, hoef maar een paar uurtjes. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik daarna het weer rustig aan mag doen en als ik volgende week nog ziekerig ben dat ik dan een weekje thuis blijf! Het rare is dat ik deze week veel gesnoept heb maar niets ben aangekomen....

Dank! Droog en moe en gehuild...een beetje en voelde me getroost door mijn dochter. Heel bijzonder en nu voel ik me heel ziek worden.....we zullen zien. Morgenochtend nog werken maar niet als ik me voel zoals nu! Dank jullie wel voor alle steun, heel bijzonder me zo gesteund te voelen door mensen die ik niet ken. Op mijn werk weet alleen mijn directe collega het en verder niemand. Rare wereld!

Dank je Lotus!

Net thuis, vanmiddag vrij genomen. Crematie is van 17.30 tot 19.30 uur, voor die tijd nog gelegenheid om afscheid te nemen maar wij gaan naar de MC zodat de kinderen goed vol zitten en er zo min mogelijk kans is op protest tijdens de ceremonie. Ik kan het beeld niet goed uit mijn hoofd krijgen van gisteren, was voor mij persoonlijk misschien toch geen goed idee om te gaan kijken. Het zal wel slijten. Heb het concert vanavond afgezegd want dat ga ik qua moeheid niet trekken en het niet drinken vind ik dan teveel risico dus goed zo. Nu even doorbijten en mezelf voorbereiden op de drank die aangeboden wordt direct na de aula. Daar ging ik vorige keer de mist in, huilend uit de aula komen en dan iemand voor je met een dienblad wijn. Geen goed idee, nu weet ik het! Kan het wel vanavond kijken, zie zo tegen mijn verdriet op, eigenlijk meer om dat te laten zien en niet voor me te kunnen houden. Tja, waarom voor je houden zou je denken? Gewoon omdat dat is wie ik dacht te zijn, flink en nuchter tegen de zaken aankijken. Nuchter in dit geval in de andere betekenis...;-)) Misschien tot vanavond en anders morgen weer.

Dat geldt zeker voor mijn jongste maar onze ASS dochter is er heel erg mee bezig. Maar ze is sowieso (te) veel met de dood bezig. Ik volg de kinderen ook in hun spoor, rakel niet iets op maar reageer op hun vragen!

Tja. ik weet het maar ik word er zo onaardig van......vooral naar mezelf! Wil het liefst mijn bed induiken maar moet de kinderen nog naar bed brengen in alle rust en ook zij hebben verdriet dus zijn daardoor extra hyper. Gelukkig kan ik dat zien! Nog een uurtje en dan duik ik met mijn overvolle buik die bijna pijn doet mijn bed in! Heb ik ook gewoon nog avond gegeten, logisch dat ik buikpijn heb!

Pppffff, net thuis van het uitvaartcentrum. Met de kinderen afscheid genomen, pittig maar wel goed. Hij lag er niet zo heel mooi bij vond ik, maar door de kinderen en al die vragen word je toch een soort van afgeleid. Heb nu 2 x een Snickers op, stroopwafels en croissantjes en nog heb ik zin in wijn! Zit niets anders op dan uitzitten!

Succes Ineke!

Bijna perfect dan.....;-)) Dag 3, na het overlijden van...Vandaag vrij, jongste een margedag dus even tijd samen en de nodige regeldingen. Mijn oom dacht altijd dat hij het eeuwige leven had dus heeft niets op papier gezet, heel vervelend voor de nabestaanden. Dan moet het vlg. De regels van de wet en we zien dat dan maar als zijn keus maar dat betekent in de praktijk dat er mensen gaan erven die helemaal geen contact meer hebben en zelfs niet komen op de begrafenis. Nu vinden wij dat op zich niet zo interessant, maar mijn kinderen willen heel graag een aandenken en dit hoeft geen waarde te hebben maar zelfs daar wordt dan moeilijk over gedaan. Ik vind het vooral heel verdrietig en ben wederom teleurgesteld in mensen. Ik wil me er niet over opwinden maar doe dat dan toch, vooral ' s nachts. Hij hoorde zo bij ons gezin dat het zo raar blijft dat hij er niet meer is. Vanmiddag met de kinderen afscheid nemen voor de crematie morgen. Kaartjes gemaakt en erbij leggen en ik heb zo goed mogelijk uitgelegd wat ze te zien krijgen als ze willen kijken. Bij de KP een beetje teleurstellend gesprek, hij weet het eigenlijk ook niet zo heel goed.....wel komt er hulp in huis in de vorm van IPG. Ben benieuwd, maar alles laat lang op zich wachten maar nu zitten we met de problemen. Inmiddels al ruim een jaar dat het uit de hand dreigt te lopen en nu dus nog meer geduld. Ik zie het 2 weken aan en anders trek ik gewoon weer aan de bel! Dat heb ik inmiddels wel geleerd, niet blijven afwachten want zij ondernemen verder niets. Niet drinken blijft nog even mijn dagelijkse realiteit, was het al maar nu toch weer wat meer! Ben inmiddels erg moe van het slaaptekort en het verdriet maar ook dat komt wel goed ...weer....

Wat zijn jullie toch lieve mensen! Helaas een vreselijke nacht, dan is er geen afleiding en komt het verdriet hard binnen. Dat je lijf er pijn van doet. Dan weer mezelf overtuigen dat het goed is, dat hem een hoop ellende bespaard is gebleven. Sta nu te tollen op mijn benen, ik zou met een inval werken en ga vragen of er wat geruild kan worden want dat is me wel een beetje teveel gevraagd. Was zo aan het mopperen op mijn dochter , hoorde mezelf maar kon het niet tegen houden, heel vervelend. Heb wel oprecht sorry gezegd, en uitgelegd dat ik erg slecht geslapen heb en daardoor een kort lontje heb! Maar dat ik dat niet moet afreageren op haar. Gewoon balen dat ik net deze week extra moet werken, maar ja, het is niet anders. Vandaag gaat weer goed komen met niet drinken! Nu even weer dag voor dag aanpakken!

Zo, lig nu op bed met een buik vol chocolade waarvan ik lig te stuiteren maar ik drink niet! En daar ga ik ook weer mee opstaan morgen. Morgen einde van de dag, direct door voor de spoedafspraak met de KP en dan woensdag afscheid nemen en donderdag de crematie. Heb die middag vrij genomen, direct door is me te heftig! En dan donderdagavond heb/ had ik een concert. Aan de ene kant even los en echt afleiding maar aan de andere kant misschien wel veel te gevaarlijk om op zo' n verdrietige dag zo dichtbij de verleiding te komen...... Iedereen bedankt voor de steun en tot morgen en welterusten voor later of nu?!

Dank jullie wel! Wat heb ik belachelijk veel trek nu! Me toch veel ingehouden vandaag en nu net thuis en overvalt het me ineens, maar ik ga niet drinken! Het voegt niets toe, het levert niets op en het verandert niets blijf ik maar herhalen voor mezelf maar wat ben ik in de war. Ik moet wat doen maar heb inmiddels zware hoofdpijn, ik ga toch bezig want het is hier ontploft en anders denk ik alleen maar aan drinken!!! Nu heb ik ook nog lekkere biertjes in huis....gggrrrr... Sterk zijn en blijven! Ik kan het! Ik mag verdrietig zijn maar het uitten vind ik zo lastig, zit zo niet in de genen ofzo.....

Pppffff, net een berichtje dat mijn oom is overleden, ben met de beste man opgegroeid en hadden nog wekelijks contact en vieren altijd Sinterklaas samen. Werkjes van de kinderen lagen klaar want we zouden vanmiddag nog heen gaan. Het leek wat beter te gaan en een verpleegtehuis zou vanmiddag het gesprek zijn. Het ergste vind ik dat hij uit zijn bed is gevallen en dus daar, op de grond is overleden. Bah! Moet ik net deze week extra werken en moet dus nu ook heen, flink schakelen dus, nu ben ik daar wel goed in maar ik ben toch ook erg verdrietig maar dat mag nu ook van mezelf. Op het werk wel voldoende afleiding. Mijn jongste is ook zo verdrietig, wilde zijn herfsttafeltje niet bij de kist neer zetten. Hij houdt hem nu wel zelf. En dan mijn lieve ASS dochter, die stuitert gewoon vrolijk door en is blij dat ze gewoon met de taxi naar huis mag. Bij haar werkt het echt anders en dat is helemaal goed! Moet gaan! En toch is het eerste waar ik aan denk.....drank. .tja......direct zonder over na te denken, is het daar! Wat zit het dan nog aan de oppervlakte zeg. Denken dat je goed gaat maar oppassen geblazen! Dat weet ik dan wel weer!