Hoi Ziza, Ik begrijp je verhaal heel goed (denk ik). Als je er middenin zit, dan ben je zo ver heen, dat er geen keuze meer overblijft. Ook ik heb dat aan de lijfe ondervonden, maar toch.... Het feit dat je nu wel hebt kunnen stoppen, is een keus geweest. En wat je in het algemene stuk schrijft kan inderdaad wat genuanceerder (zoals je zelf dus ook aangeeft). Ik vind het zelf wat te kort door de bocht om te verhuizen als je bijvoorbeeld last hebt van de buren... dat is dus weglopen van een gevoel. Het kan hoor, maar je zult het vast weer tegenkomen bij de volgende buren (bij wijze van, want het zijn niet alleen maar de buren). Mensen om je heen kun je niet veranderen, je moet dat zelf doen. Ik kan ook bijv. mijn ouders niet veranderen, ik moet aan mezelf werken om met bepaalde situaties om te gaan en dingen een plek te geven, vluchten gaat niet meer, ook niet in de drank en de drugs of wat dan ook, dat zie en merk ik maar al te goed.