Hoi allen,
Drie dagen geleden heb ik mij hier ingeschreven en mij helemaal scheel gelezen . Wat een verhalen allemaal, zo herkenbaar dat dit mijn motivatie alleen al doet toenemen!
Even voorstellen dan maar?
Ik ben 41 jaar, geen kinderen, soms lat-relatie (gaat altijd weer uit, rara waardoor dat komt, ook al hadden exen het soms niet eens door). Pech gehad met mijn opvoeding, valt wel onder het kopje "geestelijke kindermishandeling", maar daar wil ik de schuld niet op schuiven.
ZZPer die veel thuis werkt, dus overdag drinken sloop er ook in...
Ik drink eigenlijk al 10 jaar te veel, en de laatste jaren ronduit veel te veel, nog erger: stiekem drinken, thuis 1 of 2 flessen wijn, maar soms ook een stiekem "tussenrondje" als ik voor vrienden drankjes ging halen: "Doe dr maar 1 jenever bij, barman", en die dan naar binnen tikken. De schaamte over met name dit stiekeme is groot, erg groot .
Als student ook altijd al te veel gedronken, maar nooit elke dag. Heeft mij ook best leuke en hilarische momenten opgeleverd.
Na breakup met vriendin en tegelijkertijd enorm gedoe op werk op mijn 30e koos ik er bewust voor om mijn pijn te verdrinken, ik had niet door wat de consequenties hiervan waren. Volledig onnozel (of gewoon ontkenning?) daar een jaar mee doorgegaan. Elke dag. Daarna niet elke dag meer, maar wel te vaak, en als ik dronk/drink, dan gaan alle remmen los en gaat er vanalles in.
Sinds 2 jaar drink ik eigenlijk wel elke dag te veel en dat wordt steeds meer. Wijn, wodka etc etc (alleen geen bier) op dagen dat ik thuiswerk/weekenden, en stevig aan de zuip op de andere dagen als "beloning" voor alweer een zware dag op het werk (hoe zou dat nou komen ). Soms zelfs een borrel om 08h tegen de kater.
Ik werd steeds depressiever en ook angsten en paniekaanvallen af en toe. Daarvoor belachelijk veel psychotherapiën gevolgd, allen zonder resultaat, ook antidepressiva deden/doen niets. Bij vragen van één van de hulpverleners omtrent mijn alcoholmisbruik heb ik altijd de schijn opgehouden. Waarom? Schaamte te groot en bang dat ik dit probleem serieus moest gaan aanpakken. Nog niet voldoende inzicht in mijzelf en de effecten van alcohol denk ik.
Heel stom/bijzonder: pas 1 jaar geleden zag ik een verband tussen 10 jaar geleden begonnen te drinken en de angsten en depressies die ik ook al 10 jaar heb. Een relatie?
Sinds 2 jaar dus echt echt echt veel te veel. Daardoor veel problemen gehad: over andermans grenzen gaan, vrienden die zich erg zorgen maken, relaties die telkens maar uitgaan, problemen op het werk, steeds vaker afspraken afzeggen, eenzaam worden, ga zo maar door. Knop ging om nadat beste vriendin mij niet meer wou zien omdat zij het niet kon aanzien. Ik vaar echt op mijn vrienden en ben zo doodsbang dat ik ze hierdoor kwijt zou raken .
Direct daarna binnen 3 maanden 2x in het verkeer aangehouden: zat achter het stuur (1 promille is toch echt óók te veel). Dat was in februari; de sancties zijn mij nog niet bekend, maar ik vrees een alcoholslot. Ook dit onbekende levert veel angst en stress op, dus stess, komt u maar door met die fles.
Al met al besloten: dit wordt mijn dood, maar in het verkeer misschien ook wel andermans dood... Ergste nachtmerrie: baan kwijt, huis kwijt, ik heb al geen relatie, en hup: dakloos met een beetje pech, en dat zou dan echt mijn eigen schuld zijn.
Dát wil ik dus echt voor zijn.
Nu 6 dagen gestopt, ik slaap enorm beroerd, overdag angstig en zweten, soms trek, soms niet echt. Ik hoop hier steun te vinden en te kunnen geven, meer inzicht te krijgen en veel veel te lezen. Daarnaast opzoek naar een "maatje" om elkaar te steunen wanneer de ander het moeilijk heeft, maar ook om de ander te steunen wanneer hij/zij trots mag zijn .
Ik hoop natuurlijk een maatje te vinden, ook al bij "maatje gezocht" geschreven.
Ik doe mijn uiterste best, meer kan ik nu niet geven en daar al wél tikkie trots op .
Ik ben benieuwd!
Groetjes,
Tsjeerd