Madeleine

Sieraad, volgens mij heb ik op jou gereageerd? Waarschijnlijk niet met de naam Sieraad, maar vond jouw post wel zeer nuttig.

Maar, lieve mensen. Waarom willen jullie niet dat ik het even lekker zelf uitzoek? Ik zeg drie keer per week dat ik wegga, en niet om mijzelf op het forum te behouden, maar om letterlijk te horen, ga dan maar weg. Dan durf ik tenminste niet meer online te komen...

Haha, Sieraad. Toch weer jammer dat hij vast zit Ik weet dat ik echt moet willen. .... Ja, daar hangen de woorden achter die ik nu niet heb.

Madelief, hulp heb ik ook. Van een echte psych, niet van een vriend ofzo haha. Ik wil voor het nieuwe jaar nog even een afspraak met haar maken. Zodat we weer even gedachten kunnen wisselen. Maar het is zo vervelend om me niets waard te voelen.

Och Erik, ik vroeg me als 17 jarige weleens af hoe ze zich voelde. Ik kon het niet. En wilde het ook in vele gevallen niet. Smikkie, slaap lekker Goed, ander onderwerp dan maar?

Echt, en nu mag ik ook gedronken hebben, en ben ik nooit zo met woorden, maar maak je aub geen zorgen om mij. Ik ben niet het succesverhaal dat je leest in en boek of op internet, dat zal ik nooit zijn. Ik ben niet degene die van de één op andere dag genezen is. Voor mij is het gewoon moeilijk om te aanvaarden dat ik worstel met alcoholisme. En als ik het medicijn neem, dan doe ik dat wel overwogen. Dag 1 is voor mij; De scherpe randjes eraf halen Dag 2 is voor mij; De gewoonte die erin sluipt. Dag 3 is voor mij; Ik kan het aan. Dag 4 is voor mij; Ik ben niet leuk, niet lief, terughoudend, ontwijkend, manipulerend, verziekend etc. En dan stop ik weer tot dag 1 zich wil aandienen. Het dient zich aan. Altijd. Want na twee dagen afzien, kan het opeens weer. Ik ben op het punt dat het niet meer kan. Geen euforie meer, geen verdriet, maar gaan met die banaan. En daar wil ik naartoe. Wat het minder leuk maakt voor mij om te stoppen? Om te weten dat ik niets ben veranderd. Ik sla de deur dicht terwijl een ander iets liefs voor me doet. Hoe ik ook mijn best doe, nuchter was ik ook zo. En dat bevalt me niet. Vanavond had ik geen zin in het telefoontje van mijn vader, maar nam hem op en was opeens weer sociaal. Ik ben NIET sociaal. Ik wil het zijn. Maar wat moet ik nu eerst doen? Vriendelijk zijn tegen een ander? Vriendelijk zijn tegen mezelf? Dubbel op en beiden meepikken?

Originally posted by: Smikkie Bezopen/gedronken kan en mag je nooit zo een beslissing nemen. Maar goed.quote> Nee, klopt. Maar als ik vandaag niet had gedronken, dan had ik morgen geslikt. Dat kan morgen niet, dus zaterdag. Zaterdag kan ik niet drinken, want ik neem mijn broer en vriendin mee naar het etentje van mijn ouders. Mijn ouders konden ze niet meenemen, ik kom er langs. Ik kan en mag dus niet drinken, dus pilletje? Kan mijn gedachtengang nu wel weghalen, maar helpt niet meer. Dit dacht ik.

Rose, mocht ik het nemen dan twaalf uur nadat ik heb gedronken. Maar ik moet er drie nemen, dus ik denk dat ik moet kiezen voor zaterdag; ochtend, middag, avond? Voor de rest, ik wil echt niet dood. Niet met, niet zonder. Ik heb er de pest aan als AD mijn gedachten vertroebelen, maar geen problemen ermee bier te drinken. Ik stopte op 3 oktober en heb vele mijlpalen met het forum bereikt. Maar ik denk nu dat ik op het punt kom dat ik MOET. En het moet niet, het ligt in mezelf. Wil ik, dan moet ik. Wil ik niet, dan moet ik hier weggaan. Want ik doe niemand goed door hier te blijven. I know it all. Nu nog handelen. En ik hoop echt op jullie steun. Want als ik de eerste pil neem. Dan kan het heel makkelijk gaan of heel moeilijk worden. Ondanks dat ik het proces denk alleen te doen, hoop ik dat jullie me willen helpen.

Eigenwijze drol? Ik was nog niet eens zover om te antwoorden Iets in mij wist en weet wel dat het veel is. Mijn lichaam geeft veelal aan dat het teveel is. Maar als mijn ouders het konden drinken, waarom ik niet?

Als ik het goed zeg dan zijn het flesjes van 330 ml.

Rose, ik wil niet dood. Dus mocht ik het nemen, dan pas zaterdagavond. En alleen als ik vrijdag niet heb gedronken. Maak je aub geen zorgen om mij! Er staat op het doosje: : Gebruik bekend en daarna; gebruik geen alcohol bij dit middel.

Originally posted by: Smikkie Originally posted by: Madeleine Ik drink voor mezelf niet extreem, Smikkie. Mijn ouders dronken 3/4 voor het eten en 4/5 na het eten en ik drink er 12.quote> Wat 12???quote> Flesjes.

Erik; De tekst zoals hij onder mijn posts staat, daar ben ik het ook niet helemaal mee eens. Ik ben het er wel mee eens dat het onbelangrijk is, sommige daden, maar dat we niets doen, dat er niets veranderd. De tekst die mij geroerd heeft, is de tekst van de film 'remember me'. Daarin wordt pas duidelijk, waarom sommige dingen onbelangrijk zijn, maar belangrijk genoeg zijn om ze alsnog te doen. Ja, ook met de tekst onder mijn posts keer ik graag buiten mezelf.

Ik drink voor mezelf niet extreem, Smikkie. Mijn ouders dronken 3/4 voor het eten en 4/5 na het eten en ik drink er 12.

Om nu en altijd maar eens schoon schip te maken.... Ik heb gedronken... En ik ga nu maar weg van het forum, want ik breng niets dan goeds. Ik kom wel weer terug als het kan.

Smikkie, je mag best doorgaan. Door jullie heb ik gisteren voor het eerst gehuild zonder drank. Niet weten waarom. Maar gewoon, omdat het kon. En daarna heb ik heel veel problemen gedroomd. Maakt wel dat ik vandaag wat beter wist waar ik vandaag mee bezig zou gaan. En ik huil nog steeds, klinkt zo zielig, maar wat heerlijk kan het soms zijn om het niet op te kroppen, maar gewoon even te huilen. Krekel, ik herken mezelf wel in jou. Wat jij hebt gedaan, heb ik in de afgelopen jaren ook meerdere keren gedaan. Niet op een forum, maar lekker vechten als een visvrouw in de kroeg. Maar wat goed dat je er nu weer nuchter op door gaat!

Krekel, zat er dan onaangeraakte woede in jou? Want als ik heb gedronken, enkel bier, dan word ik soms zo boos, dat ik het houd op onverwerkt verleden. Maar dat is eigenlijk dan niet zo, bij jou? Gewoon boos, omdat drank je kwaad maakte?

Yvonne en MM (domme appeltjes ), hoe dom het ook klinkt. Ik durf hier niet meer te sjoemelen, omdat jullie vertrouwen in mij hebben. Vertrouwen dat het goed komt. Smikkie, nee ik wil niet zijn waar jij vandaag bent gekomen. Ik heb onwijs veel respect voor datgene dat je hebt opgebouwd. Ook al gaan sommige aspecten niet lekker en hou je trek als ik sjoemel. Ik geef soms al meer om jullie, dan om mezelf. Ik erger me soms ook meer om anderen, dan om mezelf. Ik wil stoppen, echt waar. Maar ik wil dat het uit mezelf komt en niet met medicatie. Want medicatie maakt dat ik 'het' echt ben. En misschien moet ik het gewoon aanvaarden, dit is wat ik ben. En het moet stoppen, wil ik de toekomst in. En misschien moet ik Refusal nemen, om nooit meer te drinken. Maar de hele weg, zoals de afgelopen maanden al een weg voor mij waren (nog nooit zoveel bij elkaar gejankt), maakt misschien wel dat het gewoon de juiste middel is? Eenmaal ingenomen is nooit meer een weg terug. En misschien is dat wel het punt waar ik op moet hopen?

Krekel, je bent minstens zo boos als ik ben. Heb je iets waarin je je inmiddels kunt uiten? Of waar je mee bezig was, waardoor je nog even extra boos was?

Ik sjoemel me een weg in het rondte. Omdat ik jullie niet teleur wil stellen, mijn vader niet teleur wil stellen, maar mezelf nog steeds niets wil ontzeggen. Ik heb heel wat afgelogen afgelopen maanden. Daar kan ik gewoon simpelweg niet meer overheen. Was ik in Oktober en November meer nuchter dan dronken? Ja! Omdat ik dacht dat ik daarmee een succesverhaal schreef. Nog niet eens voor mezelf, maar voor anderen die het 'daadwerkelijk' waren. Ik kom nu tot het punt waar ik het voor mezelf moet doen. Voor mezelf, niet voor anderen. En ik ben er nog niet over uit of ik het waard ben. En dat klinkt heel zielig, niet de bedoeling, maar ik heb nog niet het idee dat ik zover ben om mezelf te mogen zijn. Want ik vind mezelf nog niet leuk. Vannacht wel een droom gehad, vanuit mijn onderbewuste, dat ik klaar ben met het verdriet van vroeger. Maar IK kan het niet loslaten.

Nu snap ik er echt niets meer van! Ik probeer wel het goede te doen, maar hoe kom ik tot het goede als niemand me verteld hoe het werkelijk zit? Geen aanval op het forum, want ik heb nog nooit zoveel hulp gehad, als dat van jullie! Het verhaal wat ik heb gedaan in mijn eigen draad, of in een dagdraad, is het hetzelfde als wat ik de huisarts heb verteld. Dat ik vanwege mijn eigen risico, mijn behandeling door verslavingszorg mag uitstellen tot Januari van de Arboarts. Dat ik niets aan de 'pammetjes' heb, omdat ik daar heerlijk op drink. Hij weet net als mijn Arboarts (ook tot voor kort een verslavingsarts van VNN) van het feit dat ik hier kom, maar dat mezelf aansluiten op een dagpact niet voldoende is. Dat ik een extra stok achter de deur nodig heb. Ben er ook eerlijk over geweest dat mijn langste try 'slechts' 16 dagen was. Vertel me aub wat ik verkeerd doe, want vooralsnog denk ik eerlijk te zijn?

Ik dacht ook altijd dat mijn huisarts mij niet kende, tot een opmerking hier op het forum, dat hij mij waarschijnlijk beter kent dan wie dan ook. Want ik manipuleer mijn weg er wel in. En bij mijn huisarts is mij dat nog nooit gelukt. Ik had dan ook nooit verwacht dat hij mij een medicijn als Refusal zou voorschrijven en al helemaal geen 30 stuks in één keer. Maar hij deed het wel. En misschien wel dat hij nu eindelijk mijn problemen geloofd. Dat hij gelooft dat ik beter wil worden. En ik wil ook beter worden. Elke dag opnieuw. Maar het baart me ook zorgen. Niemand kan me vertellen dat het zo makkelijk was om opeens te stoppen, want als het makkelijk was, was dit forum er niet. Maar het is mijn gevoel. Het is het gevoel dat ik mijn probleem nu echt erken. En ik snap dat een ander dat nooit heeft gehad. Want alcoholist zonder/met medicatie is evengoed een alcoholist. Het is voor mij een gewetenswroeging. Want neem ik het, dan is er niet alleen een weg terug voor mijn alcoholinname, maar ook niet voor mijn woorden. Dan kan ik niet opeens zeggen dat ik toch geen alcoholist ben, dan kan ik niet opeens een biertje aannemen, dan ben ik alleen. En ik snap nog steeds dat het onoprecht klinkt. Niet alleen dat, maar ook dat ik wil stoppen. Maar, ik heb geen andere woorden. En vanuit mijn vingers oprecht en gemeend.

Yvonne, mijn huisarts. Gisteren.

Dank je.

Geen probleem, Irunalone. Ik kom ook wat hatelijk over, maar dat is helemaal niet mijn bedoeling. Dat ik in gedachten mijn probleem met alcohol heb (h)erkend, is één ding. Nu maak ik het zichtbaar voor mezelf. Door de eerste pil te nemen, maar ik kenbaar, aan mezelf, dat ik echt een probleem heb. En daar heb ik het erg moeilijk mee. Ik kan honderd keer tikken dat ik iets wil, dat ik nooit meer zonder wil, dat ik elke hulpmiddel wil aangrijpen om het beter te maken. Maar of het echt zo is? Dat zal blijken uit de eerste van de drie pillen die ik moet nemen. En voor de eerste van de drie pillen, hoort de bijsluiter. Maar voor nu, ik ben er nog niet klaar voor. Sorry mensen, het is echt zo. Ik vind het te spannend.