Madeleine

Vandaag ben ik trouwens 'jarig'. 30.5 jaar.

Slechts uitzendinggemist? Flikken Maastricht van gisteren was erg spannend. Op zoek naar God, vond ik interessant. En als je ook video's on demand d.m.v. betaalde pakketten van die providers, zou ik in slaap vallen met Louis Theroux. De meest gehate familie van Amerika, deel 2 is nu beschikbaar, vond ik weer erg interessant.

Dat is ook een pluim waard, Harjet. Jouw week komt nog wel. Jopie, klinkt als een geslaagde vakantie. Top! Met mij gaat het goed. Heb door de postings in mijn eigen draad, van anderen, weer nieuwe inzichten gekregen. Wilde de hele tijd reageren, maar kwam er qua woorden tikken even niet uit. Morgen weer een dag.

Harjet, het zijn twee wijntjes geweest. Je hebt gezellig iets gedronken met jouw zus. Kan gebeuren, toch? Houd het klein, zeggen ze hier altijd.

Ik zag jouw lege post in jouw eigen draad en vermoedde al zoiets. Houd je het ook verantwoord? En een smiley is een momentopname. Het kan nu nog verantwoord zijn, maar het kan ook fout aflopen.

Jane & Harjet, bedankt voor jullie reacties. Ik probeer al de hele dag te reageren, maar het is even een harrewar. Dus als jullie het niet erg vinden, dan reageer ik morgen even inhoudelijk.

Goedemorgen iedereen! Gelukkig ben ik er nog steeds. Toch een paniekaanval. Denk ik. Ik ben al gedoucht, opgemaakt, al de deur uitgeweest en nu wachten op een pakketje. Fijne dag!

Even schrijven op mijn eigen draadje. In de afgelopen weken ben ik weinig op het forum geweest. Voornamelijk omdat ik me schaamde. Mij schaamde, omdat ik in achtbaan van terugvallen leek te zitten. Het is niet zo dat ik tijdens mijn afwezigheid hier continu naar de fles heb gegrepen, dat dan weer niet, maar er zat ook niet echt meer een rem op. Het begon allemaal met mijn terugval met Refusal. Ik was niet tevreden met mijn avond drinken. Want ik heb die avond het meeste weggegooid. Dat was ook goed ook, het was gevaarlijk wat ik deed, maar het was vanaf dat moment wel einde Refusal voor mij en er was nog maar één gedachte, drinken en dan zoals ik gewend was. En dat heb ik toch eigenlijk niet gehad tijdens de dagen dat ik dronk. Want ik kocht een klein kratje, dronk er wat van, voelde een beetje een roes, maar vooral erg moe, gooide de rest (zes van de twaalf flesjes) in de gootsteen, ging naar bed, stond op met een kater, zat mijn kater uit, bracht het statiegeld terug naar de supermarkt en bedacht me of ik nog een krat wilde meenemen. Eén keer heb ik bijna huilend in de supermarkt gestaan van vermoeidheid. Ik was zo verschrikkelijk moe en het enige wat ik wilde was terug naar huis, koffie zetten en de avond voortzetten zoals ik al een beetje gewend was van mijn maand nuchter zijn en vroeg naar bed gaan (en dat was na twee dagen drinken, in totaal een heel klein kratje (12 flesjes). Zo zonde dat ik continu de overige zes in de gootsteen leeggooide. Nou ja, zonde van het geld) Er is dinsdagavond iets gebeurd, een gesprek waar ik erg van onder de indruk was, waardoor ik woensdagochtend heel vroeg bij de supermarkt stond. Mijn dag drinken, zoals ik me zelf voorgesteld had. Ik kocht i.p.v. een klein kratje een gewone krat van 24 flesjes en heb het op een zuipen gezet. Krat heb ik nooit leeg gekregen en wederom was de gootsteen in dat opzicht mijn grootste vriend. Wederom zonde van mijn geld, maar och. Dat wat er dinsdagavond is gezegd, is iets waar ik al jaren mijn ogen voor heb gesloten. Van nature ben ik geen einzelgänger. Ik ben het vertrouwen alleen verloren in mensen. Telkens als ik me voor 100% voor een ander inzette, lieten ze mij na al mijn hulp vallen. Mijn vader was kapot van verdriet toen mijn moeder van hem scheidde. Elke dag hoorde ik zijn klaagzang aan en ik heb hem geholpen waar ik kon. Toen er een nieuwe partner in het spel kwam, bestond ik niet meer. En hulp vragen? Nee, hij gaf niet thuis. Te druk met verliefd zijn en later met zijn leven. Mijn moeder is de schuldige van de scheiding, maar zo heb ik haar nooit echt gezien. Ze kreeg net zo snel als mijn vader een nieuwe liefde, ging samenwonen aan de andere kant van het land en belde mij elke dag om over haar vriend te klagen. Hij ging vreemd, zo maar weekendjes weg en ik steunde haar waar ik kon. Ik heb haar altijd gesteund waar ik kon. Toen zij terugkwam met haar vriend, ze vergaf hem alles, heb ik geprobeerd hem aardig te vinden, maar zijn daden waren niet netjes. Mijn moeder zat telkens huilend achter bij tafel en ik heb elke klaagzang aangehoord, altijd. Altijd had ik tijd, ook als ik geen tijd had. En toen ik eens belde met iets, wat waren haar woorden? Nu niet, want ik heb weekend. Heb ik geen zin in. Mijn moeder liet mijn vader mij altijd slaan, ze liet haar vriend mij ook altijd slaan. En als ze haar zin niet kreeg, mijn broertje idem. En mijn broertje, die omwille van de scheiding aan de drugs ging, nam ik elke donderdag mee naar de kroeg, zodat hij zijn gedachten kon verzetten. Omdat de ouders te druk waren met verliefd zijn, zorgde ik zelfs dat zijn financien geregeld werden. En toen voor hun alles weer rustig werd, broertje nog wel steeds verslaafd aan de drugs, bestond ik niet meer. Vrienden is niet anders. Als zij iets hebben, dan ben ik er. Als ik iets heb? Dan neem ik niet eens de moeite meer om ze te bellen. Ik weet niet eens of mijn vrienden wel tijd voor mij hebben als ik tijd nodig zou hebben. Een relatie? Ik moet er niet aandenken. Veel te bang dat het verleden zich herhaalt. En als ik dan al ergens mijn verhaal kwijt zou willen, dan is het toch op voorhand al mijn schuld. Dan heb ik een grote mond gehad, dan heb ik iets verkeerd gedaan. Ow, en dat is een oordeel zonder naar mijn verhaal geluisterd te hebben. Dat was vroeger al zo, dat is nu nog steeds zo. Het verhaal gaat dan zo:"Ik heb een meningsverschil met ..." Mijn vader:"Ow, wat heb je nu weer gedaan? Je hebt vast iets fout gedaan. Ga het maar goed maken". Als kind, als jong volwassene, als volwassene. En om ermee om te kunnen gaan, verdrink ik het. Ik beweer liever alleen te zijn, nergens zin in te hebben, niemand nodig te hebben, alles alleen te kunnen. Maar er schreeuwt iemand heel diep in mij:"Help me! Help me nu toch eens!" Maar er is niemand die antwoord. Er is niet eens iemand die luistert. Ik ben begonnen aan mijn derde dag nuchter. Ik ben ontzettend zenuwachtig, omdat ik dit nu heb opgeschreven, omdat het in gedachten blijft, omdat ik het gevoel heb dat het verhaal niet af is, omdat ik niet weet wat ik er mee moet. Tijd zal het leren, denk ik zo.

Dank jullie wel. Ik wil wel meer tikken, maar weet niet precies wat.

Dan ben ik dus gestrest. Want daar komt de ademhaling vandaan. En dan ben ik ook bang dat ik weet waar het vandaan komt. Nu alleen even kijken hoe ik het ga oplossen.

Het gaat er niet om of het mij wel of niet interesseert, het gaat erom dat ik het niet kan voelen. Ik weet dat ik druk op de borst heb en geloof dat mijn ademhaling daar ook vandaan komt. Maar of dat überhaupt kan? Ik weet dat als je rustig wilt worden, je vanuit de buik moet ademhalen of in ieder geval moet concentreren op de buik. Het gaat niet om interesse, puur om onkunde. Vond het vroeger niet interessant, vroeger niet geleerd, expres ontweken ook nog en dat houdt in dat ik er tegenwoordig niets vanaf weet.

Het gaat volgens mij nu iets beter. Ik heb even rondgelopen in huis en even buitengestaan. Johan, waar moet de ademhaling vandaan komen? Biologie heeft me nooit geïnteresseerd. :$ Denk dat ik tegen hyperventilatie aanliep. Hoop ik tenminste. Ben de laatste paar dagen verschrikkelijk bang en paniekerig voor alles. En misschien dat ik onbewust iets aanstuur ofzo. Dank jullie wel iig.

Nee, gisteren ook niet gedronken. En ik heb Refusal al een tijd niet gehad. Het voelt gewoon heel eng. Moet wel bekennen dat ik dit al wat langer heb. Maar bij tijd en wijle. Gistermiddag tijdens het televisie kijken, in de avond tijdens televisie kijken, vanmiddag terwijl ik aan het autorijden was en nu weer. Het is niet constant, dus dan moet het hyperventilatie zijn, denk ik? Maar het voelt zo ongelofelijk eng. Ik ben hier maar alleen.

Is hier nog iemand? Ik weet even niet goed wat ik moet. Ik wil er ook niemand mee lastig vallen. Maar ik voel me absoluut niet goed. Kortademig, spierpijn tussen de schouderbladen, pijn op de borst. En ik begin te twijfelen of het serieus kan zijn of dat het hyperventilatie is, omdat ik tegenwoordig overal bang voor ben. Ik heb trouwens niet gedronken. Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik bedoel het woord eenzaam als aleenzaam. Ik heb bijvoorbeeld nooit het idee iets goed te kunnen doen. Een vriend slaat me en misbruikt me en het enige wat mijn vader weet te zeggen is:"Als je zo doorgaat, houd je niemand over". Well, ok. Welke kant moet ik op? Jen, Nice. Versta er alleen niets van.

Lytse, heel erg eenzaam.....

Qua probleem gaat het slecht met mij, met mij gaat het goed.

Gisteren heb ik een gezellige avond gehad bij de buurman. En het was niet om buurman dat het zo gezellig was. Ik kon eindelijk weer eens heerlijk schreeuwen en ouwehoeren, met drank. Ja, ik heb me afgevraagd of zij, de ex-vriendin, van de onderbuurman ook een alcoholprobleem had, maar toen kwam ik haar (helaas) tegen in de supermarkt. We zijn beste vrienden, ineens. En ik kan er niet mee omgaan. Blegh, hoe krijg ik mezelf weer op de rails?

Iedereen is stil van mijn verschijning Ik wil mijn verhaal wel doen, maar ben bang voor het commentaar. Heb vandaag alle grenzen van mijn zijn overschreden.

Ja, Lenie. En ik kom binnen en op Iet en Rick na is het opeens stil.

Ietje, het is hier even heksenketel. Laat ze maar (even). Jij hebt een op je feestmuts.

Ietje, je hebt vanavond gedronken, maar niet zoveel als je normaal zou drinken? Pluim toch? Volgens mij zijn ze op het forum een beetje in de war ivm het niet meer mogen posten van filmpjes?

En niemand die mijn vraag beantwoord?

Kent iemand van die dagen waar niets mis mee is, waar je alles mis mee laat zijn?

Smik, las jouw week en durfde nog even niet te liken. .Dus niet gedaan. Drugged staat op de schijf.