Madeleine

Het is best grappig. Begin ook opeens te snappen wat voor onding ik eigenlijk ben met drank op. :$

Originally posted by: Johan W En melatonine werkt normaal wel voor je Madeleine?quote> Ja, de pure melatonine voorgeschreven door de huisarts wel. Maar dat is erg kostbaar.

Ietje, zal ik daar eens eerlijk antwoord op geven? Ik geloof het meestal wel. Er zit in de drinkende Madeleine een hoop desinteresse. Ik kreeg iets, las even snel de bijwerkingen, gooide het doosje en bijsluiter weg en startte met slikken. Eén keer geloofde ik het wel en daar had ik ongelukken mee kunnen maken. Ik had én niet geluisterd naar de huisarts en niet in de bijsluiter gekeken. Ik nam het na het ontbijt i.p.v. voor het slapen gaan. Al met al stond ik trillend, shakend en compleet gek in het hoofd langs de autoweg. Ik kon niet meer verder rijden. Ik ben wel een held in klagen. Dus direct de huisarts gebeld en geklaagd. Hij vroeg hoe ik het medicijn had ingenomen. Dus zwaar geïrriteerd aangegeven dat ik het met een glas water na het ontbijt had ingenomen. Hij begon te lachen, maar omdat het niet het eerste akkefietje was, denk ik dat hij uit zware frustratie lachte, want hij had mij een rustgevend middel voor de nacht gegeven....

Johan, het was geen slimme zet. Maar ik ga de niet slimme dingen in mijn leven niet verbergen. Normaal koop ik of een potje Melatonine bij de drogist of vraag ik de huisarts pure Melatonine voor te schrijven. Thee'tjes wil ik nog proberen.

Ietje, dat wist ik helemaal niet. Het was inderdaad erg gemaakt manisch. Het was heus fijn om even niets te voelen, maar om helemaal geen gevoel meer te hebben, dat was toch wel zo verschrikkelijk naar. Tot mijn 22e heb ik alle soorten AD geslikt, die er voorradig waren, maar niets hielp echt. Behalve de tweeweekse kuur. Al heb ik vaak gedacht dat meneer de dokter mij placebo's gaf. Want hoeveel AD's kunnen zo snel werken?

Ietje, om de ontwenningsverschijnselen te onderdrukken. En Bol, daar kan je ook best eens gelijk in hebben. Want ik ben het grauwe weer echt wel zat. Kijk er in augustus naar uit, dat het minder weer wordt, maar in Februari mag het van mij altijd wel weer zomer worden. Akelei, ik ga morgen direct even bellen. Lijkt me wel zo handig.

Ik nam Oxazepam niet, omdat ik de trek wilde laten verdwijnen. Daar was ook geen sprake van. Ik had gelezen dat het de slapeloosheid zou indimmen en dat leek me wel interessant. Het medicijn is niet van mij en zat al maanden in mijn toilettasje vol met medicijnen en dacht 'Baat het niet, dan schaadt het zeker niet'.

Oxazepam had ik al helemaal uitgeplozen. En ik kan me niet voorstellen dat een kalmerend medicijn een andere uitwerking heeft. Maar het is wel vanaf toen dat de paniekaanvallen zijn begonnen en dat ik me zo ellendig voel. 'Alleen op de wereld', terwijl er nog zoveel andere mensen zijn. Ook in mijn buurt, gelukkig. Ik moet inderdaad de huisarts weer bellen. We hadden net twee weken geleden contact gehad en zou over vier weken weer moeten. Hij houdt gelukkig ook vinger aan de pols. Misschien moet ik wel weer even aan de twee weken kuur. Ik weet niet meer wat hij dan voorschrijft, krijg het ongeveer één keer per jaar, laatste keer was oktober 2011 en dat is dan twee weken slikken en dan ben ik ook weer opgeknapt) Want nu ga ik iets heel erg geks vertellen. Ik wil niet aan de AD, omdat dat mijn gevoelens onderdrukt. (Op mijn 16e Prozac gehad en daar werd ik zo gevoelloos van, dat als mijn ouders dood voor mij neer zouden vallen, dat ik er gewoon overheen zou stappen en doorgaan met mijn leven. En daar ben ik zoooo bang van geworden, dat ik het sindsdien zoveel mogelijk probeer te vermijden).

Akelei, dat is absoluut geen probleem. Het waren hele lappe teksten en op dit moment zijn het allemaal momentopnames. Ik zit om veel dingen niet lekker in mijn vel. En als ik dat allemaal zou opschrijven, dan zou ik direct een dik boekwerk kunnen schrijven. Alcohol is niet de oplossing, absoluut niet. Ik moet ook gewoon de huisarts bellen. Ik weet ook niet waar dit vandaan komt. Kan dit een effect zijn op Oxazepam? (Heel stom, heb het geslikt zonder dat ik het op recept heb gekregen.)

Ik weet niet goed wat er met mij aan de hand is. Ik zit niet lekker in mijn vel, heb sinds een week paniekaanvallen (elke avond en ze kwamen gewoon aanwaaien) en ik droom zo erg, dat ik liever niet naar bed ga. De enige reden waarom ik niet zou drinken is omdat er geen geld voor is. Maar ik heb het gevoel dat er nu iets moet gebeuren, voor ik gillend gek word. En dan is drank wel de eerste wat voor de hand ligt. Heel dom. Ik weet niet goed waar jullie mij mee kunnen helpen. Want in principe hebben jullie mij alle kneepjes van het niet drinken bijgebracht. Maar er zit iets niet goed in mij.

Goedenavond! Ik val maar gelijk met de deur in huis en dwars door het gesprek heen. Ik heb trek. Ik zit al meer dan een week absoluut niet goed in mijn vel en trek trekt continu aan. De enige reden waarom ik niet drink, is omdat er over twee dagen een nieuwe maand voor de deur staat en de rekeningen weer betaald moeten worden. Maar ergens zegt er ook een stemmetje; Wat maken rekeningen uit? Dan betaal je ze ooit wel weer een keer. Sja, zo schiet het niet op. Ik heb net gegeten, zit nu aan de koffie, paf me een ongeluk, maar er blijft iets niet goed zitten in mijn hoofd. Sorry dat ik er zo doorheen draaf. :$

Jen, misschien krijg je geen bedankje, maar weet dat hij door jouw inzet wellicht gered wordt. De film is wel indrukwekkend. 30.000 euro voor een film en ik zie geen verschil met een film van een miljoen euro.

Jij helpt hem, dus laat die ouders maar voor wat het is. Pas als hij aangeeft dat het niet hoeft, dan moet je stoppen met 'bemoeien'. Want ik zie het niet als bemoeien, maar als iemand die het beste met iemand voor heeft. En volgens mij heeft hij het nodig.

Maar wat vindt jouw zwager ervan? Is hij er wel van gediend?

Voor de mensen die het leuk vinden of lijken, er is een mini-film op RTL4 aan de gang. Het schijnt over een jongen te gaan die in een winkelcentrum alles overhoop schiet en zichzelf van kant maakt? Even suggestief, want ik heb maar een deel van het verhaal van Thijs Romer meegekregen in Life4you. Leek me interessant, dus ben het nu aan het kijken.

Waar wilde je jouw zwager mee helpen, Jen?

skattaboo, is dat nieuw Johan? Ik vind het fijn dat we zo goed met elkaar hebben kunnen praten. Ook al vond ik het op een gegeven moment weer genoeg en ben verder met het gesprek gegaan over zaken die niet over het gevoel gaan. Ik kan volgens mijn vader en stief gewoon mezelf zijn, gewoon dingen doen zoals ik ze wil doen, problemen aanpakken zoals ik denk dat ik het moet doen, mijn vader veranderd niet, maar ik moet weten dat hij het niet slecht bedoeld en al met al gaan we gewoon verder.

Mijn vader stuurde me, heel modern, een Whatsapp; Hoe is het met je? Heb vanmiddag op thuistel gebeld. Ik wilde hem een bericht sturen, maar ook eigenlijk wel eens kwijt wat ik kwijt wilde. Dus ik belde hem. Direct dikke tranen. Maar we hebben goed gepraat, in hoeverre dat mogelijk is, en dat was wel fijn. Het kwam er eigenlijk op neer dat hij het allemaal niet zo stekelig bedoeld als ik het opvat. En dat zijn vrouw het moeilijk vindt om met mijn 'problemen' om te gaan, en het helemaal niet als snerend bedoeld, maar meer uit onwetendheid reageert. Probeert het goede te doen, wat dan toch slecht overkomt. We hebben afspraken gemaakt. Ik kan mezelf zijn en zij zullen mij eerlijk zeggen als het niet strookt met hoe zij iets zien. Gewoon open en eerlijke communicatie. Ik hoop dat we de afspraken na kunnen komen.

Ik heb net met mijn vader gebeld. En de uitkomst is positief. Maar ik weet even helemaal niet wat ik ermee moet. Enerzijds was het zeer positief, anderzijds.... Ik weet het nog niet precies.

Kennen jullie dat gevoel van willen schreeuwen, maar even niet weten waarom precies? Ik zit hier hyper te zijn in mijn eigen huis...

En toen belde mijn vader opeens. Alles is uitgesproken.

Goedenavond! Waarom is mijn buurvrouw hyperactief? Ze is dik in de zeventig, komt sinds dit jaar heel moeilijk onze trappengang nog op en toch is ze de enige die onze portiek sneeuwschept en voorziet van zout. Toen haar buurman, man van mijn leeftijd, ging verhuizen (hij hielp haar altijd), heb ik mij voorgenomen om haar nu in het vervolg te helpen. Maar kan er verdorie niet tegen lopen....

Lytse - Wij kruizen elkaar net. Ik was bezig met mijn boekwerk te publiceren, toen ik zag dat jij ook had geschreven. Waarvoor dank. Er zit voor mij heel veel herkenning in jouw verhaal en jouw psych had natuurlijk gelijk. Willen we dat? Ik ben ergens wel zo ver dat ik niet voor iedereen meer aardig en lief wil zijn en ook zeker niet meer wil worden gevonden. Want het heeft me in het verleden alleen maar ellende opgeleverd. Altijd de gebeten hond en dat heeft echt heel diep gezeten. Ik heb zelfs geprobeerd om echt altijd lief en aardig te zijn en als anderen dan vonden dat ik dat toch echt niet was, dan was ik beledigd. Want ik bedoelde het toch goed? Heb in de tijd dat ik bezig ben geweest met mezelf weer zijn, inderdaad ook het stukje eigenwaarde weer terugkrijgen, geleerd, dat ik alleen gelukkig word als ik met mezelf door één deur kan. Als ik mezelf leuk vind, dan komt het vast goed met anderen. Ze hoeven me niet leuk te vinden, maar ze mogen dat. Het blijft een gevecht. Maar ik hoop er op een gegeven moment wel sterker uit te komen.

Allereerst heel erg bedankt voor de reacties. Dat vind ik heel erg fijn, omdat het mij ook weer stof tot nadenken heeft gegeven. Ik wilde gisteren al reageren op Jane en Harjet, maar helaas was ik een beetje in de harrewar, dus er kwam niet echt iets op schrift. Dus… Ik doe nog een poging. Jane – Je schrijft over een pubertijd die later pas invalt. En dat vind ik een goede. Want dat idee heb ik ook. Of, ik durf het niet onder de pubertijd te gooien. Mijn ouders zijn heel erg jong getrouwd. Beiden om uit hun huidige situatie te komen. Mijn moeder had ouders die problemen hadden met drank en mijn vader werd op dezelfde manier gekleineerd, zoals hij nu bij mij doet. Toen ik oud genoeg was om alleen thuis te blijven, althans daar zijn de meningen altijd over verdeeld geweest (11 jaar), zijn mijn ouders eigenlijk niet meer thuis geweest. Ze werkten beiden 40u, zaten dagelijks op het voetbalveld en hadden een breed scala aan vrienden. Eigenlijk was het toen al mis, want zeven jaar later werden ze verliefd op een ander. Zelf heb ik van mijn 11e tot mijn 26e altijd de zorg gehad voor anderen. Eerst voor mijn ouders en broertje, ik ben inderdaad de ouders, en daarna voor mijn toenmalige vriend. Ik weet nog goed dat, toen ik weer ‘thuis’ kwam wonen bij mijn moeder en haar vriend (haar grootste wens), heb gezegd dat het eerst tijd was voor mij, dat ik nog dingen moest doen nu ik nog jong was en dat niemand mij dat zou afnemen. Dat is wel gebeurd. Want ook toen viel ik weer terug in de zorgende rol. Pas toen ik op mijn 26e besloot dat het echt tijd was voor mij, door uit huis te gaan, heb ik iedereen verzocht mij een tijdlang met rust te laten, dat ik dat nodig had, maar echt rust heb ik pas sinds twee jaar, sinds ik tegen mijn moeder heb gezegd dat ik haar even niet wilde zien. Dat getrek werd me echt teveel en daar ben ik ook eerlijk in geweest. Ik heb nu dan ook eindelijk de rust gekregen, weliswaar op een niet leuke manier, die ik altijd wilde en dit is ook de tijd dat ik naar mezelf moet kijken. Hoe ga ik verder? En inderdaad, in mijn pubertijd heb ik alleen maar onverantwoordelijke dingen gedaan. Dingen die ik, volgens mij, al heel erg lang had moeten doen. Maar nu ik deze dingen deed, werd ik met de nek aangekeken, omdat ik daar toch eigenlijk wel te oud voor was? Ja, dat klopt. Het is inderdaad mijn kant van het verhaal, want mijn moeder heeft een ander verhaal. Zij vindt mij ongrijpbaar en niet te begrijpen. Zo heb ik haar vier jaar geleden gezegd dat ik rust wilde en toen ik twee jaar geleden het contact verbrak met dezelfde woorden, zei ze: “Maar DAT roep je nu al twee jaar! WAT wil je van mij?” Mam, alsjeblieft, dat je me even met rust laat, op adem laat komen. En dan krijgen we een heel gesprek over hoe ik haar laat vallen. En dat is het niet, maar ik kreeg het haar niet netjes uitgelegd. Heb haar ook verzocht om in therapie te gaan, want ze is heus een schat van een vrouw, maar wel met een probleem. Volgens mij verlatingsangst. Mijn vader zal mijn verhaal bevestigen. Hij heeft hiervoor ook al eens zijn excuses aangeboden. Maar helaas, het begint sinds een jaar weer van voor af aan. En dat hij mijn karaktereigenschappen wat minder vindt, of in ieder geval vindt dat ik daar iets aan moet veranderen, daar kan ik echt nog wel mee leven, maar wat ik niet van hem snap is dat hij mij altijd zo laat vallen. Ik ben toch jouw dochter? Waarom is een ander altijd beter, leuker, slimmer, interessanter, dan ik ben? Waarom ben ik niet gewoon goed genoeg zoals ik ben. Een daar heb ik misschien ook wel een antwoord op, want ik ben voor 100% een replica van mijn vader. Dus alles wat hij in mij niet leuk vindt, vindt hij niet leuk aan zichzelf. De reden dat ik het contact niet met hem heb verbroken, is omdat hij mij tenminste met rust laat. Wat ik soms ook als desinteresse kan lezen. Want hij interesseert zich helemaal niet in mij. In niets. Ik moet alles zelf uitzoeken, zelf maken en als het even kan is hij compleet absent in mijn leven. Harjet – Mijn vrienden kennen mij als een zeer zelfstandig en eigenwijs meisje. Als ik überhaupt al iets zou zeggen, dan zou ik het daarna weglachen. Dat is mijn probleem. Dus ik probeer het bij mijn ouders en ik geloof niet dat zij erop zitten te wachten. Vorig jaar vertelde ik mijn vader iets, en wat dat precies was weet ik nog niet eens, en toen kreeg hij glazige ogen en kwam niet meer uit zijn woorden. Misschien is hij er ook wel voor mij, maar misschien ligt het probleem in mij, dat ik wil dat hij er anders voor mij is? Laatste keer dat hij mij een sneer gaf, stapte ik huilend weg, en zijn vrouw zei: “Ga haar eens achterna”. En hij zei: “Jullie weten dat ik niet zo ben”. En nadat zijn vrouw naar mij toe was gekomen om met mij te praten, liep ik weer naar binnen en toen kneep hij mij in mijn ellenboog om te vragen of het allemaal goed is. Al schrijvende leer ik dat het nog allemaal niet zo slecht is. Dat het echt in mij ligt. Ik neem alles heel erg zwaar op, maar vergeet het goede. Ik vraag iets wat ik zelf ook niet doe. Ik wil dat zij mij accepteren zoals ik ben, maar ik accepteer hen ook niet zoals zij zijn. Mijn thuis is mijn huis. Ik heb moeite gehad met het hier thuiskomen en voelen. Maar al twee jaar kan ik zeggen dat als ik hier de deur open, dat ik weet dat dit mijn thuis is. Met alle imperfecties, just the way i like it. Ietjefietje - Lucid – Dank je wel! Tine – Ik wilde schrijven dat om verder te kunnen met de toekomst, ik het verleden moest leren accepteren. Maar toen schreef ik dit hele boekwerk en kom ik tot de conclusie dat ik het verleden moet laten rusten. Ik kan er niets meer aan veranderen, het is geweest. En ben ik echt zo slecht uit de verf gekomen? Wat ik nog wel zou willen leren, voor mezelf, is om net even een slag anders zijn. Dat ik me ook kwetsbaar kan opstellen. Niet dat ik om het minste of geringste loop te huilen, loop te balen, boos loop te zijn, maar zo nu en dan eens iets over mezelf kan vertellen en het dan los kan laten. Zoiets denk ik. Gedachten daarover zijn nog ietwat blur. Kate – Ik hang ontzettend aan mijn vader. En dat is erin geslopen. Vier jaar geleden heb ik vierduizend euro van hem geleend voor het huis. 3/4 van het bedrag heb ik hem, direct na het tekenen bij de notaris, terug overgemaakt en toen waren zijn woorden: “Och, dat geld mag je terugbetalen, maar het hoeft niet hoor. We hebben het niet nodig”. Op het moment dat hij werkloos dreigde te worden, moest het op stel en sprong wel terug. En het geluk is dat ik het niet kan terugbetalen, de pech is dat ik het niet wil terugbetalen, want officieel krijg ik nog geld van hem. (Ooit heeft hij beloofd het eerste jaar van mijn studie te betalen + boeken, maar dat heb ik zelf moeten betalen en er is nooit meer over gesproken). Hoe dan ook, in plaats van met mijn pap te praten over de gang van zaken of eigenlijk het geld, vraag ik hem bij elke beweging die ik maak of het wel goed is. Maar ik wil gewoon geen ruzie. Ik doe wat hij zegt, in dat opzicht, om spanning maar te voorkomen. Misschien moet ik dat gesprek toch eens met hem aangaan, zodat ik los van hem kan komen. Dan kan ik misschien ook groeien in mijn eigen zijn. Mijn moeder heb ik uit het leven gezet, om rust te creëren, maar door niet met mijn vader te praten, heb ik nog geen rust. Sorry voor het hele boekwerk. Ik vind het wel fijn om voor mezelf op te schrijven wat ik precies moet doen. Misschien heb ik de vragen niet helemaal beantwoord zoals het zou moeten. Het werd op een gegeven moment weer een beetje een harrewar. Want voor alles wat een ander doet, ben ik ook verantwoordelijk. Zoals ik al naar Tine schreef, eigenlijk.

Het is een programma, Lenie? En Agnieta, ik wil best wel reageren, maar ik heb besloten om even helemaal niets te zeggen. Maar ik wens je wel een goede nachtrust toe.