BizzyBee

Haha wie zoekt zal vinden toch?

Mooi. Dan ga ik taart bakken en in mijn dichtpen kruipen voor @Reacher Maar nu eerst koffie!

Goedemorgen allemaal. Newbee vraag (heb het antwoord nog niet kunnen vinden); mag je hier ook meeschrijven als je nog niet gestopt bent maar daar wel heel hard naartoe werkt en niet kunt wachten tot je jezelf op de dagpact mag zetten? Gisteren bij huisarts geweest en die adviseert professionele ondersteuning. Ben nu aan het onderzoeken welke kliniek en type behandeling het best bij mij past. Ik zou het zo fijn vinden om een plekje te hebben waar ik af en toe m'n ei kwijt kan Hoop dat ik welkom ben!

Oeps verkeerde topic haha

Goedemorgen allemaal. Newbee vraag (heb het antwoord nog niet kunnen vinden); mag je hier ook meeschrijven als je nog niet gestopt bent maar daar wel heel hard naartoe werkt en niet kunt wachten tot je jezelf op de dagpact mag zetten? Gisteren bij huisarts geweest en die adviseert professionele ondersteuning. Ben nu aan het onderzoeken welke kliniek en type behandeling het best bij mij past. Ik zou het zo fijn vinden om een plekje te hebben waar ik af en toe m'n ei kwijt kan Hoop dat ik welkom ben!

De laatste reactie die ik door een professional zag in het forum van "vraag de hulpverlener" is van 2015. Dus daar zie ik weinig kans op een reactie. Het was een vraag die in mij opkwam pas na het gesprek. Ik zal het zeker vragen zodra ik haar weer zie. Mogelijk ook een reactie vanuit "ik weet het ook niet precies". Kan ik ze niet kwalijk nemen. Misschien doet het er ook niet echt toe. Ik heb altijd een hele duidelijke grens gehad die ik (nog) niet over ben gegaan. Ik probeer me nu maar te focussen op wat ik nodig heb. En dat wordt steeds duidelijker. Nog even volhouden. Ik ga er geraken.

Ik heb vandaag de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Dat was een fijne positieve ervaring. Word vervolgd. Ik merk dat ik behoefte heb aan contact met lotgenoten. Maar in het topic "maatje gezocht" zie ik nauwelijks activiteit. Zijn er anderen manieren om, anoniem, in contact te komen met lotgenoten? Ik ben nog niet klaar voor openbaar contact via bijvoorbeeld AA. Hebben jullie tips voor mij?

Ik heb het gedaan! En het was een heel fijn gesprek. Dit draadje mag dicht. Kan ik dat zelf doen of niet nodig? Dank jullie wel!

Het zit erop. I did it! En hoewel dit pas de eerste stap was, ben ik blij dat ik hem gezet heb. Mijn huisarts was super neutraal, begripvol en behulpzaam. Beter dan ik had verwacht. Fijn. We hebben afgesproken dat ik komende week zelf op zoek ga naar klinieken waar ik een goed gevoel bij heb. Ik wil namelijk zelf absoluut niet een aantal weken van huis. En dus ga ik op zoek naar een ambulante behandeling. Daarna terug en zij maakt de juiste verwijzing. Gek genoeg heb ik er wel zin in. Op naar verlossing en niet meer alles alleen moeten doen. Op naar mijn diepste eigen ik. To be continued! PS ze zei dat ik in de tussentijd niet moet experimenteren met zelf stoppen. Dat voelt heel dubbel. Is dat zo gevaarlijk dan ja?

@BobBizar hoe eenvoudig het is he? Toen ik jaren geleden stopte met roken ging dat ook heel makkelijk doordat mijn mindset spot on was. Gek genoeg lukt me dat nu niet. En dat vind ik dan weer heel opmerkelijk. Zit nu in de wachtkamer. Stik zenuwachtig. Heb heel de dag niet kunnen eten van de spanning. Lets go!

Vandaag de grote dag. Pffff. Ik heb alles opgeschreven. Het liefst zou ik een afkickprogramma willen volgen. Ambulant. Maar het is lastig om te bepalen waar ik om moet vragen als ik niet weet wat er allemaal is. Dus hoop dat zij ook advies hebben.

Dat zal zeker een rol spelen. Ik bouw al tergend langzaam af per 0,1mg. Langzamer kan niet. Maar ik weiger te blijven slikken. De combi AD en alcohol is natuurlijk sowieso hartstikke fout. Dus wie weet gaat het afbouwen beter als ik van die verrekte alcohol af kan blijven.

Dankjewel lieve Francoise. Ik heb een brief geschreven voor mijn huisarts voor het geval Ik zelf niet durf morgen. Ik ben voorbereid en kan me nu alleen nog maar overleveren aan "de maatschappij". Het spijt me dat ik er gebruik van moet maken. Maar ik ga het echt doen. Geen weg meer terug. Ik hoop dat de wereld mild is, alles is al hard genoeg.

Dank jullie wel! Ik ben er zelf ook van overtuigd dat ik er goed aan doe. Mijn man is echter heel sceptisch. Dat helpt niet mee. Hij ontkent het niet maar hij heeft ook gezien hoe ik alleen maar dieper ben geraakt door mijn verleden binnen de GGZ dus hij heeft er nog minder vertrouwen in dan ikzelf. En dus heb ik ook met hem te doen. Ahhhh wat een ellende. Dilemma dilemma. Ik ga maar op tijd naar bed. Des te sneller zit het erop morgen. Ik hou jullie op de hoogte.

Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts. Het wordt de eerste keer dat ik toe ga geven dat ik een probleem heb. Ik ben nu al enorm angstig. Kom bij een huisarts in opleiding omdat mijn eigen huisarts te vol zit. Maar dat vind ik op zich prima. Ik ben er klaar voor/mee. Wie ik ook tegenover me heb. Iemand tips? Wat moet ik wel/niet zeggen? Kan ik me voorbereiden? Of gewoon gaan en zien wat gebeurd? Dank jullie wel.

Wat goed dat je al 2,5 maand onderweg bent! Helemaal op eigen kracht. Dikke schouderklop en knuffel voor jou. Hou vol lieve mama! Ik ben ook nieuw hier en nog lang niet zover. Maar mijn doelen worden steeds duidelijker en helderder. Fijn dat je hier bent.

Oh my! Echt? Dus ik ben niet de enige haha. Gek genoeg doet me dat al goed. Jij ook veel succes. Als we elkaar steunen komen we er vast wel. Ben jij al gestopt nu? Ik ga je draadje even zoeken. Liefs

Hoi Angel, Zoek je nog een maatje? Ik ben nieuw hier sinds vandaag en kan ook wel een maatje gebruiken. Mijn voorstelstukje staat hier BizzyBee

Zo, die titel staat. Die enorme drempel ben ik al over. Erkenning van mijn probleem. Morgen nog de grootste drempel; naar de huisarts. Ik ben BizzyBee, een vrouwelijke bezige bij, die zichzelf compleet verloren is. Mijn problemen zijn ontstaan na de geboorte van onze zoon in 2018, bijna 4 jaar geleden. De eerste 2 jaar van zijn leven heb ik zelf in een diepe postpartum depressie gezeten veroorzaakt door extreme hormoongevoeligheid. Ik kwam bij de crisisdienst terecht en werd op antidepressiva gezet. Ik ga jullie en mezelf de details besparen maar ik ben er zelf van overtuigd dat juist deze medicatie de eerste trigger is geweest van mijn verslavingen. Voor mijn zwangerschap leefde ik heel gezond, sportte tot het eind van mijn zwangerschap, was al jaren gestopt met roken en dronk alleen af en toe op een feestje. Ik had een succesvolle baan (die ben ik verloren), een leuke man (die heb ik gelukkig nog steeds!), een leuk huis (woon ik gelukkig nog steeds) en stond volop in het leven. Tijdens de depressie begon ik weer te roken. Eerst af en toe, al snel (spoiler alert) weer elke avond en nu alweer fulltime stiekem. Mijn partner weer ervan maar verder niemand. Ik vond het vervelend maar zou wel weer stoppen als ik echt uit "die vervelende periode" was. Nou; uit die vervelende periode ben ik dus nooit gekomen. Toen ik begon met afbouwen van mijn medicatie, en daar zal ik weer de details over besparen want ik ben ontzettend in de steek gelaten door hulpverlening hierin, ging het mis. Ik ging steeds meer drinken. Resultaat? Functionerend alcoholist: 1 fles wijn per dag, als ik vrij ben nog wel meer. Wel hele harde grens op 1,5 fles. Ik word nooit stomdronken. Dus merkt niemand iets aan mij. Niemand weet van mijn geheim, mijn partner ziet het niet echt als een probleem (maar die ziet niet wat ik voel en ik schaam me natuurlijk kapot) Ik drink sommige dagen om te verdoven en sommige dagen juist om nog maar iets te voelen omdat ik me zo afgevlakt voel door de medicatie Verslaafd aan roken, wat ik ook stiekem doe, alleen mijn partner weet ervan Verslaafd aan antidepressiva; ze zeggen dat dit niet kan maar het afbouwen is extreem heftig bij mij Kortom: een toxische cocktail waarbij het wachten is tot het fout gaat. ik leef met deze geheimen en ik ben het zo zat. Ik ben het zat om moe te zijn. Ik ben het zat dat ik het allemaal niet meer op een rijtje krijg. Ik ben het zat om alleen met mijn geheim te leven. Ik ben het zat om stiekem wijn uit een theemok te drinken (ja echt, dat doe ik dus....). Ik ben het zat om mijn leven en gezondheid te vergooien met die klote verslavingen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd om zelf te stoppen. Maar mijn record staat op 4 dagen ofzo; zodra het weekend aanbreekt zwicht ik weer. Om daarna weer flink van mezelf te balen. Afijn; jullie weten allemaal hoe dit werkt. Ik ben mezelf totaal kwijt, kan amper meer genieten, voel me enorm afgevlakt en leeg. Heb geen idee meer wie ik nou eigenlijk werkelijk ben. En dus heb ik ALLE moed bij elkaar verzameld om morgen naar de huisarts te gaan en mijn probleem op te biechten. Ik ben doodsbang. Voor het oordeel. Voor de gevolgen; op korte maar ook vooral op lange termijn. Het stigma. De lijken die uit de kast gaan komen (ik weet zeker dat ik nog met trauma kamp en dat gaat er natuurlijk uitkomen). Maar ik weet ook zeker dat als ik zo doorga, ik er vroeg of laat aan doodga. En ik wil niet dat onze zoon zijn moeder al op jonge leeftijd verliest. Mijn gezin is mijn alles. Goed, heel verhaal. Ik zou nog uren door kunnen tikken maar dan wordt het wel gelijk heel veel. Ik hoop hier steun en herkenning te vinden. En uiteindelijk ooit mijn naam te kunnen veranderen in HappyBizzyBee. Bedankt voor het lezen. BizzyBee