Heerlijk is dat, spelende hondjes.
Ja met mij lukt het eigenlijk wel, ondanks de uitglijders. Ik neem ze wel au serieux, en ben dan ook opzettelijk hier om hulp komen vragen. Moeilijk vind ik dat wel - trigger ik anderen als ik zat aanwwezi ben hier, dat soort overwegingen. Het is met uit het "reglement" niet helemaal duidelijk.
Maar goed.
Alles bij elkaar denk ik dat ik de goede kant op evolueer. Ik krijg - heel stilaan weliswaar - meer zelfvertrouwen op het werk. Durf makkelijker iets te vragen zonder bang te zijn om dom over te komen en zo. Denk dan, ach, als ze me zo dom vonden dan hadden ze me al lang ontslagen toch? En ik doe mijn job eigenlijk heel graag.
Manlief is nog wat labiel om eerlijk te zijn. En ja, daar heb ik het best wel moeilijk mee. 'k Heb intussen gelukkig ook een gesprek gehad met zijn psychiater, en heb begrepen dat het allemaal normaal is: herstel van een manische psychose duurt gewoon lang. Alleen was ik daar totaal niet op voorbereid. In dat opzicht mankeert de psychiatrie in Belgiƫ wel iets vind ik: ze geven totaal geen informatie aan de partner, zeggen gewoon dat je man weer naar huis kan zonder verdere informatie of zonder te informeren of dat in de thuissituatie eigenlijk wel haalbaar is. Je moet echt zelf aan de alarmbel trekken om een beetje aandacht te krijgen, en dan nog.
Daardoor heb ik ook een paar vergissingen begaan, ik schatte de situatie totaal verkeerd in.
Maar we hebben het ermee te doen.