Ik had vandaag mijn verpleegster over de vloer. Vorige week heb ik haar voor de deur laten staan omdat ik nog sliep :$ Maar deze week zelf gebeld voor een nieuwe afspraak, wat voor mij - telefoonfobie, angst om iets te vragen + de schaamte - een hele stap was (ja ook even een pluim voor mezelf )
Ze vroeg me waarom ik vorige week zo in de drank was gevlogen. Ik zei dat ik het niet wist. Heb niet gerept over het kattenverhaal dat ik hier neerschreef, omdat het zo belachelijk klinkt.
Toch vraag ik me af in hoeverre het klopt. Ik ben sinds kort terug het nieuws aan het volgen, en dat lijkt me niet echt "goed" te doen. 'k Heb me nogal lang afgeschermd van de buitenwereld, eigenlijk, en nu komt alles zo koud en onveilig binnen... alsof ik er niet tegen opgewassen ben. Begrijp me niet verkeerd, ik zoek geen excuus, ik zoek een manier om ermee om te gaan.