PatrickB

Model, een ideaal of een persoonlijke hel?

Bedankt Aicha en snoepje, iedereen die me verwelkomt heeft. Mijn tolerantiegrens voor wartaal is nogal hoog. Soms, als ik enorm dronken ben stoor ik me aan anderen die onsamenhangend zijn of agressief. Ik kan namelijk heel lang lucide en "in control" blijven. Natuurlijk zal een nuchter persoon die me goed kent het aan me merken. Ik word nog spraakzamer en expressiever. Ik ben vrij introvert en alcohol maakt me heel open. Drank is echter helemaal niet het juiste middel daar voor. Ik heb vaak het gevoel dat je meegaand, leuk en fun moet zijn en zonder alcohol ben ik dat niet zo , van mezelf. Ben ik erg serieus en droog. Dat sociale smeermiddel is echter een vloek geworden. Jezus, ik voel mij zo alleen. Ik had het zo moeilijk vandaag op mijn werk. Ik leek wel een geest. Niemand die het opviel, als je maar af en toe een grapje maakt en een slim antwoord geeft. Het biertje bij thuiskomst maakte alles goed, het is gewoon een gedaanteverwisseling. Zo griezelig. Een 6-pack later is het echter weer dat betonblok op mijn nek. En je blijft als een robot door gaan. Zeg gerust als dit niet de gewenste modus is of als het toch wartaal is. Een vriendin zei laatst : als je nuchter bent heb je meer oog voor mij. Als je dronk had je het meestal vooral over jezelf. Vond ik heel confronterend.

quote: Originally posted by: Jaap Hoi Parick, Die mensen die zeggen je moet gewoon stoppen, heel simpel hebben eigenlijk wel gelijk. Die anderen die zeggen dat je geen alcoholist bent omdat je twee dagen niet drinkt praten onzin. Ik weet wel als je op het punt staat te beginnen met stoppen het helemaal niet simpel lijkt. En er komen ook vervelende gevoelens op je af in het begin. Ik liet ze maar even toe. Het wordt minder. Je bent jong en waarschijnlijk gezond hoop ik. Stoppen kan dan waarschijnlijk geen kwaad. Goed blijven eten en genoeg vocht tot je nemen zou voldoende moeten zijn. Die mensen hebben ook gelijk, jij hebt ook gelijk. Het probleem voor mij is dat ik het rationeel wel weet allemaal, maar dat ik de kracht niet lijk te hebben om het te doen. Er is geen reden voor op de momenten dat ik het zwaar heb. Ik zie de lange termijn niet. Alleen de korte termijn waarin ik me schuldig/ziek voel van de alcoholexcessen. Ik zit er nog middenin. Bij de AA ooit, (1 avond geweest) zaten mensen die het over leverwaarden hadden en duidelijk dronken waren. Daar voelde ik me niet bij thuis maar nu, zoveel jaar later, begrijp ik wel de machteloosheid. Ik kijk naar de alcoholgevallen van INTERVENTION ( amerikaans tv programma, te vinden op youtube) en daar lijkt het zo makkelijk maar wat als je niemand hebt die het voor je wil doen? Als het je zelf niet lijkt te lukken.... wat is dan die stok achter de deur?

Mag je hier ook meepraten als het helemaal niet zo goed gaat? Ik zou niet graag de sfeer naar beneden willen halen. Wat zijn de regels op dit forum voor mensen die nog niet geslaagd zijn om van de verslaving af te komen?

Rae, Bedankt voor je reactie. Het komt heel dichtbij op die manier; de herkenning. Ja "Leaving Las Vegas" was een hele tijd een soort van "last resort" voor me. Zoals je schrijft heb ik soms gedacht aan mezelf gewoon dood drinken en in dat lot zwelgen. Het is zeer egeoïstisch en lui. Want dan hoef ik namelijk helemaal niets meer te doen aan mijn probleem en ik zie de mensen al bijna huilen... en dat is VERSCHRIKKELIJK, om dat te voelen. Want ik wil dat niet echt, maar het is wel de rottigheid en pijn die in mij zit en die ik wegdrink. eker houd ik het met alcohol juist alleen maar in stand en ik wil er nu van af. Ik ben mezelf ook gaan openstellen voor mijn omgeving en merk ook dat het vaak alleen maar in mijn hoofd leeft. Dat er zoveel mooie dingen zijn in dit leven om voor te vechten. Ik vecht voor mijn gevoel al 33 jaar met mezelf en ik ben moe. Maar nu moet ik niet vechten met mezelf maar vóór mezelf. En die kracht hoop ik gauw te vinden. Het is nu wel zo klaar als een klontje dat heel veel terug te herleiden is naar alcohol. Problematiseren is namelijk ook een kunst. Als ik nuchter ben is het toch een stuk minder gecompliceerd. Toch, ook vanavond weer, geloof ik in een crisis. Ik ben zo bang dat ik het niet haal op eigen kracht. Het is enorm uitzichtloos momenteel. Rae, wat kan ik doen om mij niet juist in deze strijd zo erkend en gewaardeerd te voelen? Het lijkt soms alsof ik zonder problemen.... niets waard ben, er niets over is. En dat zit allemaal in mijn hoofd.

Bedankt Ik wil stoppen omdat ik diep van binnen hoop heb. Omdat ik nog weet hoe fijn het leven kan zijn zonder drank en alles wat ik daarmee onderdruk of juist in stand houd. Zoals het nu gaat, zoals ik nu ben vind ik verschrikkelijk. Vooral die bevestiging steeds dat mijn leven nogal een schijnvertoning is. Het regelmatiger de controle verliezen. Het eeuwige schuldgevoel. De constante vermoeidheid. Wat ik wel moeilijk vind is dat mijn duistere kant een kant is die heel veilig en vertrouwd voelt. De lichte kant is veel moeilijker om te omarmen. M.a.w. : ik ben momenteel gewoon een loser. En ik wil absoluut geen loser zijn. Maar hoe mensen in mijn omgeving reageren is soms best schokkend. Een handje vol mensen weten wél hoe mijn leven er uit ziet. De reacties die ik tot nu toe kreeg varieerden van verbaasd ("dat heb ik nooit aan je gemerkt/dat je er zó goed uitziet en toch zo hebt geleefd") tot bagatelliserend ("jij bent geen échte alcoholist want je drinkt soms 2 dagen niet en je gebruikt het om aandacht te krijgen") tot simpelweg onbegrip "ach je moet gewoon stoppen, heel simpel". Het is verwarrend. Het is verbazingwekkend hoe doordrenkt van alcohol mijn leven is maar ook onze maatschappij. Dat maakt het extra moeilijk om het probleem aan te pakken. Maargoed. Ik zal de Ditjes en Datjes Rubriek eens verder door lezen.

Hallo allemaal, Ik wil me graag even voorstellen. Ik ben Patrick , 33, single en alcoholverslaafd. Mijn verslaving is ong. 14 jaar geleden begonnen en ik ben 10 jaar geleden eens een half jaar gestopt (na een alcoholvergiftiging). Ik heb een bovengemiddeld goede baan en mijn alcoholgebruik is sinds ongeveer een jaar echt problematische vormen gaan aannemen. Sta op dat punt van "de afgrond induiken" of "mezelf redden en kiezen voor het leven". De afgrond, echter, lonkt....Het geeft me zelfs een plek die ik in het leven maar niet kan vinden. Hoe tragisch dit ook moge klinken, het heeft voor mij een bepaalde tragisch/romantische lading (komt door de alcohol?). Sinds 3 weken probeer ik te stoppen. Momenteel ben ik in afwachting van een behandelplan van een verslavingszorginstelling. Mijn drankgebruik de laatste 6 maanden was 5-6 dagen per week 1 tot 2 flessen wijn of een 8-pack bier, 's avonds na mijn werk en in het weekend soms wel meer. Soms was ik zo beroerd dat ik 1 of 2 dagen niet dronk maar dan begon ik weer. Ik drink meestal alleen en soms met vrienden die niet opkijken van een avond stevig doorzakken. Sinds kort begin ik mij echter steeds slechter te voelen bij het drinken. Ik heb een introverte dronk maar als ik echt over het randje ga (2 flessen wijn) dan word ik heel emotioneel. Ook ben ik altijd moe of onrustig, vergeetachtig, apathisch, depressief. Erg eenzaam en teruggetrokken. Ik heb er al een paar vriendschappen mee verprutst. Nuchterheid , hoe positief ook, voelt heel leeg en kaal. Ik heb een psychiatrische achtergrond en heb de diagnose persoonlijkheidsstoornis met borderline kenmerken / klinische depressie. Met therapieën gestopt en al mijn problemen verborgen gehouden voor mijn nieuwe baan en steeds meer drinken als zelfmedicatie. Dat lukte een hele tijd prima (acteren). Ik heb het enorm moeilijk omdat ik nog wacht op een behandelplan en zelf wel op pure wilskracht niet drink maar krijg enorme last van afkickverschijnselen (relatief gezien dan ; ik functioneer nauwelijks momenteel maar heb geen ernstige DT -achtige dingen). Na 3 dagen is de drang om vanavond te drinken te groot. Ik ben ook zó ontzettend moe en heb allerlei vreemde klachten. Ik durf eigenlijk niet zomaar door te gaan met onthouding, denk momenteel heel zwart wit "alles of niets" en ik heb mezelf ook een beetje wijs gemaakt dat ik alleen kan stoppen als er iets ergs gebeurt , een crisisopname forceer of zo iets en dat vind ik, naast dat het erg ingrijpend is, ook zo dramatisch (maar wel weer bij me passen). Mijn beste vriend zegt : jij bent té intelligent en welbespraakt en kunt zo goed acteren dat niemand je serieus zal nemen voor je gevoel maar zoek toch maar hulp. Ik leid al jaren een dubbelleven. Niet veel mensen weten dit over mij en ik word er soms half schizofreen van. Ik zie er namelijk "goed" uit en ben succesvol (al begin ik er steeds minder goed uit te zien de laatste tijd maar wederom niemand die het merkt). Wat ik eigenlijk niet kan is alleen zijn. Alcohol was altijd mijn beste vriend. Helaas begint die zich nu tegen mij te keren en moet ik afscheid nemen vóórdat het te laat is. Sorry voor de muur tekts en de chaotische manier van schrijven, mijn hoofd loopt momenteel over van gedachten (zoals altijd, daarom drink ik ook, o.a.). Ik hoop hier steun te kunnen bieden en misschien daardoor zelf krijgen in dit gevecht (ben skeptisch over prof. hulpverlening). Bedankt voor het lezen, Pat