Maria21

Bedankt Bolletje, voor je 'uitnodiging' hier van me af te mogen schrijven. Gisteren heb ik mijn medicijnen opgehaald en vanmorgen de bijsluiters gelezen. Dat refusal is heftig spul! Misschien maar goed ook. Ik begin er maandag mee en zal me dan ook melden bij het refusaldraadje. Ondertussen is mam (mijn coach en toeverlaat) begonnen met gesprekken bij het maatschappelijk werk. Mijn conflict zit hem vooral in het contact met mijn zus: ze is 1 jaar ouder, heeft 20 jaar aan de harddrugs gezeten en ze is vooral heel erg boos. In mijn opinie boos op pap en mam. Niet zozeer op mij al kan ik me voorstellen dat het makkelijker is boos te zijn op mij. Ze neemt het makkelijkste slachtoffer al wil ik mezelf niet graag als slachtoffer zien. Ik ben goed in staat om te reflecteren. Vanmorgen wakker gelegen en gedacht over mijn relatie met haar. Wat als ik niet zou drinken en zij niet boos zou worden... wat zou ik dan graag met haar willen doen? (in de zin van samen ondernemen) Ik kon geen positief iets bedenken en dit stemde mij ook weer somber en maakte me verdrietig. Het enige wat ik nu wil, ten opzichte van haar is: geen contact... en ik moet dan mijn schuldgevoelens laten varen. Wat ik ga doen is iets wat ik ga doen voor mezelf.... en daar sta ik 100% achter.

Ik zal proberen de komende dagen wat vaker op het forum te verschijnen. Morgen (de 15e) heb ik een afspraak met de verpleegkundige. Ik moet dan ook mijn steunfiguur meenemen. Zaterdag 'mag' ik nog voor het laatst drinken. Ik moet maandag, de 20e, mijn medicijnen nemen en blazen... Ik voel me heel erg alleen en ook in de steek gelaten. Ik weet best hoe die dingen werken. Ik heb een zus die 20 jaar aan de dope is geweest. Toch heb ik haar altijd gesteund. Nu zijn de rollen min of meer omgedraaid en is er een escalatie geweest. Het is te ingewikkeld om hier te beschrijven... Het doet er eigenlijk ook niet toe.

Ik bedoel inderdaad 20 juni. Dat is mijn stopdag. Misschien moet ik gewoon w88. Het is nog maar 7 dagen. 7 dagen die erg lang duren. Ik ben er ZO klaar voor! Tnx voor de hart onder de riem! Ik weet soms niet waar ik het moet zoeken....

http://www.youtube.com/watch?v=NMVFmRiPifY Mijn favoriete serie.... (Grey's Anatomy)

20 juni, dat is de dag waarop mijn ambulante detox begint. Ik kan niet wachten. Eigenlijk zou deze 23 mei beginnen maar omdat ik me een dag te laat had aangemeld, moest ik nog 4 weken langer wachten. 4 weken is lang als je er klaar voor bent. In die 4 weken is er veel gebeurd. Dingen die ik niet goed kan omschrijven en misschien (?) niet gebeurd waren als ik op de 23e had kunnen beginnen. Waar ik ontzettend mee worstel zijn de conflicten en de problemen die wellicht met mijn alcoholgebruik te maken hebben. Ik kan geen onderscheid meer maken: is er een probleem vanwege mijn gebruik of is er een probleem? Moet ik me de problemen en conflicten persoonlijk aantrekken omdat ik gebruik of is het toeval? Ik voel me snel aangevallen en voel me erg kwestbaar omdat ik het idee heb dat sommigen mijn gebruik misbruiken en alles daarop gooien. Het kan toch niet allemaal alleen aan mij liggen, wel? Ik ben boos, boos omdat ik nu met iets zit wat voorkomen had kunnen worden, denk ik. Mag een ander je gebruik continue in je gezicht gooien? Als excuus? Ik ben geen boxbal en weiger als zodanig gebruikt te worden. Ik ben de weg kwijt en zie zo ontzettend uit naar 20 mei.... Ik kan het niet meer alleen.

Ik meld me even aan.... Ik weet nog niet of ik het met je eens ben Spud. Ik ga daar nog even over nadenken. Ik ben 10 jaar geleden gediagnostiseerd als neuroot met Bordeline trekjes. Ik was toen (nog) niet verslavingsgevoelig. Inmiddels ben ik wel een alcoholist. Of het 1 een gevolg is van het ander of andersom weet ik niet. Interessante materie!

@Fibo en Jane: Bdankt voor jullie antwoord. Ik weet niet wat veel is en OF ik afkickverschijnselen kan verwachten. Ik wacht daarom het 'oordeel' van de huisarts af. Ik wil geen onnodige risico's lopen. Dit klinkt natuurlijk wel heel erg raar nadat ik mijn gezondheid en de rest zo op het spel heb gezet...

Hoi iedereen, Ik lees zo vaak dat de mensen die zich aanmelden dat ze de eerste borrel van de dag moeten laten staan. Wat mij dan een beetje verbaast is dat er ook vaak gezegd wordt is dat stoppen (zeker na langdurig gebruik) beter is om dit onder toezicht of onder behandeling van een arts te doen. Dit verwart mij een beetje. Wat is wijsheid? Wanneer kun je stoppen? Kan je dat altijd doen? Kan je beter wachten met stoppen totdat je je huisarts gesproken hebt? Is het altijd beter om te stoppen ook al wil je geen huisarts spreken? Voor mezelf heb ik besloten te stoppen nadat ik mijn huisarts gesproken heb. Ik zie hem 30 maart. Ik vroeg me af hoe jullie het stopmoment hebben bepaald?

Hoi Poly, Ik ken je niet maar je bent wellicht een inspiratiebron voor velen. Ik vind het knap wat je doet en vooral laat! Keep up the good work!

De afspraak met de iriszorg is inmiddels gemaakt. Ik kan er 19 april terecht. Daarna heb ik ook de huisarts gebeld. Ik ga daar 30 maart naar toe. Dit word dus mijn stopplan: de mensen die ik nodig heb, inschakelen. Nu ik deze stappen en afspraken heb gemaakt, heb ik mijn moeder, mijn zus en broer op de hoogte gebracht. Dit was het voornaamste. Het balletje is aan het rollen gebracht. Mede dankzij dit forum, ik had dit anders nooit gedaan. Ik ga nu, nog net voordat de zon ondergaat, de honden uitlaten... Thnx iedereen!

Wegens een probleem met het telefoonsysteem van de huisarts, kan ik ze niet bereiken. Ik heb me inmiddels aangemeld bij de iriszorg. Dit is een verslavingskliniek. Dit heb ik gedaan, mede dankzij dit forum. Ik zal vanmiddag nog of anders morgen gebeld worden voor een afspraak. Ik heb in ieder geval 1 drempel overwonnen!

Heb net al mijn moed verzameld om de huisarts te bellen, maar hij is niet bereikbaar. Ik blijf het proberen. Ik ben verdrietig omdat ik me eenzaam voel, omdat ik alleen ben in mijn probleem. Dat heb ik zelf veroorzaakt. Ik doe zoveel mensen verdriet. Dat maakt me verdrietig.

Ik voel me even verdrietig. Ik lees al die berichten hier, positieve. Ik hoop een keer op deze manier met jullie mee te kunnen praten. Ik ben jaloers omdat jullie hier al zoveel verder zijn dan ik.

Ook ik heb negatieve ervaringen. Deze worden alleen maar negatiever. Er moet iets gebeuren maar ik ben er nog niet aan toe. - De schaamte die ik voel - de smoesjes die ik altijd moet bedenken - het continue bezig zijn met drank. De dingen plannen (verstoppen van de fles drank in de badkamer als er bezoek is en drinken als ik zogenaamd naar de wc moet) - De emotionele achtbaan waar ik in zit als ik gedronken heb. Dan ben ik weer huilerig, dan weer boos en gefrustreerd. Het gevoel dat de hele wereld tegen me is en dat ik niet gewaardeerd word. - De angst dat ik niets durf zonder drank, bang om weer angstaanvallen te krijgen. - De telefoontjes die ik pleeg als ik gezopen heb en er de volgende dag niets meer van weten - De mailtjes die ik stuur en de volgende dag niet durf te lezen omdat ik niet geconfronteerd wil worden met mijn eigen teksten. "Wat heb ik nu weer gestuurd en wat moet ik nu weer rechtzetten?" - Het op zoek gaan naar een andere slijterij omdat ze me onderhand wel kennen en de schaamte die ik voel als ze me inderdaad herkennen - De kauwgom die ik altijd bij me moet hebben om mijn kegel te verbloemen - Mijn verslonste zelf en huis - Mezelf zoveel beter voordoen dan ik ben en voel. Dat is zo vermoeiend. De lijst is eigenlijk oneindig...

Bedankt voor alle bemoedigende berichtjes. Ik heb nog geen stopplan. Ik hoop hier wat aanknopingspunten en tips te krijgen. Wat mij op dit moment vooral tegenhoud is de schaamte. Mijn zus is heel lang verslaafd geweest aan de hard drugs. Ik heb daar heel veel last van gehad, en had uiteraard een vernietigend oordeel. Ik ben zo bang dat anderen op dezelfde manier over mij denken als ik toen over haar deed. Ik was altijd de sterkste in de familie, degene die de dingen op een rijtje had. Degene met een baan. Nu voel ik me een loser, iemand die faalt. Ik heb dit gevoel ook bij mijn huisarts. Ik schaam me om contact met hem op te nemen en dit te vertellen. Ik moet op de een of andere manier die drempel over. Ik kan de moed op dit moment niet vinden al weet ik dat dat moet! Zo verder leven kan niet meer en wil ik niet meer. Als ik de moed verzameld heb om me bij het dagdraadje aan te melden, doe ik dat. Bedankt alvast voor alle steun! Dit doet me goed.