Francesca

Ach, het klinkt dramatisch allemaal, dat weet ik. Maar het is ook mijn levensverhaal, en ik wil het niet langer verstoppen of doen alsof het allemaal niet zo heel erg is of zo. Ik gebruik het ook niet als excuus om te gaan zuipen, want ik was daarvoor al begonnen. Ik moest het gewoon een keer kwijt. En ik snap ook niet waarom ik me nu zo'n beetje zit te verontschuldigen, maar zo ben ik dan maar.

Bedankt voor dit verhaal, Mara! Ik stond gisteren aan het bed van mijn stervende tante nonneke. Ze ligt in een soort coma en reageert niet meer. Maar ze is wel heel rustig. En toch kan ik niet echt huilen. Ik kan al een paar jaar niet meer huilen. De tranen zitten klaar maar komen niet. Ik voel het verdriet wel, maar het blijft zitten, en inderdaad in mijn schouders en nek! Ik belde gisteren nog naar mijn huisarts met dezelfde vraag: 'Ik kan niet meer huilen! Ligt dat nu aan mijn antidepressiva?' Ze lachte me zo ongeveer weg. 'Wil je dan zo graag huilen?' Ik: 'Ja, want dat lucht op!' Nu ja, het kan niet aan mijn antidepressiva liggen, zei ze, want ik neem slechts een minidosis (wat ook zo is). Daarna belde ik naar mijn zus. Zij zei dat zij ook niet meer kan huilen, en zij slikt niks. Mijn zus had twee kinderen. Het meisje is doodgereden toen ze 16 was, binnenkort 10 jaar geleden. En toen stierf mijn vader. En nog later pleegde haar zoon, mijn neefje, van 19 zelfmoord. Toen heb ik vijf weken lang elke dag en avond zitten huilen en roepen en tieren en boos zijn. Daarna was het ineens gedaan. Tranen op en niks meer. Zelfs niet toen mijn moeder 2 jaar geleden stierf. En dus blijft het verdriet zitten. Ik drink net zo goed om het wel als om het niet te voelen. Ik wil zo graag een keer echt, echt huilen, maar dat lukt niet. Ik dacht dat het van de alcohol kwam, maar mijn zus drinkt niet. En zij kan ook niet huilen. Misschien komt het nog wel. Liefs, Fran

Ik heb lang getwijfeld, maar omdat ik het ook wel lief vind dat een aantal mensen naar me vraagt, schrijf ik nog maar eens een bericht. Tja, hoe gaat het met me? Niet zo heel goed. Ik ben maandenlang compleet in de ban geweest van iemand die eigenlijk niet goed voor me was, en ik ben er dan ook gekwetst uit gekomen. Ik voelde de hele tijd aan dat er iets niet goed zat, maar ik verkoos om de 'strijd' aan te gaan in plaats van los te laten. Ik ben normaal het vermijdende, bindingsangstige type -- met verlatingsangstige trekjes -- maar ik wilde niet langer vluchten. Ik wilde op een 'normale' manier met verliefdheid en verlangen om leren gaan, en dus vluchtte ik niet, maar beet ik me vast. Mijn verlangen was zo groot, dat ik me heb laten meeslepen en gebruiken, om niet te zeggen misbruiken. Ik was een pion in een ziekelijk schaakspel, voelde dat ook steeds aan, maar heb het toch laten gebeuren, zij het niet zonder slag of stoot. Toen de aap eindelijk uit de mouw kwam, en mijn vermoedens juist bleken te zijn, kon ik niets anders meer dan loslaten, hoe moeilijk ook. Zolang ik er niet zeker van was, kon ik het niet loslaten, maar nu ik WEET en niet langer louter vermoed of aanvoel, kan ik mezelf niet langer medeschuldig maken door het te laten gebeuren. Ik moest de macht over mijn leven teruggrijpen en mijn verantwoordelijkheid nemen. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten allemaal. Het leek wel alsof ik in de film Gaslight terechtgekomen was. Mij werd verteld dat ik spoken zag, en ik begon te twijfelen, ondanks mijn intuïtie. Zo ben ik opgevoed: alles was altijd mijn eigen schuld, of ik was overgevoelig... Ik werd als kind zelden of nooit getroost, maar kreeg steevast nog een hoop verwijten naar mijn hoofd geslingerd door mijn dierbare moeder. Dan wordt het later ook moeilijk om het onderscheid te maken tussen wat bij jezelf ligt en wat een ander je wel degelijk 'aandoet'. Als het voorwerp van je liefde dan dezelfde tactieken gaat gebruiken als je moeder, wordt het lastig. Ik heb me zo vaak verontschuldigd, terwijl dat achteraf ten onrechte bleek te zijn. Ik heb geworsteld met mijn klampgedrag, probeerde hardnekkig om niet te gaan jengelen, probeerde rationeel te zijn, probeerde mijn angsten te overwinnen. Ik probeerde los te laten maar keerde steeds terug. Mijn verlangen naar liefde was zo groot, en ergens was ook altijd die vage belofte aanwezig dat ik die liefde misschien ook wel kon krijgen. Ik heb mezelf te kort gedaan en het heeft me veel gekost, veel te veel. Dat besef ik ook. Ik zie mijn eigen aandeel en wil dat niet minimaliseren. Ik zie ook steeds het gekwetste kleine kind in anderen, en heb daarom ook veel begrip voor het gedrag van sommige mensen. Dan wil ik voor die ander de moeder zijn die ik graag zelf gewild had: begrijpend, troostend, medelevend... Dat kan heel ver gaan, en dat is niet goed. Het is veel beter om die moeder te zijn voor jezelf. Om te doen wat goed voor je is, niet om jezelf kapot te maken. Goed zorgen voor mezelf is voor mij echter heel moeilijk. Zo gaat het ook met alcohol. Weten wat goed voor je is, maar het niet doen. Jezelf waardeloos voelen en jezelf dan ook als dusdanig gaan behandelen, als een waardeloos wezen. De bekende vicieuze cirkel. De verslaving, de hunkering... Ik heb het ook met mensen. De hunkering naar liefde kan zo groot zijn! Ik woon al 23 jaar alleen, heb ik nooit een relatie van betekenis gehad en weet ook niet zeker of ik die wel kan aangaan. Maar het verlangen is er wel. Het is niet alleen een verlangen om liefde te krijgen, maar evenzeer een verlangen om liefde te geven. Want er zit wel degelijk veel liefde in mij. Alleen zou het voorlopig beter zijn om liefde voor mezelf te leren hebben. Om mezelf uit die vicieuze cirkel te halen en goed voor mezelf te zorgen. Ik denk -- ben er eigenlijk zeker van -- dat dat de sleutel is om niet in destructieve relaties te blijven hangen, van welke aard die ook mogen zijn. Ik heb nooit begrepen wat vrouwen bezielde om in destructieve relaties te blijven hangen. Tot ik er zelf in terechtkwam, en er maanden in bleef hangen, hoewel mijn verstand beter wist. Mijn vertrouwen is momenteel wel geschokt. Ik ben zelf niet vrij van enige vorm van manipulatie, maar ik wist niet hoe ver mensen kunnen gaan daarin, ook al is het vanuit hun eigen onmacht en gekwetste kind, vanuit hun eigen hunkering naar liefde en aandacht. Het heeft me allemaal wel iets geleerd, ja. Maar de pijn is er niet minder om. En alweer heb ik de neiging om die pijn te verdoven in plaats van te doorleven en te doorvoelen. Het is niet goed, ik weet het. Ik val van de ene emotie in de andere. Ik heb een aantal stadia van het rouwproces al doorlopen, kriskras door elkaar. Ongeloof, ontkenning, marchanderen, boosheid, verdriet... Alleen de aanvaarding is er nog niet helemaal. Aanvaarding en gelatenheid betekenen ook dat je de controle laat varen. Dat je accepteert dat je er verder geen zeggenschap over hebt. Dat het niet in jouw handen ligt. Al ligt het wel in mijn handen om mezelf los te rukken en mezelf niet langer over te leveren aan de willekeur van anderen. Noch aan mijn eigen zucht naar alcohol en verdoving. Liefs, Francesca Typefoutje.

Appeltje: Wat heb je toch een heerlijk gevoel voor humor!

Ja, heel eenvoudige en mooie liedjes zijn dat, Soothe. Ik heb als 17-jarige 3 weken in Sète doorgebracht, en daar werd hij nog steeds op handen gedragen. Jij trouwens nog gefeliciteerd met je 3 weken! En ja, het is moeilijk om te weten wie je bent zonder zuip. Maar volhouden nu, hoor!

Soothe, ken je ook het liedje 'Brave Margot'?

Corinne: gefeliciteerd met je vijf maanden! Ziza: volgens mij maak jij vandaag je 2 jaar vol! Voelt vast heel fijn aan!

Hé, Appelmeisje!!! Wat ontzettend fijn voor je!!! Ik ben heel blij voor jou!

Hé, Mick, je hebt je 'aanpassingsdrang' overwonnen! Flink van je! Hihi. Zelf aangepast.

Appeltje, ik zal vandaag voor je duimen! Mieke-Rat: van harte!

Hihi, Rudy, ik moest eigenlijk vreselijk lachen om jouw wc-verhaal. Ik zie het zo voor me! :angry: Ik kon vandaag voor het eerst in 15 dagen weer een bad nemen. Moest voorzichtig omdat de tegels nog niet gevoegd zijn, maar het mocht. Ik stond daar maar naar dat nagelnieuwe bad te kijken en durfde er niet in, hahaha. Bang om het te beschadigen of zo. Maar nu zit ik hier toch lekker schoongeboend en lekker moe van het poetsen. Fran

Ook van mij 365 voor Bammetje! 3 dikke Fran

Mick, ook van mij van harte gefeliciteerd met je 9 maanden!

Rudy, van harte gefeliciteerd met je 6 jaar droog!!! :sun: En bedankt voor al je mooie bijdragen! Fran

Ziza, ben wel vaak "geprikkeld" geweest door wat je schreef, maar ja, wat zegt dat dan over mij, hé... En we hoeven het uiteindelijk ook niet over alles eens te zijn, da's ook een feit. 't Zou anders ook maar een saaie boel worden... Dus wens ik je oprecht een leuk en rijk en nuchter en clean leven toe! (En mezelf ook eigenlijk...) Fran

Hieperdepiep HOERAAAAAAAAAAAAAA voor Blacky! Je mag trots zijn op jezelf! Liefs, Fran

Vorig jaar dronk ik na x aantal dagen ook weer een keer een paar biertjes bij wijze van experiment. Ik proefde elke slok, besefte hoe goor ik het wel vond, heb alles uitvoerig geanalyseerd enzovoort enzoverder. 't Zal wel aan mij liggen, maar 3 dagen later probeerde ik nog een keer. En 2 dagen later weer. Enzovoort enzoverder... Maar dat zal wel aan mij liggen zeker? Zo, en nu ben ik weer riebbedebie! Soothe, gefeliciteerd met je twee weken! Fran Woordje vergeten

Soothe! Belgische Frannie

Ehm, Stien en Corinne. Had mijn bericht weer verwijderd omdat ik dacht dat het te gevoelig zou liggen. Sorry daarvoor. Ben te moe om het te herschrijven, maar er stond wel dat het zogezegde zalige moedergevoel volgens mij soms (vaak) een illusie is. Nu ja, en dat IK het dus niet heb. Tenzij nu, als het vooral gaat om kinderen die ik niet mee naar huis "moet" nemen. Welterusten, Fran

Knip

Ach, laat ook maar. Bericht geknipt.

Ik duim ook voor jou, hoor, Tapas! Ben mijn oudste kat 2 keer kwijt geweest, slechts voor 24 uur of zo, maar ik was er helemaal ziek van. En terwijl ik toch bezig ben: Corinne, gefeliciteerd met je baan!

Ha die Soothe! Ik log speciaal ff in om jou een dozijn te schenken! Knap van je! Liefs, Fran

Een van die oude paardjes, een temperamentvol beestje met het hart op de tong, was nog vaak op de dool, maar kwam ook graag naar het weitje. Daar dolde het graag met de andere paardjes, oud of nieuw. Maar het was ook vaak ernstig of bedroefd of boos of vermanend... Er waren in de loop van de maanden al zoveel nieuwe paardjes gekomen -- en vaak even snel weer gegaan -- dat dit paardje liever eerst het paard uit de boom keek of vooral met zijn oude, bekende paardjes wilde praten. Zoals gezegd had dat paardje het hart op de tong en het flapte er vaak gewoon maar uit wat het voelde of dacht. Elk paardje hinnikt nu eenmaal zoals het gebekt is. Dus flapte het er ook uit dat het zijn oude maatjes en het gedol van vroeger miste. Sommige van de nieuwe paardjes gingen meteen steigeren en dreigden ermee het weitje te verlaten. Dat maakte het oude paardje een beetje boos. Het had er niets slechts mee bedoeld, alleen dat het soms heimwee had naar vroeger, zoals oude paardjes wel eens meer hebben. En er waren nog wel meer oude paardjes die hetzelfde gevoel hadden en erover dachten om de wijde wereld in te trekken. Het temperamentvolle paardje hield wel van verhaaltjes, maar was niet echt dol op belerende paardrabeltjes. Het dacht al een tijdje: Laat de andere paardjes maar even lekker onder elkaar hinniken. Ik trek de échte wereld in, want het weitje is wel heel aanlokkelijk, maar er is nog zoveel meer! En ik kan altijd nog terugkeren als ik zin heb. Of nu en dan mijn oude maatjes groeten. Maar nu heb ik even zin om over het strand te galopperen, vrolijk hinnikend en met mijn manen in de wind!

Ik heb met mijn zus gebeld en ik ben om uit mijn vel te springen! Er is voor de miljoenste keer achter mijn rug vanalles gekonkelfoesd wat ik niet wil en waar ik niet mee opgezet ben en zo gaat het al 41 jaar lang in mijn familie. En het is ook maar omdat ik nu een iets betere band heb met mijn zus dat ik dergelijke dingen te weten kom, maar het heeft mijn leven vaak tot een hel gemaakt, en ik overdrijf NIET. Mijn moeder deed het, mijn tantes doen het, en het is om GEK van te worden!!! Ik word een speelbal waarop maar geschopt mag worden tot ik bont en blauw ben en in een hoekje lig te janken van ellende (en nee, NIET van zelfmedelijden) en ik ben het ZAT!!! En het gebeurt ook niet alleen in de familie. Nou, noem het drankjank of zelfmedelijden of whatever maar ik ben het even heel erg ZAT!