Francesca

Hihi, walking down Memory Lane.

Anjo, meisje, er is weer een stuk van je verleden weg. Herinneringen die alleen van jullie waren en waarvan je kon zeggen van "Weet je nog dit en dat en die en die?" Vragen die je nooit meer kunt stellen en herinneringen die je niet meer samen kunt ophalen. Heb ik zelf ook ervaren met familie die wegviel. Vragen die je nog wilde stellen, maar ja, aan wie? Er gebeurt iets en je pakt automatisch de telefoon en bent het nummer al aan het draaien tot je ineens beseft van... "Nee, het kan niet meer." Ik heb nog wel een paar keer het nummer van mijn ouders gedraaid, wel bewust, en kreeg dan de boodschap dat het nummer niet meer in gebruik was. Ik heb mijn eigen vriendin al een paar keer (meestal dronken) gesmeekt om alsjeblief niet vóór mij dood te gaan. Toen zei ze steevast: "Ja, Fran, dat is wel egoïstisch van je, hoor! Ik wil ook niet dat jij voor mij doodgaat!" Maar het is moeilijk, Anjo. Stukje bij beetje valt je verleden weg. Mensen waaraan je wel degelijk gehecht was en die je moet laten gaan. Ik brand de laatste tijd constant een novenekaars. Mijn nicht heeft ook kanker en dus brand ik die voor haar, en voor mezelf, en voor mijn doden, en voor de mensen die ik liefheb, en zelfs voor de mensen die ik niet bijzonder liefheb of niet echt ken. Het geeft me een gevoel van verbondenheid, dat vlammetje. Voel ik me niet helemaal alleen. Maar ja, ik ben katholiek opgevoed. Toch is het misschien wel een idee. Liefs, Fran

Ach mijn lieve Appelmeisje! Dit is zo oneerlijk allemaal! Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren. Ik denk aan je en geef je een denkbeeldige knuffel.

Ja, Blacky, afscheid is zo ontzettend belangrijk! Een afscheid kan troostend en liefdevol zijn, of het kan wrang zijn en je onbevredigd achterlaten, met meer wrok dan je lief is of gezond voor je is.

Ja, weet ik, Soothie. Maar ja, het zat al een tijdje te jeuken (normaal een teken van herstel), en dus heb ik maar gekrabd.

Hihi, ik dacht dat iedereen aan het eten was of zo. Safi, ik trok vandaag Bekers 10, Ondergang. Gek genoeg ongeveer dezelfde uitleg als jouw inzichtkaart. Het zal dus wel waar zijn!

Oké, dan maar even een monoloogje houden. Eigenlijk is dit misschien wel beter zo. Gewoon even het korstje van de wonde halen omdat er nog wat onder zat te etteren. Ik voelde ineens weer boosheid in me opborrelen en heb daar dan ook maar lucht aan gegeven. Misschien helpt het wel, alleen voelt het nu even niet zo fijn. Het was een beetje een heel, heel bescheiden versie van wat Blacky gaat doen in Spanje. De wonde weer openrijten in de hoop op herstel. (Sorry als ik verkeerd voor je invul, Blacky!)

Ik heb mezelf weer eens klem gereden, geloof ik. Ik voelde me heel sterk, wilde iets afsluiten, maar heb het weer opengemaakt. Oké, ik spreek in raadselen, maar voel even niet de behoefte om veel toelichting te geven. Alleen heb ik mezelf meer onrust dan rust bezorgd in mijn verlangen naar rust. Kan iemand nog volgen? Tja, dat zijn nou die kronkels waarmee ik probeer om te gaan. Ach ja, gaat wel weer over.

Heel moedig van je, Anna!

Beide jarigen: gefeliciteerd! Marion, ik duim mee en hoop op goed nieuws voor jullie! Blacky, ik hoop dat je reis naar Spanje een beetje rust brengt. Ik vind het moedig van je! Tapas, wat jammer van je baan. Je voelde je daar altijd zo goed! Maar misschien komt er nog iets leukers op je pad. Dat hoop ik toch voor je. Fran

Gecondoleerd met je vriendin, Anjo.

Hoi terug, Soothie! Moet nu aan het werk. Heb maar weer eens lang geslapen. Normaal maakt de kat me wakker 's ochtends, maar hij had zelf zin om uit te slapen denk ik. Doei! Fran

Dankjewel, Anna. Is er nog tenminste één mens die van me houdt...

Nou, Anna, je moet jezelf vooral niet mooier voorstellen dan je bent, hoor! Jij hebt Soothie mooi met die vaat laten zitten, jij lelijk kreng. Maar ik houd WEL van je, hoor! Ondanks al je fouten en onhebbelijkheden!

Ik was nog even aan het nadenken over het bericht van Water zaterdag. Gisteren had ik dus een fijne dag. Lekker Thais gegeten (of liever gevreten), leuk gepraat met mijn vriendin. Kwam 's avonds onderkoeld weer thuis, maar hé, ik heb sinds eind september centrale verwarming, dus was het hier in een mum van tijd lekker warm. Toen kwam mijn ouwe kater bij me op de bank liggen (al 15,5 jaar mijn trouwe huisgenootje en levensgezel), en ik kneep hem zowat fijn en overlaadde hem met kusjes en ik voelde me opeens ook heel dankbaar om wat ik wél heb. Tapas noemt het persoonlijkheidsstoornissen, maar ik noem het zelf liever "kronkels" of "beperkingen". Ik functioneer verder tamelijk behoorlijk, maar ook ik kan helemaal verstrikt raden in mijn eigen kronkels. Het kan ook bevrijdend zijn om het verzet op te geven. Daarmee bedoel ik niet "de strijd opgeven" of jezelf helemaal laten gaan, maar inderdaad toegeven dat je sommige dingen op een bepaald moment niet aankunt, en dat het dus beter is om het gevecht even te laten rusten en dingen te doen waarbij je je wel goed voelt of die verder "neutraal" voor je zijn (zoals de opdracht waar ik nu mee bezig ben). Jezelf even rust gunnen tot je weer sterk genoeg bent om de strijd met je kronkels aan te gaan. Al ben ik ook wel het soort mens dat behoefte heeft aan symbolen en rituelen en afsluiting. Dus die ga ik mezelf ook maar gunnen vandaag. Pippi, ook jij veel sterkte! Liefs, Fran

Lief Appeltje, ik wens je veel sterkte en denk aan je! Zo in de onzekerheid hangen is inderdaad vreselijk. Ook jij veel sterkte, RJB. En voor iedereen die het nodig heeft. Ik heb zelf een positief gevoel vandaag. Gisteren een fijne dag gehad. (Wel koud! Mijn gezicht is helemaal schraal!) Vandaag werken. Hoort er ook gewoon bij en ik zie het wel zitten. Fran

Gelukkige verjaardag, Corinne!

Benthe, misschien heb ik Houtje verkeerd gelezen, maar jij leest mij ook verkeerd. En ik heb helemaal geen zin in metadiscussies, want het lijkt hier de laatste tijd alleen nog te gaan om discussies over discussies en berichten over berichten en berichten over het forum waarop die berichten staan. De eeuwige discussies over 'Ik krijg niet genoeg respons' of 'Mensen die langer dan zoveel tijd niet geschreven hebben, moeten maar verwijderd worden.' Een groot deel van de berichten lijkt alleen nog daarover te gaan. Ik heb mijn redenen om zo op Houtje te reageren, en daar heb ik ook recht op. Dat ze zich zelf maar verdedigt of verantwoordt. Hoewel ik totaal geen zin in heb in een discussie. Als hetzelfde verhaal keer op keer op keer naar boven gehaald wordt, heb ik daar ook geen kritiek op. Als ik mijn eigen verhaal wil vertellen en niet gediend ben van het antwoord van Houtje, dan is dat ook mijn recht. Een forum is een marktplaats, een plaats waar gediscussieerd kan worden. Ik reageer niet op berichten waar ik niks mee heb en ik ga ook geen vervelende commentaar zitten geven. Maar ja, dat "vervelend" is ook maar het adjectief dat ik er zelf opplak omdat ik me erger. Jij, Benthe, bent altijd de eerste om je mening te zeggen, en je bent ook niet altijd even mals daarin. Laat mij nu ook maar. Ik heb gezegd dat ik me erger. Dat mag volgens mij nog altijd. En anders moet je er maar overheen lezen. Je hebt geen commentaar geleverd over mijn bericht zelf, maar voelt je wel geroepen om op mijn commentaar op Houtje te reageren. Je zou het solidariteit kunnen noemen, maar ergens komt het er ook op neer dat ik geen commentaar mag leveren, en jij wel. En nu ben ik dit weer zo ontzettend zat en weet ik weer waarom ik zo lang niet geschreven heb hier.

Je weet dat ik ook dol ben op jou, Appeltje!

Dag RJB, Ik weet niet of Pessotherapie hier bestaat. Ik heb er alvast nooit van gehoord (behalve over gelezen op et forum). Wat mijn diagnose betreft, die luidt: onveilig gehecht en vermijdend. Ik ben al een hele tijd in therapie, en het is gewoon een kwestie van er te leren mee omgaan, maar het gaat nooit helemaal weg. Blacky, Anna en Pepita: bedankt voor de steun! Houtje, Je reactie ergert me, als ik zo vrij mag zijn. Als het allemaal zo gemakkelijk zou zijn als jij zegt, zou iedereen blaken van de geestelijke gezondheid, zou dit forum niet bestaan en zouden therapeuten en psychiaters iedereen na een paar sessies laten gaan. En als ik het even cru mag stellen: je klinkt nu eigenlijk net als mijn moeder, die altijd zei dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ik ben lang genoeg in therapie om te weten wat er met me aan de hand is en hoe ik moet leren om daarmee om te gaan. Het zal altijd een gevecht blijven, en daar probeer ik mee om te gaan. Ik wilde vandaag gewoon mijn verdriet kwijt hier. Ik neem altijd de verantwoordelijkheid voor wat ik doe, maar verdriet uiten moet kunnen zonder dat mij aangewreven wordt dat ik mijn moeder zelf toelaat om onaardig tegen me te zijn. Je veegt 39 jaar moeder niet zomaar weg. Dat zit letterlijk opgeslagen in je lijf en je hersenen, en dan is het kwestie om daar met je verstand tegenin te gaan. Ik heb in deze geen schop onder mijn kont nodig. Ik heb een goed stel hersenen en weet dit allemaal zelf heel goed. Voor iemand die steeds weer het eigen gat in haar hart naar boven haalt, had je me dit verhaal ook gewoon kunnen laten doen zonder dergelijke commentaar. Als je me goed leest, weet je ook dat ik steeds mijn eigen scherprechter ben. Zo, dat moest er ook maar eens uit. Oké, deze stond al een hele tijd in wacht, want ik heb ondertussen gebeld. Maar ik verzend hem toch maar. Fran

Ik heb gisteravond nog een tweede keer afscheid moeten nemen van een geliefde. Het was een afscheid dat van beide kanten ook "gewenst" werd omdat het gewoon beter is zo. Maar wat kan "beter" verdomde pijn doen, zeg! De boosheid om wat gebeurd is, was inmiddels gezakt. Twee gekwetste en beschadigde mensen kunnen uitstekende vrienden worden, maar kunnen elkaar ook vreselijk in de weg zitten. Als daar dan nog andere gevoelens bij komen kijken, kan het een halve hel worden. Ik ben mezelf compleet verloren de voorbije maanden. Ik was mijn grip op de realiteit helemaal kwijt. Komt daar ook nog bij dat ik me steevast op de drank stortte als de pijn ondraaglijk werd. En er is veel pijn geweest. Teruggeworpen worden in je verleden, het verschil wel zien en vechten als een leeuwin voor het heden, dat echter steeds meer op dat verleden ging lijken. Tegen beter weten in hopen dat het toch zou lukken, en tegelijk ook beseffen dat ik eigenlijk niet klaar was voor een eventuele toekomst. Dat ik ontspoord ben en terug op de rails moet. Zo graag willen, zo hunkeren en tegelijk ook weten dat ik eerst andere dingen moet doen. Zoveel liefde in je hebben om te geven, en tegelijk ook je eigen beperkingen en gebreken kennen. Maar dan kom ik weer in opstand en denk ik: Waarom moet ik het voor de zoveelste keer alleen doen? Kan iemand me niet bij de hand nemen om een stuk van de weg samen met mij af te leggen? Gisteravond heb ik voor het eerst in lange tijd echt gehuild, om niet te zeggen dat ik de boel bij elkaar gejankt heb. Gevolgd door een scheldtirade tegen mijn moeder. Ze is nu 2 jaar en 15 dagen dood en beheerst nog steeds mijn leven als het om de liefde gaat. Ik heb staan schreeuwen tegen haar foto. Dat zij 49 jaar een brave man als mijn vader aan haar zijde had, terwijl ik het allemaal alleen kon oplossen omdat zij niet op een normale manier van me kon houden. Ik was woest gewoon. Gisteren tijdens de begrafenis werd alweer gezegd dat de doden over ons waken en voor ons zorgen, en gisteravond schreeuwde ik: "En waar ben jij? Waar ben jij om over mij te waken en voor me te zorgen?" En toen gooide ik er mijn vader en mijn tante nonneke ook maar bij in al mijn kwaadheid. "WAAR ZIJN JULLIE? HE, WAAR ZIJN JULLIE?" Ach ja, een hele hoop woede en verdriet. En de eerste die het woord "zelfmedelijden" in de mond neemt, kan van mij een schop krijgen! Ik vind mijn woede gerechtvaardigd, hoewel ik natuurlijk weet dat mijn moeder zelf ook een beschadigd mens was. Dat begrip is er wel, maar soms vervloek ik haar om de zware rugzak die ik meegekregen heb en die me vaak zoveel parten speelt. Toen ik vanochtend opstond, zaten mijn ogen helemaal dicht. En ik had eigenlijk een afspraak met een werkgever. Gelukkig is hij intussen ook een vriend geworden en dus heb ik maar gezegd hoe het in elkaar zat. Dat ik gisteren mijn tante nonneke begraven had en zwaar ldvd had en dat ik het compleet niet zag zitten. En ik zei er ook nog heel zielig achteraan dat ik wel nooit "van straat zou geraken" (wel zelfmedelijden in dit geval). Wij hebben al jaren wel een soort boontje voor elkaar, en dus troostte hij me heel lief en zei dat het nog wel een keer zou gebeuren. Ik ben vandaag ook al tig keer in huilen uitgebarsten, maar dat is ook goed. Er komt een hoop oud zeer mee, dingen die ik jarenlang opgekropt heb, en dus ga ik ervan uit dat dit ook wel heilzaam voor me is. Ik ben mezelf al weken en weken ook fysiek aan het uitputten, en dat eist zijn tol. Ik heb mezelf deze middag nog bij elkaar kunnen rapen om een dagschotel te gaan eten hier om te hoek, dus dat is al iets. De uitbaatster vroeg hoe het met me ging, dat doet ze altijd, en met mijn dikke jankogen zei ik: "Goed, hoor!". Tja... Zo zijn wij opgevoed, hé. Al kan ik dat mens natuurlijk niet gaan overladen met wat er echt aan de hand is... Nou ja, ik wilde gewoon wat van me afschrijven. Hier wil ik niet zeggen dat het goed met me gaat als het niet zo is. Francesca

Ik wilde nog even iets zeggen over antidepressiva. Ik slik al bijna 3 jaar Trazolan. Daar ben ik mee begonnen toen mijn moeder in het rusthuis ging en vreselijk begon te claimen en ik helemaal gek werd. Ik ben begonnen met 3/4 van een tablet 's avonds en slik nu slechts een halfje en soms 3/4 als ik heel onrustig ben (het kalmeert ook en ik slaap er goed van). Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik er méér van wilde, dus in die zin is het volgens mij niet verslavend. Niet zoals alcohol of kalmeermiddelen. Ik weet wel dat ik niet zomaar mag stoppen, maar dat ik zelfs van dat halfje eerst moet afbouwen naar een kwartje als ik ermee wil stoppen. Mijn huisarts raadt me aan om ze maar te blijven slikken om niet helemaal de dieperik in te gaan, maar ik hoop er toch ook niet mijn hele leven aan vast te hangen. Op dit moment wil ik er niet mee ophouden, want ik ben niet bepaald stabiel nu, maar misschien later wel. Liefs, Fran

Jij ook het beste, Soothie! En nog gefeliciteerd met je week!

Nou, ik heb vandaag een heel fijne dag gehad met een lieve vriendin uit het noorden des buitenlands. We hebben door de stad gewandeld en lekker gegeten en zijn als twee bejaarde dametjes thee en cappucino wezen drinken in een chic etablissement. Verder gaat het wel. Ik ben gisteren mijn tante Nonneke gaan groeten en ze zag er heel vredig uit. Nog een goed gesprek gehad met mijn zus ook. Dan terug naar huis. Maandagavond is er een avondwake in het rusthuis (waar mijn moeder ook gestorven is) en de begrafenis is dinsdag. Zo is het leven en daar moet je dan ook maar door. Het zal weer heel wat herinneringen bovenbrengen, maar ja... Ach wat klink ik berustend, terwijl het soms zo stormt in mijn hoofd... Liefs, Fran

Ik wil de mensen bedanken die mij een lieve pb stuurden. Ik heb nu ff geen puf om te antwoorden, maar dat doe ik later nog wel. Mijn tante nonneke is gisteravond nog overleden. Dat is goed zo. Het menske was helemaal op en uitgeput en het is uiteindelijk heel vredig gegaan. Liefs, Fran