Naar aanleiding van de training "Liefdesbang" die ik nu volg, kom ik ook tot rituelen zoals brieven en foto's herbeleven.
Echt herbeleven en niet rationaliseren en analyseren hoe en waarom het zus of zo of anders .........
Maar echt herbeleven, de vreugde, de pijn, de afwijzing, het verdriet, de emoties.
Zo komt het dat ik een foto van mijn gezin van afkomst afgedrukt het en in een lijstje een plaats in mijn boekenkast in de kamer gegeven heb. Zo kan ik mijn relatie met onder andere mijn moeder evalueren en haar eren. Als het me te lastig wordt, of ik doe er verkeerde dingen mee, of het doet verkeerde dingen met mij, kan ik die foto altijd nog een poos tússen de boeken zetten, in plaats van ervoor. Ik probeer de suggestie te volgen, ik probeer te zien of ik er iets mee kan.
En dan is het plots niet alleen zo maar een ritueel. Dan raak ik er mijn emoties mee aan. Dingen die ik decennia lang weggedrukt, verzopen, ontkend en miskend heb.
Niemand beloofde me dat volwassen worden pijnloos zou zijn......