@Lucide: Ik zocht mijn "traject" helemaal zelfstandig uit. Ik haalde mijn informatie van het Internet en ik had wat hulp van Hogerhand.
Ik had al snel in de gaten dat "tijdelijk" of "sociaal" gebruiken er voor mij niet in zat. Het was (en is soms nog) bij mij alles of niets.
Bovendien zat ik zó in de ellende dat ik er helemaal klaar mee was; genoeg gezopen.
Ik wilde mijn leven omgooien, er nog iets van proberen te maken, dus resoluut stoppen met die handel.
In die informatie fase leerde ik van het begrip "abstinentie" en over een spiritueel, niet religieus programma. Ik las ook over de slagingskansen, eigenlijk over terugvallen. Ik schatte in wat ik zou kunnen en koos voor een klinische opname in een 12-stappen kliniek, Counterpane, die helaas niet meer bestaat. Niet vanwege hun inzet en kwaliteit, maar vanwege bezuinigingsdriften en beoordelingsfouten van de overheid en zorgkantoor.
Met die keuze loste ik ook mijn probleem van eenzaamheid op: de suggestie is dat je na de behandeling de groepsbijeenkomsten van de AA en/of NA (CA, SLAA en zo verder) blijft bezoeken en een sponsor zoekt om aan je programma te blijven werken.
Dat verslaving een ziekte in je hoofd is, samen met wat denkfouten, daar kon ik wel wat mee.
Spuiten in mijn bil en griezelige pillen uit een doosje daar zat ik niet op te wachten. Ik wilde de ene verslaving niet voor een andere inruilen.
De detox deed de kliniek niet in huis, werd uitbesteed bij Novadic Kentron. Daar zat ik elf dagen. Een redelijk relaxte tijd maar wel tussen mensen die buiten de regels om nog steeds gebruikten. Achteraf had ik toen al met het basisboek van de AA of NA kunnen beginnen.
Ik stortte me maar op het koken wat we als groep zelf moesten doen. En sporten, natuurlijk. Groepsbijeenkomsten of zo, of therapeutische gesprekken waren er niet. Ik sliep er in een royale eenpersoonskamer met eigen badkamer.
Het was gewoon een medische periode.
IK werd opgehaald op de dag dat ik "klaar" was, een beetje gespannen en angstig wat er zou volgen.
Dat waren zestig dagen van hard werken, erg hard werken. Elk uur wel een paar keer geconfronteerd worden met mezelf. We hadden er groepslezingen, individuele gesprekken met een psycholoog en gingen een paar avonden in de week naar AA/NA bijeenkomsten. (Dáár heb ik het dus van... )
Het duurde bijna tot in de voorlaatste week dat ik volledig inzag dat ik naar mijn eigen bijdrage diende te kijken en helemaal zelf verantwoordelijk was voor met leven met alles daarin en daar niets van kon uitbesteden.
We zaten daar in een oude boerderij, ver weg van de wereld. Er werd elke dag goed warm eten bezorgd door een eigen keuken, soms was er op zaterdag een snack maaltijd (friet, italiaans, turks). De meeste kamers waren tweepersoons, een eigen bed, een eigen kast(helft) en een burootje om aan te schrijven, geen wastafel op de kamer. Een enkel stopcontact per bed. (Neem verdeelstekkerdoos mee als je een wekkertje met radio hebt of een elektrische tandenborstel.)
Computers, telefoons, geld en papieren werd goed voor je bewaard in een kluis.
Er was een gezamenlijke badruimte met 4 douches en twee wastafels.
Beneden was er nog een kleine badruimte voor de dames.
Ook in de sportzaal waren er open douches. Sporten was overigens beperkt om te voorkomen dat mensen zich daar aan te buiten gingen, maar goed ook voor mij. Opruimen, poetsen en maaltijden verzorgen was onze taak, aangevoerd door een wekelijks wisselende groep oudste.
De dag begon na het vroege ontbijt met een wandeling, al dan niet in stilte. Daarna het dagprogramma, onderbroken door korte pauzes.
In de avonduren dus vaak meetings of eigen huiswerk. Een tv of ander vertier was er niet. In de weekenden werd er vaak een ter zake doende film of docu gespeeld. Die zaken waren verplicht. Contact met de wereld was gelimiteerd tot zeer beperkt bellen en zeer beperkt gebruik van een ter beschikking gestelde en deels afgeschermde tabletcomputer. Facebook en dergelijke en dating-sites kwamen niet door.
In het programma was plaats voor een schade dag, waarop je in de gelegenheid was om van je naasten te horen welke schade je had aangericht. Onder deskundige begeleiding en voorbereiding. Op het eind van je tijd mocht je met vrouw en kinderen of wat ook van toepassing, een dagdeel onbegeleid op stap.
Ik vergeet nog te vermelden dat je bij binnenkomst je levensverhaal diende te schrijven en binnen een week voor te dragen aan de rest van de groep.
Ook moest je een dagboek bijhouden en dagelijks inleveren. 's Morgens kreeg je het terug.
Het was er bikkelhard werken voor mij, het was ook niet alle dagen leuk, maar wel heel erg goed voor mij. Ik ben er weer op aarde geland.
De laatste dagen wou ik er liever blijven dan dat ik naar huis moest gaan. Dat gevoel is overigens inmiddels weg....kliniek ook, jammer. Doodzonde.
Als er vragen zijn, hoor ik het wel.
