bolletje

Dan ben je nu zeker wel heel erg ontzettend sterk hé Igie?

Vicks ik had bevende handen, koppijn, slapeloze nachten, zweten in bed en overdags, depressief, en prikkelbaar. Dat waren de ontwenningsverschijnselen en dat duurde bij mij zo'n 5 dagen, toen werd het minder. Daar moet je ff doorheen meid.

Van harte welkom, nogmaals Vicks. Stop die roos maar in een vaas hoor. Hij is je van harte gegund.

Zal zo ff kijken Vicks. sorrie voor de stomme fout.

Van harte welkom Vick. Misschien wil je je wel voorstellen bij wie is wie. Daar kun je dan iets over jezelf vertellen. Maar kijk maar hoor het is niet noodzakelijk. Oeps foutje.:$

God wat heb ik wat gekookt zeg toen mijn manneke nog leefde. En wat heeft ie altijd heerlijk gesmuld. Hij hield erg veel van franse stoofschotel, Italiaans en Grieks. en als de hele familie kwam eten, zo'n 15 man dan was ik in de keuken. Ja dat waren nog eens tijden. Ik kon ook ooit twee drie dagen in de keuken staan voor de voorbereidingen.

ja Spikie dat gaat zeker goed komen. Als je er net zoveel plezier in krijgt als wat ik heb dan ga je nog veel genieten, zeker weten. Daar kun je je aan vast houden. Ga je nog vragen of dat je voor de tijd dat je die opleiding gaat volgen, iets anders kan gaan doen bij de D.A.? Dan hoe je niet zo'n tijd te wachten anders duurt het nog best wel lang.

Wart fijn fleurie dat je al zo vlug A.D. hebt gehad. Ik weetniet hoelang de inwerktijd is maar je hebt nu weer iets waar je je toch een beetje aan vast kan houden. Spikie je zal hoogstwaarschijnlijk gauw merken dat het werk je niet meer zo eenzaam maakt lieverd. Ik hoop het zo voor je want dat rotgevoel herken ik maar al te goed. Voor niemand iets kunnen betekenen maakt dat je je heel eenzaam kan voelen. ik hoop echt dat je toch heel gauw aan de gang kan gaan meid, dan krijgt het leven weer een beetje zin. Made ik vind het heel erg dat ik niet meer in Scheveningen woon als ik je zo hoor. Toine het wordt vandaag hier macaroni carbonara

Tatum Marc Niets Susanna. Igor. Bol.

Hij is weer geslikt hoor, we gaan er weer voor.

goeie morgen lieve kanjers. Made voor jou een dikke

Trusten mensen en tot morgen weer.

Wel snotverdomme Ap toch.

Originally posted by: fleurtje Ik moet er weer ff vandoor. Ik heb de laatste dagen niet zoveel gereageerd op het forum. Na vanmiddag voel ik me al iets beter. Niet super maar niet meer zo diep. Ik heb voornamelijk achter de schermen contact met een aantal mensen gehad. Ik wil deze mensen hééééééééééééél fel bedanken om te luisteren, open te staan en er gewoon te zijn . Maar ook iedereen die hier iets neerschreef, aan me dacht maar waar ik niet onmiddellijk heb op gereageerd Dat ben je meer dan waard Fleurie echt. en ik ben blij te horen dat het weer een heel klein beetje beter gaat met je.

Fleurie soms zijn er dingen blijven liggen uit het verleden die je nog moet verwerken b.v. het gemis van een dierbaar iemand, waar je niet voldoende om gerouwd hebt. Dat kan het gevoel geven dat je stil staat. Het zou misschien heel verstandig zijn als je eens een goeie psycholoog zou gaan bezoeken meid. A.D. slikken kan je over een bepaalde periode heen helpen, maar die vuilniszak leeg je daar niet mee, die moet je legen door te rouwen, te verwerken en dan los te laten. Misschien kun je je dochter dan ook wat makkelijker (los) laten, je raakt ze niet kwijt. En gegroeid ben je zeker, anders moet je de berichtjes van je nog maar eens lezen van toen je in het begin hier kwam.

Toine toen ik een huis had, heb ik echt jaren alleen gezeten, samen met de drank. Ik belandde van de ene depressie in de andere. Werkte me kapot in m'n huis en m'n tuin en daarop volgde altijd een fikse dip. Ik begreep niet waar het vandaan kwam want ik deed toch m'n werk? Ik verzorgde mezelf goed, at goed en ja ik dronk wel maar wat gaf dat daar kon het toch niet aan liggen? toen ben ik een cursus gaan volgen. Vaak kreeg ik paniekaanvallen, maar heb volgehouden. Want de enigste manier waarop ik echt kon groeien was als ik met anderen in contact kwam. Het heeft echt heel lang geduurd voordat het angstig mensje een beetje los kwam. Langzaam durfde ik iemand uit te nodigen en nog met zweet in m'n handen. Maar zo heb ik geleerd om contact te maken, gewoon door te gaan doen. Er op uit te trekken. En voor het alleen zijn kun je nog kiezen maar je kiest niet voor de eenzaamheid. die krijg je gratis en voor niets als je er niets aan doet.

Lieve Toine, Dat is vaak de grote angst van kinderen, o God als maar niet een van mijn ouders of dierbaren komt te overlijden. Ik heb dat zelf ook gehad hoor dus ik vind het een hele normale angst. Maar als het eenmaal gebeurd, heb ik gemerkt dat het lukt om ook zelf door het leven te gaan zonder mijn ouders. Nu was ik heel snel een van mijn ouders kwijt. Mijn vader toen ik zo'n 14 jaar was en mijn moeder toen ik 23 was. Ik was nog helemaal niet zelfstandig en leefde in een inrichting. toen ik op mijzelf moest gaan wonen ( ik was inmidels 29) was dat een hele zware tijd. Ik was erg bang voor de grote boze maatschappij. Maar kijk een, ik ben er gekomen, wel eens waar door schade en schande maar nu gaat het goed met me. Heb een eigen huisje, een paar hele lieve dieren, toch wel wat vrienden maar vooral, en dat was heel belangrijk voor mij, tevreden zijn met mezelf, ondanks mijn fouten. toen kwam er een stukje rust bij me omdat een groot gedeelte van mijn angst gebaseerd was op ontevredenheid bij mezelf. Ik keek altijd naar wat ik niet kon. Ja en dan schiet je zo in een depressie. Ik koos op een gegeven moment om me op andere dingen van mezelf te gaan richten. Dat gaan niet ineens daar zijn jaren overheen gegaan, maar het is me uiteindelijk gelukt. Je kan de toekomt nooit veranderen maar wel de manier waarop jij het ervaart.

Ja An we zullen maar denken dat het allemaal erg goed is voor mijn pers. groei. En het was zwaar maar ik zou het weer overdoen denk ik. Maar dan toch ff iets anders.

nee hoor Dhen ik ga niet drinken. Heb ik helemaal geen behoefte aan maar bedankt voor je bezorgdheid.

Hey Toin, Ja hoe heb ik het verwerkt. allereerst ben ik iemand die makkelijk iemands dood accepteerd. Ik huil dan een paar dagen flink en dan wordt het op een gegeven moment minder. Tja en het leven met mijn manneke was erg moeilijk. Hij had asperger (een vorm van autisme) en een flinke Nacistische persoonlijkheidstoornis. Bovendien was hij hypogonder, dus 3 zwaar wegende dingen waardoor het leven voor hem maar ook voor zijn naaste omgeving erg zwaar was. Ik ben dus 11 jaar mantelzorger voor hem geweest omdat hij dacht zwaar ziek te zijn. de 11 jaar daarvoor ben ik altijd erg gericht geweest op hem. Hem het naar zijn zin maken. Had niet in de gate dat hij iedereen incl. mij als zijn personeel zag. Daarbij had hij een beroep waar dat ook nog eens extra gestimuleerd werd. Waaraan hij is overleden weet niemand maar ik denk doordat hij zo zwaar op de hand was, hij zijn lichaam versleten heeft. Nu kan ik nog alleen maar met veel liefde aan hem terug denken en vaak ook realiseer ik me dat ik hem best wel mis. Ik mis vooral het verzorgende gedeelte. Maar ook ben ik heel vaak erg blij dat ik nu vrij ben en niet meer dag in dag uit een hele hoop ellende aan moet horen. maar verwerken? Ja toch het accepteren dat je iemand niet meer gaat zien. soms erg moelijk en vaak kan ik het gewoon accepteren. Als ik huil, huil ik nooit om hem maar om mijn eigen gemis, aan hem. Hoop dat ik een beetje je vraag heb beanwoord. O en ik was de refu denk ik vergeten. Ik zoek geen spanning hoor.

Goeie morgen tien en Marq. Wat geweldig zeg op naar de 3 mnd. Das een hele tijd joh, dat doen veel mensen je niet na. Proficiat.:light:

Flesje wonderolie innemen Sha. Moet jij eens kijken wat er dan gebeurd.

Originally posted by: Hannah1 (en Bol er is iets gepoept hier)quote> Dat doet me goed te horen Hannah. Ja ik geef dan wel een beetje raad van wat ik weet maar ben toch altijd wat onzeker, is het wel goed. Gelukkig dat ze gepoept heeft, dan komt er weer wat ruimte vrij. Heeft ze nog steeds een "truitje"aan? En is ze verder wel weer wat de oude? En heel veel plezier met de frummers.

Goeie morgen lief Madeliefje.

Ja Jane het schijnt zo ontzettend moeilijk te zijn om je kind los te laten. Vertrouwen te hebben dat ze het gewoon goed doet omdat ze van jou geleerd heeft hoe het moet. Toch blijft die onzekerheid opspelen. Lijkt me toch erg voor je dat je daardoor toch slapeloze nachten hebt. En ze heeft het hoogstwaarschijnlijk gewoon goed gedaan en denkt mischien wel, Mam maak je niet zo druk, ik kan best wel voor mezelf zorgen hoor.