Goedenavond! Vandaag de meest moeilijke dag van mijn leven gehad. Het was opa's uitvaart. We zijn vanochtend met zes auto's richting het uitvaartcentrum gereden. De hele familie bij elkaar. Toen we in de koffiekamer zaten vroeg de man van het centrum of we opa voor de laatste keer wilden zien. Dat wilde ik niet, maar de rest is in groepjes langsgegaan. Oma en zijn zus waren zo overstuur, dacht dat ze erin bleven. Iedereen rode ogen. Ik dacht:"Ik hou me sterk vandaag. Dat kan ik". In het uitvaartcentrum hebben oom (schoonzoon opa) en pap de kist afgedekt en dichtgeschroefd. We zijn op de eerste bank gaan zitten. Ik naast pap. Pap huilde en toen heb ik mijn hand op zijn knie gelegd. Hoorde aan het manier van praten van de uitvaartman dat de schoonzoon van opa de tekst had geschreven. Vroeger geschiedenisles van hem gehad, ging op dezelfde manier. En toen werd het eerste afscheidsnummer ingezet en toen hield ik het niet meer droog. Toen sloeg pap een arm om me heen. Na wat gedichten werd ons gevraagd om op te staan. De vrouw van mijn vader barstte opeens in snikken uit en toen pas kreeg ik door dat het gordijn dichtging en toen moest ik ook weer. En oma, oma was zo zo zo overstuur. Dat ging gewoon door merg en been. Daarna nog koffie gehad, rondje condoleren en vervolgens naar huis. Pap en zijn schoonvader (mijn stiefopa) gingen aan de borrel en toen wilde ik ook wel even meedoen, maar heb het gewoon bij Cola gehouden. En 's avonds had ik geen trek meer. Ik zet zo een kopje thee. Bah, het hoort erbij, maar wat was dit moeilijk.