Donderdag 30 juli

[Lotus66]

Erik: dank voor jouw verhaal en het delen. Lastig (vooral voor de persoon zelf ook) wanneer ook een van je ouders / verzorgers een KOPP kind blijkt te zijn. Het komt vaker voor (zo heb ik gelezen). Dat 'zorgen voor' is heel herkenbaar. Ik ga het proberen nu wat minder te doen.De psychiatrie is een machtig mooi vakgebied. IK heb er zo ontzettend veel geleerd. Ook mbt mezelf. Achteraf vond ik mezelf wel erg jong toen ik met de opleiding begon. Waarom denk je 'kopje onder' te gaan?

[erik]

Waarom denk je 'kopje onder' te gaan?

 

1. omdat het me gezegd is met solliciteren dat ik te lief en zorgzaam ben en niet zo hard en helder als soms nodig is in de psychiatrie. 2. ik van mei 2014 tot mei 2015 intensief contact had met iemand die lichamelijk heel ziek was en ook psychisch veel zieker bleek dan ik ooit doorzien had. Daar ging ik bijna koppie onder als ik na aanraden van veel mensen zoals verpleegkundigen op mijn werk, mensen op dit forum niet naar HA ging en hulp kreeg. Dit was na een TS plan (of althans dat vertelde ze) van die vriendin waar ik midden in de situatie van crisisdienst, wijkagent en haar zat. Paar weken hierna belde ze me gedrogeerd op op mijn werk en moest ik 112 bellen omdat ik niet weg kon van de zorg op mijn werk. Ik heb niet (willen) zien dat ze behalve lichamelijk ziek last had van borderline. Zo extreem grensoverschrijdend gedrag bij een vriendin waar ik ook verliefd op geweest ben had heel veel impact. Ik ben al die tijd heel erg meegegaan in begrip, luisteren, aandacht en willen helpen. Collega op mijn werk die zelf in de psychiatrie gewerkt heeft reageerde ook helemaal verbaasd van heb je dat niet gezien? En meteen na poging 1 van direct afkappen en grenzen stellen....ik ging er in mee trok me alles aan en achteraf bleef ik leeg over in het besef dat er niet of nauwelijks een wederzijdse band was. Deze week nog gehoord dat ze op internet op pagina's die ik niet lezen kan maar andere mensen wel mij helemaal zwart maakt. Ze weet heel veel over me omdat ik zo open en eerlijk was. Nu zet ze alles op internet en schrijft daarbij dat ik haar zo tot waanzin dreef haar tot op de rand van haar 6 etage hoge flat bracht. Hetgeen ik juist met alles wat ik kon wilde voorkomen. Zo grenzeloos in manipulaties, zo slim en effectief in me zo hard mogelijk raken. Ja dat heb ik niet in de palliatieve zorg. Heb wel ervaring hoor met ptss, schizofrenie, angststoornissen, korsakov......het hele scala kom je ook wel tegen bij uitbehandelde bijna stervende mensen maar niet zo. Ik heb ook een dag meegelopen bij crisisopvang volwassenen, ik weet dat dit een hectische plek is maar vond dat toch wel heftig. Maar ergens wil ik het nog steeds omdat ik denk dat in een professionele setting anders is als in het prive leven en ik het denk ik wel kan leren. Wie weet wat de toekomst brenge moge....ergens is het nog steeds een richting die ik op wil.

 

Dank voor je interesse.

31 juli 2015 bewerkt door erik

[Lotus66]

Dank voor je openhartige verhaal Erik. Ik begrijp (denk Ik) je overweging /afweging nu. Hoei wat pittig voor je joh dat je op basis van al je 'goedheid en zorgzaamheid intensief contact hebt gehad met een lichamelijk (en geestelijk) ziek iemand. Dat zal best soms heeeeel erg moeilijk voor je geweest zijn. Mn de psychische ziekte van de betreffende persoon is / kan erg lastig zijn. Amaai, borderline was / is voor mij ook een enorm lastig ziektebeeld om mee om te gaan. Neem jezelf niet kwalijk dat je dat niet voorzien of in de gaten had. Juist deze mensen zijn zo enorm gehaaid. Klinkt onaardig maar zo bedoel ik het niet. Dat is nu juist een van de symptomen behorend bij dit ziektebeeld. Ik denk dat het juist voor mensen die niet bekend zijn met de verschillende psychiatrische ziektebeelden zo moeilijk maakt om de vinger erop te leggen. Laat staan om er mee om te gaan. Wanneer je dan ook zelf als persoon alle goede zorgzame bedoelingen hebt, lijken ze hier ook nog eens een voelspriet voor te hebben. Zo jammer dat je daar de 'dupe' van bent geworden. Juist jij  Ik ben op een bekend geworden met de psychiatrie. Ik heb een opleiding gevolgd (als verpleegkundige en later als docent....Ha zegt natuurlijk ook niets ) maar dan krijg je wel de kennis van ziektebeelden en symptomen mee, en leer hoe hier mee om te gaan (in het kader van behandeling, verpleging of socialisatie) Dus dan is de insteek denk ik heel anders want je wordt immer opgeleid. Voor jou ligt dat begrijp ik anders. Wel heel fijn dat je nu binnen je huidige werk toch je 'ei' kwijt kan. Machtig mooi werk trouwens. Ik denk dat je binnen een prof. setting best je wens zou kunnen verwezenlijken. Zo te lezen heb je heel wat in je mars. Em met een scholing / omscholing en begeleiding zou het zeker moeten lukken. Maar daar moet je maar zin in hebben. Je hebt nu ook een pracht baan.

[erik]

Ik heb ook 2 jaar HBO-V gedaan en bijna klaar als verzorgende. Natuurlijk ken ik mijn handboek psychiatrie maar ik heb het nog niet gezien aanvankelijk. Ze was immers lichamelijk ziek en heeft door jaren lang ziekenhuis na ziekenhuis pijnpoli.....de nodige klappen gehad. Ik heb haar leren kennen in de tijd dat ze stopte met opiaten na 8 jaar gebruik. Dat afkicken heeft ook een mentale impact en ik heb gedrag altijd daaronder geschoven. Altijd gedacht dat ze gevormd was hierdoor en niet hoe ver haar ziektebeeld en grenzeloosheid ging. Ik ben altijd goed gelovig dat mensen bepaalde grenzen hebben. Dat je niet verhalen en plannen over suicide maakt om aandacht, dat je me niet belt hevig gedrogeerd en dat ik achteraf moet vaststellen dat er niks van kan kloppen.

 

Denk je ook heel goed te begrijpen waar je schrijft niet onaardig bedoelt; het is onderdeel van haar ziekte en dat is vooral voor haar diep triest dat dit zo is. Ik kan niet rancuneus naar haar zijn, het is erg om te beseffen hoe ver haar ziekte gaat. Voor iemand als ik is loslaten een belangrijke les. Dat heb ik denk ik/hoop ik geleerd; het besef dat ik niet kan redden en dat mensen primair zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. En dat ik niks anders deed dan een status quo handhaven die noch leefbaar noch onhoudbaar was. Het zat er tussen in. En nu is het haar veel te oude moeder weer die de boel net boven water houdt. Het zou denk ik beter voor haar zijn als het echt onhoudbaar werd en ze gedwongen was te kiezen wat ze nu wil. Maar ja dit alles is buiten mij om. Ik ga mijn eigen weg nu en het zou mij niet verbazen als ik ooit bij psychiatrie en of verslavingszorg kom.

 

Dank je voor deze discussie......de donderdag heeft wel heel lang geduurd deze keer.

31 juli 2015 bewerkt door erik

[muis87]

Hallo Erik, ook herken ik veel punten.

Alleen bij ons in de familie is het anders gegaan, ook mijn vader was erg dominant, hij heeft zich altijd geplaatst als hoofd van het gezin. Hij heeft vanaf het begin de zorg van mijn moeder over genomen van haar ouders.

Mijn moeder kon vroeger niet veel, alles werd gedaan door mijn vader het huishouden en het verzorgen van de kinderen. Toen mijn moeder nog in de periode dat zij nog ( goed functioneerde ) heb ik haar eens gevraagd

of zij eigenlijk wel zoveel kinderen wou, wij waren met 5 kinderen, dat was echter nooit haar bedoeling geweest. Zij kon ons ook geen liefde geven, zij wist niet eens wat het was. Wij hebben toen ook een helse tijd mee

gemaakt, een fijne jeugd hebben wij ook niet zo goed gehad. Als wij problemen hadden moesten wij het zelf uit zoeken. Met alle gevolgen van dien, wij werden ook nooit begrepen.

Bij mijn vader draaide het alleen om mijn moeder, mijn oudste zus moest het voorbeeld zijn voor de kinderen. 

En vaak hoor ik dat nog steeds, als ik bij mijn vader kom is het nog steeds vragen naar mijn oudste zus. Terwijl ik en mijn ex vriend, toen mijn moeder nog leefde, regelmatig bij hun kwamen.

Zelfs toen mijn moeder op sterven lag, waren wij erbij, en niet mijn oudste zus omdat ze dat niet aankon. Soms begrijp ik het nog niet helemaal, maar ja ik heb ook geen zin om dat te willen begrijpen.

Zeker niet als ik weet dat mijn vader, toen het niet zo goed met mij ging, het AMK gebeld had. Advies Meldkamerpunt Kindermishandeling. Mijn vader vond dat ik dringend hulp nodig had.

Met het gevolg dat ze de Raad van de Kinderbescherming hebben gebeld, dat resolteerde in een uithuisplaatsing, en dat allemaal door de brief die mijn vader had opgesteld naar het AMK.

Dat gaat je niet in de koude kleren zitten, ik heb voor die tijd al hulp gezocht bij de SPW. Maar die kwamen te laat.

Ik heb ook een helse strijd moeten voeren tegen de jeugdbescherming, dat was niet leuk meer.

Maar ik ben jaren daarna wel sterker geworden, ik heb welliswaar mijn kinderen niet terug gekregen, maar ik heb mezelf nog, en daar ben ik nog steeds mee bezig.

Elke dag kom je situaties tegen die je nu anders doet, dat is ook toen de situatie geweest dat ik begon te drinken, wanhoop, teleurgesteld, bang, boos, verdrietig.

Dat was ook de eerste keer toen ik er achter kwam dat die brief van mijn vader afkomstig was, dat ik hem gebeld had en hem ook uitgescholden heb.

Ik heb toen een hele tijd geen contact meer met hem gehad.Onrecht is mij toen aangedaan, en als ik ergens niet tegen kan is dat het wel.

Dat is denk ik ook de reden waarom een vaste relatie voor mij er niet meer in zit. de meesten zeggen, ach je moet het verleden los laten nou zo eenvoudig is dat niet.

en zeker nu niet, want ik ben gestopt met drinken en ik moet eerst tijd voor mezelf uittrekken om daar goed door heen te komen.

Mijn moeder leeft dus niet meer, maar mijn vader wel, af en toe kom ik nog wel eens maar niet te vaak. mijn vader is dementerend, en ja ik blijf vaak nog met vragen zitten waarop ik geen antwoord meer krijg.

daar moet ik mee leren omgaan. dus voldoende genoeg om daar mee aan de slag te gaan hoe je dat soort dingen moet verwerken. en dan heb ik nog niet alles verteld. zoals mishandeling bij vader, sexsueel misbruik.

teveel om op te noemen.

maar ik laat het hier even bij, het doet mij wel goed om dit aan jullie mee te delen, maar iedereen heeft wel iets mee gemaakt waardoor hij of zij is begonnen met drinken.

[lady jane]

muis, als je er aan toe bent

en het kan,

zou een gesprek met je zus

en misschien de anderen ook,

wel degelijk helpend voor je kunnen zijn.

Het verleden heeft jou gevormd, maar hen,

en je ouders ook. Vaak lopen er rode draden

door families die door jou/mij/ons hier

doorbroken kunnen worden.

En dan kun je dat verleden wel laten rusten.

Je kunt pas echt in het hier en nu leven na het opruimen

is mijn persoonlijke mening.

Ik kan me voorstellen dat anderen daar anders over denken

en het gaat hier om jou, dus kijk wat jij met dat verleden kunt

en wilt doen. Delen is helen, hier

en ook daar.♥