zaterdag 16 december

[Houtje]

Ehhhhhh:huh:dat raad zoeken en hulp is niet tegen jou bedoeld, je doet het hartstikke goed meis !!!!

[Anna]

Houtje, hoeveel berichtjes heb jij eigenlijk als Houten, Houtje en Koekie samen? Ik zal even kijken of ik dat nog in kan halen.

[Anna]

Niet vervelend bedoeld hoor! Ik voel me alleen altijd zo'n kletskous.

[visje]

Ha, die Joann!!!!!!!! ben je er weer!!!!! Goed gesproken. Tot gauw!, Visje, ga nu echt naar bed.

[Houtje]

test

[Lady]

Slaap wel voor de mensen die hun bed opzoeken.

Ik heb inmiddels m'n administratie bijgewerkt en denk na over de vacature.
Zo nog even naar de brievenbus; ik heb graag dat gedane zaken ook helemaal gedaan zijn.
Het geeft me een stukje innerlijke rust, ik heb een periode gehad dat ik zelfs mijn administratie niet meer bijhield en in de schulden kwam. Kop in het zand, verder drinken om ook die problemen maar niet onder ogen te zien. Bah, wat een vreselijke, donkere tijd was dat!
Zoveel spanningen die ik trachte te bestijden/vergeten/verdrinken.
De hel!

Ik schaam me niet meer hiervoor, ik realiseer me terdege dat het leven zoveel leuker en fijner en beter kan zijn, als ik de realiteit maar gewoon onder ogen zie en niet meer wegvlucht.
Ik voel mededogen voor de vrouw die ik ook ben/was...angstig, eenzaam, klein en hopeloos; niet kundig genoeg meer om zelf aan de alarmbel te gaan hangen, immers waren er toch meer dan genoeg mensen die het nog meer dan ik nodig hadden, ik telde altijd mijn zegeningen zelfs als ik diep in de shit zat. Ook dat bleek een vorm van vluchten...er van mezelf niet echt mogen zijn.
Zo triest!

Eens floreerde ik op allerlei fronten; studie, werk, ouderschap (alleen), en maatschappelijk/sociaal.
Het was een mooie tijd, mijn energie was onuitputtelijk, ik kon de hele wereld aan.
En de hele wereld kon mij aan, niets was me teveel.

Tjemig, wat ben ik op m'n snuffer gegaan, niet te zuinig!
Dat gun ik niemand!

Ik ben een type die veel zelf wil doen, ik trek zelden aan de bel, helemaal niet in moeilijkere tijden.
Ik gun mezelf juist dan bar weinig.
'k Ga dan overleven in plaats van leven, veelal voor een groot deel onbewust... weet op zulke momenten niet eens meer wat leven is. 'k Heb dan wel herinneringen maar die zijn dan abstrakt, niet tastbaar meer....enkel herinneringen.

Mijn kind opvoeden heeft bij mij altijd prioriteit gehad (al vanaf het moment dat ik zwanger wilde worden), en dat is nog steeds zo en daar ben ik trots op.
En met opvoeden bedoel ik niet enkel eten, drinken, bed, rust, reinheid en regelmaat, maar zoveel meer dan dat.
Een investering (van harte) in een mens, persoonlijkheid in wording en daar ben ik in geslaagd. C.L. volgens mijn omgeving.

Maar nu is ze redelijk gevormd, ze heeft haar persoonlijkheid redelijk ontwikkeld, haar balans redelijk gevonden als kind van gescheiden ouders, haar idealen voor haar leven redelijk overzichtelijk voor zichzelf, het gaat goed met haar en ik voel de ruimte nu om wer goed voor mezelf te gaan zorgen, zodat zij ook over mij kan zeggen "het gaat werkelijk goed met m'n moedertje".

Het mooiste dat je kind(-eren) kunt geven is zelf als ouder volop te leven en daarmee gelukkig te zijn!




En nu ga ik nog even naar de brievenbus, onze hond vind het een ernstig goed idee!

[Anna]

Lady, ik ben diep geroerd door je berichtje. Het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal hier lees, de tranen springen me in de ogen. Dank je, dat je dit hier wilde delen.