Zondag 6 April

[Anna]

Charlie, gefeliciteerd met twee maanden! De aanhouder wint!

Ik las dat de eeuwige discussie over stoppen of minderen weer opgelaaid is. Toen ik in juli 2006 voor het eerst op dit forum kwam was ik ook al enkele weken met de internetbehandeling bezig, met het doel om te minderen. Toen ik met die behandeling begon was ik al zo'n twee jaar zonder veel succes bezig met minderen. Mijn begeleider was van mijn alcoholgebruik op de hoogte, en ook van mijn langdurige pogingen om te minderen, maar men vond mij toch een geschikte kandidaat om het te proberen. Eigenlijk begrijp ik dat ook wel, als iemand mij destijds recht in mijn gezicht gezegd had dat ik helemaal niet met mate kán drinken was ik waarschijnlijk meteen afgehaakt.

Waarom wilde ik mijn drankgebruik minderen?
1. Ik wist dat ik te veel dronk.
2. Ik voelde dat mijn drankgebruik binnen niet al te lange tijd tot grote problemen zou leiden, o.a. op mijn werk.
3. IK WILDE NIET STOPPEN, OMDAT IK WILDE DRINKEN!

Dat Tactus mij voor de behandeling accepteerde, en mij nooit afviel al ging ik regelmatig over mijn doel heen, was voor mij een enorme steun in de hoop dat het zou lukken. Maar tegelijkertijd voelde ik me steeds wanhopiger worden, omdat het me dag na dag niet lukte mijn doel te halen. Mijn drankgebruik was wel minder dan het geweest was, maar ik had voortdurend het gevoel gek te worden, en was meer dan ooit met drank bezig. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Had enorme paniekaanvallen bij het idee die avond niet te mogen drinken, of het bij 2 glaasjes te moeten laten. De dag dat ik niet zou drinken bleef ik eindeloos voor me uit schuiven, want ik kon het niet, en op een gegeven moment ging ik zelfs liegen in mijn alcoholschrift! Wie houd je dan voor de gek?

Het is dit forum geweest, en de verhalen van de mensen hier, dat me uiteindelijk tot het inzicht heeft gebracht dat minderen pure zelfkwelling was. Toen ik uiteindelijk op een avond de handdoek in de ring gooide en mezelf uit pure frustratie helemaal liet gaan, wist ik de volgende dag eindelijk zeker dat ik gewoon niet met mate kan drinken. Toen pas kon ik het besluit nemen te stoppen. O, niet voor altijd hoor, ik durfde zelfs niet eens aan drie maanden te denken. Ik hield het bij een voorzichtig 'voorlopig'.
Ik kan jullie vertellen dat het me veel, heel veel moeite gekost heeft. Ik heb gehuild, mijn haren bijna uit mijn hoofd getrokken, ben in een diepe depressie beland, maar heb het tenslotte volgehouden door iedere ochtend met mezelf af te spreken dat ik die dag niet zou drinken. En terwijl ik dat deed zei ik tegen mezelf in de spiegel dat ik, Anna, het waard was om die afspraak mee te houden!

Voor degenen die - net als ik destijds - hopen te kunnen minderen: ik ben het helemaal eens met wat Kate schreef. Soms vraag ik me ook wel eens af of ik het ooit zal kunnen, een of twee glazen drinken. En meteen daarna volgt in mijn hoofd de vraag wat ik in vredesnaam zou hebben aan een of twee glazen? Wat zou dat toevoegen aan welke feestelijke gebeurtenis of welke gelegenheid dan ook? Een of twee glazen zijn voor mij nog nooit genoeg geweest. Waarom zou iets wat ik al duizenden keren zonder succes geprobeerd heb ineens anders aflopen dan het al die duizenden keren gedaan heeft?

Mensen, ik ben blij dat ik niet meer hoef te drinken, en de dwang om het te moeten wil ik nooit meer terug.

Nog een fijne avond allemaal, ik duik mijn eigen bed weer in.

[Mai]

Mooi Anna, bedankt! Van het ene moment van totaal geen behoefe naar die afschuwelijke dwangmatige gedachten... ooit zal het een beetje rustiger worden in mijn hoofd. Maar helaas vergt dat zo nu en dan nog heel wat wilskracht, geen hele dagen lang meer, maar zo voor het naar bed gaan probeert de paniek weer heel sneaky toe te slaan. Ingesleten gewoonten waarschijnlijk. Oftewel; uit alle macht het systeem intact willen houden. Andersom denken dus.....

Slaap lekker in je eigen bedje en werkze voor morgen!

[Har]

Indrukwekkend verhaal Anna en ja, ik begrijp de tac(tiek) van tac(tus)

Welterusten allemaal, morgen gezond weer op!

[Mai]

Trusten Har...

[Houtje]

Anna, het is mooi dat je niet meer drinkt maar meisje meisje dat gespring tussen al die verschillende bedden is dat wel zo slim :heart:

--- geintje --- kan je toch wel hebben hoop ik.

Ik spring ook weer in mijn eigen bed, ik slaap ALTIJD in mijn eigen bed hihi.

Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii

[Mai]

Truste Hout...

[Soothe]

Beste Marjo, Ingesleten gewoontes. Het systeem in tact houden.
Marjo wat te denken van een verslaving. Een verslaving houdt weinig rekening met rationele overwegingen. Dat is wat heel het gebeuren zéér tricky maakt.

Lang geleden heb ik het boek van Allen Carr gelezen,in een over enthusiaste stemming, wilde ik met roken stoppen.
Het boek heb ik weggegeven, misschien een ander tot hulp. Er zijn twee dingen, die eruit sprongen.

Ten eerste, het kenmerk van een verslaving is altijd meerderen en niet minderen. Dus nogmaals, minderen is in mijn ogen geen optie. Dus wanneer iemand, mij gaat vertellen, in het weekend kan je er vier drinken, dan zeg ik nee! Dus omdat de een of andere therapeut dat zegt, moet ik volgen.Weet ik niet beter wat goed voor mezelf is. In het weekend mag ik, nou ik hoef niet!
Wil men wel in het weekend drinken, dan valt het, of wel mee, of men wll er niet af!!

Ten tweede het is geen gewoonte. Hoe vaak brengen we geen veranderingen in onze gewoontes aan.
Dat geeft meestal geen probleem. Je wil het niet zo, dus doe je het zo! Dat werkt meestal.
Deze"gewoonte" is een verslaving en heeft een heel ander doel, namelijk doorgaan!!

Alle echte stoppers beamen, dat minderen geen optie is, althans niet voor een verslaafde!

Groetje!!!!!

[Trees]

Dank je wel, Anna, dat je je verhaal zo duidelijk hebt beschreven. Het geeft me weer een klein stukje besef dat het voor mij ook nooit genoeg zal zijn. Ik hoop dat ik het niet meer zal uitproberen, maar voor nu weet ik alleen maar dat ik het vandaag maar weer droog hou.
Nou, en vandaag (zie ik met schrik) duurt nog dik 23 uur!
Altijd weer een leermoment als je het weer zo duidelijk geschreven ziet staan!

[Trees]

Nou, zit ik hier nog tegen mezelf te praten...moest ook maar eens naar bed...

[Mai]

Ja, de berichten zetten het denken weer voort. Liefst midden in de nacht...Zucht!
Ik heb er teveel van laten afhangen, net of ging het dan allemaal gebeuren. De optimistische drinker! Uhu.. Blijf momenteel een beetje hangen in de tijd waarop ik het tij had kunnen keren. En het valt me zwaar dat dat zolang is geleden. Neem me maar niet kwalijk. Ik wéét dat het vanaf hier anders moet, dat ik de tijd niet kan terugdraaien... Also geeft mijn melancholisch gemoed mij ook een stukje kracht om te ontdekken dat ik juist voor de verslaving nog zo'n gek mens nog niet was. Des temeer puzzelt het me te komen waar ik nu ben, dus waar ik verder ga, zonder drank. Een beetje puber-achtig gevoel, op het punt de wereld te ontdekken, en niet weten eerst links of rechtsaf te gaan, door het midden, omhoog of omlaag... Alle kanten wil ik wel op. Maar... het leven heeft me al tot hier gebracht, dus helemaal met een schone lei.. tsja!
Ik ben in mijn leven tot nu toe nog niet ver geweest, mijn dromen haalde ik uit de fles. En daar bleef het bij. Bij dromen. Nu beginnen de echte dromen langzaam weer te komen, hoewel nog niet echt concreet. Het ontbreekt mij juist aan de praktische handvatten om iets ten uitvoer te brengen, gewoon omdat ik niet weet waar te beginnen. Daarom ben ik begonnen, min of meer bewust om een lijstje in mijn hoofd te maken met de dingen die wél goed waren in mijn leven. ik probeer het negatieve juk af te gooien. Die kwamen na de eerste fles altijd vanzelf bovendrijven.. Ik wil af van de verbittering en de frustraties waarin de alcohol mij mee op de loop nam. Beginnen, zeg maar met een frisse blik, de blik van genoegen en een soort levenslust. De ontdekking dat ik eigenlijk een mooi mens veel kansen heb ontnomen,en door het drinken mijn toch al niet zo standvastige zelfbeeld nog verder te vertrappen, tot beneden alle peil. Dit door zichzelf tot niets gedoemd persoon wil opkrabbelen uit haar verslaving. Maar ik kan niet verder alsof er niets is gebeurd. Verder moet ik wel. Op deze ingeslagen weg, om, al is het maar een deel, er nog uit te halen wat erin zit, diep verborgen onder een sluier van groezelig schuldgevoel. Het woord verslaving ontneemt me soms de lust als ik onder ogen zie zie dat het voor de rest van mijn leven zo zal zijn. Vaak lukt het me niet om even andersom te denken, en wil ik weer vluchten in dat zwarte gat waar de tijd en niets er toe doet. Het klinkt misschien zwaar, maar gelukkig ontdek ik steeds meer het leven op zijn waarde te schatten en draai het om. Eenmaal omgedraaid komt dan de trots, en met de trots de vlaag energie om het juist te doen. Daar tussenin hang ik nog vaak. Is dat erg? Waarschijnlijk niet. Maar oh oh oh, bezat ik maar een toverstokje om die tijd wat te versnellen.

De gedachten komen steeds weer in de koelkast terecht, terwijl ik ze niet heb gestuurd. ik geef geen opdracht tot het denken daartoe. Dat heft neemt de verslaving in eigen hand. Hoe durft ie! In de fase waarin het tot handelen zou kunnen komen, grijp ik in. Tot nu toe werkt het. ik laat die eerste staan, soms fluitend, soms met een ongelooflijk gehakketak vooraf....

Kortom, ik blijf nog even op het schip. Zo nu en dan een klein stukje alleen roeien, en daarna vlug terug naar de veilige haven, waar ik aan boord klauter voor een warm bad en wat gelijkgestemden. In mijn uppie zou ik voorlopig nog heel hard verzuipen!