De arend en de eend.

[Tortilla]

De arend en de eend.

Er was eens een vrouwtjesarend. Ze heette Hertogin. Zij leefde in de sloot, tussen de andere eenden. De andere eenden?

Ja, want aan de arend was al eeuwen verteld dat het zij een eend was. En eenden kunnen zwemmen, wat zeg ik? Eenden zijn DOL op zwemmen. En op kroos.

De arend niet, maar zij schikte zich in haar lot. De jeuk in haar vleugels negeerde zij en de kracht in haar poten gebruikte zij om zichzelf ijverig door het zilte slootwater te peddelen. Daar werd zij soms zo moe van dat ze uitgeput in slaap viel. Soms probeerde zij wat te kwaken maar dan kwam er zo'n rottig geluid uit haar strot dat ze maar gauw haar snavel hield.

Op een dag werd zij, geheel onverwacht, door een grote vogel uit het water geplukt en ze schoot de lucht in. Wat schrok de arend! Zo hoog!! Zij durfde niet naar beneden te kijken. Haar vleugels sloegen bijna uit wat haar een ogenblik, een honderdste van een seconde, een goddelijk gevoel gaf maar zij was zo gewend haar aandacht volledig op haar poten te richten dat zij het eigenlijk toch ook weer niet echt opmerkte. De grote vogel nam haar mee naar een rots. Daar zat het vol met grote vogels. Hertogin keek verbaasd en blij om zich heen. Zij herkende iets. Er bewoog iets in haar wat ze kende en toch nog nooit eerder gevoeld had. En toen begreep zij het: "Ah! Dit zijn ook eenden!!" En meteen voelde zij zich op haar gemak.

Het zonnetje scheen op haar veren en zij poetste ze wat. Zo zat zij daar een tijdje gezellig warm te zijn totdat opeens de grote arend tussen haar en het zonnetje in stond. Hertogin keek op. De arend sprak. En wat er gezegd werd bracht Hertogin in een oogwenk hevig aan het sidderen. Zij begon onrustig te bewegen en struikelde bijna over haar eigen poten. En dat, terwijl ze stilstond! Hertogin had het niet meer en probeerde te verdwijnen in haar eigen verenpak. Toen dat niet lukte, viel zij de grote arend aan. Zij pikte hem waar zij maar kon en toen dat niet leek te werken, draaide zij zich om en klapwiekte hink-stap-sprong weg, tussen de andere eenden door, naar een plek bovenop de rots, waar het stil en leeg was. Daar kwam zij wat tot bedaren en begon verontwaardigd haar door de war geraakte veren te fatsoeneren. En op te poetsen.

Het lef! Het gore lef! Zij voelde zich werkelijk totaal niet gezien. Ze poetste verbeten voort tot haar veren spatten van de glans. Maar ook dat kalmeerde haar niet. Zij scharrelde wat heen en weer, probeerde af en toe een draf uit en stond toen stil. Die grote arend had tegen haar gezegd, met een glimlach nota bene, dat het tijd werd dat zij zou gaan inzien dat zij geen eend maar een arend was, dat zij moest stoppen met zwemmen omdat dat haar niet stond en dat zij haar vleugels uit moest slaan! En dan niet vanuit de sloot die ze gewoon was, maar vanuit die vreselijke rots waar ze op zaten! Wat een onzin! Ja, ze wist heus wel dat ze vliegen kon, echt wel maar van zo hoog? Doei! Echt niet! Daar was ze niet aan toe, dat kon ze nog niet, daar had ze op zijn minst nog een paar maanden voor nodig, het idee alleen al! Het zweet brak haar aan alle kanten uit. Toen kreeg zij een 'aha-idee', zo'n-gloeilamp-boven-je-hoofd-moment!

Een vliegplan, zij moest een vliegplan hebben. Of hebben, op zijn minst eens inzien. Wie zou haar daarbij kunnen helpen?
Na een tijdje kwam er een verduiveld aardige eend op haar af. Met een vliegplan. Ze namen het samen door. Wat een heerlijk gevoel gaf dat, Hertogin was opgetogen! Dat moest zij de andere eenden vertellen. Ze hobbelde met haar heerlijke vondst onder haar vleugel naar de eenden toe en vertelde, eerst wat bibberig maar daarna vol overgave, honderduit. Tot haar diepe ontzetting kwam de grote arend op haar af. Hij stond stil voor haar en keek haar in de ogen. Heel even voelde ze zich opgetild, boven zichzelf uit maar dan smakte ze terug op de aarde. Hij begon te lachen, te lachen! De tranen rolden hem bijna over de veren. Hij draaide zich om en sprong van de rots, vloog weg met machtige slagen van zijn vleugels. In de verte klonk nog een lachsalvo.

Hertogin stond stokstijf. Keerde terug naar de sloot waar ze warm werd ontvangen. "Trek het je niet aan, joh. Ieder zijn eigen proces." Andere eenden knikten bevestigend. "Ja, je eigen tempo".

"Je hebt stappen gezet, belangrijke stappen".

"Voor een eend doe je het uitstekend".

Hertogin kon het maar moeilijk binnenlaten. In haar klonk nog het bulderende gelach van arend. Wat een mispunt van een vogel. Wat een akelige verzameling veren. Haar hart was gebroken. Haar eer aangedaan. Gelukkig waren de eenden aardiger. Die avond kon Hertogin de slaap maar moeilijk vatten. Het bleef maar in haar zoemen. Ze voelde zich ongedurig, onrustig alsof er iets in haar veranderd was wat ze nog niet kon duiden.

De volgende ochtend, toen ze nog maar net haar snavel onder haar vleugel vandaan had gehaald, blikte zij tot haar schrik weer in de ogen van de grote arend. Zonder iets te zeggen greep hij haar weer vast, sleurde haar de grote hoogten in, zette haar neer op de rots en smeet haar ervan af. Ze slaakte een ijselijke kreet, tuimelde voorover en stortte de diepte in.

De arend keek haar na toen ze vanuit haar natuur haar vleugels uitsloeg en door het luchtruim vloog, dreef en scheerde.

"Mal beest", glimlachte de grote arend tevreden. "Hoe kun je nu iets worden wat je al bent? Kracht, onafhankelijkheid en schoonheid zijn vermogens die je bij je geboorte al zijn gegeven."

[VM1]

Wat een mooi verhaal Lin!!!

[igor]

mooi verhaal lin.

[smart]

Je hebt iets met sprookjes hè Lin?
Geweldig hoor, dit verhaal.
Ga je er nog meer plaatsen?
Ik heb ook nog een veelzeggend verhaal, maar zal dat gewoon op D&D plaatsen denk ik.
Het heet: het grote kruis op het marktplein. (met dank aan Health Balance oprichter)
Ik ga het zometeen even kopieëren.